Eres Rune was haar volgende patiënt in het algemene gezondheidsonderzoek. De tweede vrouw, en naast Juffrouw Zoë en Madame Tá Suíl – en zijzelf natuurlijk – de enige vrouwelijke collega. Er was overduidelijk te merken dat er niet veel aan emancipatie voor vrouwen werd gedaan op deze school. Lerares muziek. Een vak wat Yvaine zeer zeker kon waarderen met haar liefde voor de klassieke stukken. De blauwe ogen van de blondine gleden nog een aantal keer over de naam van deze lerares. Ergens kwam hij bekend voor… Yvaine nam zich voor om het de vrouw te vragen, na het onderzoek. Ze had een sterk vermoeden dat ze eerder van haar had gehoord of wellicht haar eerder had behandeld, en zette daarom een sterretje achter de naam met haar schrijfveer.

Het zacht tikken van aangewakkerde regen klonk tegen de ruit toen Yvaine naar de deur van haar kantoor liep. Tot nu toe had elke leraar en stagiaire zich keurig gemeld, dus verwachte ze ook van Juffrouw Rune dat deze de mededeling op het medelingsbord in de lerarenkamer had zien hangen. Yvaine had er wel voor gezorgd dat hij duidelijk te zien was geweest. Mocht ze niet aanwezig zijn, zou ze in haar eigen tijd bij Yvaine langs moeten komen, en Yvaine stelde zich voor dat dat nog meer gedoe zou zijn dan gewoon aanwezig te zijn op de aangegeven momenten. Ze onderdrukte een lichte gaap toen ze de deur opende. De dokter was al weer even bezig en het kon vermoeiend zijn om al die verhalen aan te horen. “Eres Rune? Kom verder.” Ze had de mede blondine al meteen zien zitten en wilde zich al omdraaien toen ze werd op geschrikt van een crème kleurige kat met donkere aftekeningen, die langs haar benen het kantoor binnen schoot. “Het werd je zeker te nat buiten.” Mompelde de dokter kattig tegen de poes. “Dokter Alezais.” Stelde ze vrouw zichzelf voor aan de muziek lerares, de kat meteen weer volkomen negerend.

Verrassend genoeg was Juffrouw Rune een van de weinige die nog een compleet medisch dossier had liggen. Hij lag al klaar op de desk van haar bureau toen Yvaine de vrouw ging halen. Er werd niet direct gereageerd. En Yvaine was genoodzaakt de naam een aantal keer te herhalen. Uiteindelijk gaf de vrouw dan eindelijk gehoor. Een dromerig type dus. Ze zag haar glimlachen naar de kat, die vlug naar haar plekje in de vensterbank was gerend om zich daar uitgebreid te gaan wassen, boven de warme kachel op haar kattenkussen. Yvaine negeerde de kat, zoals de kat haar ook praktisch negeerde. Het was vaak hun stilzwijgende samenzijn wat hun band zo sterk maakte. De dokter kon haar kat verstaan, maar veel zei het beestje niet.

Yvaine hoefde Eres Rune niet op een van de twee stoelen te wijzen, daar was ze verstandig genoeg voor om dat uit zichzelf te doen. Tot nu toe mocht Yvaine de muziek lerares wel. En ze hadden nog geen 2 woorden gewisseld. “Hoe gaat het met u juffrouw Rune?” vroeg de dokter terwijl ze plaats nam in haar stoel en haar blauwe ogen met een lichtelijke ijzige indruk op de blondine voor haar zette. Haar blik viel op het schaaltje zuurtjes op haar bureau en in een opwelling schoof ze het schaaltje richting de lerares. “Take, if you want.” En diep van binnen keek Yvaine zichzelf nu heel raar aan. Wat was dit? Was dit een nieuwe manier om vrienden te maken voor haar? Snoepjes aanbieden? Don’t be silly woman, act professional. Niet dat die discussie met zichzelf te zien was aan de buitenkant. Yvaine had in haar gezicht of blik geen spier vetrokken en luisterde geduldig naar wat de vrouw haar te zeggen had.