Een grijns gleed om Soul’s lippen terwijl hij naar zichzelf in de spiegel keek. Dino keek hem twijfelachtig aan. De pup zou hem vast wel voor gek verklaren omdat hij met dit koude weer ging zwemmen, maar ze moesten nog altijd niet vergeten dat hij een lichtmagiër was. Hij beheerste het licht en kon zichzelf makkelijk verwarmen. Zijn mondhoeken trokken lichtelijk naar beneden toen hij zichzelf besefte dat hij ook Shadraanse magie in zich had. Daar wilde hij liever niet aan denken en aan dat ongeluk met Maka en de bende in dat steegje ook niet. Hij wilde ook niet denken aan zijn litteken die weer te zien zou zijn omdat hij enkel in een lange zwembroek voor de spiegel stond. Gelukkig stelden de jongens in zijn slaapzaal er niet al te veel vragen over. Hij moest zijn gedachten even verzetten. Niet meer aan Esmira denken, het meisje die schijnbaar was teruggekomen en van wie hij nog altijd hield. Geen seconde had hij er aan gedacht om opnieuw een relatie te beginnen met een ander meisje op Nova of op de academie en nu al zeker niet meer. Hij wist niet eens of andere meisjes kansen bij hem maakten als Esmira hier nog steeds vrij rond zou lopen. De kans dat hij toe ging geven aan zijn eigen verlangens was groot. Toch wilde hij er niet al te veel aan denken. Hij smeet de handdoek rond zijn nek en draaide zijn rode ogen naar de spiegel. Zijn ogen bleven kort hangen op het grote litteken dat diagonaal van zijn schouder naar zijn heup liep, maar scheurde daarna zijn ogen van de spiegel en liep uit de kamer. Dino volgde hem. De kou sloeg tegen zijn lichaam aan toen hij buiten kwam, maar hij creëerde een bol lichtmagie zodat hij er niet al te veel last van zijn hebben. De warmte verspreidde zich algauw door zijn lijf en zorgde ervoor dat hij het warm had. Hij liep op zijn gemakje door het gras naar het stille meer toe, Dino achter zich volgend. Eenmaal aangekomen bij het meer gooide hij zijn handdoek op de grond, rekte zich uit en maakte zich klaar voor een duik in het water. Hij wilde net springen toen hij iets tegen zijn benen voelde en zijn evenwicht verloor. Het koude water sloeg direct tegen zijn lichaam en Soul hapte naar adem terwijl hij snel zijn lichtmagie gebruikte zodat hij niet onderkoeld zou raken. Hij keek met samengeknepen ogen naar Dino die hem aankeek en gooide wat water naar het hondje toe. Dino piepte en rende meteen de andere kant op. Soul grinnikte, liet zich op zijn rug drijven en keek naar de bewolkte hemel. Zou het dadelijk gaan regenen?

Ah, de winter. Het was een seizoen waar Arawn het nog niet over eens was of dit nu goed voor hem was of niet. De kou deed hem niets, hij was tenslotte een simpele wolf gemaakt van vele schaduwen, wind en kou en ook warmte gingen daar dwars doorheen. Hoewel hij wel de temperatuur kon aanvoelen kon hij het noch warm, noch koud krijgen. Het was soms vervelend, maar met de winter was het alleen maar een positieve eigenschap. Maar een nadeel van het koude seizoen was, dat wanneer het gesneeuwd had hij veel beter zichtbaar zou zijn. Met zijn donkere vacht die afstak tegen de witte sneeuw was het niet moeilijk om hem te zien lopen. Daarom begaf hij zich rond die tijd ook liever binnen, genietend van het liggen bij een vuur, ook al deden de vlammen hem niets. Maar vuur liet hem altijd veilig voelen, het deed hem denken aan zijn eigen vlam, diep weggestopt in de zovele ruïnes die Shadra had. Maar het kon hem ook paranoïa maken. Wat nu als zijn vlam was ontdekt en iemand op het punt stond om hem te doven? En dan lag hij gewoon bij een haardvuur niets te doen, terwijl hij over zoveel kennis bevatte die nog nauwelijks met iemand gedeeld was. Naast Carissa, maar hij betwijfelde of zij al die kennis kon vasthouden. De wolf had vertrouwen in haar, maar haar klunzigheid liet hem af en toe zijn oren naar achter doen in zorgelijkheid. Maar hij assisteerde haar zo goed als het kon en het wierp zijn vruchten af.
Maar vandaag was er geen haardvuur om bij te liggen, geen zorgen over zijn eeuwig brandende vlam, of Carissa. Tenminste, hij probeerde zo goed als het kon zich er van af te zetten. Een koud windje waaide door zijn vacht en liet de haren een beetje door elkaar gaan, maar Arawn bood er geen aandacht aan. Na vijfhonderd jaar geleefd te hebben was het laatste waar hij zich druk om maakte zijn uiterlijk. Daarbij, de wind leek dwars door hem heen te gaan en de kou drong niet tot hem door.
Vanaf een afstandje had Arawn zitten kijken, het was niet moeilijk om de jongen in het oog te krijgen. Het witte haar alleen al deed Arawn, als hij wenkbrauwen had, fronsen. Sinds wanneer hadden al die kinderen zulke verschillende kleuren haar? Was dit een nieuwe trend die hij had gemist? Wit haar kon nog wel, maar de wolf had nog wel meer kleuren voorbij zien komen waar hij vraagtekens bij zette. Maar andere mensen zouden waarschijnlijk ook vraagtekens bij hem zetten, want hij was geen wolf, maar ook weet niet 'niets'. Hij zat er tussenin en het was nu al vaker voorgekomen dat iemand tegen hem was aangebotst omdat hij of zij hem niet had zien zitten of liggen. Nu moest Arawn toegeven dat op de trap gaan liggen misschien niet de beste optie was geweest, maar de jeuk op zijn rug was te erg geweest.
Nu dan, de jongen was naar het meer toegelopen, niets vreemds aan op het eerste gezicht, maar hij was slechts gekleed in een zwembroek. Arawn die toevallig net bij het meer had gezeten om te drinken, hij was tenslotte een wolf, een dier had ook zo zijn wilde momenten, had vreemd opgekeken, gedacht dat het weer een of andere vage trend was. Maar toen de jongen op ongeveer drie meter afstand van Arawns zitplaats in het water dook, kon de wolf dan ook niets anders dan heel raar opkijken. De gouden ogen volgden elke beweging van de jongen en de wolf vroeg zich af of de jongen hem wel had zien zitten.

Een gaap verliet zijn mond terwijl hij naar de bewolkte hemel bleef kijken. Hij zou eigenlijk wel in slaap kunnen vallen hier, drijvend op de oppervlakte en omgeven zijnde door zijn eigen lichtmagie. De warmte had een bijzonder slaperig effect op hem en hij moest zich inhouden om niet zijn hand op te tillen en deze voor zijn mond te houden. In plaats daarvan liet hij zijn hand met het water spelen door zachte heen en weer bewegingen te maken. Hij voelde hoe zijn vingertoppen langs het water streken en hoe kleine kringetjes ontstonden in het water. Het water kabbelde rustig tegen zijn voeten en slechts één enkele, zachte golf zorgde ervoor dat hij van zijn plek bewoog. Al bij al was het een vrij rustige ochtend. Je zou denken dat het water erg koud was in de ochtend, maar voor Soul viel dat vrijwel mee. Natuurlijk kwam dat ook omdat hij zijn lichtmagie had om zichzelf te verwarmen, maar hij vond dat het op de één of andere manier in de ochtend beter was om hier te liggen dan in de middag of in de avond. Of misschien kwam dat wel omdat hij er met zijn gedachten veel meer bij was in de middag en in de avond. Zijn gedachten werden immers altijd in beslag genomen door Esmira. Elke keer weer die vragen van hoe hij anders had kunnen reageren en hoe hij de afstand tussen hun had kunnen voorkomen. Het probleem was dat hij geen antwoord had op beide vragen en hij vroeg zich af of hij daar ooit wel een antwoord op zou krijgen. Hij merkte dat hij nog steeds gevoelens had voor het meisje en wilde dat eigenlijk niet, maar het was niet dat hij zijn eigen gevoelens kon controleren of zo. Soul schrok op van Dino die zenuwachtig blafte. Eerst had hij geen zin om zich om te draaien en wilde hij nog even alleen zijn met zijn gedachten, maar toen bedacht hij zich dat het typisch Dino zou zijn als het hondje zich weer eens in de problemen had gebracht en dus draaide de witharige zich half om. Nieuwe kringetjes ontstonden en deze keer ging het water onrustiger heen en weer als voordien omdat Soul zijn lichaam recht in het water liet zakken zodat hij zijn armen en benen moest gebruiken om zich boven water te houden. Hij fronste toen hij een zenuwachtige Dino naast een wolf zag staan. Een wolf? Dino was de wolf bewonderend aan het aankijken, maar durfde er niet bij in de buurt te komen. In plaats daarvan deed het een paar stappen achteruit, draaide het zich om en rende vervolgens weg. Soul vermoedde dat de pup geen zin had in dit gedoe en dat hij toch liever ging spelen. Of stiekem was Dino gewoon een grote schijterd. Soul wilde zich weer terug omdraaien omdat de wolf vast gewoon een huisdier zou zijn, maar iets liet hem twijfelen. De dringende gouden ogen als voorbeeld genomen. En dus zwom Soul wat dichter naar de wolf toe terwijl hij het beest aandachtig aan bleef kijken. ‘Dat is zo cool,’ mompelde hij terwijl hij de vacht observeerde. Hij was eigenlijk best wel blij dat Dino er niet was. Nu kon hij in ieder geval op een rustige manier met de wolf communiceren zonder dat de hond er telkens tussenkwam. Soms was het leven met Dino gewoon zwaar en vermoeiend en was hij blij als hij even alleen was. Soul zette zijn handen tegen de kade zodat hij zich niet echt ver meer van de wolf bevond en keek de wolf vragend aan. ‘Alles in orde?’ was zijn eerste slimme vraag. Want communiceren met een wolf, right? Die niet eens wat terug zei waarschijnlijk. Oké dan.

Het was vermakelijk ook om naar de witharige jongen te staren. Hoe deze blijkbaar ervan genoot om met dit weer in het koude water te drijven. Arawn voelde de magie van de jongen aan, licht overheerste duidelijk, het was makkelijk om dat aan te voelen. Maar ook iets anders, duistere magie, zat in hem verstopt. En zover Arawn kon zeggen dat niet zo onderontwikkeld dan dat hij eerst had gedacht. Sterker nog, het zat zo ongeveer op een lijn met de licht magie. Eindelijk, iemand die beiden krachten goed benutte en niet eentje voor trok. Maar Arawn bleef in dezelfde positie zitten als voorheen, zijn staart om zijn poten gewikkeld als een kat. Zijn gouden ogen fixeerden zich op de jongen en lieten hem afvragen waarom hij in godsnaam met dit weer besloot te gaan zwemmen in het meer. Zover de wolf wist was er ook gewoon een zwembad te vinden in het kasteel zelf. Was dat niet goed genoeg? Of was er iets bijzonders aan de hand waar hij niets van af wist? Arawn onderdrukte zijn nieuwsgierigheid zo goed als het kon en bleef zitten als een standbeeld. Het was interessant wat voor personen er rondliepen op school. Het was duidelijk dat iedereen die hier zat een verhaal had, een tragische wending in het leven had meegemaakt of het liefst met rust gelaten wilde worden. Het deed Arawn denken dat dit een school was die speciaal kinderen op ving die allemaal iets ergs hadden meegemaakt. Het zou hem niets verbazen. Arawn bewoog zijn staart een beetje op en neer en deze belandde wat naast hem neer. Zijn ogen gingen even wat wijder open toen iets zijn staart aanraakte. Er stampte iets op. Arawn bewoog zijn staart opnieuw en opnieuw voelde hij hoe iets het probeerde te grijpen. De wolf draaide zijn hoofd en zag dat een kleine pup zijn staart als een soort speelfestijn gebruikte. Toen het beestje eenmaal doorhad dat Arawn naar hem zat te staren nam het afstand en begon het te keffen. Oh jee. Arawn verstond vele talen, maar wat de puppy nu aan het uitkramen was, was voor hem een raadsel. 'Shoo.' Bromde hij met zijn lage stem en de pup draaide zich om en maakte dat hij wegkwam. De wolf had het niet op puppies. Het kostte zoveel tijd om ze op te voeden, om ze aandacht te geven en ze alles van de wereld te laten zien. Zelfs al kon Arawn zich voortplanten, hij zou het niet doen. Hij was een uniek concept en dat wilde hij graag zo blijven. Niet dat iemand ooit hem op een romantische manier had benaderd. Dan zou Arawn totaal niet weten wat hij moest doen. Nu de pup zijn eigen weg had gevonden, kon Arawn zich weer richten op de vreemde jongen. Hij draaide zijn kop, om erachter te zijn gekomen dat de jongen waarschijnlijk door al het geschreeuw van het kleine hondje, hem had gezien. En de jongen was zelfs, zo leek het tenminste, in zijn richting aan het zwemmen. Arawn kneedde voor een paar seconden de grond onder zich en richtte zich op de witharige jongen die ondertussen bij hem aangekomen was. De wolf luisterde naar de vraag die de jongen stelde en als hij kon grijnzen, dan had hij dat gedaan. Arawn bleef een lange tijd stil, nadenkend over zijn antwoord en ook om een klein geintje uit te halen met de jongen. Want praten met wolven deed je dagelijks toch? Zeker als ze half doorzichtig waren. 'Ik vraag me af waarom het niet in orde zou zijn.' Sprak hij met zijn lage stem terwijl hij op de witharige jongen neerkeek. Daar had hij zijn antwoord.

Soul vroeg zich af of er iets met hem mis was gegaan tijdens zijn verblijf in zijn eigen huis met een oppas die hij niet eens moest. Hij wist dat hij een grote hekel had aan de persoon die mee in het huis was verbleven en dat hij zich vaak eenzaam had gevoeld omdat Esmira er niet was geweest, maar was dat ook meteen een reden waarom hij zijn verstand begon te verliezen? Want met een wolf communiceren en verwachten dat het terug zou antwoorden was toch echt wel het raarste wat hij ooit had gedaan. Hij wist dat hier vele dieren rondliepen en dat velen daarvan ook nog eens zo mythisch waren dat je ze bijna niet zou tegenkomen, maar dit sloeg toch echt alles. Wat had hij dan verwacht? Een pratende wolf met wie hij het over van alles kon hebben? Hij had geen idee, maar echt volledig bij zijn verstand was hij toch niet echt. Dat kon ook niet na alles wat hij had meegemaakt. Hij had veel te veel ellende moeten doorstaan en na het overlijden van Green had hij het al helemaal verloren. Tegen Green praatte hij ook altijd, maar het dier communiceerde enkel terug door gebaren te maken of door geluiden te veroorzaken die Soul na vijf jaar dieren bestuderen niet eens zou begrijpen. Soul’s hoofd schoot echter met een ruk naar de wolf toe toen hij een lage stem hoorde en even vergat hij hoe hij ook alweer moest zwemmen. Zijn bewegingen stopten en Soul ging kopje onder, maar dankzij zijn snelle reflexen wist hij zichzelf zodanig boven water te houden dat hij niet een hoop water naar binnen kreeg. Dan zou hij die op een niet erg charmante manier weer uit moeten spuwen en hij nam aan dat de wolf daar niet op zat te wachten. Zijn vingers spetterden echter toch wat water naar de wolf toe toen hij zich met alle macht vastklampte aan de kade. Op de één of andere manier wisten zijn handen weer hoe het moest en kon hij kracht zetten waardoor hij slechts enkel met zijn kin naar beneden ging. Zijn voeten wisten na een tijdje ook weer hoe het moest, maar hij vertrouwde toch liever op zijn armen die hij nu stabiel op de kade had gelegd zodat hij in elk geval zou blijven drijven. Zijn ogen gingen naar de wolf en even herhaalde hij de woorden in zijn hoofd. Tja… waarom zou het niet in orde zijn? Hij haalde zijn schouders op waardoor het water tegen de kade sloeg, maar Soul’s bewegingen waren zo rustig dat het er in elk geval nooit over zou gaan. ‘Ik heb geen idee eigenlijk,’ sprak hij. En toen besefte hij zich weer dat hij aan het communiceren was met een dier. Wel een stoer dier, want de wolf zag er echt wel cool uit en Soul zou het echt geweldig vinden als hij met zoiets bevriend zou raken. Hoe cool zou het zijn als je de gewone mensen kon inruilen voor een gigantische wolf? Heel cool dus. ‘Ik had alleen niet verwacht dat je zou kunnen praten, dus dat was even een shock voor me,’ zei hij grijnzend. ‘Maar het is zeker wel cool.’ En alsof hij dat extra wilde bevestigen gaf hij snel een paar knikjes. Het water kabbelde weer rustig tegen hem aan en Soul hoopte dat de spetters op het vacht van de wolf in elk geval niet te lang zouden blijven zitten. Ook hoopte hij dat de wolf niet al te geïrriteerd was en hem dadelijk zou gaan bijten, want aan Dino had hij nu niet veel. ‘Ik neem aan dat je geen huisdier van iemand bent?’ vroeg hij nu al op een iets rustigere manier terwijl hij de wolf op een geïnteresseerde manier aankeek. Hij liet zijn gewicht volledig op zijn handen rusten die hem ondersteunden door zich vast te klampen aan de kade en deed zijn best om zijn magie er voor te laten zorgen dat hij in elk geval warm zou blijven in deze kou.

De wolf keek aandachtig de richting van de jongen op. Hij was niet ongerust dat deze ineens onder water verdween en ineens leek te zijn vergeten hoe water ook al weer precies werkte en hoe je jezelf boven hield. Nee, Arawn bleef kalmpjes zitten staren naar de plek waar de jongen onder ging. Hij schatte de witharige vent wijs genoeg om te weten hoe je moest zwemmen, waarom zou hij immers het water in zijn gegaan in de eerste plaats? De logica van de mens kon de wolf niet altijd even goed begrijpen en soms wilde hij het ook niet begrijpen. Simpel weg omdat het te veel uitleg was, te veel nadenken en als hij het uiteindelijk leek te snappen, bleken er verschillende punten te zijn die weer anders waren en dan begon heel het riedeltje weer overnieuw. Arawn maakte zijn poten er niet meer aan vuil. Tenzij Carissa er om vroeg. Niet expliciet, maar wanneer het duidelijk was dat Arawn iets moest doen waarvan hij de logica niet inzag, vroeg hij om duidelijkheid. En Carissa was zo vriendelijk hem dat ook daadwerkelijk te geven.
Het water wat richting de wolf kwam, deed hem niet afschrikken. Hij bleef zitten waar hij zat, zijn staart om zijn poten gekruld en zijn gouden ogen neer starend op de witharige jongen die zijn best deed zich vast te houden aan de kade. Op dit soort momenten vroeg de wolf zich af hoe het kwam dat bepaalde soorten mens het tot dit punt hadden kunnen schoppen. Nu wilde hij de jongen niet degraderen tot een lagere soort, of zien als iemand die onder hem stond, toch vroeg hij het zich af. Het was niet zomaar iets dat je vergat hoe je je moest bewegen in het water. Maar het kon ook de paniek zijn, de plotselinge realisatie dat het wezen dat voor de jongen stond daadwerkelijk kon praten. Het uiteinde van zijn staart bewoog even op en neer. Het was een teken van irritatie, maar Arawn onderdrukte het. Het was nu niet handig om geïrriteerd te zijn, of zo te reageren. Er was ook geen echte reden voor. Alleen dat hij niet kon begrijpen hoe deze jongen in elkaar zat. Maar tegen dat struikelblok zou hij nog meerdere malen tegen aan knallen. Niemand was in een oog opslag duidelijk, onder de huid waren nog tal van andere onzichtbare redenen waarom een persoon zich zo gedroeg. Het heette geschiedenis en Arawn was er goed bekend mee.
Nog steeds neerkijkend op de jongen die nog steeds in het water lag en eindelijk houvast had gevonden vroeg de wolf zich af of het wel oke was om hier te zijn. Wellicht had de jongen tijd voor zichzelf gevonden om na te denken of om iets te doen en kwam de wolf dit verstoren. Hij werd er niet onzeker van, de gedachte kwam simpelweg in hem op en verdween net zo snel weer. Dus bleef hij kalmpjes zitten, wachtend op een reactie van de witharige jongen. Iets, in ieder geval. Want Arawn had geen idee hoe hij dit gesprek moest sturen. Als het beest kon grijnzen, dan had hij dat gedaan. De opmerking van de jongen amuseerde hem en hij kneedde voor een luttele seconde de grond met zijn voorpoten. 'Ik heb geen meester noch meesteres. Al dien ik wel Carissa de legendarische Magican van het Duister als adviseur.' Sprak de wolf simpel, nog steeds op de jongen neerkijkend en hij probeerde zijn reactie te pijlen. 'Mijn naam is Arawn.' Normaal zou hij een kort moment door zijn poten zakken als buiging, maar de jongen zat lager als hem, in het water, en was in principe ook van een lagere rang. Dus liet Arawn het achterwege en zag hij zijn naam als een voldoende voor het voorstellen. Daarbij liet hij het. Niet nogmaals deed hij zijn bek open om te spreken, het was duidelijk voor hem dat de jongen zich nu moest voorstellen, of iets in die trant. Het was niet Arawns taak meer om zich te bekommeren om het gesprek gaande te houden.

OOC; ook hier mijn excuses voor de late post