Het is toch eerlijk om te denken dat je iemand volledig kan vertrouwen? Of is dat slechts de illusie die mensen zich voorhielden zodat ze geen pijn hoefde te dragen? Drake wreef in zijn ogen en slaakte een luide gaap. Daarna keek hij naar het bed wat aan de andere kant van de kamer stond. Hij zag wat plukken blond boven de dekens uit steken maar daar bleef het ook bij. Zean was nog in diepe slaap en zou zo te zien ook nog lang niet wkker worden, niet dat Drake dat wilde. Hij was toch al het vertrouwen in zijn broer verloren, wilde het niet eens meer, had alles al geprobeerd. Hij liet zijn broer nu maar gewoon, dan hadden ze tenminste geen last van elkaar. De jongen hees zichzelf uit ben en had een vreemde smaak in zijn mond. Hij haalde een hand door het vettige zwarte haar terwijl de nog rode ogen probeerde te wennen aan het licht. Zijn viezige zwarte hemt met zwarte boxer waren niet het friste hier. Toen hij stond, rekte de jongen zijn rug recht en bewoog wat meer van zijn lichaamsdelen om beter wakker te worden. Drake liep naar de badkamer terwijl hij zijn neus snoof en hand erlangs haalde. Hij struikelde bijna over de schoen van Zean en kon zich nog net opvangen aan een met kleding bedekte stoel. Wat was het weer opgeruimd hier zeg. Drake slaakte een zucht, tot zijn verassing gaf de jongen in het bed geen krimp. Ach ff douchen en aankleden en dan kon hij naar zijn les.

Met normale stappen, hoofd ergens in gedachten van verleden of heden, zorgen over grote en kleine dingen. De leerlingen liepen hem tegemoet, het was al druk op de gangen. Zoals altijd keken sommige om of liepen extra om hem heen. Het was een normale reactie die hij al gewend was, want niemand wilde iets te maken hebben met de Burned, die bezorgde je enkel problemen en ellende. Hij keek naar de deur die leidde tot de kerkers waar zijn les was. De les van Iro, een docent met rood haar en een eigenzinnig karakter. Drake wist niet zo goed wat hij van deze gast moest vinden en ook niet of hij hem überhaupt mocht, waarschijnlijk niet. Hij zou later wel zijn oordeel klaar hebben, want zo was de jongen nou eenmaal. Iedereen wist dat als je de stempel van negatief op je voorhoofd had voor Drake, dat dit alleen maar rottigheid gaf. Misschien kon je Drake een pestkop noemen, een roddelende stokende klootzak. Dat was nou eenmaal zijn karakter, hij had een hekel aan mensen en op hetzelfde moment vond hij ze geweldig en hield van deze vreemde soort. Manipuleren was een grote hobby, hij genoot van ruzie. Iedereen kende hem zo, dus meer dan dat zou er voor het eerste oog waarscheinlijk ook niet in zitten. Iro daar kon Drake geen pols van krijgen, hij wist wel dat de man altijd dat schaduw huisdier overal mee naartoe leek te nemen. In iedergeval elke les die hij tot nu toe van hem had gehad. Uiteindelijk was hij op een van de tafeltjes gaan zitten nog voordat de redhead hier was, nu zag hij de man binnen komen. Drake's blik was neutraal. ''Moggu.''

Drake's Soalbeast:
http://grypwolf.deviantart.com/art/Wildfire-510568978

http://grypwolf.deviantart.com/art/Ember-lord-they-called-him-478668401

Drake was in het lokaal gaan zitten, zonder Iro aan te kijken. Hij was waarschijnlijk teveel in gedachte geweest, zo erg dat hij de man niet had gezien. Nu Drake er aan terug dacht kon hij er best om lachen, maar deed dit niet. Hij keek met een vaste blik naar Iro die nu met een formele houding binnen kwam lopen. Drake wist dat ze dat beast ding gingen behandelen, maar wist niet of dit nu in de kerkers of buiten werd gedaan. Hij keek de man aan en zo te zien was hij ook een soort verontwaardigd. 'Ook een goede morgen. Mister Burned, maar waarom zit u hier en staan we niet op de gang?' Drake keek de man met een verveelde zucht aan. Wat liep die gast te zeiken. Okey, conclusie was nu getrokken, Drake mocht hem echt niet. 'We zouden de kerkers in gaan vandaag. Maar nu u toch lekker zit kan ik ook een flauw verhaal op gaan hangen. U de keuze? Actie of half in slaap vallen.' Drake wreef even over zijn neus waar hij jeuk had en keek daarna naar die van Master Iro. ''Ja, ik kan toch ook niet aan je neus zien dat we dit buiten gaan doen? Ik heb de meest vreemde lessen en uitvoeringen binnen in het kasteel gedaan.'' Drake sprong half van de tafel waar op hij was gaan zitten, hij sloeg een hand omhoog. ''By the way, kan t ff minder met die 'U' het wisselt de rollen nogal om. Tenzij je me hoger ziet, wat ik ook niet erg vind.'' Drake grinnikte sadistisch. Hij stopte zijn handen in zijn zakken en keek daarna de man aan. ''Goed, hoe leer ik zo'n beesie tevoorschijn te halen mister?''

Thanks x3

Drake voelde dat het ook in de kerkers wat fris was, dit was minder fijn. Hij keek rond en zag de kasten staan met magische ingrediënten, het was er donker en enkel de fakkels en schemerlicht van oude lampen konden deze ruimte wat licht verschaffen. Het maakte het contrast van de jongen tegen het donker met zijn zwarte kleding er niet beter op. Hij wreef langs zijn kin met lichte baardgroei, zonder Iro aan te kijken luisterde hij naar de woorden van zijn docent. Hij grinnikte om zijn woorden, waarom wist hij niet precies, misschien de onbenulligheid die hij in Iro vond. ''Hmm.. Nee, ik zeg niet dat je het niet moet doen.'' Een sluw grijnsje sierde zijn mondhoeken. ''Ik zeg eerder dat jij jezelf voor paal zet tegenover een leering door het wel te doen.'' Het duurde bij Drake een tijd voordat je zijn onderdanigheid of respect verdiende. Hij moest je of mogen, of je moest Oriël heten, of hij zou gewoon nooit toegeven. Het boeide hem niet hoe Savador hem de grond in boorde, dus laat staan dat hij onder de indruk was van Iro. Dit straalde Drake ook uit, dus daarom was het een normale zaak voor hem dat docenten een hekel aan hem hadden. ''Okey, ik zal op de gevaarlijke schaduwen letten. Misschien gebruiken we het perkament later nog.'' Drake keek bij de volgende zin Iro heel even aan en knikte bevestigend. ''Ik ken fire trap, maar dat is een andere techniek dan het zo te horen Shadow trap.'' Drake beet even in zijn lip en keek naar zijn hand. Daar liet hij een dark matter bal ontstaan ter grote van een tennisbal. ''Hm, dus deze gooi je door de ruimte met daar tussen een soort 'web' hm, klinkt lollig.''

Drake luisterde aandachtig naar de uitleg van Iro, want hij wilde deze spreuk wel goed leren op een manier die hij dan weer kon gebruiken in meerdere dingen. Drake keek de man aan en probeerde zo goed mogelijk te begrijpen wat hij had uitgelegd. Zoals Iro uitlegde maakte Drake de strengen zo goed hij kon en bewoog zijn handen hierbij in de vorm die hij moest nemen. Hij dacht er bij na dat, doordat hij nu leerde van deze substantie een net te maken, kon je weer nieuwe aanvallen bedenken die weer anders uitpakte. Het gooien van een schaduwnet om je tegenstander in te verstrikken bijvoorbeeld. Toen hij de strengen had gemaakt wat samen het net vormde, plaatste hij de dark matter op de punten waar het moest. Voor nu hield hij het ongeveer op anderhalve meter zodat het ook nog makkelijk in het lokaal paste. En hij kon het dus maar 3 keer doen, dus besloot Drake et niet te moeilijk voor zichzelf te maken. ''Okey, dan heb ik nu het net gemaakt, ik hou het niet erg lang vol, dus wat moet ik hierna doen?'' hij slikte even en voelde de inspanning van zijn eigen magie. Hij spande zijn handen in, het koste hem energie, maar het was ook een techniek die hij niet kende en daarom ook voor de eerste keer deed.

Srry it's so small >.<

Drake hoorde de uitleg van Iro en het duurde wel even voordat Drake het doorhad. Hij focuste al zijn magie op de manier zoals hij dat moest doen, al merkte hij al snel dat hij er ergens ook moeite mee had aangezien dit geen magie was waar hij aan gewend was. Hij spande zich in, zette zich over zijn trots heen tegenover Iro omdat het dit graag wilde leren. Nu hij het net goed had gecreëerd kon hij misschien ook echt iets vangen, want hem best enthousiast maakte, dat liet hij alleen niet merken natuurlijk. Hij luisterde aandachtig naar de uitleg van Iro. ''Okey, sure.'' sprak Drake rustig, misschien niet iets wat de docent had verwacht. Drake snoof diep in en maakte een beweging met zijn armen zodat het net over de stoel en tafel zou vallen. Al snel was het effect te zien. Het bewoog mee met net net en je kon zelfs het hout onder het 'gewicht' horen kraken. Je zag het hout buigen, nog net niet op sommige plekken versplinteren. Even schoot er door zijn hoofd om het inderdaad op Iro te gebruiken, maar Drake bedacht zich het misschien op Iro te gebruiken. De volgende gedachte was echter dat er zich hier inderdaad allemaal gevaarlijke wezens schuil hielden die Iro onder zijn command had. Het was niet slim om een sterke tovenaar dan op die manier neer te halen of ontrouw te zijn in zo'n situatie. Drake wilde namelijk nooit toegeven dat docenten sterker waren dan hem, maar dat was natuurlijk wel zo, anders waren het geen docenten geweest. Nu hij zich weer focuste en dacht aan wat Iro had uitgelegd van de schaduwezens gaf hij Iro een kort knikje. Hij hief het net even op, zodat hij zich beter op de wezens kon concentreren. Nu hij zich op die wezens concentreerde snoof hij diep in en keek de naar de donkere leegte. Hij zag verschillende dingen tevoorschein komen, er liep iets rond waarvan hij dacht dat het een panter was, er vloog een soort raaf langs die hem met vurige oogjes aankeek, maar besloot toch weer weg te vliegen. Velen die rond hem doodle, zo te zien trok hij veel ongedurige wezens aan tot hij een zacht gegrom hoorde. Hij leek het te herkennen, maar het leek erg op een geluid dat hij zelf maakte. Een grauw van een wolf kon je het makkelijk noemen. Drake vond het dus ook niet gek dat het een wolf was. Hij zette zich met een kleine grijns schrap, ergens had hij dit wel verwacht. Hij keek verbaasde op toen er iets in het licht kwam wat wel op een wolf leek, maar het ook een soort van niet was. Het leek een soort mix van twee wezens in een. Drake keek verbaasd, maar doordat hij verbaasd was lette hij ook niet op. Vanuit het niets kwam er iets op hem af waarvan je kon zeggen dat het een 'schaduw ketting' was. Een dikke ijzeren ketting, waarmee je boten aanlegt suisde op Drake af. Hij verstikte hem nog voordat het hem raakte. Dit ging dieper dan hij verwacht had. Het wezen had geen vaste vorm, maar nu het meer in het licht stond kon hij de ketens rond zijn eigen polsen zien, de lappen rond zijn schouder en middenrif om het bloedden te doen stoppen. Zwart sluikend haar verborgen vlammende woeste ogen. Het was een angsteaanjagend wezen dat Drake met recht ook echt bang maakte. Het maakte hem tot over zijn hele lichaam rillen. Dit was niet alleen omdat hij bang was doordat dit wezen er zo eng uitzag, maar vooral omdat Drake naar iets keek wat hij hoopte nooit meer op die manier te zien. Hij keek naar het innerste, meest gebroken en mishandeltste gedeelte van zijn ziel die hij had kunnen bedenken. Alsof alle wonden, gebroken botten en bloedingen zich in dit lichaam van het wezen hadden opgestapeld die Drake ooit voor zijn kiezen had gehad en.. dat waren er nogal wat. Woedend keek het halfdier hem aan alsof hij Drake van alles de schuld gaf, de manier waarop Drake naar zijn eigen oom, moeder, Savador en de hele wereld om hem heen zou kijken. De kettingen trokken strak rond Drake zijn middel. Dit was inderdaad Drake zijn Soulbeast, zijn innerdemon. Het wezen zijn kracht vulde de hele ruimte al bleef hij precies zo lang als Drake zelf. Hij stapte met gorchelend geluid op Drake af alsof er bloed door zijn longen drong. Drake voelde zijn lichaam schokken en angstige ogen keken naar het wezen dat hem naar zich toe trok. De bek van de wolfDrake opende zich, Hagelwitte tanden bevlekt met bloed opende zich. In zijn hoofd hoorde Drake opeens allemaal stemmen. Dingen die zijn oom ooit tegen hem had geschreeuwd, de verwijten die Hayden hem ooit had gemaakt, Hatelijke dingen die zijn moeder naar hem gescholden had voor en na hij er achter kwam dát ze zijn moeder was. Hij voelde zich koud tot op het bot en op hetzelfde moment stond zijn huid in de fik voor zijn gevoel. ''Je bent niks waard Drake, geef je aan me over. Het is zo voorbij..'' hoorde hij als een duister gefluister in zijn hoofd. De hele kamer was voor zijn gevoel verdwenen. ''Niemand houd van je. Iedereen haat je tot op het bot. Je zou nooit geboren moeten worden. Je hebt iedereen zijn leven verpest!'' Hij voelde een klauw om zijn hart sluiten, koud als ijs. Als een echo hoorde hij die dingen in zijn hoofd. Ondertussen schreeuwde de jongen uit van alle pijn en alle innerlijke dingen van binnen, dingen die nooit verwerkt zouden kunnen worden. Alle pijn die hij zolang al had verdrongen. Zijn lichaam voelde pijnlijk en vies, het zweet droop langs zijn voorhoofd. Hij was altijd alleen geweest en geloofde nu ook dat hij dat altijd zou blijven, wat maakte het nog uit? Opeens voelde Drake een warme wind langs zijn haren gaan. Hij zag een flits van iets wat hij herkende als een soort vuur, rood haar? Of een vlam? Hij wist het niet. Hij zag herinneringen voorbij komen. Pijnlijke, maar ook de pijn over hoe hij mensen verloren was en in de steek gelaten. Hij miste ze, hij kon maar niet geloven dat ze hem nooit geholpen hadden, waarom... waarom. Drake zag hoe Gilbert werd begraven, hoe Hayden door haar eigen familie werd mishandelt, zoveel pijn dat zijn hart het soms niet meer aan leek te kunnen. Hij huilde, huilde tot in diepe grote snikken die vanuit het binnenste kwamen. Hij zat op zijn knieën en ja... hij had zijn ogen al een tijdje gesloten, dit was door de schok gekomen en hij had er niks aan kunnen doen. Hij had gevangen gezeten in dit ondraaglijke gevoel totdat zijn liefde voor wat hij wel had of had gehad omhoog was gekomen. Opeens dacht hij aan het moment hoe hij Savador voor zijn bek had geslagen, het moment dat hij gered was door Hunter. De meiden wie hij met gemak in zijn greep kreeg. Alles waar hij van genoot, totdat hij zijn eigen tanden op elkaar zette en met man en macht nog nooit zoveel moeite had gehad om zijn ogen open te doen. Ergens had hij hulp gevoeld. uiteindelijk na een immense strijd kon Drake zijn eigen ogen openen. Toen hij ze open had zag hij dat het wezen waar hij in zijn hoofd tegen gevochten had op precies dezelfde manier voor hem zat op zijn hurken. De snuit staarde hem met vurige ogen aan tot in het diepste van zijn ziel. Drake zag hoe het zich klaar maakte voor zijn dodelijke aanval, maar precies op dat moment snoof Drake heel diep en alsof hij moest poepen met een hele lastige drol, drukte hij alle inspanning zijn lichaam uit door met alle energie en magie die hij nog had een net te vormen vanuit zijn handen. Als een slang wikkelde de draden zich rond het lichaam van het wezen. Het jankte verschrikt. Hij liet het net nu letterlijk over het wezen heen gaan tot het jankte en niet wist wat het moest doen. Hij moest zijn innerlijk weer zo temmen zoals het ooit opgesloten had gezeten. Dit keer moest hij het niet opsluiten, hij moest het onder controle krijgen.

___
I love this topic xD
Btw, ik denk dat bij het moment dat Drake zegmaar meer kracht krijgt bij die herinneringen, is meest logisch dat Iro dan ingrijpt. Daar mag je natuurlijk zelf iets van maken x3

The soulbeast, ja ik heb hem aangepast, want dit paste beter bij hem.

Soulbeast:

Drake voelde elke ader in zijn lichaam, het bloed stroomde er met een grote stroom versnelling doorheen. De wereld om hem vergeten, alles was duister en zo vreselijk koud. Was hij dood? Had het monster hem gegrepen? Waren zijn dagen geteld en had zijn verleden, heden, hijzelf.. waren zijn eigen kwellingen hem letterlijk teveel geweest. De pijn die hij van binnen voelde was ondragelijk terwijl hij er nog steeds niet aan wilde toegeven. Alles leek verloren en zijn gedachten zweefde zoals een vogel vloog wanneer hij op de wind surfte. Weg van alles, weg van de drukte en stress die hij ervoer alsof hij er ook niks meer kon. Het was zwart en dat bleef het ook even, niks om hem heen en hij was nu helemaal alleen. Geen idee van ruimte of tijd, alles was onder hem doorgegleden alsof het ijs hem onder de voeten was gebroken. Zijn wereld stond op zijn kop, of zat hij in zijn eigen hoofd waardoor het leek dat alles op zijn kop stond? Hij kon niet meer helder denken. Het tellen van de seconden leken geen zijn meer te hebben terwijl hij nu zacht wel het kloppen van zijn eigen hart kon horen. Hij zag het voor zich. Voor hem stond hetzelfde wezen als wat hij eerder had gezien, maar het leek jonger. Naast hem zat een ander jongetje met zwart haar, elke keer als het jongetje bewoog dan deed het wolven persoontje precies hetzelfde. Drake keek ernaar en begon het langzaam te begrijpen. Om dit wezen te temmen moest hij meer doen dan alleen het net, meer dan de brute kracht. Opeens keken ze hem allebei aan, hun beschadigde gezichtjes, de dikke betraande ogen keken hem indringend aan alsof het hem wat wilde vertellen. Ze verdwenen langzaam tot het weer zwart werd, nu zag hij verschillende herinneringen, misschien de gene die hij niet wilde zien, maar ook herinneringen die hij eigelijk wel fijn vond. Hoe hij met zijn vrienden in het park zat, de dagen van kerst die hij met mensen vierde. Ergens, iets wat hem bijna een sprankje vreugde gaf was een beeld van Savador wat met geboeide handen de school verliet. Hij hoorde de stemmen in zijn hoofd, zijn moeder waarbij hij wel moest toegeven dat hij haar had vergeven. De jongen snoof diep, een aantal keer achter elkaar. Toen hij na veel moeite zijn ogen open had.. Hij zag twee bolletjes bestaand uit vurig licht. Vacht tussen die ogen zat onder het bloed. Het keek hem woest aan, klaar om toe te slaan met zijn bek wijd open. Op dit moment perste Drake al zijn magie er uit, gebruikte de spreuk met alle kracht die hij in zich had. Het net werd gegooid vanuit zijn geketende positie en sterk was het niet, maar dit wezen zat nu wel genoeg gevangen en was ook verward genoeg om zijn aandacht niet op Drake te vestigen. Drake snoof diep en probeerde zich onder de bizarre situatie evengoed te concentreren. Hij was nog veel te zwak om iets te doen aan de ketenen die zich rond zijn lichaam hadden gewikkeld. op dat moment had hij het licht wat Iro had veroorzaakt opgemerkt en zag hoe de man opeens een soort pantser om zich heen had met een zwaard. Het gaf licht en het zwaard was bloedrood. In een normale situatie had het er best vet uit gezien, maar daar zat Drake nu niet bij met zijn hoofd. 'Zodra je vrij bent ga direct naar de papieren cirkel en ik wens geen commentaar!' hoorde hij de docent schreeuwen. Drake antwoordde met een stille knik. Het zwaard kwam met een harde klap op Drake terecht, de ketenen klonken hol in het de ruimte van de kerker. Hij zat gebogen onder Iro die nu de ketenen van hem af probeerde te krijgen, want de eerste en de tweede klap was nog niet genoeg. Dat terwijl de klappen best snel achter elkaar kwamen, Drake moest moeite doen om zichzelf niet tegen de grond te laten klappen. Hij hoorde Iro snoeihard schreeuwen bij de laatste aanval, de jongen voelde hoe alle lucht zijn longen uitgeperst werd. Zijn ogen waren groot en rooddoorlopen door zijn tranen. Drake moest snel weer naar adem happen, anders zou hij stikken. De ketens zaten nog altijd rond zijn lichaam tot je lichte kleine lijntjes zag verschijnen. Het brak bijna in slowmotion, eerst de dunne lijntjes die zich overal verspreidde en zich als spinnen een weg baande rond het oeroude ijzer. Toen het niet verder meer kon, bartse het uit elkaar alsof er water op was gegooid en gloeiend heet was geweest. Drake viel neer op zijn handen, zijn gezicht belande een paar centimeter voor de snuit van het wezen die hem met pure haat aankeek vanuit zijn gevang. Het was gestopt met terug te echten tegen het net en zat nu grauwend tegen de grond gedrukt. Drake nam nog een teug lucht en bedacht zich de instructies die Iro hem had gegeven. Hij krabbelde overeind, Drake zijn gehele lichaam deed overal pijn, maar hij forceerde zichzelf om naar het oh zo betekenisvolle papieren cirkeltje te lopen. Soms was het verstandig om te luisteren. Drake hield zijn schouder vast terwijl hij er heen liep en uiteindelijk uitgeput op de plek stond waar Iro heb wilde hebben. Hij vermande zich en keek toen met een gezicht dat boekdelen sprak naar Iro. ''En nu?''

Hij voelde dat zijn hele lichaam pijn deed. Elke spier en ergens voelde hij ook dat er wel blauwe plekken zouden zijn die hij later zou moeten verbergen, zoals gewoonlijk. Drake had het wezen kunnen vangen in het net wat hij met zijn eigen magie had gecreëerd, maar dat was niet genoeg geweest. Dit kwam doordat hij nog altijd in zichzelf zat opgesloten en de ketens rond zijn middel zaten letterlijk strak rond zijn huid. Ze voelde koud en deden pijn tegen zijn huid aan. Zijn hoofd bonkte van de heftige situatie, het huilen en zijn angst. Hij haalde zijn neus op door de snot die met het huilen was ontstaan. Hiermee rook hij ook de muffe en bijna bloederige geur die hij in de kerkers rook. Het was sterk en het maakte hem misselijk. Na drie heftige slagen met het sterke wapen wat Iro had, waren zijn ketens gebroken. Drake voelde de vrijlating en je kon bijna zeggen dat hij naar lucht hapte, nooit in de gaten gehad hoe strak de ketens hadden gezeten. Drake slikte en na de orders van zijn docent bewoog hij zich zo snel mogelijk naar de papieren cirkel toe. Ondertussen zat het dier nog altijd klem onder het magie net en keek met vurige ogen venijnig naar Drake. Het zachte en kwaadaardige gegrom deed hem even rillen. Zijn keel deed zeer en hij voelde zich koud, het was een tijd terug dat Drake zich zo rot had gevoeld. Het viel hem nu hij dus wat veiliger was, op dat de andere schaduw wezens ook onrustig waren en nerveus bewogen. Dit was geen normale situatie, maar dat had hij al een tijdje door. Het fijne eigelijk was ook dat Iro zo rustig bleef. 'Hier eet er twee daar knap je weer van op en dan ga je door met het vangen van je schaduw wezen.' Drake keek eerst even naar de koekjes en nam ze daarna aan. Drake vond het op müslireepjes lijken en haalde zijn schouders op. Als dit moest helpen dan was het altijd het proberen waard. Hij nam een hap, maar voelde nog niet echt iets. Hij at de rest op en kuchte toen even. Langzaam kwam het effect op gang en Drake voelde zijn hartslag rustiger worden, zijn hoofd begon minder te bonken en hij voelde inderdaad meer kracht in zijn lichaam komen. Dit hielp. Hoe beter Drake zich begon te voelen, hoe krachtiger het net werd dat hij over het wezen had gegooid. Hij zag dat Iro er zelf ook een at. 'Wees gerust het herstelt enkel je magische energie zodat je weer sterk genoeg bent om door te gaan met deze les. Jij moet hem vangen ik kan je enkel steunen en de weg wijzen, meer niet.' Drake knikte naar hem. De jongen ging steviger op zijn benen staan en keek neer op zijn soulbeast met vermoeide maar toch krachtige ogen. Hij hief zijn hand en concentreerde zich. Zo fel en gevaarlijk als het dier naar hem keek, zoveel haat als hij in zich had. Zoveel haat als Drake in zich had en naar de wereld om hem heen. Dit keer liet Drake zich echter niet van zijn stuk brengen en met het aanzicht dat het wezen gevangen was, gaf hem moed. Hij bleef in de cirkel en keek naar het wezen. Zijn Soulbeast, dus zo zag zijn ziel er in diervorm uit? Pretty fucked up dus. Hij had zijn hand nog steeds omhoog en sprak tot zijn eigen verbazing eigelijk erg rustig. ''Dus dit is wat we zijn? Dus dit is jij wat in mij shuilt?'' het wezen kon enkel grommen en venijnig naar hem kijken. ''Hou toch op, we weten allebei net zo goed dat je me voor de gek houd. Ik ben jou, jij bent mij en we weten allebei dat we niks waard zijn. Mijn vermoorden? Zelfmoord plegen, eigelijk? We weten ook allebei dat dat niet zou helpen, want dat is ons al eens eerder mislukt!'' Drake was door zijn overhand en meer kracht en zelfvertrouwen tegenover het dier gegroeid. Dat maakte hem in staat om de angst in woedde om te zetten. Je zag nu het wezen weg kijken. ''Het heeft geen zin. Vechten tegen onszelf doen we al ons hele leven.'' Drake snoof diep en rechtte zijn rug, de hand in de lucht was naar het wezen gericht en het zorgde ervoor dat het net steeds sterker en dichter werd. Zijn Soulbeast had zijn blik afgewend en gaf steeds minder weerstand. ''Ik ga je een naam geven en dan doe je wat ik je zeg. Geen fratsen meer. Je naam zal Chain zijn. Ik hoef niet uit te leggen waarom hm?'' Drake voelde zich vreselijk moe, zijn eregie was weg getrokken door de sitautie en de hoeveelheid magie die hij gebruikte. In iedergeval had hij Chain nu goed gevangen tegen de grond, verder wist hij niet goed wat hij moest doen, dus besloot Drake zijn docent vragend aan te kijken.

Met zijn hand nog altijd geheven stond Drake in de papieren cirkel. Zijn ogen eerste gefixeerd op het wezen, wat hij nu steeds beter onder controle had. Nadat hij met strenge woorden tegen het wezen gesproken had, keek hij zijn docent aan. Het compliment voelde voor Drake vreemd maar hij aanvaarde het. Het was moeilijk voor hem geweest om te zeggen, want het liefst had hij gehad dat Iro het niet had gehoord. Hij had nooit verwacht dat het wezen zo dichtbij zou komen, zo erg in zijn binnenste zou keren en daarom Drake tot een uiterste zou drijven. Iro had hem nu op een heel zwak en gebroken moment meegemaakt en het beviel Drake zeer zeker niet. Dit liet hij echter niet merken in de gehele les, aangezien hij nog altijd koppig was. Hij zou na deze les nooit mee toe geven aan Iro dat hij zo zwak was als hij zich net had laten zien. Iro was per ongeluk veel en veel te dichtbij gekomen. Toch was het ook wel weer zo dat Drake er dankbaarheid voor had dat hij had geholpen, al had hij ook niet anders gekund. Als Iro er niet bij was geweest had Chain hem in de duisternis opgeslokt en was Drake niet meer. Hij haalde zijn neus op en knikte na wat Iro had gezegd. Hij moest dus iets van Chain te pakken krijgen en dat bij zich dragen. Drake keek naar het wezen dat nog altijd tegen de grond gevangen zat. Drake zuchtte en kreeg al een idee over wat hij wilde. Hij voelde zich duidelijk beter door de koekjes en vond dat dus ook erg fijn. Chain zat te ver weg bij de papieren cirkel om daarvandaan iets te pakken. Daarom nam Drake een besluit, keek Iro er even voor aan en deed het toen. Met meer zelfvertrouwen stapte hij de cirkel uit. Na de enkele meters  knielde Drake bij het wezen neer dat nu echt geen kant meer op kon. Drake liet strengen van duistere magie rond de kaak van Chain gaan. Linten van zwarte materie zette zijn kaken op elkaar. Drake slaakte een zucht, keek het wezen in de ogen. Nu zag hij het ook in hem, dat wat ze ergens het diepste deelde. Een ziel die nergens meer naartoe kon. Hij zag het in zijn ogen, angst. De hand van Drake kon door het net komen, omdat het zijn magie was. Hij legde zijn hand op de snuit van Chain en tot bijna onmogelijk, verscheen er een waterige glimlach op zijn gezicht. Een traan viel langs zijn wang op de snuit van Chain die hem argwanend maar ook angstig aankeek. Drake slaakte een zucht. Zijn andere hand kwam naar voren, richting het oor van Chain. Om zijn nek zat een stalen stevige band die het bloedden gedeeltelijk had veroorzaakt. Zijn hand drong door de natte vacht, toen hij zijn hand terug haalde met wat kracht om het te krijgen, had Drake iets in zijn hand wat van ijzer gemaakt leek te zijn. Het had een holte en je zag dat er wat bloed vanaf droop, maar Drake wist heel goed van wie dat bloed eigenlijk was. Er zaten haren verstrikt tussen de roest, Drake keek er naar en knikte. ''We are ours now. You are mine.'' Sprak hij zacht. Toen hij opstond en terug liep naar Iro liet hij de kettingschakel zien. ''Is dit voldoende?''

Het was nog altijd erg donker in de kerker van de school. De wonden van verleden en heden prikte in de huid als een wespensteek die nog te voelen was. Hij had vandaag het meest bizarre meegemaakt van de afgelopen tijd. Hij wist niet goed ook wat het precies te betekenen had. Wat hij wel wist was dat alles verdomd snel was gegaan en hij amper kon geloven wat er zich allemaal had afgespeeld hier. Drake keek naar de stuk ketting die hij vast had. Zijn vingers waren vies van het natte bloed, maar dat zou opdrogen tegen het ijzer aan. Drake slikte en bevestigde voor zichzelf dat dit de juiste keuze was. Toen hij het zeker wilde weten en het aan Iro vroeg, hoorde hij het antwoord aan.'Daar kom je maar op 1 manier achter. Zodra jij je Soul beast los laat en hij je niet aan valt is het de juiste keuze gebleken.' Drake keek naar het ding wat hij vast had, daarna naar Chain die nog altijd tegen de grond werd gehouden. Drake zuchtte, hij wist het zeker, maar toch hoopte hij dat het de juiste keuze was. Hij luisterde naar het laatste wat Iro te zeggen had. 'Mocht het nodig zijn en je zou je Soul beast moeten straffen hoef je enkel het zakje vast te houden. Jouw woede op Chain zal dan een pijn scheut naar hem toe zenden.' Drake knikte en nam een diepe teug lucht om de moed bij elkaar te verzamelen. Daarna ging hij stevig op zijn voeten staan en maakte een beweging met zijn hand die het zwarte net ophief. Drake voelde een koude rilling langs zijn ruggengraat gaan en slikte nogmaals. Onder hem lag het wezen dat zo te zien zo erg van hem walgde, maar de ogen waren nu dicht. Hij zag de kop bewegen, zijn staart en toen de rest van het lichaam. Even dacht Drake dat het nog weerstand wilde geven, hoe het vanuit een onderwaardse sprong nog naar zijn keel wilde grijpen. Hij wist het, want het werd doorgestuurd naar zijn eigen brein. Toch deed het wezen dit niet. Chain ging staan en liet zijn armen rustig langs zijn lichaam hangen. Ze stonden nu tegenover elkaar, Drake en Chain konden elkaar nu in de ogen kijken, ze waren een perfect evenbeeld van elkaar qua lichaamsbouw en lengte. Chain had geen intenties om hem aan te vallen, dus Drake bleef gewoon staan.

Drake keek Chain in de ogen. Ze waren niet langer een letterlijk vuur, maar donkerbruine ogen vol ondoorgrondbare gedachten. Gedachten die ze konden delen. Het rare was dat Chain een ander was en toch ook Drake. Als een soort clone met een ander uiterlijk. Hij zag zichzelf maar ook weer niet. Het verwarde Drake, maar het joeg hem geen angst meer aan. Hij was niet langer meer zo bang voor het wezen dat nu voor hem stond. Vele nachten had hij geschreeuwd, tijden had hij wakker gelegen en gruwelijke dingen had Drake in zijn verleden moeten voelen waarvan de verwerking nog niet eens binnen hand bereik was. Drake slikte en keek naar zijn Soulbeast. Het was gewoon zo gek om Chain te zien, Drake kon bijna niet geloven dat dit wezen uit hemzelf voortkwam. Dat de schaduwen en zijn eigen ziel tot dit waren gekomen voelde zo raar maar ook zo logisch tegelijk. Drake kon namelijk alle manier bedenken waarom Chain bij hem zou passen. De wegen die ze allebei hetzelfde voelde. De naam en waar hij aan vast zat. Drake was een gevangen ziel in zichzelf omdat hij elke keer weer zichzelf voorloog, zichzelf dan wentelde in een nieuwe ijzeren ketting. Hij was een vogel die wilde vliegen maar zijn vleugels waren als het ware verzwaard oor de stenen die hij er zelf op neer gooide, want Drake gooide altijd zijn eigen glazen in. Niet kunnen geloven dat goede dingen konden gebeuren, want als hij een vriendschap kreeg wist hij altijd van tevoren dat het weer stuk ging uiteindelijk, als ze er achter kwamen dat hij toch niet zo aardig was. Een vriendschap weg omdat die gene weg moest voor werk, liefde, een andere ernstige situatie. Hij deed mensen pijn en hijzelf werd pijn gedaan, maar de pijn van binnen laten zien? Ho maar. Hij kon niet wilde die pijn nooit laten zien. Als een stenen wand konden zijn ogen niks doorlaten en wanneer het een kier kreeg, keek hij weg. Alsof de hier er nooit had gezeten. Gesloten als de dikste deur. Zijn gevoelens die diep van binnen in hem zaten opgesloten. Een ijzeren kooi, de kettingen rond zijn lichaam zo strak totdat het pijn deed en bloedde. Weinig wisten en het liefste wilde hij dat zo houden. Natuurlijk wist Iro nu veel meer van Drake, wat hij van binnen eigelijk was. Hij wist door Chain onder hoeveel pijn Drake leed. De duisternis in zijn gedachten en geest. Dit was wat hij aan Chain kon aflezen, alles kon Iro er over bedenken of zelfs zeggen. Hij zou alleen nooit weten waar Chain vandaan kwam. Welke gedachten of gevoelens dit wezen vol wrok pijn en haat hadden gemaakt. Dit wilde Drake ook niet, hij zou het Iro nooit vertellen, het zien van Chain was voor Drake al erg genoeg. Hij had een rilling over zijn lichaam, Drake wist de nutteloze laatste opstand van zijn soulbeast nog te verhelpen. Uiteindelijk was de wolf voor hem gaan staan. 'Je hebt een goede keuze gemaakt, Kun je Chain ook al wat bevelen laten op volgen?' Dit was een goeie vraag, want Drake wist het zelf ook niet. Drake keek naar zijn docent en zag dat hij het zakje was vergeten te pakken. Hij keek even naar de wolf. ''Blijf hier.'' Hij stapte naar Iro toe en nam het zakje van hem aan. Chain stond nog altijd op dezelfde plek. Nu bedacht Drake zich wat hij hem moest bevelen, al snel bedacht hij zich iets. ''ik wil dat je huilt Chain, als een wolf.'' de snuit werd Drake zijn richting op gericht en de blik van het wezen sprak boekdelen. Uiteindelijk knikte het. Het dier legde zijn kop in zijn nek, je hoorde hoe het een diepe teug lucht nam. Na enkele seconden kwam er een bijna griezelig maar ook mooi geluid uit de bek van het wezen. Het klonk de hele ruimte door en misschien zelfs wel meer dan dat. Na een aantal keer het geluid te laten afspelen, bewoog Drake zijn hand horizontaal om aan te geven dat hij kon stoppen, wat Chain deed. Drake keek Iro aan. ''Moeten hij of ik verder nog iets doen?''