Ryans ochtend was rustig verlopen, voor een keertje was hij nog eens vroeg uit zijn bed geraakt want de laatste twee weken was hij zo lang mogelijk in bed blijven liggen. Hoe langer hoe beter en hoe minder hij moest denken aan Kai. Een kreun verliet zijn keel toen hij zijn hoofd in het kussen liet vallen omdat hij weer aan de jongen moest denken die zijn eerste echte serieuze relatie was geweest. Gefrustreerd sloeg hij zijn vuisten op zijn kussen tot hij had besloten dat het toch geen zin had om zo in bed te blijven mokken en zaniken over het feit dat hij nog altijd niet over zijn ex was geraakt. Dus hierbij stond hij op en liep hij meteen naar zijn kledingkast. Zijn amberkleurige ogen gleden over zijn kleren en hij besloot voor een simpel zwart shirt te gaan, een jeansbroek en zijn witte afgetrapte gympen. De blondharige jongen zuchtte en trok zijn kleding aan zodra hij zich had opgefrist aan de wastafel in de wasruimten waarbij hij ook werkelijk iedereen had genegeerd. Met muziek in zijn oren was hij doorgewandelt zonder echt nog om te kijken naar de gesloten deur van zijn kamer. Voor nu had hij gewoon frisse lucht nodig voor hij naar de lessen ging.

Na hij klaar was met de lessen van vandaag, wat opzich niet veel was geweest, stond hij aan het meer met een takje zoethout in zijn mond, er afwezig op knabbelend met zijn handen nonchalant in zijn broekzakken gestopt terwijl hij zijn lichaam warm hield met vuurmagie. Zijn amberkleurige ogen waren op het meer gericht terwijl hij dacht aan de dag dat hij Kailee hier voor het eerst had ontmoet. Onwillekeurig verscheen er een kleine glimlach op zijn gelaat en schudde hij zijn hoofd. Hij zou moeten stoppen met er over te denken, maar makkelijker gezegd dan gedaan want de jongen was alles wat de laatste twee weken door zijn hoofd spookte zonder stoppen. Zelfs een stom potlood deed hem denken aan Kai. Het was verschrikkelijk eigenlijk en zo stom, maar hij zou er mee moeten leren omgaan dat er niets meer was en dat er nooit meer wat zou komen of gebeuren tussen hen. Kai haatte hem, dat stond vrijwel duidelijk genoeg in die brief. Een kleine zucht verliet zijn lippen en zijn blik viel naast hem. Een paar meter verder stond iemand en zijn adem stokte in zijn keel terwijl zijn mond openviel. Het liefste was hij meteen weggerend maar zodra hij naar achteren stapte, besloot een uitstekende wortel van een boom hem te willen kloten en hij viel op de grond met een harde plof en best een luide kreet wat had moeten lijken op een: “shiiiiiiiit!”
Met een diepe zucht bleef hij op de grond zitten, want het was duidelijk dat Kai hem nu vast had gehoord dus het had geen zin het op een rennen te zetten. Zijn handen wreven over zijn been, checkend op wonden voor hij zijn amberkleurige ogen gefixeerd hield op zijn been om Kai niet te hoeven aankijken. Zijn hart bonsde als een gek in zijn keel en hij schaamde zich kapot.

Opzich was naar het meer komen wel een goed idee geweest. Het was hier rustig, niemand viel hem hier lastig en hij had tijd om even tot rust te komen, iets wat hij meer nodig had dan je dacht. De lessen waren ondertussen voor hem voor vandaag afgelopen en verder had hij geen ene fuck te doen, dus hij kon een beetje rust echt wel gebruiken. De afgelopen twee weken waren voor hem hectisch geweest en daarbij had zijn ex een hele hoop door elkaar gehaald met hem een dumpbrief te sturen en zijn gedachten binnen te dringen alsof hij er plezier aan beleefde, alleen zou de jongen met de sidecut nooit van hem te horen krijgen hoe vaak hij werkelijk nog aan hem dacht. Toen Ryan eenmaal in de gaten kreeg dat hij hier niet allleen was na eens diep te zuchten, stokte zijn adem in zijn keel. Zijn amberkleurige ogen werden net pingpongballetjes toen hij doorkreeg dat ook Kai, zijn ex, hier was. Zo subtiel mogelijk stapte hij naar achteren maar karma had een vreselijke absolute hekel aan hem en besloot een uitstekende wortel van een boom in zijn pad te leggen, waardoor hij pardoes achterover viel nadat hij een langgerekte shit had uitgeroepen. Hij vervloekte die boomwortel want zoals hij inderdaad had verwacht, Kai had hem weldegelijk gehoord. Gefocust wrijvend over zijn been bleef hij met zijn harses op de grond zitten. "Shit zeggen is onbeleefd," sprak de donkerharige jongen op een doodserieuze en kille toon en stiekem vervloekte Ryan zichzelf voor het ooit vallen op hem. "Wat zoek je hier, miste je me al, want ik vermoed dat je m'n brief wel aangekregen hebt." Ryan schudde zijn hoofd zacht en stond langzaam op. “Een brief schrijven voor iemand te dumpen is onbeleefd dus ga de hypocriet niet uithangen Kailee. Ik heb je brief gehad, verbrandt en ik ben verder gegaan met mijn leven dus nee ik mis je niet. Ik kwam hier gewoon voor wat fucking rust net zoals jij neem ik aan,” sprak Ryan met een geërgerde blik toen hij weer op zijn plekje van daarnet ging staan, knabbelend op het takje zoethout in zijn mond. “Maak je geen zorgen, ik ga geen tranen laten omdat jij me hebt geditched.” Ook al stond hij nu ongeveer op het randje van huilen uitbarsten, de tranen kwamen niet, alsof iets in hem het tegenhield en misschien was dat maar beter ook, nog meer vernederingen wilde hij nou niet bepaald. De wind blies zachtjes door zijn blonde haren terwijl hij zijn ogen sloot en zijn handen nonchalant in zijn zakken stak, genietend van dat nog kleine beetje rust dat hij had, hopend dat de kleine blos op zijn wangen zou verdwijnen en zijn hart weer zijn ritme zou oppakken en zou stoppen met overtoeren te draaien.

Verdomde tering boomwortel, fucking shit karma. Ze waren allemaal tegen hem vandaag, werkelijk. Nu moest hij per sé een conversatie aangaan met hém, de kerel die had besloten met eieren in zijn harses een brief te schrijven omdat hij de jingly balls niet had om verdomd het als gal in zijn gezicht te komen spugen. Dat had Ryan op zijn minst ‘fijner’ gevonden dan zijn verrekte kutbrief die nergens op sloeg en zomaar de verdomde lucht uit kwam vallen. Als Kai nu een beetje de verrekte moeite had gedaan eens bij hem aan te kloppen van: ‘hey schat, ik mis je, kom je effie bij mij chillen?’ had hij met plezier ALLES opzij gelegd voor hem, maar ook dat was nooit gebeurd. Nooit had hij een simpel klopje op zijn deur gekregen, wanneer hij in zijn kamer was tenminste. Toen Kai vroeg of hij hem miste moest hij moeite doen serieus te blijven, het verbaasde hem waar Kai het lef vandaan haalde zoiets te vragen aan hem. Ja hij had hem een hypocriet genoemd en ja, hij had gelijk want Kai had de theezakjes in zijn broek gewoonweg thuisgelaten ofzo want eventjes naar hem toekomen om met hem te praten was duidelijk te vermoeiend geweest. "Het was niet alsof je ooit de fucking tijd maakte om een goed gesprek met me te hebben, hoe had ik het je anders moeten vertellen? Alles leek belangrijker dan dat ik voor je was."Ryan opende zijn ogen kort en knabbelde verder aan zijn zoethout, goed genoeg wetende dat het Kai ergerde. Misschien deed hij het wel expres, misschien zou de sidecutbabe wel gewoon weggaan en kon zo Ryan verder met zijn verziekte vol zelfmedelijdende leven vol dramalama. Hij draaide zich naar zijn ex toe met een ‘bitch puh-lease’-face en trok zijn wenkbrauw op zodra hij fuck you zei. “I’d rather not ‘fuck you’ thank you very fucking much.”
"Ik hoop dat je snapt waarom ik het met je uit gemaakt heb. Zoniet, laat het me even zo stellen," zei Kai en Ryan vroeg zichzelf af waarom hij nog de moeite nam om te luisteren. Misschien kwam het door het feit dat hij nog dat kleine tikkeltje respect voor hem had, maar ook dat begon langzaamaan te verdwijnen. "Ik voelde me fucking alleen, zelfs in jouw bijzijn. Alles waarop ik ooit verliefd werd, begon me te storen. Vooral je zelfingenomenheid. Ik snap niet hoe je jezelf niet kapothard haat." Ryan sloeg zijn ogen ten hemel en zuchtte eens diep, hopend dat Kai eindelijk klaar was met praten, maar jammer genoeg was dat niet het geval. "Ik heb jou niet nodig. Ik heb jou helemaal niet nodig. Ik heb andere dingen, andere personen. Andere dingen die me positief houden. Andere... shit." Kai likte langs zijn lippen en knipperde met zijn ogen. "You're fucking pathetic, dude." Ryan wreef door zijn blonde haren omdat deze in zijn gezichtsveld waren gewaaid en hij keek naar de jongen waarvan hij spijt was dat hij hem niet wat meer aandacht had gegeven. “Oké Kailee, een relatie bestaat uit geven en nemen en dat geldt langs beide kanten. Laat ik het voor je uitleggen,” begon hij en hij stak zijn handen nonchalant in zijn broekzakken, zijn geërgerdheid leek te zijn verdwenen als sneeuw voor de zon. “We zijn beiden in fout, zie, ik had mijn schoolwerk aan de kant moeten leggen, maar jij had evengoed eens kunnen komen aankloppen. Oh en please, ik haat mezelf en was ook mezelf aan het aanpassen speciaal voor jouw needy behoeften, ga me niet vertellen dat ik van mezelf hield of hou want dat doe ik niet. Het verbaasde me zelfs dat je voor zo’n zak als ik viel überhaupt.” De blondharige wreef door zijn ogen en schudde zijn hoofd. “Tuurlijk heb je mij niet nodig, ik heb jou ook niet nodig. Dat was ook niet waarrond een verdomde kutrelatie hoort te draaien, het is het leven met elkaar maar ook kunnen zonder elkaar maar swat, dat doet er geen ene tering meer toe. Ja ik ben zielig, ja ik weet het, tuurlijk ben ik zielig want ik ga naar de plek waar we elkaar voor het eerst hebben leren kennen. Ik heb geen spijt van wat we allemaal hebben meegemaakt, nada, noppes spijt,” ook Ryan likte zijn lippen nu en hij zuchte zachtjes. “Ik maak je tenminste niet uit voor het rot van de straat.”

Misschien was die opmerking van hem iets te hard, want eigenlijk was het ook een harde vette leugen. Maar het was te mooi geweest om het zo te laten. Als Kai zo’n lage steken mocht geven, dan mocht hij dat ook gewoon, oog om oog, tand om tand. Hij had ook helemaal geen zin om te blijven luisteren naar Kai’s gezanik over hoe hij zielig was en wat dan nog er uit zijn veel te prachtige mond gevloeid kwam. Het liefste had hij nu gewoon de jongen op zijn bek genomen maar dat zat er niet in. Ryan wilde geen vuist tegen zijn kaak krijgen. In plaats van hem te zoenen, besloot hij Kai uit te leggen hoe het in elkaar zat, hoe veel pijn het hem ook deed, het moest gewoon gezegd worden. Misschien ook deels om zichzelf er een beetje op duidelijk te maken dat het gedaan was. Natuurlijk viel er verschrikkelijke stilte tussen hen beiden en het enige wat Ryan nu deed was afwezig verder knabbelen op zijn stokje zoethout dat tussen zijn lippen bungelde. Zijn amberkleurige ogen waren gericht op het licht golvende water in het meer dat hem eerlijk gezegd wel stukken beter liet voelen dan naar zijn ex te moeten kijken.

"Ik heb geen needy behoeften. Maar als je alleen aan jezelf denkt, dan lijken de needs van anderen wel needy, ja. Ik wou niets buiten gewoon een beetje begrip en iemand die niet continu fucking overhoop lag met andere mensen." Ryan schudde zijn hoofd zachtjes en slaakte een diepe zucht om dan verder te knabbelen op zijn zoethout dan ondertussen langzaamaan korter aan het worden was. . "Ik moet je niet staan uit te maken hier, nee, misschien is dat wel inderdaad zo. Ik ben het gewoon zo moe, man, snap je dat niet?" Hij keek op en knipperde met zijn ogen, hij haalde zijn handen uit zijn zakken. Het had geen zin kwaad te blijven op Kai. Het was ook iets wat hij gewoonweg niet kon. "Out of my head, out of my bed, out of the dreams we had, they're bad. Tell them it's me who made you sad, tell them the fairytale gone bad." De jongen met de donkergekleurde haren schraapte zijn keel en Ryan knipperde enkele keren nogmaals met zijn ogen, meer om er zeker van te zijn dat er geen tranen uit zijn ogen kwamen. Misschien moest hij zijn trots opzij zetten. "Ik had kunnen aankloppen, maar wie zegt dat je met je koppige kop je schoolwerk aan de kant geschoven zou hebben? Je bent koppiger dan een ezel, en dat weet je zelf ook, Ryan, please."
Hij glimlachte zachtjes, hij had alles opzij gelegd voor hem, werkelijk alles. “Ik ben ook moe Kai, ik snap hoe je je voelt geloof ik. Maar ik had werkelijk alles voor je opzij gezet. Ik hield van je.. nee correctie, ik hou van je,” sprak hij op een zachte toon. “Wat in de wereld zou er belangrijker moeten zijn dan jou? Voor mij betekende je meer dan mijn huiswerk, het spijt me dat ik het niet opzij had gezet voor je, ik had meer met je moeten rondhangen en ik weet dat het niet meer te fixen valt, dit..” hij richtte zijn blik op de grond. Trots opzij zettende om dan naar Kai toe te lopen en zijn armen om hem heen te slaan, in een zachte liefhebbende knuffel, hopend dat Kai duidelijk had gehoord wat hij zei, de rest deed er niet toe, zolang de jongen het maar wist.

Het was een slechte idee geweest om Kai te knuffelen. Dat zag hij nu wel in. Ryan vervloekte zichzelf en hij had zijn armen om de tengere jongen heen geslagen, maar zijn knuffel werd niet beantwoord, in de plaats daarvan werd hij weggeduwd, ruw. De blondharige jongen haalde diep adem en richte zijn amberkleurige ogen op Kai die duidelijk van plan was weer te gaan ranten. Hij krabte aan zijn neus en probeerde zichzelf er zo hard mogelijk in te distantiëren, conceal, don’t feel.  Ryan knipperde een aantal keren vaag met zijn ogen om de tranen weg te houden. Misschien was het inderdaad een beter idee gewoon hier een punt achter te zetten en gewoon verder te gaan met zijn leven. "Je snapt niet hoe ik me voel, asshole", begon Kai en Ryan sloeg zijn armen om zichzelf en richtte zijn ogen op de jongen die had besloten bitsig en bot te doen, prima, dat kon hij ook, zak dat hij was. Hoe in godsnaam was de schat van een kerel genaamd Kailee Rietz naar zoiets verandert. Het bleef hem een raadsel, maar het was zijn schuld, hij had er moeten zijn voor de jongen met de dare tattoo op zijn sleutelbeen. "Je snapt niks. Het enige wat we delen, is het feit dat we beiden een overleden vader hebben en dat we beiden iemand missen. Ik mijn pa, jij je ma." Ryan knikte gewoon instemmend want het had geen zin de illusies die Kai had weg te vagen, hij zat te diep in een spiraal en de jongen met de amberkleurige ogen was niet van plan hem er uit te trekken. "En het is lame om te zeggen dat je alles voor me opzij geschoven zou hebben, want we weten beiden net zo goed dat je je aandacht niet naar mij kan richten als je pissig bent op anderen." Ondertussen was Ryan gewoon door de jongen heen aan het kijken met een lege blik terwijl hij gewoon nog af en toe bevestigend knikte dat hij nog luisterde, al was die concentratie ook al zo goed als weg.

"Het is niet mijn fout dat je nog van me houdt. Dit werkt gewoon niet meer. Ik ben verliefder op onze herinneringen. Ik wil liever wakker worden naast leegte, me herinnerend hoe veel ik hield van wakker worden naast jou, dan dat ik effectief naast jou wakker wil worden." De wijze woorden van Kai, hij knikte er gewoon op, wat viel er nog op te zeggen. "Het valt niet meer te fixen. Ik wil het niet fixen. Ik wil je niet meer. Bedankt, man, je was mijn laatste vriend. Nu heb ik enkel Carmen over. Zie hoe weinig je met me bezig geweest bent, je hebt waarschijnlijk niet eens een idee wie the fuck Carmen is, laat staan dat je beseft dat ik blow." Nu maar pas trok hij een wenkbrauw op, zijn ogen gingen weer op stand focus en nu was hij wel bij de les. Wauw, Kai was hard in een put gevallen en Ryan had het gewoon niet eens doorgehad, lekker schuldgevoel dat hem nu aangepraat werd. "Ik drink, vaker dan goed is. Ik rook, steeds vaker. Ik blow, met plezier. Ik stal, ik steel, ik doe het voor de lol, voor het geld ook. Ik heb niks meer, het maakt me niet eens meer uit dat ik je kwijt ben, ik ben je misschien liever kwijt dan rijk, nu kan ik doen met m'n leven wat ik wil en hoef jij je geen zorgen te maken over me." Ryan schudde zijn hoofd en haalde zijn schouders op."Waarom the fuck moest je me nu omhelzen, sukkel", viel Kai uit en Ryan was gewoon weer in douchebagmodus gevallen. "Je maakt het erger voor ons beiden. Zoek je iemand anders, man. Zoek een andere dude, wordt desnoods hetero of zo. Of bi, dan heb je meer kans om iemand te vinden, yo." Hij lachtte schamper en een kleine glimlach verscheen op zijn gelaat. “Je hebt zonet jezelf verraden Kailee Rietz, je voelt weldegelijk nog wat voor me, schattig. Jammer dat je de koppige ezel moet uithangen. Enorm jammer, we hadden het nog kunnen fixen, maar ach, als jij de ezel wilt uithangen, dan kan ik dat ook, ik kan príma verder gaan met mijn leven. Maar kan jij dat ook? Misschien is die Carmen stonerbuddy die je net vernoemt hebt wel wat voor je, who knows hm? Kunnen jullie samen high over roze eenhoorntjes fantaseren, dansend op regenboogjes.” Hij stak zijn handen kort in de lucht en kruiste ze dan weer voor zijn borstkas. “Ga jij je maar druk maken over je peukjes, hasjes en wietjes, dan zal ik wel zien dat ik verder op mijn fucking zoethout kan knabbelen want die shit is tenminste gezond en goed voor mijn tanden. Ik ga me geen zorgen meer om je maken, je hebt duidelijk genoeg laten zien dat dat niet nodig is plus je bent een grote jongen, ik denk wel dat ik niet je keuzes voor je ga moeten maken.” Hij bewoog het zoethoutstokje heen en weer tussen zijn lippen. “Het ga je goed man,” sprak hij voor hij zijn twee vingers opstak in een wuifbeweging en zich omdraaide, zich klaarmakend om te vertrekken.

Zoethout knabbelen, een recente verslaving die hij had ontwikkeld tijdens zijn afwezigheid en opsluiting in zijn kamer. Hij had de jongen met de sidecut zijn gedacht gezegd over alles, hij was het even compleet beu geweest wat dat betrof. Sprak over hoe Carmen en Kai maar samen moesten hokken, lekker knetterstoned, lachend over de roze eenhoorntjes die ze zagen dansend op regenbogen. Hij had er geen zin meer in hier nog langer te staan, dus hij maakte zijn zin prachtig af op de typische manier waarop iedereen hem kende en op de typische toon waarop iedereen wist hoe hij sprak. Hij wist dat hij grof was, maar misschien schudde het Kai wakker. Hij draaide zich om, maakte aanstalte om weg te gaan met een simpele wuifbeweging die aantoonde hoeveel zin hij nog had in een ragefest van Kailee Rietz. Wat nu ongeveer onder nul was gedaald. "Ik heb geen fucking gevoelens meer voor je, Ryan Burned. Weet je, ik ben net zo pathetic als jou, ik wéét dat. Maar ik heb hier ook allemaal geen zin in, of zo!"  Ryan bleef staan en hij lachte zachtjes om de woorden terwijl hij zijn ogen haast geamuseerd sloot. De blondharige jongen haalde een paar keer diep adem maar bleef staan, want hij kende de jongen, hij was nog niet klaar met spreken. "Ik zag net even niet in dat bitchen over de negatieve dingen stom was. Ik moet je ook bedanken. Oké. Voor alle goede momenten. Want ik heb niet altijd lachjes gefaked als ik bij je was. Ik heb niet gefaked dat ik van je hield. Hou. Hield. Misschien heb je gelijk. Ik weet het allemaal niet meer, man. Iedere keer als ik uit die fucking put wil kruipen, breekt mijn houvast af of word ik teruggeduwd. Dat klonk ook best aandachtshoerend, maar het is zo. Ryan, ook al haat je me kapot nu en ook al vind je me laf, lame, stom, weet ik veel wat je van me denkt, bedankt. 'Kay."

Kai had werkelijk geen idee, hij kende Ryan niet en dat viel nu maar pas al te goed op hoe weinig de donkerharige jongen van hem wist. Hij keek kort moeilijk en fronste zijn wenkbrauwen, maar bleef roerloos staan, lichtelijk in tweestrijd van wat hij nu moest doen en laten. Verder knabbelend op dat stompje zoethout dat nog net zichtbaar was, wreef hij met zijn hand over zijn achterhoofd. Hij wist het zelf niet meer. Aan de ene kant wilde hij zo graag de jongen weer gaan knuffelen, maar aan de andere kant vond Ryan het het niet waard om weer voor afgewezen te worden. "Herinner je je ze nog, ja? Die goede momenten? Het dansen in de gym? The leaf bonfire? Hoe awkward ik was. Kerel," Ryan keek op, draaide zich om en keek half verbaasd naar de donkerharige jongen die blijkbaar had besloten alle goede momenten van hen op te noemen. Het verbaasde de blondharige kerel dat Kai gewoon nu, werkelijk, alle goede momenten zou opsommen. Het bracht een kleine glimlach op zijn lippen, een warme kleine glimlach. De jongen wees naar de grond en Ryan zijn glimlach was ondertussen al weer verdwenen terwijl hij zich op de jongen richtte, luisterend. "We stonden like, hier toen we elkaar leerde kennen. Toen ik tegen je knalde en je in het water flikkerde. Toen je me een fucking nosebleed gaf." Hij had de haast onopvallende glimlach opgemerkt. Hij hield er van om naar de details in Kai's gezicht te kijken en dus was hij alle kleine trekjes meteen gewaar geworden. "Toen ik mijn blink-182 tanktop aanhad. Weet je hoe blij het me maakte, toen ik op je kamer kwam en er hing een fucking blink poster op?" Hij knikte en wreef met zijn handrug net onder zijn ogen sinds er een kleine traan uit zijn oog was ontsnapt terwijl alle herinneringen gewoon terugkwamen en hij ze herbeleefde.  "Ik wil je niet kwijt. Ik weet alleen niet... Ik weet alleen niet hoe ik je bij me kan houden. Er is zo veel gebeurd. And I fucked up. Zelfs al zou je me nu vergeven, zou ik je nu vergeven, zou het ooit zelfs terug hetzelfde worden?" Het viel op hoe Kai de rook van hem wegrichtte en hij stak zijn handen nonchalant in zijn broekzakken om dan een paar keer diep adem te halen. Hij had besloten om te blijven nu Kai een beetje voor redenering vatbaar was. Het deed Ryan zelfs glimlachen. "Je noemde me Kailee, man. Ik kan het van bijna niemand uitstaan dat ze me zo noemen. Maar jij mocht het. Je mag het nog steeds, sukkel, en ik weet niet of dat jou zozeer boeit, maar ik weet van mezelf dat ik niet meer fucking weet wat mijn hoofd met me doet."

Ryan fronste kort en herhaalde alle woorden die Kailee had gezegd in zijn hoofd en probeerde zo goed mogelijk een antwoord te zoeken zodat er misschien wat verduidelijking in kwam. "Ik herinner me alle goede momenten man, waarom zou ik anders nog maar een poging hebben gewaagd je te omhelzen als ik me ze niet zou herinneren? Je begrijpt mij zelfs nog niet zo goed blijkt," sprak hij met een kleine grijns op zijn lippen die aantoonde dat het niet slecht bedoeld was. Het was grappig hoe Kai hem er net nog van verdacht hem niet te begrijpen, maar Kai leek hem ook niet te begrijpen. "Je was awkward maar so what? Awkwardness suits you just fine.~" Hij wreef door zijn haar en schonk Kai een korte glimlach voor hij een aantal stappen dichter zette. "Ik vind je een geweldig persoon, die nadelen maken je alleen maar nog geweldiger you know. De moment dat je mij het water in flikkerde, je mij zag dansen, de confession op mijn kamer, leaf bonfire, ons kampeermomentje, ik herinner het me allemaal. En als je me niet kwijt wilt, dan raak je me niet kwijt, easy as that. Ook al verfuck je alles, ik kan hier met gemak blijven staan zonder dat ik maar voor een seconde weg zou willen. Het wordt sowieso niet hetzelfde als hiervoor, maar het kan beter worden, we moeten het alleen maar een kans willen geven. Ik noemde je trouwens Kailee omdat het je wakker schudt, je even met je hoofd er weer bij brengt. Ik wil je steunen, er voor je zijn, als vriend of als meer, maar dat is allemaal nu aan jou om te beslissen. I'm fine with one of them," sprak hij voor hij nog een paar stappen naar voor zette en zijn handen op Kai's schouders legde en er eens troostend in kneep terwijl hij kort zelf moest snuffelen omdat hij daarnet al waterachtige ogen had gehad. "Man, echt je maakt het jezelf veel te lastig joh. Je denkt echt te veel na." Hij glimlachte en wreef met zijn hand door Kai's haar om het dan weer netjes te leggen. "Maar weet ondanks dat je rookt, blowt, snuift, spuit of whatever, dat ik je er niet vuil om ga bekijken ofzo ook al heb ik liever dat je er mee kapt, trek me er gewoon niet mee in en dan zijn we goed."

Het was normal in Ryans ogen, zich alle goede herinneringen herinneren. Het maakte hun relatie tot wat het was toen het nog stand had gehouden. Als hij die herinneringen niet had gekoesterd, had hij nu de jongen vast geneens aangeraakt, laat staan geknuffeld. Dit legde hij ook gewoon uit. Zijn handen had hij ondertussen op Kai’s schouders gelegd, er zachtjes en rustig in knijpend. Hij wist dat dit niet de beste manier was om met een breakup om te gaan maar hij kon het gewoon niet laten hem aan te raken, het kalmeerde hem ook om de een of andere vage onduidelijke rede. Nadat de blondharige jongen had gezegd dat Kai te veel nadacht en hem had gepest door zijn haar door de war te gooien, legde hij het allemaal weer mooi goed. Ook deelde hij mede dat hij geen ene fuck gaf of hij nu rookt et cetera, hij wilde gewoon oftewel een vriendschap of meer. Al was meer leuker en dat wist hij goed genoeg dat hij een vriendschap voor geen seconde zou aankunnen. Kai leek hem net weer te willen wegduwen maar legde dan zijn handen op Ryans polsen. Ryans amberen ogen keken hem haast verbaasd aan door de actie van het niet wegduwen, het verraste hem. "Je bent zo fucking dom man." Hij liet Ryan los en de blondharige jongen bleef staan waar hij stond, een kleine grijns sierde zijn gezicht terwijl hij zijn handen van de blauwharige jongen zijn schouders haalde en deze losjes langs zijn zij liet vallen.

. "Heel eerlijk? Ik weet niet of ik nog in staat ben om een relatie met je aan te gaan. Ik weet niet of we samen passen. Misschien zijn we niet voor elkaar gemaakt, maar ik heb je wel nodig - als vriend. Ik denk vooral als vriend. Dit is zo kut, fuck", sprak Kai en Ryan hield zijn blik gericht op hem, zijn grijns was onderhand weer verdwenen als sneeuw voor de zon.  "Ik denk niet dat we happily ever after zijn, ik geloof niet dat we samen horen, want ik heb je naast me nodig, niet op me." Hij grijnsde half. "Ik spuit niet en ik snuif niet. Ik blow alleen, en ik rook. Carmen doet veel, maar dat is zijn probleem." Ryan luisterde gewoon aandachtig wat Kai te zeggen had en zette al stiekem een stapje dichter. Hij kon het niet, alleen een vriendschap. Hij kon het gewoon niet. "Ik denk inderdaad te veel, véél te veel, maar slapeloze nachten, man. Ik heb geen spijt van m'n maanden met je, maar ik ben de soort ex die je moet vergeten. Het niet waard om onthouden te worden. Liefde is gewoon niet weggelegd voor me, ik had dat moeten beseffen." Ryan schudde zijn hoofd en prevelde: “Bullshit Kai.” Meer had hij niet te zeggen over wat hij net zei.
“Ik ga effe yolomode man,” begon hij zachtjes met een diepe frons omdat dit zo tering riskant was. “Fuck deze vriendschap, jij houdt van mij, ik hou van jou. Laten we gewoon het nog één poging wagen, beide een beetje meer fucking moeite in dit steken zodat het wel werkt. Yolo kai, You Only Live Once. Laat ik dit maar eens toepassen nu,” sprak hij voor hij zijn zoethout uit zijn mond haalde, Kai tegen zich aantrok en hem zoende, geen ene fuck gevende over de twijfels die Kai had op dit moment. Hij wilde geen moment van de jongen zijn zijde wijken en tegen Kai’s lippen mompelde hij zachtjes: “Ik hou verdomd veel van je man, ik ben jou domme Ryan, forever, like seriously.”