Hij haatte de knusse huiselijkheid, de gemoedelijke samenhorigheid, het gevoel van een perfecte golf door een kudde makke schapen. Hij haatte de geplankte funderingen en de houten steunbalken, de kroonluchter aan het plafond die bestond uit een oud wagenwiel met ingesneden bokkenkoppen als kaarsenhouders. Het was de vaste stek van het Oak's Fieldse klootjesvolk, waar boeren en dronkaards binnen kwamen struikelen. In zijn elegante, duur aandoende uitdossing was hij een man die veel beter thuishoorde in de upperclass lounge van Oak's Forest Inn, en dat was tevens ook de plaats waar hij regelmatig rondhing. Tien keer liever dan hier. Maar de nachtzwarte vreemdeling die binnentrad droeg een kap, en de stilzwijgende gast was er zeer zeker van dat ze hier naar binnen was gegaan. Menige meute zou hem slechts aanzien als een weelderige, maar verre reiziger die hier een tussenstop maakte.
De laatste keer dat hij haar had gezien was naast hem, naakt in zijn bed, haar blanke rug als de glooiende balein van een walvis. Zijn vingers konden het gevoel van haar egale huid nog herinneren, ieder vezeltje en ieder centimetertje, terwijl ze in een muisstille extase afliepen van haar ribbenkast, enkele graden van haar mooie borsten vandaan, naar de slanke kloof van haar zandlopertaille. Het enige geluid dat in de stilte van de nacht te horen viel; de afwisselende in- en uitademing die zijn kalm opverende borst op gang zette, af en toe een diepe inhalering langs zijn neusgaten - en dan streek de hete adem weer over haar rug om zich te vermengen met de hare, die zich af en toe verrast hardop versnelde onder zijn aanraking. Maar alles in totale stilte en, het leek wel, haast van elkaar verwijderd, alsof ze zich beiden in een andere wereld bevonden. Verschillende erotische werelden. Immers had ze met haar rug naar hem toe gelegen, in de curve van zijn buik en borst. Kleine ruwe lichaamshaartjes kriebelden haar schouderbladen wanneer hij zich kort even bewoog, zijn hoofd naar haar toe boog en zachte kussen in haar hals, onder haar oor en op haar kaak drukte. Haar knieën had ze iets opgetrokken, zodat er een kleine ruimte ontstond tussen haar billen en zijn lid en ze hem kon voelen wanneer hij gereed was. Licht ontstelde ademtochten als ze er dan per ongeluk langs streek, de meeste onder een slik en zijn adamsappel die onmiddellijk erna door zijn keel rolde ingehouden. Hij klom op haar en drukte haar ruwer dan hij bedoelde tegen de matras. Enkele minuten later had hij zich op zijn rug gedraaid en sliep ze in met haar hoofd op zijn borst, met het geluid van zijn langzaam kalmerende, kloppende hart onder haar oor ter indicatie dat hij geen zinsbegoocheling was, en zij evenmin. Slanke vingers om zijn brede schouders gekruld en een opgetrokken been langs zijn kruis, maar zonder de wilde, bijna agressieve hartstochtelijke manie van voorheen, en met de tedere voorzichtigheid van een beminnend koppel. Voor één nacht, dan. En God, hij zou het zich voor eeuwig kwalijk hebben genomen als hij niet iedere fractie van iedere seconde met haar kon herinneren.
In een trage, bijna gehypnotiseerde beweging deed hij de kap van zijn mantel af, zijn houding verder roerloos en zijn blik strak gericht op een eenzaam gestalte in de hoek van dit achterlijke geitenhok. Hij had al die tijd onafgebroken naar haar gestaard, staande midden in het vertrek, maar hij ging op tegen de achtergrond van donkere eikenhouten wanden en schaterende knapen van marskramers. De glanzende herenschoenen brachten hem in een haast sluipende tred naar haar toe, en vlak achter haar bleef hij staan. De zoom van zijn mantel golfde nog zacht na over zijn onberispelijke schoenneuzen. 'Ik kan me herinneren dat we er een tijdverdrijf van maakten om elkaar de fles te ontnemen,' lispelde hij half fluisterend met zijn aparte zijdezachte stem. Om haar uit haar hypnose te halen. Of om haar er juist dieper in weg te laten zakken, zoals zijn stem dat effect teweeg kon brengen.

I hope it's not a boomerang. oh, I hope it's a rock, we know it's a rock, an ugly rock, sinking low

to the bottom of the lake, there forever to stay and while you drown, I'll rise.

_{Het was alsof de schaduwen voor hem uitkolkten en hem geleiden naar de hoek van de Bokkenburcht. In alle zwijgzaamheid had hij zich onopvallend naar haar toe gemanoeuvreerd, een getalenteerd jager die wist hoe hij zijn prooi moest bespelen. Geen paar ogen van menig kroegganger die naar het kleine, onopvallende tafeltje in de hoek zou glijden. Simpele zielen van de laatste uren; ze brachten slechts een bezoek om alleen of met maten een zware werkdag weg te drinken, vaak klaar met de sleur, de stress met hun vrouw en kinderen thuis en het weinige geld dat ze als onderste klassen binnensleepten. Wetende dat hij hier niet thuishoorde, evenmin als de blonde vrouw, stak hij af tegen de rest als een donkere kwast in een licht kleurpalet. Qua uiterlijk - de Oak's Fieldse kinkels hier konden met hun bijeengeschraapt maanloon nog nauwelijks toekomen om twee van de eau de toilette die hij deze ochtend in plekken van zijn nek op gedept had te betalen, - maar ook, vooral charismatisch. Starende in het midden van het vertrek had hij haar gadegeslagen, misschien wel een halfuur lang. Dat was voor hem nog niets. Hij kon er een urenlang tijdverdrijf van maken om haar vanuit zijn kantoor te bespieden, zijn slanke bouw glooiend naar de telescoop toegebogen, zijn vingers in een sierlijke extase om de lens gevouwen die hij voor een oog positioneerde, af en toe een paar graden draaiend om deze scherper te stellen, een klein stukje naar links of naar rechts te bewegen. Haar borsten lokaliserend als ze uit de douche stapte en de handdoek van haar lichaam af liet glijden. Inzoomend op de welgevormde lippen bijna rood als kersen als ze deze peinzend wat tuitte tijdens het doen van haar haar. Een misselijke obsessie waar ze niet heel onwaarschijnlijk geen weet van had. Heel aannemelijk ook niet dat het vaak de gouden materie vormde voor zijn erotische acht. De bruinharige kriel die recht in de lijn van zijn blikveld verscheen, onbewust zijn pad durfde te kruisen kon de brandende ogen van de gekapte man niet in zijn rug voelen. Te druk bezig met zijn falende flirten. Maar de ogen als amber vlamden als de hel zelf, met een rommelende razernij die rijk genoeg was aan manie om de knaap om te brengen. Ja - om zoiets alleen al. Het zou op een vrij vlotte manier in praktijk worden gebracht: eerst zou hij de jongeheer naar een afgelegen plek lokken met behulp van zijn maskers en charmes, drogeren, en zijn lichaam lozen in een bad met een corrosieve, bijtende vloeistof; alhoewel de laatste methode keer op keer kon verschillen om geen patroon te creëren. Hij was ertoe in staat en dat wist hij. Tot zover was het al gekomen, deze ongezonde obsessie. Gelukkig voor de hufter stond het lot vandaag aan zijn kant en droop hij af, nietwetende dat hij zich daarmee zojuist een hoop problemen mee had bespaard. De goudgele ogen hielden de knaap nog een korte tijd in het vizier tot hij uit het zicht verdween voor ze weer terug gleden naar zijn baken van hoop, zijn alles en zijn vita.
Enkel Madeline was in staat om zich het trauma te gedenken dat hij haar had gegeven, op de nacht dat hij alle besef had laten varen en zijn obsessie de overhand had genomen - of misschien had ze er evengoed van genoten als hij, ondanks dat haar toenmalige nutteloze echtgenoot buiten zijn longen uit zijn lijf had staan schreeuwen om de man die zijn vrouw belaagde. Maakte dat haar niet net zo'n monster? Maar Eres, de huidige Madeline, wist van niets. De vrouw die hij voor zijn neus eenzaam aan het tafeltje zag zitten was in feite slechts een lege schelp. Zijn blik ving de vervagende glimlach en de terugkerende kommer op. Hij kon haar pijn zien, bijna voelen, en deelde die. Genoot van haar leegte en verdriet. En dat maakte het zo immens prachtig. Ze was als een trofee, zijn toegeëigende trofee, een marionet die hij kon bespelen zoals hij bliefde. Zolang er maar geen herinnering boven kwam drijven binnenin die schedel kon hij zijn eigen pad van lust en obsessie leggen zoals hij dat wenste. Nee, die lagen stuk voor stuk buiten haar handbereik. Ze snakte ernaar en had hem nodig om die stukjes bijeen te leggen, maar alles wat hij deed was ze in zijn handpalm houden, ver, ver buiten haar bereik. Die aanminnigheid lieten de rillingen van genot over zijn ruggengraat sidderen. Zo subliem had hij ze nooit gehad. En ze vroeg ernaar; natuurlijk deed ze dat. Arme, arme Eres.
De lucht gierde zacht maar hoorbaar langs zijn neusvleugels toen hij zich over haar schouder, langs haar heen boog. Zijn wang gleed langs de hare, schurend door zijn zorgvuldig getrimde baard, de hete adem slaande op haar huid terwijl zijn lippen in halfopen positie haar centimeters aftastten en de weloverwogen woorden in zijn mond namen, fluisterend in haar oor: 'Oh, you could only imagine..'
Intussen strengelden zijn vingers zich om haar ranke hals als een slang, een ietwat ruwe en dominante handeling waarmee hij haar achterhoofd tegen zijn schouder liet rusten en vanaf die positie zijn neus tussen haar blonde lokken kon steken, haar opwindende geur met gesloten ogen opsnuivend. Zijn kap gleed af. Het deed er niet toe. Hij had zich al lang verloren in zijn bezeten zielsverrukking.}