De platina blonde jongen keek verveeld naar zijn eigen spiegelbeeld. Hij had niets te doen, de school was saai en zijn mede leerlingen deden hem vaker wel dan niet denken aan een stel losgebroken bavianen. Het was een hel. Dan hadden mensen ook nog eens de rare gewoonte om hem altijd aan te raken. Ze duwden langs hem heen, legde in een sorry gebaar een hand op zijn schouder en meer van dat soort dingen. Hij had er een echte hekel aan. En mensen vonden hem raar omdat hij nooit meepraatte of lachte als zij vieze hun puberale uitspraken hadden en ook omdat hij liever alleen zat. En dan had hij niet nog niet eens gehad over het gestaar! Hij had vlak onder zijn haarlijn een vrij groot litteken zitten. Het rechthoekige litteken was eigenlijk altijd wel goed zichtbaar (het was daar aangebracht door zijn oh zo lieve zus genaamd Jodaline, met het mes waarmee ze de kelen van zijn vader en stiefmoeder doorgesneden had) Maar, dat het goed zichtbaar was en dat het een litteken was, was toch geen uitnodiging om naar hem te staren?! Nou daar had hij het mis want het gros vond van wel. Stomme mensen. Dus daar stond hij nu dan, gestrest en verveeld in zijn kamer voor de grote staande spiegel. Blonde haren strak naar achteren gekamd en in plaats gehouden met wat gel. Zwarte herenschoenen, zwarte broek, wit Shirt en daarover een zwart Colbertje. Met zijn lange piano vingers trok hij het jasje nog even strak en knikte toen naar zijn spiegelbeeld. Hij was er weer tip top in orde en netjes uit. Iets wat hij nou niet kon zeggen over de meeste van de leerlingen hier. Hel, zelfs sommige leraren droegen kleren die hij nou niet bepaald keurig vond. De vrij stijve, antisociale, ietwat asociale, jongen wierp nog een blik op zijn leguaan genaamd Ivan en stapte toen zijn kamer uit. Hij zou vandaag een rustig avondje hebben in Oaks field. Waar? Dat wist hij nog niet precies. Ergens waar het niet te druk was.

De lage, kleine hakken van zijn herenschoenen tikten op de stenen en galmden door de vrij frisse, donkeren en nu gelukkig rustige zijstraatjes van Oaks field. Met zijn handen in zijn broekzakken, duimen eruit, liep de jongen door het dorpje. Hij had al wat rond gekeken en had een rechts omkeer gemaakt op het moment dat hij in de buurt kwam van een stinkende en kokhalzende dakloze. Hij rilde weer bij de gedachte en herinnering eraan. Gross! Toen hij de rustig uitziende inn genaamd de bokkenburcht zag dat hij besloot hij om er maar eens een kijkje te nemen. Het was zeker niet de eerste keuze die hij zou maken; maar ook niet de laatste. Toen hij er binnen stapte, klonken er een paar stemmen maar het was een stuk minder druk dan in die ene discotheek of in ieder ander café. Mooi. Hij liep met klein, rustige passen door maar stopte pardoes toen een hand hem bijna een klap verkocht. ‘OI!’ Riep hij geagiteerd. ‘Kan je volgende keer uit je ogen kijken voordat je die hand van je opsteekt of ben je blind?’ Vroeg hij de onbekende, witharige man. Zijn reactie daarna was dat hij een stap achteruit deed en een afkeurend geluidje maakte bij het zien van de staat van de man zijn voeten. Ze waren schoenloos, naakt dus eigenlijk! Raül trok zijn neus iets op in walging. Who in his right mind would do that? Hij snapte het niet, hoe iemand zonder schoeisel over de vrij vuile straten en houten vloer zou willen lopen. Zijn ijzige blauwe ogen gingen langs alle tafeltjes van het rustige cafeetje. Was er nog ergens een plek waar hij alleen kon zitten? Het liefste een beetje verdekt opgesteld? Mhh, nee niet echt. De meest afgelegen tafels waren bezet door mensen die aan elkaar vast geplakt waren. Geïrriteerd schudde hij zijn hoofd en hij keek naar de vrije plaats naast de witharige man. Tch, hij zou nooit en te nimmer naast zo iemand willen gaan zitten. Dan nog liever aan een geheel vrije tafel iets meer in het zicht. Toen hij zich omdraaide om naar een van die tafeltjes toe te lopen botste hij bijna tegen een of andere ober op. Raül knipperde een paar keer, opgelucht dat hij niet echt tegen de mannelijke ober was opgebotst. ‘Ah. Goedenavond Meneer. Ik wil graag bij u een bestelling plaatsen. Ik zit zo meteen aan dat tafeltje.’ Sprak hij om tegelijkertijd naar een vrijstaande tafel te wijzen. De ober keek verbaasd en afkeurend want die was natuurlijk op weg geweest naar een andere klant, maar Raül negeerde het en had het half door dat hij de man in zijn werk stoorde. Maar op zijn beurt wachten? Daar had de jongeman eigenlijk niet zo een zin in. ‘En ik zou graag voor mij een groene thee zonder suiker willen bestellen.’ Ging hij verder ‘En voor de witharige mijnheer daar een paar schoenen, alstublieft.’ Eindigde hij met een kort, kordaat knikje en een kleine Smirk. Of de ober zijn bestelling opschreef? Hij hoopte van wel, want hij had zin in zijn groene thee. Ook hoopte hij dat de man op de blote voeten iets zou doen aan zijn staat. De lichtelijk gechoqueerde ober stapte om de blond harige jongen heen die hem daarop nakeek. Met een zacht ‘Tch’ geluid schudde de jongen zijn hoofd en griste zijn zwart leren portemonnee uit de binnenzak van zijn colbertje om dan nog kort afkeurend te kijken naar de witharige man op blote voeten. Hij wilde alvast betalen bij de man die zichzelf ober noemde. Hij hoopte zo minder lang te moeten wachten op zijn hete, ongezoete groene thee. Als hij het niet zou krijgen zou hij het gewoon nogmaals bestellen, half eisen.

Zachtjes met zijn nagel tikkend op de houten tafel wachtte de jongen op zijn bestelling, die hopelijk zou komen. Na een paar minuten daar zo gezeten te hebben, al genietend van het feit dat het tafeltje verder leeg was, werd die rust verstoord door iemand die tegenover hem moest zitten. Waarom moest dat nu weer, er waren verdorie meer dan genoeg andere tafels vrij. Kort ging hij met zijn tong langs zijn tanden en keek al zuchtend op. Met een enkele wenkbrauw die omhoog werd gebracht keek hij de persoon tegenover hem aan. Oh, het was die gast zonder schoenen en de gast glimlachte vriendelijk naar hem. De platina blonde jongen glimlachte maar half terug en onderdrukte de neiging om met zijn ogen te draaien. Hij had het stiekem ook wel kunnen verwachten, met de manier waarop hij had gereageerd op de man tegenover hem maar ach ja. De ober kwam al snel met zijn, correctie, hun bestelling. Een groene thee voor hemzelf en zo te zien en te ruiken een kamille thee voor de ander. Het geld wat hij zou moeten betalen legde hij op een schoteltje dat op het midden van de houten talfel stond. Hierna pakte Raül het kopje vast en liet de hete vloeistof zijn handen verwarmen. De thee was nog wel te heet om te drinken en dus blies hij er kort in om het kopje dan weer terug te zetten op de houten tafel. De woorden van de ander lieten hem opkijken. 'Dat is correct.' Antwoordde hij. 'En waarom, als ik vragen mag, draag je ze dan niet?' vroeg hij met een spottende ondertoon 'Want om zo zonder schoeisel te lopen is nogal ongewoon, zeker voor deze eeuw, niet?' Hierna pakte hij zijn theekopje weer op, blies er even in en dan een kleine sip. Wie de ander zijn werkgever of mentor was, boeide de jongen niet. De woorden hadden echter wel het idee in zijn brein geplant dat deze gast ook op Starshine zat en dus vroeg hij het dan toch maar. Wie weet, het zou handige informatie kunnen zijn. ‘Mentor? Laat me raden je zit op Starshine?’ Na nog een slok genomen te hebben van zijn groene thee, liet hij het kopje tussen zijn hand palmen rusten en hoorde de woorden van de andere jongeman aan. Voor een klein moment perste Raül zijn lippen zo op elkaar dat ze op een dunne streep begonnen te lijken en ademde hij uit door zijn neus. 'Vrijheid van meningsuiting noemen ze dat. Of ben je niet bekend met dat concept?' vroeg hij aan de kerel tegenover hem; niet op een geheel vriendelijke toon. ‘En dat jij in leeftijd ouder bent dan mij, maakt mij daarin niet uit. Leeftijd is immers slechts een getal naar mijn mening. Het is geen cijfer of statistiek dat zegt dat een ouder iemand per definitie slimmer is of een betere mening heeft. Het enige verschil is de hoeveelheid levenservaring. En zelfs dat zegt nog niets; want dat heeft ook weer deels te maken met je opvoeding. ’ Sprak hij tegen de ander vanachter zijn stomende theekopje.  Kort trommelde hij met zijn vingertoppen op het glas van de mok en schudde toen al zuchtend kort zijn hoofd. ‘Raül is de naam.’ Stelde hij zichzelf kortaf en uit het niets voor op vrij monotone toon. Dat hij zich voorstelde aan deze niet heel strak geklede oudere gast  stamde meer uit het idee dat hij hier toch wel opgescheept zou zitten met de ander. Natuurlijk kon Raül eerder weggaan maar dat was zonde van zijn thee. Het laten staan zou hij niet doen; dan was het weggegooid geld. Maar het in één keer achterover gooien kon ook niet omdat het nog te heet was. Dan kon hij ook nog naar een ander tafeltje vertrekken maar hij verwachtte dat deze knaap hem dan zou volgen.  Hij had al eerder zijn zitplek opgegeven om tegenover hem te gaan zitten dus achtte hij hem in staat dat nogmaals te doen. De ijzig blauwe ogen met een grijs randje keken even half fronsend naar de kokend heette vloeistof in de mok. De stoom verwarmde zijn neus en lippen toen hij er weeral in blies.

Als er iets was waar Raül een hekel aan had, was het de drukte. En andere mensen, als ze hem aanraakte en niet naar hem luisterde. Al met al; Raül is een jongen die vrij veel haat met zich mee droeg. Hij was vroeger wel een aardig kind. Wat terug getrokken en stil, soms zelfs een beetje verlegen, maar aardig Een echte introvert. Deze eigenschappen had hij dan nog wel maar het aardige deel van zijn ziel was verdrongen door trauma's, haat en een bitterheid in zijn ziel die de platina blonde jongen met zich meedroeg. Wie weet zouden er een handvol aan mensen zijn die het aardige stukje weer naar boven konden brengen; maar hier dacht hij niet over na. Hij was nu zoals hij was en daar moesten ze maar genoegen mee nemen. Dus dat deze oudere jongen tegenover hem ging zitten irriteerde hem mateloos; iets wat hij wel had laten merken. Maar het zou zonden zijn om zijn thee te laten staan of om het hete drankje in een keer achterover te gieten. Hierdoor bleef hij zitten, opgescheept met de schoen loze gast. Raül maakte er maar het beste van; zover hij dat dan kon. Al blazend in zijn thee, om dan zo nu en dan een slokje te nemen, luisterde hij naar de woorden van de ander. Raül zou Raül alleen niet zijn als hij géén nare, pessimistische of sarcastische opmerking maakte met vaak toch wel een rude randje eromheen. Dus na zo een opmerking geplaatst te hebben luisterde hij naar de ander zijn uitleg over waarom hij in godsnaam geen schoenen droeg. Hij meende wat sarcasme te horen, iets wat hem niet verwonderde, maar hij negeerde het want het klonk niet als sarcasme. Dat de ander dan meer in contact stond met de natuur; klonk de stijve jongen maar raar in de oren. Raül zelf was dan wel een woudmagiër maar zijn touch en contact met de natuur en zijn magie was hij veelal kwijt. Het was niet dat hij geen magie kon doen, in tegendeel zelfs het ging hem vaak best wel goed af. Nee, het was meer dat hij er niets meer bij voelde. De natuur had hem de rug toegekeerd leek wel. Hij dacht even na over het antwoord van de ouder knul tegenover hem en terwijl hij dit deed staarde hij wat in zijn thee. ‘Meer in contact met de natuur?’ prevelde hij dan ook zachtjes in antwoord met een frons tussen zijn dunne, blonde wenkbrauwen. Hierna schudde hij het van zich af en keek de jongen weer aan. ‘En dat hoop ik dan maar, dat jij je voeten minstens twee maal per dag wast. Ik zou toch echt gaan voor minstens drie keer per dag, liever vaker. Zeker als je op gore ondergronden loopt zoals de straten, deze vloer, het schoolterrein en de douches.’ Nonchalant haalde hij zijn schouders op. ‘Maar dan nog zou ik mij vies voelen.’ Bij de gedachte om zelf op blote voeten te lopen trok hij kort zijn neus op in walging. Hij snapte sommige mensen echt niet. Hierna nam de jongen nog een slok van zijn thee en vroeg aan de jongen of hij op Starshine zat, dit doordat hij het woord mentor eerder in hun korte gesprek had laten vallen. Een stilte zou voor de familieloze knul prettiger zijn; al zou de andere dan misschien wel meer gaan praten, hem zijn oren van het hoofd lullen. Nou nee; dan nog liever een stijf gesprek totdat zijn thee op was en hij weg kon vluchten. De jongen tegenover hem had geknikt. Raül had even gezucht en had daarna op een vrij botte toon zijn mening gegeven. Of nou ja mening gegeven? Hij had eerder een kleine preek gevonden over hoe hij dacht over vrijheid van meningsuiting, en het had niet echt geheel aardig geklonken. De neiging om, tijdens het luisteren naar de andere, met zijn ogen te rollen was groot. Maar hij onderdrukte het. Net. ‘Mh. Whatever. En dat is correct. Ik ben inderdaad een student op Starshine.’ Zijn ijzige blauwe ogen liet hij kort over de gast tegenover hem gaan. ‘Je bent geen leraar nog ben je zo een legendarische magiër. Heb ik gelijk? Ik kom tot deze conclusie omdat je nog aardig jong bent. De gemiddelde leraar en zeker een Legendarisch magiër is vaak toch wel een stuk ouder. Dus als jij hoger dan mij staat in, hoe zullen we het noemen? “Rang.” Dan ben je een Stagiair, neem ik aan? Van het vak…. Woudmagie, waarzeggerij of Aardemagie? In ieder geval iets in die richting want welke malloot zou er anders overal op blote voeten lopen? Zit ik een beetje in de goede richting?’ Zijn wijsvinger gleed uit het oor van zijn theekopje en Raül leunde hierna wat achteruit met beide handen achter zijn hoofd gevouwen. Zijn linker enkel rustte op zijn rechterknie. Het was lichaamstaal die zelfvertrouwen, trots, macht en ook dominantie uit kon stralen. Met een kleine, zelfvoldane glimlach keek hij de man tegenover hem aan. ‘Raül is de naam.’ Had hij gezegd. Zijn thee was nog lang niet op dus een kleine uitwisseling van onschuldige informatie als namen kon geen kwaad. De persoon tegenover hem stelde zich voor als Dezember. Raül knikte kort bij het horen van zijn naam. De vraag die Dezember hem stelde liet hem kort wat zuigen op zijn tanden. ‘Je hebt hem nu toch al gesteld, ook al zou of had je niet zo vrij mogen zijn. En het is geen vraag waar ik niet op wil antwoorden. Dus sure, je mag ook zo vrij zijn om het te stellen Dus hier komt je antwoord.’ Met een hand pakte hij het kopje met groene thee van tafel en nam een slok. ‘Ik ben achttien jaar, gewoon ter verduidelijking en het is een mooi stukje extra informatie voor je, en zit in de vijfde klas. Mijn mentor is een man… Master….’ Hij fronste kort en dacht even na. Hij had de naam van die vent geweten. Geweten ja, van heel even was het hem ontschoten. En dat terwijl hij de naam van hem op zijn rooster had zien staan. ‘Umh… Die rood geverfde vuurtoren. Dark magic leraar.’ Bracht hij dan als eerste uit. Met zijn tong wreef hij kort over zijn voortanden. ‘Master Iro.’ Ging hij daarna knikkend verder. Ja, dat was het. ‘En wie is jouw mentor?’ kaatste hij daarna de vraag terug naar Dezember.