Een kussen vloog door de kamer en een grom galmde door de ruimte toen Terra erdoor geraakt werd. De Tasmaanse duivel krop onder het kussen vandaan en werd meteen weer bekogeld met een klein dekentje. Een iets vijandigere grom klonk uit de bek van het diertje en Terra rende in een keer onder het bed. Tári draaide haar hoofd om te kijken wat er gebeurde aan de andere kant van de kamer en ze lachte even toen ze de glinsterende oogjes onder het bed zag. ‘Je weet dat ik ook onder het bed kan gooien, hè?’ Ze grinnikte zacht en schudde haar hoofd. Ze draaide zich terug naar haar bureau en doorzocht haar papieren verder. God, wat had ze een troep op haar bureau liggen. Ergens had ze een papiertje liggen wat ze zocht. Natuurlijk had ze voor zoiets belangrijks een onmogelijk klein papiertje moeten pakken. Goed, het was het eerste lege papiertje geweest wat ze bij de hand had, maar toch vervloekte ze het nu.
Ze siste wat tussen haar tanden en een diepe frons verscheen op haar gezicht. De poten van haar stoel maakte een krakend geluid toen ze er tegenaan stootte. Ze vloekte zachtjes en sloeg even zacht op de stoel uit frustratie. Haar bloedrode ogen zochten de kamer af, op zoek naar een plek waar ze dat vervloekte papiertje gestopt kon hebben. Ze had vrijwel overal al gekeken; in haar nachtkastje, in haar dagboek, op heet bureau, tussen haar bladmuziek, tussen de ronddwalende papieren die haar vloer bedekte. Nu ze er zo naar keek was haar kamer een werkelijke puinhoop. Deels kwam dat doordat ze nu al een uur of twee aan het zoeken was naar het desbetreffende papiertje, maar grotendeels omdat haar kamer gewoon altijd een puinhoop was. Ze noemde het zelf wel eens “de kamer van een kunstenaar”, maar stiekem was het gewoon de kamer van een zwijn.
Ze krabde even op haar voorhoofd en beet bedenkelijk op haar lip. Waar kon dat ding zijn..? Ze draaide zich weer naar haar bureau en gromde wat. Een zachte piep klonk onder het bed vandaan en ze draaide zich bijna instinctief met een ruk om. Terra kwam onder het bed vandaan en liep er meteen weer onder. ‘Wat heb je?’ Tári liep naar het bed toe en ging op haar rug liggen. Een oude tik. Op je buik liggen of op je knieën zitten had ze nooit fijn gevonden. Op deze manier kon ze ook veel verder onder het bed reiken. Ze keek onder het bed en lachte kort toen ze een kleine doos zag. Ze schoof het ding onder het bed vandaan en ging rechtop zitten. Haar vingers gleden even over het houten deksel en ze glimlachte zwakjes. Er zaten verschillende dingen in de doos, maar de belangrijkste waren een paar tekeningen. Eentje van haarzelf, eentje van haar moeder, eentje van haar vader, eentje waarop ze met zijn drieën stonden en eentje waar Claus op stond. In het doosje zaten tekeningen die in een oogopslag haar leven vertelde. Er zaten ook tekeningen van landschappen in, van dieren en niet te vergeten Terra. Ze had geen van deze tekeningen zelf gemaakt, ze kon amper tekenen.
Ze opende de doos en bovenop lag inderdaad de tekening die ze gemaakt had. Ze keek even naar Terra en glimlachte dankbaar. Ze haalde het papiertje eruit en schoof de doos terug onder het bed, terug de vergetelheid in. Ze draaide het papiertje in haar hand om en stopte het in haar zak. Ze kalkte met haar tong en maakte haar weg naar de bibliotheek.

De gangen waren rustig en ze kon ook al zo zeggen waarom dat was. Iedereen was in de grote zaal om te eten. Daar zou ze ook als eerste langs gaan, ze kon wel wat te eten gebruiken.
Ze opende de deuren van de grote zaal en besloot een gewoon broodje te nemen, maar ze bleef niet om het ding daar op te eten. Ze liep meteen door naar de bibliotheek. Dat ze het broodje nog niet op had toen ze er aankwam vond ze zelf geen ramp. Alsof iemand zich druk ging maken over het feit dat ze een broodje had. Behalve de bibliothecaresse, maar dat mens had altijd wel iets te klagen.
Het was rustig in de bibliotheek en ze glimlachte even tevreden. Er was een zacht geroesemoes te horen en hier en daar lachte iemand zachtjes. Ze liep naar een van de tafels waar nog niemand zat en ging zitten. Het papiertje dat ze nog in haar zak had haalde ze eruit en legde ze op tafel. Ze nam de laatste hap van haar broodje en vouwde het papiertje open. Een kleine schets stond erop. Het was de poging die ze gedaan had om de verhoging die ze de dag ervoor op Adrians borst gevoeld had na te tekenen. Veel stond er niet op en het was vrij hopeloos. Er waren vier lijnen getekend en eentje ernaast, dunner en smaller. Ze was niet zeker geweest of het er vier of vijf waren geweest. Het leken op krassen naast elkaar en in het midden, door alle krassen heen had ze wat gekrast. Ze kon zich een vorm herinneren, maar ze wist niet meer welke vorm het was. Het maakte niet uit hoe hard ze nadacht, ze wist het gewoon niet meer. Het was dan ook wel een hectische dag geweest, maar ze had geen idee of de schets zou helpen.
Ze hief haar hoofd en keek naar de kasten met boeken die er stonden. Een zachte kreun verliet haar mond, ze liet het papiertje los die zachtjes op de tafel viel en ze legde haar gezicht in haar handen. Dit zou een pure hel worden.

Er waren mensen die hun kamer altijd netjes en schoon hadden, maar er waren ook mensen die er een bende van maakten. In haar ogen hoorde ze bij geen van deze twee. Ze hield haar kamer nooit echt netjes, maar een bende was het ook niet. Goed, ze kon niet ontkennen dat er muziekstukken, dekens en kussens door haar kamer heen slingerde, maar de grond zelf was altijd schoon. Ze zorgde er altijd voor dat de vloer netjes was. Alle troeo die dan nog rondslingerde was in haar ogen een bijzaak. Het was niet alsof er veel mensen in haar kamer kwamen die konden zeuren over de spullen. Bovendien verschilde het per periode. Haar kamer was de spiegel van haar emoties. Als ze zich niet goed voelde was haar kamer altijd dat ene kleine beetje rommeliger dan normaal. Ze had de puinhoop soms nodig. Beschrijven waarom dit was kon ze niet, want ze kende de oorzaak zelf niet. Misschien kon ze de gok wagen, maar daar wilde ze niet vanuit gaan.
Wat de oorzaak ook was, ze wist dat er niet snel verandering in zou komen. Ze had wel eens geprobeerd op te ruimen, maar de troep kwam altijd weer terug. Ze kon alles vinden, er was genoeg materiaal voor ongein - niet dat er veel kussengevechten werden gehouden, dat was immers vrij lastig als ernooit iemand op haar kamer kwam, maar de optie moest open blijven - ze voelde zich gewoon prettig in de troep. Misschien zou dat ooit nog veranderen, misschien ook niet. De tijd zou het leren.
Dit was alleen niet het moment waarop ze zich druk ging maken om haar kamer. God, nee zeg. Er waren dingen die veel hoger in haar prioriteitenlijst stonden. Eentje stond duidelijk bovenaan. Soms had je van die prioriteiten die bovenaan stonden, maar alsnog konden ze even wachten. Dit was niet zo een soort prioriteit. Datgeen waar haar gedachtes compleet op gericht waren was in haar ogen te belangrijk om mee te wachten. Ondermeer omdat ze amper een oog dicht kon doen nu ze het wist.

De bibliotheek was rustig en om eerijk te zijn vond ze het zachte geroesemoes fijn. Op de een of andere manier zorgde dat voor de grootste concentratie. Je zou kunnen stellen dat concentratie nu niet was wat ze nodig had. Ze hoefde immers niet te werken of te leren aan schoolopdrachten. Ze zou het zelfs eens zijn met iedereen die zei dat ze geen concentratie nodig had, zelfs als ze wist dat die concentratie weldegelijk van belang was, maar wilskracht was een veel groter probleem. Er waren hier ontzettend veel boekenen ze had geen idee wat ze zocht of waar ze deze zou moeten vinden.
Ze hief haar hoofd en keek naar de kasten met boeken die er stonden. Een zachte kreun verliet haar mond, ze liet het papiertje los die zachtjes op de tafel viel en ze legde haar gezicht in haar handen. Ze moest toegeven dat er toch wel ietsvan wanhoop in haar had genesteld. Alles wat ze had was de vage tekening die nu voor haar, open en bloot, op de tafel lag.
Een klap op de tafel liet haar kort fronsen en opkijken. Ze keek naar de blonde jongen voor haar, maar pas toen hij sprak drong tot haar door wie het was. “Wat is jouw probleem?” Damians toon zei genoeg over zijn bui en ze zuchtte zachtjes. Wilde ze hem gaan vertelleb wat het probleem was? Waarschijnlijk niet, maar ze wilde niet nog eens zo tegen hem uitvallen als de vorige keer. Ze had er niet de bui voor en ze kon niet ontkennen dat het even door haar hoofd was geschoten, dat schuldgevoel. Ze kreeg alleen geen kans antwoord te geven, want zijn ogen waren op het papiertje gericht en voor een fractie van een seconde had ze de blauwe ogen groter zien worden. “Vanwaar heb je dat,” Ineens had ze zijn volle aandacht. Hij sloot zijn boek en keek haar aan. Ze keek naar het blaadje en hield haar hoofd wat schuin. Im haar hoofd begonnen de wieltjes te draaien. Kon het kwaad het hem te vertellen?
Een diepe frons verscheen op der gezicht en ze hief haar hoofd om hem bedenkelijk aan te kijken. Het zou wel echt de perfecte controle zijn. Als ze het hem zou vertellen zou ze wel zeker weten of hij de waarheid had gesprokken over het hele veranderd zijn.
'Getekend, duidelijk. Voor de verandering een keer zelf.' Haar bedenkelijke gezicht veranderde in een vriendelijk gezicht. Haar ogen twinkelde even plagend en ze glimlachte. Damian kende haar tekenvaardigheden, die vrijwel gelijk stonden aan die van een kleuter. Ze schudde haar hoofd en haalde wat ongemakkelijk haar schouders op. 'Ik voelde het op de borst van iemand die ik ken.' Ze beet op haar lip. 'Ik weet niet of het iets te maken geeft met.. maar.. ik moet het proberen.' Ze keek hem een beetje moeilijk aan en hem kennende wist hij precies hoe ze zich voelde. Behoorlijk wanhopig.

Mobiel post, sorry voor foutjes

Er was veel te veel dat door haar hoofd spookte. Het nieuws wat ze gisten gehad had, was niet niks. Adrian had haar verteld dat hij geen enkele emotie meer kon voelen. De reden had hij haar niet verteld, maar de verhoging op zijn borst was haar opgevallen. Ze wist niet of ze er iets mee doen moest, ze wist niet of hij dat echt zou waarderen. Waarom deed ze het dan? Wat kon ze anders? Ze hield van die blonde kneut en nu hij haar gisteren verteld had dat er een sprankje liefde was geweest van zijn kant, kon ze niks anders dan iets voor hem doen. Als hij niet wist wat hij wilde, zou zij stappen ondernemen. Misschien kreeg ze hier nog spijt van, maar voor nu wilde ze er alles aan doen om hem te helpen. Ze wilde hem weer laten voelen, zelfs als dat zou betekenen dat hij haar de rest van zijn leven zou haten.  Als ze dit hardop zou zeggen zouden er meer dan genoeg mensen zijn die haar voor gek verklaarden, maar in haar ogen was het niet meer dan logisch. Ze wilde hem helpen. Natuurlijk had ze door wat dit alles met haar deed. Het was een grote stroom aan slecht nieuws geweest. Eerst had ze het nieuws gekregen dat Mats overleden was, iets waar ze nog niet overheen was. Ze had nog geen tijd gehad – of zichzelf de tijd gegeven – om een keer goed uit te huilen, een keer goed te rouwen en het af te sluiten. Daarvoor was alles te snel gegaan. Vlak na dat nieuws was Adrian verdwenen zonder reden en had ze zich negen maanden lang zorgen om hem gemaakt. Zodra hij terug was had ze te horen gekregen dat hij geen relatie meer wilde. Om heel eerlijk te zijn was ze een grote bal aan opgekropte emotie en oververmoeidheid. Ze had sinds het nieuws van Mats steeds slechter geslapen, want van de weinige uren die ze sliep was ze de helft wakker door de nachtmerries die haar elke nacht lastig vielen. Ze wist dat al die dingen er ooit een keer uit zouden komen, hoe ze zich zouden uiten was nog de vraag, maar dat zou waarschijnlijk eindigen in veel huilbuien, woedebuien of een griepje. Wat het ook mocht worden, tot het eruit kwam zou ze de wilskracht opbrengen om Adrian te helpen.
Ze maakte de opmerking dat ze het zelf getekend had en toen ze hem vriendelijk aankeek, kreeg ze een frons naar zich toegeworpen. Damian keek op het papiertje en Tári volgde zijn bewegingen. 'Ik voelde het op de borst van iemand die ik ken.' Ze beet op haar lip. 'Ik weet niet of het iets te maken geeft met.. maar.. ik moet het proberen.' Ze keek hem moeilijk aan. “Getting groovy there Taars?” Ze lachte zacht en schudde kort haar hoofd om hem daarna met een veelbetekenende blik aan te kijken. Ze was blij dat hij zijn serieuze houding kon herstellen. “Ik denk dat die persoon die je kent een emotioneel zegel heeft gekregen van iemand,” Hij pakte het papiertje nogmaals en begon erop te tekenen. Tári keek hem onderzoekend aan. Zijn ogen waren op het papiertje gericht en ze had even eenzelfde gevoel als vroeger. Ze had het altijd fijn gevonden naar hem te kijken terwijl hij bezig was. Op de een of andere manier kon ze alle “negatieve” dingen compleet vergeten en zag ze de jongen die onder al die lagen zat. Hij was geen slechte jongen, hij had alleen zo zijn trekjes, net zoals zij die had.
“Wordt vaak gebruikt als de persoon in kwestie wordt opgeleidt als assassin of dergelijke om ze tot de perfecte moordmachines te maken, als ze niets voelen, zijn ze tot meer in staat..” Een frons ontstond tussen haar wenkbrauwen en ze keek hem bedenkelijk aan. Wat zei hij nou? “Verboden magie dat is het..” sprak hij zuchtend voor hij het papier met het geschetste zegel weer aan haar gaf. “Zag het er zo ongeveer uit? Heb een iets gedetailleerdere versie gegeven. Heb het eens gelezen in een boek.” Ze knipperde even met haar ogen en schudde haar hoofd even kort. Haar ogen waren op het papiertje gericht. ‘Ik heb het niet gezien, alleen gevoelt.’ Ze stak haar hand uit en liet haar vingers kort over het papiertje gaan, alsof ze het opnieuw zou kunnen voelen. ‘Damian..’ Ze beet op haar lip en hief haar hoofd om hem aan te kijken. ‘Je zegt dat het vaak gebruikt wordt als de persoon wordt opgeleid tot assassin.. is er.. een andere reden die je kent?’ Ze deed niet de moeite om haar emoties voor hem te verbergen. Hij kende haar gezichtsuitdrukkingen, hij kende elk masker dat ze ooit opgezet had. Iets voor hem verbergen had vaak al geen zin, maar nu wilde ze ook niet tegen hem liegen of iets voor hem verborgen houden. Op haar gezicht was zowel de bedenkelijkheid te zien, als de hoop dat hij met iets heel anders zou komen. Goed, zelf als hij met niks anders kwam, was het mogelijk dat het voor andere dingen gebruikt werd. Het baarde haar alleen een beetje zorgen dat hij het zo duidelijk als eerste zei. ‘Iets.. het maakt niet uit wat, maar vertel me alsjeblieft dat er nog een andere reden is die je kent.’ Haar rode ogen keken hem strak aan. ‘Het kan toch niet zijn dat het alleen maar daarvoor gebruikt wordt?’ Ze slikte even en beet op haar lip.

Van alle mensen die bij haar hadden kunnen komen zitten was ze wel heel blij dat het haar beste vriend was die tegenover haar was gaan zitten. De chagrijnige uitstraling die hij in eerste instantie had gehad, had haar ergens zo haar twijfels laten hebben. Ze had weinig behoefte om met hem in een van de vele woordwisselingen verstrikt te raken. Dat was altijd iets van hen geweest. In een ver verleden hadden ze het nog wel eens voor de gein gedaan, het elkaar moeilijk maken. Het had hen beide geholpen om beter te worden in discussies voeren, maar door die woordwisselingen hadden ze elkaar ook steeds beter leren kennen. Dat was alleen in een andere tijd, een tijd waarin ze het beide makkelijker hadden gehad. Ze waren beide veranderd en of dat in de positieve of de negatieve zin was kon ze niet zeggen. Soms dacht ze dat ze zowel positief als negatief was veranderd. Sinds ze hem de vorige keer tegen het lijf was gelopen was ze ervan overtuigd dat hij eerder voor die laatste optie zou gaan en haar verandering als negatief beschouwen zou. Ze was te bot geweest, dat wist ze zelf ook wel. Ze had alle opgekropte emotie omgezet in woede en die op hem afgevuurd. Het had haar alleen voor geen ene meter geholpen, ze had zich daarna nog een stuk ellendiger gevoeld. Had ze niet gewoon een klein beetje blij kunnen zijn dat haar beste vriend nog steeds vrij was? Ze zou niet ontkennen dat er momenten waren geweest waarop ze had gewenst dat hij opnieuw opgepakt was. Niet omdat ze het hem gunde, maar omdat ze ergens haar wantrouwen had gekregen sinds de laatste keer dat hij hier op SSA rond had gelopen. Ze zou het hem niet vertellen, nog niet tenminste, maar iets in haar nam het hem kwalijk dat Mats overleden was. Wellicht was de jongen toch wel naar Shadra gegaan, wat er ook gebeurd was, maar toch zag ze de dingen de zij gedaan had aan als een van de oorzaken. Misschien had hij er anders wel even mee gewacht en was hij nooit in de buurt geweest van dat huis. Ze kon het niet weten, Damian kon het ook niet weten. Toch was het Damian geweest die haar de kans had gegeven alles te verpesten. Hij had haar verleidt en ze was simpelweg niet verstandig genoeg geweest om hem af te wijzen. Goed, ze had het geprobeerd, maar had niet de kracht gehad het vol te houden. Hij beweerde dat hij veranderd was en ze wilde hem geloven, ze wilde zo verschrikkelijk graag geloven dat ze hem weer écht kon zien als haar beste vriend, dat ze weer naar hem toe kon als ze hem nodig had. Hij was vroeger haar veilige haven geweest op Shadra en ze miste hem als haar beste vriend. Ze miste de gesprekken die ze hadden, ze miste de momenten dat ze huilend tegen hem aan kon liggen zonder dat iemand er iets van dacht, ze miste de momenten dat ze samen lachten, maar niemand hun lachbui begreep. Ze miste haar beste vriend en ze had tot nu toe niks gedaan om die band weer aan te sterken, ze had hem alleen maar verder weg geduwd en het voelde of ze de deur voor zijn neus dichtgegooid had. Dit was een moment waarop ze kon controleren of hij de waarheid sprak en echt veranderd was, maar nog veel belangrijker: ze kon hem laten zien dat ze die deur in een stomme bui dichtgegooid had. Ze wilde hem vertellen waarom ze dat gedaan had, maar kon het niet. Niet zonder te weten dat ze ergens in de uitleg breken zou.
‘Damian..’ Ze beet op haar lip en hief haar hoofd om hem aan te kijken. ‘Je zegt dat het vaak gebruikt wordt als de persoon wordt opgeleid tot assassin.. is er.. een andere reden die je kent?’ Ze kon aan hem zien dat haar openheid hem verbaasde, maar ze was blij dat ze het gewoon kon. Ze was blij dat ze hem nog gewoon kon laten zien hoe ze zich voelde. Bovendien was ze er behoorlijk van overtuigd dat ze niet eens de kracht meer had om tegen hem te liegen over haar emoties, dus waarom zou ze het proberen? ‘Iets.. het maakt niet uit wat, maar vertel me alsjeblieft dat er nog een andere reden is die je kent.’ Haar rode ogen keken hem strak aan. ‘Het kan toch niet zijn dat het alleen maar daarvoor gebruikt wordt?’ Ze slikte even en beet op haar lip. Damian ging met zijn hand door zijn haren en wreef vervolgens over zijn gezicht. Een beweging die haar meer verontruste dan ze had gehoopt. “Echt bij andere dingen gebruiken ze het niet, of hij moet het zelf gewillen hebben. Maar vaak is dit niet zonder dwang dat zoiets gezet wordt. Dus oftewel heeft die kerel er honderd procent zelf voor gekozen of werd hij gedwongen..” De moeilijke blik ontging haar niet. Zijn blauwe ogen keken haar aan en ondanks het kleurverschil met de ogen waar ze vroeger altijd ingekeken had, waren ze hetzelfde. Enkel de kleur was anders. “Ik geloof niet dat er andere gebruiken zijn hiervoor, want als je een goede assassin wilt zijn, moet je bereid zijn je menselijkheid af te staan, of wordt je menselijkheid je afgenomen, ook op andere manieren, maar dit is een van de algemenere methodes,” Haar adem stokte even toen haar beste vriend haar geen andere reden kon geven waar het voor gebruikt werd. “Je houdt van die jongen hé, ik heb je nog nooit zo ongerust gezien.” Ze keek hem met een zwakke glimlach aan en knikte kort. Ze wilde haar mond niet open doen, want ze was te bang dat haar stem zou trillen of zou breken. “Wat wil je ermee doen Taars?” Ze keek kort naar zijn hand toen hij deze aarzelend op de hare legde en er veelbetekenend in kneep. Ze draaide haar hand iets en gaf hem een kort kneepje terug. Ze glimlachte even naar hem en knikte kort. ‘Ik wil hem helpen.’ Ze fronste even. ‘Ik weet alleen niet of ik hem kán helpen.’ Ze keek bedenkelijk naar het papiertje. ‘Er zijn hier weet ik hoeveel boeken en als het klopt wat je zegt en het verboden magie is ga ik het hier niet vinden.’ Ze keek even door de bibliotheek een en liet haar hoofd hangen. Ze trok haar hand terug en wreef met beide handen over haar gezicht. ‘En zelfs als er ergens al een boek te vinden is over verboden magie, is het nog maar de vraag of deze specifieke spreuk erin staat.’ Haar woorden waren iets gesmoord door haar handen. Ze hief haar hoofd weer om hem aan te kijken. ‘Dit blijft een school.’ Ze keek hem veelbetekenend aan en haar ogen gleden naar de bibliothecaresse. ‘Als ze al zo stom zijn een boek als dat hier te houden is er maar één plek waar we het kunnen vinden.’ Ze was zachter gaan praten. Ze beet op haar lip en keek hem onderzoekend aan. Ze had geen idee of het idee dat ze in haar hoofd haalde verschrikkelijk stom was en ze haarzelf en haar beste vriend – als hij haar hielp – eerder een enkeltje naar de hoofdmeester ging bezorgen dan het juiste boek. Ze zuchtte diep en schudde haar hoofd. Haar bloedrode ogen keken hem vragend, maar veelbetekenend aan. Ze wist niet hoe hij erover dacht, of hij nog eens een oude gewoonte op wilde pakken of niet.

Ze maakte zich zorgen. Zowel om Adrian als om de zoektocht die ze zichzelf nu aandeed. Hoe ging ze iets vinden zonder te weten waar ze naar zocht? Ze wilde hem helpen, ze wilde hem weer de kans geven te laten voelen. Misschien was dat egoïstisch en was er iets in haar dat het vooral deed voor zichzelf, maar ze wilde het ook voor hem. Hij had het recht om te kunnen voelen, om te ervaren wat emotie was. Het enige probleem – eentje die zeker niet klein te noemen was – was dat ze niet wist waar ze naar zocht. Damian had een duidelijkere schets gemaakt, maar zelfs met die schets wist ze amper nog wat ze zocht.
Damian vroeg haar wat ze wilde doen en het antwoord was simpel. Ze wilde hem helpen, maar wist niet eens of dat kon en als dat kon hoe ze dat in hemelsnaam zou moeten gaan doen. ‘Er zijn hier weet ik hoeveel boeken en als het klopt wat je zegt en het verboden magie is ga ik het hier niet vinden.’ Ze keek even door de bibliotheek een en liet haar hoofd hangen. Ze trok haar hand terug en wreef met beide handen over haar gezicht. ‘En zelfs als er ergens al een boek te vinden is over verboden magie, is het nog maar de vraag of deze specifieke spreuk erin staat.’ Zijn gezicht vertrok en werd bedenkelijk. ‘Dit blijft een school.’ Ze keek hem veelbetekenend aan en haar ogen gleden naar de bibliothecaresse. ‘Als ze al zo stom zijn een boek als dat hier te houden is er maar één plek waar we het kunnen vinden.’ Ze kon niet zeggen dat het lang geleden was dat ze ergens ingebroken was. Om eerlijk te zijn was het een oude gewoonte die erin was gebleven. Dat was een van de dingen die ze niet had willen laten varen toen ze ervoor koos om haar verleden achter zich te laten. Ze moest eerlijk toegeven dat ze er veel te veel plezier in had.
Damian omhelsde haar kort. “Laten we daar gaan zoeken dan, de kans zit er in dat we het daar vinden,” Hij wreef kort over haar rug en stond op om naar de andere kant van de bibliotheek te lopen. Tári bleef nog even zitten en keek kort naar haar boek. In haar ooghoek keek ze naar de bibliothecaresse, die rustig zat te lezen. Ze knikte kort en keek kort om zich heen naar eventuele andere ogen die hun in de gaten hielden, maar ze zag niemand die aan het opletten was. Ze sloot het boek zachtjes en schoof haar stoel rustig naar achteren. Alsof ze op zoek was naar een bepaald boek liep ze langs de boekenkasten richting Damian. Het zou meteen opvallen als ze achter hem aan was gegaan, dus ze kon het beste zo normaal mogelijk doen.
Ze kwam bij Damian aan en sloeg haar armen over elkaar terwijl ze met haar rug tegen de muur ging staan. Ze keek naar het slot en grijnsde kort. ‘Iemand heeft zijn lockpicks thuis laten liggen.’ Ze grinnikte zachtjes en keek kort om zich heen. Toen ze de klik hoorde gleden haar ogen twinkelend naar Damian toe. Het geluid klonk als muziek in haar oren. “Guess we’re in,” Ze grijnsde breed en kneep kort in zijn onderarm. Het was een trekje die ze alleen bij hem had, alsof het plan nu al geslaagd was. Ze liep naar binnen en fronste even toen ze in de donkere ruimte keek. Ze keek kort over haar schouder naar Damian en zuchtte zacht. Nu kon ze op zoek gaan naar een schakelaar zonder haar nek te breken, of ze koos ervoor meteen te struikelen. Had ze een keuze? Niet echt, want ze kon niet precies zien wat er op de grond stond. Naast de deur zat geen schakelaar, dus veel andere keus dan verder lopen had ze niet. Mede omdat Damian ook naar binnen moest. Ze zette een voorzichtige stap naar voren en voelde een stapel boeken. Ze schudde kort haar hoofd en mompelde iets onverstaanbaars. Ze hief haar voet om nog een stap te zetten, terwijl ze met haar hand een houvast zocht. Ze had alleen moeten weten dat iets als dat nooit een goed idee was in een ruimte die ze niet kende en zeker niet als ze vrijwel niks zag. Halverwege in haar stap bleef haar voet ergens aan haken, een doos of een stapelboeken dat kon ze niet zeggen, maar haar hand had geen houvast gevonden en de zwaartekracht deed zijn werk en trok haar naar beneden.