Er was een nieuwe aanmelding geweest van een nieuwe Dark magican leerling. Iro had hem meteen een berichtje toe gezonden om naar het duistere bos toe te gaan. Zijn nakijk werk deed hij later wel. Dit was belangrijker. Hoewel het ook belangrijk was om nakijk werk te doen natuurlijk, maar die kwam later wel te pas. De kans op een nieuwe leerling te ontmoeten was vele malen leuker dan papierwerk... Reaper vloog in een trage vleugel slag naast zijn meester en ze verlieten al snel de school. Zijn hoofd stond nog naar de vellen die hij nog te doen had. Gelukkig had hij nog een kwart om na te kijken en dan was een afwisseling best wel welkom. 'Waar denk je aan?' vroeg Reaper en raakte Iro even met de tippen van zijn veren de wang aan. Iro keek hem even vragend aan voor het schaduw wezen zijn vraag herhaalde. 'Ik vroeg je waar je aan dacht.' Iro schudden zijn hoofd en keek even zuur. 'Aan het papierwerk dat nog ligt te wachten, maar dat komt later wel.' zei Iro en stapte het school terrein op om gelijk door te lopen. De herfst was de lucht kouder aan het maken, maar echt last had hij er niet van. Zijn gewaad hield Iro warm genoeg en als hij het echt koud zou hebben trok hij gewoon een trui aan. Zijn voetstappen brachten hem naar de inmiddels vertrouwde les plaatst. Hier zou hij ook de nieuweling les gaan geven. Het was nu gewoon wachten tot hij aan zou komen.

Op aandringen van mijn vader had ik me opgegeven voor de lessen duistere magie. De magie soort die mij aangeboren is en gestaag door mijn aderen stroomden. Ik wist niet zo goed wat ik ervan moest denken. Natuurlijk wilde ik graag leren over de magie die mijn voorouders voor mij al bedreven. Maar was ik hier niet juist voor meer dan dat. Ik wilde niet naar een Shadraanse school omdat mijn interesse verder reikte. Ik was nog niet zo lang op de school. Ik had amper nog maar mijn schrale eigendommen hun eigen plek gegeven in de kamer die ik de komende jaren ''thuis'' zou kunnen noemen als het er een huiselijkere sfeer had gehad. Voorlopig was het er kil en koud. Maar misschien moest ik eraan wennen. Ik zuchtte zachtjes terwijl ik met mijn duim over het kleine stukje papier streek. Alsof ik dacht de letters te kunnen voelen. Maar ze waren met een dunne inkt aangebracht. Verre van voelbaar voor mijn vingers. Maar als je de letters achter elkaar las stonden er de instructies waar mijn eerste les duistere magie zou plaatsvinden. Mijn blik dwaalde af naar het raam. Ik moest gaan als ik nog op tijd wilde zijn.

Een koude wind blies langs mijn wangen en probeerde zich onder mijn kleren te nestelen. Maar ze deerde mij niet. Ik was goed bestand tegen kou. Een familietrekje als ik mijn vader mocht geloven. Ik keek nogmaals naar de instructies. Ik was alleen nog maar in de school geweest. Alle bomen leken op elkaar. Ik sloot mijn ogen en liet de instincten van mijn dierlijke vorm het van me overnemen. Ik stak mijn neus in de lucht op zoek naar geuren die ik thuis zou kunnen brengen. Het duurde niet lang of ik had de geur te pakken die ik herkende als menselijk. Mijn ogen schoten weer open, in de richting waar ik de geur het sterkst geroken had. Ik zette mijn kleine reis voort. Na zo'n tien minuten lopen en wat vertrouwen op mijn instinct zag ik vaag het silhouet van een lang, menselijk figuur. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat het een man was. 'Master...,' ik stamelde een beetje terwijl ik weer naar het briefje keek waar de naam van mijn docent op stond. 'Iro?' verkondigde ik, nog steeds onzeker. Ik hoopte maar dat ik de juiste getroffen had.

De wind woei zijn gewaad tijdens het wachten heen en weer, maar het donkere figuur bleef rustig in stilte staan. De schaduwen waren vandaag even rusteloos als de wind zelve, maar dat bemoeilijkte de taak van zijn leerling nauwelijks toch? Zelf had Iro nooit last van de speling van de schaduwen hoe ze zich verplaatsten. het was dood weg eenvoudig om met ze mee te bewegen, maar het kon natuurlijk altijd lastig zijn voor die gene die het nog moest leren. Na een tijdje begon Iro een zwak Magische energie te voelen van een jonge duistere magician. Zijn leeftijd was ongetwijfwelt jong, maar Iro zou zich niet ander voor doen dan dat hij bij de andere leerlingen deed. De jonge stamelde terwijl hij dichterbij kwam en onzeker. 'Klopt Mister Willows. Fijn dat u toch kon komen ondanks dat u hier nieuw bent.' zijn blik als de toon van zijn stem was kil en afstandelijk, maar niet geheel onvriendelijk. Aangezien dat Iro zelve ook niet de kwaadste was. Ook al had hij veel te voorduren gehad in zijn jeugd en was zijn opvoeding hard geweest. Zelf vond hij dat je wel discipline moest geven, maar niet met harde hand als het niet nodig was. 'Mag ik u welkom heten in deze bijles van Shadow controle. Heb je al eens met de schaduwen gespeeld?' vroeg Iro op rustige toon en wachten geduldig af op het antwoord wat komen ging. Maar hij vermoeden vast van wel. Wie deed dat als kind nu niet?

Het was vervelend dat het terrein zo vreemd voor me was. Ik had er meer baat bij gehad als ik eerst het terrein had kunnen leren kennen voordat ik met mijn lessen op de school zou beginnen. Het was gewoon pech dat mijn eerste les meteen buiten plaatsvond. Maar het was geen groot probleem. Ik wist me prima te redden. Het verbaasde mensen nog wel eens wat ik allemaal kon doen ondanks mijn leeftijd. Het mijn baardloze gezicht dat mensen vaak op het verkeerde been zette.
Toen ik de onbekende man was genaderd vroeg ik of hij de leraar was die me verwachtte. Het had ook eigenlijk niemand anders kunnen zijn. Maar het zou weer een echte beginnersfout zijn als ik de verkeerde aan zou spreken. Gelukkig bevestigde de man mijn vraag, of eerder, mijn als vraag gestelde mededeling. Het bleek dat hij mijn naam ook kende. Niet heel verrassend aangezien ik me zowel met mijn voor- als achternaam voor zijn lessen had ingeschreven. Ik knikte op de woorden van mijn docent. Ik kon dat moeilijk niet doen. Het was niet echt alsof ik de optie had gehad om niet op te komen dagen voor mijn eerste les. Dan had ik meteen naar het schoolhoofd kunnen vertrekken. Opnieuw knikte ik. 'Ik had niet veel scholing in magie op het basisonderwijs dat ik gevolgd heb. Maar mijn vader heeft me thuis bijgeschoold. Hij vond dat een juiste basis duistere magie me verder zou helpen op de middelbare school,' vertelde ik. Een eenvoudig antwoord met vele duistere lagen. Onzichtbaar voor de meesten die niet wisten hoe ze moesten lezen. Niet dat het uitmaakte. Ik was hier niet om de aandacht op me te vestigen. Ik was hier niet om zielig te doen of om alle drama uit te strooien als de vorst in de winter. Ik was hier om te leren. En dat zou ik doen. Ik zou leren, slagen en daarna weer vertrekken. Alsof ik hier nooit geweest was. Ik bleef mijn docent kalm aankijken, wachtend tot hij zou beginnen met zijn les. Ik had genoeg gesproken over mezelf.

De jongen leek jonger dan hij werkelijk was, maar Iro liet zich niet beduvelen. Deze jongen had meer lagen dan een gemiddelde ui zou hebben. De basis kende hij in ieder geval. 'Meer heb je in het begin ook niet nodig.' zei Iro en zag dat ze jongen zich kalm hield. Niet dat het hem uit maakte, maar Iro wilde eindelijk gaan beginnen. De wind werd steeds kouder en dan moesten ze beter in beweging blijven. 'Goed, Shadow controle heeft vele aspecten en een daar van in het schaduw reizen. Voel de schaduw om je heen zodra je er in eentje stapt en verdwijn erin om in de volgende schaduw die jij uit gekozen hebt weer te verschijnen. Let wel op of je eindigt ergens aan de andere kant van Kovomaka.' waarschuwde Iro nog op het laatste. Hij kende zijn eigen fouten maar al te goed. Even niet opletten en hij stond niet in zijn slaapkamer op Shadra, maar ergens in iemands tuin zonder dat het de bedoeling was. Zijn blik bleef op Eden gericht tot deze zijn opdracht uit voerde.

Gelukkig ging mijn leraar ook niet erg lang door op zijn eigen vraag. In plaats daarvan ging hij verder met de les die ik zou krijgen vandaag. Gelukkig maar, de wind begon zich onder mijn kleren te nestelen, en van al dat stilstaan begonnen mijn spieren stijf en koud te worden. Tijdens de korte, bondige uitleg gleden mijn ogen langs de omgeving. Er was genoeg schaduw om uit te kiezen hier. Ik was niet erg vertrouwd met het verplaatsen van mezelf door middel van de schaduw. Ik had het tot nu toe alleen op levenloze objecten toegepast. Ergens wenste ik dat ik het eerder zelf had geprobeerd. Dan had ik in alle rust kunnen uitzoeken hoe het werkte in plaats van hier voor de ogen van de leraar over te komen als een complete beginneling. Oké, dat was ik ook wel, maar dat hoefde Master Iro niet van me te weten. Ik volgde de schaduw van de boom naast me met mijn ogen. De meeste bladeren was hij al verloren. Het zag er triest uit, de aanblik van zijn takken die als hulpzoekende vingers in het luchtledige grepen. Maar hij volstond. Ik stapte naar de schaduw toe en concentreerde me op dat wat ik wilde verplaatsen. Mezelf. En vooral waar ik heen wilde. Ik ademde een keer goed diep in en uit en zag hoe het zwart van de schaduw langzaam over mijn lichaam omhoog kroop en me opslokte. Het trok me naar beneden en langzaam verdween ik. Zodra ik volledig opgenomen was door de schaduw was alles om me heen donker. Ik was blind. Maar ik had nog nooit dit gevoel ervaren. Ik kon overal heen, er waren geen grenzen meer. Ik was gewichtloos en opgenomen in dit universum waar ik alleen maar hoefde te zijn. Ik kon me voortbewegen voelde ik. En ik ontdekte een nieuwe manier van kijken. Niet met mijn ogen, maar op mijn gevoel. Ik wist instinctmatig wanneer ik uit moest wijken voor een boom. Het vergde veel wilskracht om mezelf niet los te laten en weg te schieten naar wie weet waarheen. Ik verschoof naar wat voor mijn gevoel een meter of vijf was. Daarna duwde ik mezelf weer omhoog. Het was alsof ik door een dikke brei heen moest zwemmen. De schaduw wilde me bijna niet meer loslaten. Maar ze week terug. En ik kon het wit van mijn lichte huid in het maanlicht weer onderscheiden van de rest. Ik was drie stappen te ver naar links uitgekomen dan ik eigenlijk had gewild. Maar ik was aan de andere kant van Master Iro uitgekomen zoals de bedoeling was geweest. Ik keek mijn leraar weer aan, wachtend op zijn mening, zijn kritiek. Of zijn volgende opdracht.

Eden leek te aarzelen, maar hij zocht gewoon een goede schaduw uit waar hij in verdwijnen kon. Shadow Trip was niet zo lastig, maar als je het nog nooit gedaan had kon je het gevoel krijgen alles en overal heen te kunnen. Helaas werkte dit enkel op de planeet waar je op dat moment verbleef. Van planeey naar planeet reizen lukte zo alleen niet. Iro keek rustig toe, maar zijn blik bleef zoals altijd serieus en kill. Niemand of je moest hem goed kennen herkende de kleinste weizigingen in zijn ogen. Maar de magie van Eden verspreiden zich over de schaduwen maar na een paar minuten verscheen hij weer. Het scheen hem wat moeite te kosten, maar uit eindelijk brak hij vrij van de schaduwen. 'Mooi gedaan. let wel dat je niet overmoedig raakt. Spelen met schaduwen kan je duur komen te staan zeker voor iemand die er net aan begint. Je moet je meer consentreren Mister Willows.' was zijn oprechte mening. Eden moest beter zijn best doen en meer oefenen anders zou hij misschien de controle kunnen verliezen. 'Goed. De volgende opdracht. Zoek Reaper mijn Soul beast ergens in dit bos via Shadow trip. Ik zal je in de gaten houden mocht het mis gaan!' gaf de docent Dark Magic als volgende opdracht waarbij Reaper een luide en uitdagend gekras liet horen gevolgt door zijn open geslagen vleugels waarna het schaduw wezen verdween in de schaduwen alsof het niets was. 'Jij zoekt hem en vind het schaduw wezen. Trek een veer uit zijn staart en breng het bij mij. Pas op dat je de veer niet verliest als je terug komt via Shadow trip. Geen vals spelen door tussen de bomen door te zoeken. Reaper rapoteerd het wanneer de les afgelopen is.' de laatste zin klonk nogal onheilspellend, maar het was aan Eden of het hem ook lukte de maat van de veer maakte niets uit.

Voor heel even, had ik het gevoel gehad dat de duisternis me op had willen slokken, om me nooit meer los te laten. Het was een voorbijgaand gevoel. Zodra ik me weer losgemaakt had uit de schaduwen vloeide het gevoel weer weg. Mijn leraar gaf zijn opmerkingen en ook al was ik het er niet helemaal mee eens, ik hield mijn mond. Je ging niet in tegen je meerdere. Dat was een les die ik nu wel moest weten. Ik knikte enkel op de woorden van mijn docent. Hij legde al snel de volgende opdracht uit. De man was nog niet uitgesproken of een vreselijk gekras scheurde door mijn trommelvliezen. Een kraai-achtig wezen vloog over en verdween in de schaduwen nog voor ik hem echt goed had kunnen bekijken. Ik klemde mijn kaken op elkaar toen ik mijn opdracht hoorde. Geweldig. 'Goed Master,' sprak ik zacht. Ik dwong mijn benen om in beweging te komen. Ik probeerde te luisteren of ik iets hoorde. Ik probeerde met mijn magie de schaduwen af te tasten, maar ik kon het beest niet vinden. Mijn zintuigen waren in mijn menselijke vorm niet zo scherp als waar in ik mijn dierlijke vorm zo gewend aan was geraakt. Ik stapte in de eerste schaduw die ik kon vinden en verdween. Een paar meter verderop maakte ik me weer los en stapte uit de schaduwen. Twee meter te ver. Het zou wel beter gaan, daar was ik van overtuigd. Ik moest gewoon meer oefenen. Nog steeds stilte. Ik keek om me heen of ik iemand anders zag. Daarna sloot ik mijn ogen. Ik voelde de grond dichterbij komen en mijn huid kriebelen. Mijn neus en nagels deden pijn, alsof iemand ze met een tang had vastgegrepen en ze nu uit probeerde te rekken. Maar toen ik mijn ogen weer opende zag ik de wereld vanuit het vertrouwde perspectief als wolf. Mijn leraar had me gezegd dat ik een veer van het schaduw wezen moest bemachtigen door middel van de schaduwen. Hij zei niet dat ik dat als mens moest doen. Ik bracht mijn neus omhoog en probeerde te ruiken. Een vage geur die me als mens nooit opgevallen was plaagde mijn gevoelige neusvleugels. Het moest wel bij dat wezen horen. Het was een soort zure, penetrante lucht van verderf. Het leek uit oostelijke richting te komen. Mijn poten betraden de schaduw en opnieuw werd ik opgeslokt. De geur werd sterker naarmate ik voorzichtig verder de duisternis af tastte. Maar hij was op de vlucht. Hij veranderde van richting. Zijn geur vervaagde. Ik moest boven komen om me opnieuw te oriënteren en te bepalen welke richting hij op gegaan was. Eén meter te ver. Het ging al beter. Nu dat beest weer zoeken.

Reaper vond zulke spelletjes leuk, maar het uit trekken van zijn veren was nooit fijn, maar hij moest gehoorzamen naar zijn meester en dus vloog de grote raaf via de schaduwen van hot naar her om het Eden zo moeilijk mogelijk te maken. Iro volgde hen op een afstandje en genoot van het schouwspel. Mister Willows maakte slim gebruik van zijn dierlijke vorm om zijn Soul beast te vinden. Reaper schoof van schaduw boomtak naar schaduw boomtak of van schaduw boom naar schaduw boom. Bij de laagste takken van de bomen, zo was hij vele malen moeilijker te ontdekken. Hij grijnsde in gedachten en schoot langs een brede schaduw van een grote boom ineens naar de dunste takken toe. De leerling zou sneller moeten zijn wilde die een van zijn staart veren willen bemachtigen.