De beginnende lente kondigde voor haar ook een nieuw tijdperk van haar eigen leven aan, om de een of andere reden voelde het aan of er een beslissende periode voor haar lag. Langzaam maar zeker ebde de pijn van het afgelopen half jaar weg, ook al waren er dingen die nooit helemaal zouden verdwijnen.
Zacks gedrag was nog steeds een mystery voor haar en het zou er niet beter op worden, als ze hem ook maar een beetje kende. Ook haar schooltijd liep op een einde en dat gaf een zekere mate van rust in haar hoofd. Toch bleef de vraag bij haar hangen of ze werkelijk ergens anders iets kon betekenen dan bij een een squadron, waar niemand het iets kon schelen waar ze vandaan kwam en ze nooit lastige vragen zou krijgen. Maar zouden ze haar toelaten, met haar mentale instabiliteit?
Ze herinnerde zich de keer dat ze Zack hier opnieuw had moeten leren kennen, omdat hij op zijn hoofd was gevallen en alles vergeten was.

//Simoontje

De zon scheen, en hoewel het toch nog vrij koud was, leek het een aangename temperatuur. Ze dacht er niet aan om haar jack uit te trekken, maar het was oké zo. Ze herinnerde zich de geboorte van haar broer Peter, ook al was ze toen pas twee jaar oud geweest. Iedere Dai heeft zijn eigen weersomstandigheden had haar vader gezegd. Daarmee bedoelde hij altijd nogal spottend op Raafs opvliegende gedrag wat hij wijde aan het feit dat er een onweer had gewoed bij haar geboorte, die de inwoners van haar stad nog lang bij had gestaan. Daarin stond Peter in contrast tot haar; hij was geboren in de zomer op een snikhete dag.
'Raaf!' Ze schrok zich kapot toen ze een stem achter haar hoorde. Half geërgerd draaide ze zich om. 'Wat een toeval. Jij ook hier?' Een glimlach die ze één keer eerder had gezien kwam op haar af. 'Muh, zo'n groot schoolterrein is het niet.' zei ze grinnikend. 'Olivier, was het toch?' Het viel haar op dat hij zich een beetje apart gedroeg, alsof hij zichzelf dwong om met haar te praten. 'Zo'n erge toeval is het dus niet.' vervolgde ze en knikte hem toe dat hij naast haar mocht gaan zitten.

Vrienden maken had er nooit echt ingezeten voor haar, maar onder meer door het feit dat ze zelf aan het veranderen was, merkte ze dat het niet zo ingewikkeld leek als eerst. Olivier leek in elk geval een aardige knul. 'Klopt maar het is toch wel toevallig dat jij en ik hier op dezelfde tijd op dezelfde plek zijn, niet?' Ze knikte half, al vond ze het een nogal raar onderwerp om mee te beginnen. 'Ah, je weet mijn naam nog? Wat een eer! Ja klopt, klopt. Olivier is de naam.' Ze lachte, hij kon in ieder geval beleefd zijn. Ze schoof een stukje op in het geval dat hij naast haar wilde zitten. 'Ben hier nog nooit geweest. Het uitzicht is zeker ... adembenemend.' Hm, daar had ze zelf nooit zo over nagedacht. Raafs ogen waren het droge zuiden van Erd gewend, de
eerste keer hier had ze het dan ook te groen gevonden, maar ze merkte soms hoe het hielp om haar hoofd leeg te krijgen. 'Welke magie soort heb je eigenlijk? Als ik vragen mag?' Oliviers woorden deden haar opschrikken uit haar gedachten. 'Ik kom van Erd, uit het zuiden, maar mijn magie is nogal matig, dus zelfs in aardmagie blink ik niet uit.' Heel soms merkte ze wel eens dat haar emotie er sterke invloed op had, maar het kwam zelden voor dat het eruit spatte wanneer ze dat zelf wilde.

//foonpost :p

'Ik heb ook als hoofdmagie aardmagie, en ik ben opgegroeid op Nova en mijn tweede magie is luchtmagie al vind ik die nog moeilijk en heb ik bijna geen controle over mijn vleugels.' Bij dat antwoord keek ze op. Dus de meeste airmagicians hadden vleugels? Ze wist dat Zack een vlaag van die magie had, niet zo apart dus dat hij dat ene geval uit zijn schouderblad had steken.
'Hey? Dit lijkt misschien een beetje random maar lijkt het je leuk om een keertje samen een drankje te doen?' Haar ene wenkbrauw trok heel langzaam en heel hoog op, ze draaide haar hoofd vaag in zijn richting en keek hem aan alsof hij plotseling in een giraffe was veranderd. 'Eh...verstond ik je goed?' Haar brein leek niet echt te willen verwerken wat er zojuist gebeurd was. De informatie was er, de vraag was duidelijk genoeg geweest. Even moest ze stom genoeg aan Zack denken, die waarschijnlijk had gedacht dat ze inderdaad alleen maar iets gingen drinken, maar Raaf was Zack niet, en niemand die helemaal goed bij zijn hoofd was, zou ooit haar hebben uitgevraagd.
Toen de stilte iets te pijnlijk werd, voelde ze een vlaag van de nood om hem te onderbreken. 'Eh...eh...tuurlijk, graag...?' Haar mond hing half open en ze vreesde dat haar wenkbrauwen nooit meer zouden zakken.

Langzaam wist ze de informatie in haar brein te vermalen, maar bepaald charmant zag ze er niet uit. Ook was er iets aan zijn toon dat haar dwars zat, alsof hij het niet meende. Maar goed, ze was dan ook nooit echt uitgevraagd, tenminste niet door iemand waarvan ze meende te denken dat hij haar ook maar een beetje leuk vond voor wie ze was. Ashid had haar altijd als zijn bezit behandeld en Rosh...tja Rosh was gewoon te goed voor haar geweest. Maar dat was dan ook geen serieuze liefde geweest, meer een bepaald medelijden dat hij had gehad voor dat kleine scharminkel dat hij ooit in de regen op straat had aangetroffen. Nu ze er opeens weer aan dacht besefte ze dat ze Zack nooit ook maar iets over Rosh had verteld, en gezien de kille houding die hij opeens tegenover haar had, was ze dat ook niet van plan.
Olivier leek erg opgelucht door haar antwoord. 'Ja?' Hij zuchtte bijna van verluchting. Dat gaf haar al weer het gevoel dat die verdachte houding verbeelding was geweest. Ze wist dat ze een reputatie had op school... 'Leuk, gezellig!' ging hij verder. 'Wil je morgen of uuhm over een paar dagen, als we beide tijd hebben, dan richting Oaks field gaan voor een drankje te doen?' Nogal overdonderd door die opeenvolging van beslissingen schudde ze even met haar hoofd. 'Ehm...morgenavond ben ik wel vrij...?' Ze krabde even in haar haren. 'Oaks field klinkt prima...ehm, zes uur?' Ze wreef over haar neus en keek even naar de grond.

Het hele gedoe sloeg nergens op. Deed ze dit uit medelijden of omdat Zack had gemeend dat ze ook meer andere mensen moest ontmoeten. 'Morgenavond, Oak's Field, zes uur' sprak hij haar idee na 'Klinkt als een prima plan' Ze stonden allebei nogal nerveus tegenover mekaar en Raaf vroeg zich af of dit stiekem een grap was. Misschien was dit alles bedoeld om haar erin te luizen...
'Zal ik je ophalen en emh of zullen we samen naar oak's field lopen of umh zullen we elkaar zien in de Jolly jester of in de bokkenburcht?' Het antwoord op die vraag schoot misschien iets te snel binnen en daardoor klonk haar antwoord waarschijnlijk zo vaag. 'Nee! Ik bedoel ja...ehm...' Ze had nog even geen zin om met hem gezien te worden, alsof ze een pas getrouwd stel waren. 'Ik bedoel, ik wacht wel bij de Bokkenburcht.' Ze deed haar uiterste best om niet als een of ander schoolmeisje te gaan staan giechelen.