(They think I'm crazy, but they don't know the feeling)
They're all around me, circling like vultures
They wanna break me, and wash away my colors
Save me, if I become
My demons

Terwijl de overige commune van de school druk in de weer was met de opkomende Games of Magic, trotseerde hij overnieuw en overnieuw weer de eenzaamheid in het sobere gezelschap van een gewoonlijke fles wijn, oefende stukken van Bach op de piano, en sloeg kap en mantel om voor hij richting Oak's Field ging om - voornamelijk en boven alles - aan de corruptie van de Zwarte Markt bij te dragen. De drukte van jewelste op en rondom de school was er de perfecte gelegenheid voor om er onopvallend tussenuit te glippen, uiteraard wanneer zijn deel gedaan was en hoofden zich de andere kant op hadden gedraaid. De coaching die hij op zich nam was, naar wat je kon verwachten van Savador als je leerkracht, uitermate strikt maar efficiënt. En in zijn naaste rol als baas over het merendeel van het schoolgemeenschap, was het slechts een kwestie van een vingerknip en de punt van zijn schrijfveer die het volgende ogenblik al over het perkament van zijn agenda zweefde om zijn coachingdiensten slim af te wisselen naar zijn schema's. Niemand die een rivaal aan de intimiderende Hoofdmeester wilde hebben. Niet direct, in ieder geval, wetende dat ze over hem spraken wanneer hij geen deel uitmaakte van het schaterlachen, het kneuterige, collegiale koffiedrinken en roddelen tot je lippen eraf vielen. Er was een enkel sein en ze spreiden een kleedje voor zijn neus neer om er onmiddellijk op te hurken, hun baas, werkgever, meester over hun spelbord. En hun schaarse loon. Iedereen die binnen het ambt een vriend aan hem wilde hebben. Het was bijna ironisch. En toch zo vermakelijk eenvoudig, zijn gezag misbruikend voor zijn eigen doeleinden. Finaliteiten zoals deze. Jij daar, lelijke lapzwans, neem mijn shift vandaag even over, dan kan ik mijn routine van uitbuiterij, prostitués en drank weer oppakken in het nabijgelegen dorp. Of gewoon louter om een schepje lucht, omdat ik ook maar een mens ben. Hij wist maar al te goed dat hij een gevaarlijk spel speelde door zich openlijk te tonen op een plaats als de Zwarte Markt. Volgens de buitenwereld die heilig in zijn zorgvuldig opgebouwde imago geloofde, was het de laatste plaats op Kovomaka waar je een man als Savador zou vinden. Het was lopen op hete kolen. Maar hij wist ook dat de Zwarte Markt tevens de enige plaats binnen loopafstand was waar hij het gevoel had weer even te leven. Een stukje Shadra. Een klein stukje thuis. Al was het maar een natgeregende, vijfhonderd meter lange straat van ongelijke kinderhoofdjes. Een mantel met kap en een geoefende alertheid kon al wonderen doen. Het was zijn onzichtbaarheid en zijn enige opportuniteit om zich te kunnen wagen in dit kleine stukje thuis, een als lang vergeten sprookjeswereld uit zijn jeugd. Metaforisch gezien, dan - zo sprookjesachtig was zijn jeugd nooit geweest.
Op de een of andere manier hervond hij zich altijd weer op de deurstoep van de trots van Oak's Field, het centrum waar menig reiziger terugzakte met een trog bier, een goede maaltijd en een onbekende nieuweling als gesprekspartner. Of hij zich binnen waagde was een tweede: de Bokkenburcht was niet een kroeg voor zijn standaarden, met het doorsnee volk dat er kwam. Als hij al door zijn eigen wijnvoorraad heen was en toe was aan wat sterke drank, dan was zijn vaste stek in de voorruimte van Oak's Forest Inn, daar waar je voornamelijk alleen ambtenaars, juristen en directeurs trof. Maar hij kende de waard van de Bokkenburcht en vice versa, wat er wel eens voor zorgde dat hij de kroeg binnenstapte, een goed woordje met de oude man, na een stille periode toch weer een bevestiging dat ze elkaar de hand boven het hoofd hielden. Of, liever gezegd, dat Savador er nog steeds acht op kon slaan dat de oude idioot nog in zijn web van leugentjes verstrikt zat - iets dat hem op een dag wellicht nog van pas kon komen. Voordat hij zich verlost had van de mantel waarin hij zich verborgen had tijdens zijn tripje naar de Zwarte Markt, natuurlijk. Hij wilde graag zijn imago's behouden.
De oranjekleurige gloed die door de geruite ramen van de taverne op de geplaveide straattegels viel, leek zich te mengen met de rookpluimen die uit de ouderwetse schoorsteen omhoog rezen en in het donker van de nacht verdwenen. De geuren van gebraden kip en allerlei kruiden waren voor voorbijgangers buiten te ruiken, en het geschraap van bestek over borden en de geluiden van drukke gesprekken met uiteenlopende onderwerpen waren lonkend. Het toosten met het getik van glas tegen glas en het aangename bulderende gelach van gasten die zich er al vermaakten; de Bokkenburcht was, zoals iedere avond, uitnodigend. Niet voor de lange man die de dunne mantel om de steel van zijn paraplu vouwde, een hand door zijn donkere haar haalde en de stropdas onder zijn gilet schikte voor hij de kroeg binnenstapte. Het was er niet zo druk als gewoonlijk en het olijke gezicht van de oude waard zag hij niet. Terwijl hij onder een olielamp stond en zijn overpeinzingen afwoog, in tweestrijd of hij de rest van de avond moest spenderen aan het inpalmen van het kleine mollige vrouwtje van de oude sul of terugkeren naar het kasteel vol klotejong. Terwijl hij dat deed, zag hij haar zitten. Een leeg glas wijn tussen slanke vingers. In een veel te chique jurk, in een veel te ontoepasselijke omgeving. Zo solitair dat het hem bekend voorkwam. Hij zou zich hebben omgedraaid en haar in haar leed hebben laten zitten als het niet voor dat laatste was. Bekommernis? Dat had hij niet gauw. Niet vaak, ook. Het was eerder dat hij zich erdoor aangetrokken voelde. Als twee gezonken keien op dezelfde bedding. Al vond hij zichzelf nog altijd net een beetje boven een lotgenoot staan.
'Yvaine.' Een enkele groet in zijn fluwelen stemgeluid terwijl hij zich zonder een blik of lach neerzetelde op de kruk naast de hare, al dan niet op een gereserveerd en zelfs een wat kil toontje. Ware het niet dat het Savador was en de toon die zich vanaf zijn trillende stembanden vormde bij voorbaat al een lage, onheilspellende pianoklank was voor het over zijn smalle lippen in de buitenwereld terecht kwam.
'You know, a smile is the most beautiful curve on a woman's body.' Een blik in haar richting was niet aan de orde. De woorden, die hartelijk waren in de mond van iemand anders, klonken koeltjes, zoals ze dat altijd deden bij hem. Zelfs die simpele groet en de charmante opmerking leken veel te goed samen te gaan met één van zijn strengste blikken en een veroordelende vinger die in je richting wees.

Haar hakken galmde duister door de kille gangen van het gebouw. Zelfs met de lange jas die ze droeg voelde ze kippenvel langs haar huid trekken. Het was koud. De jongere versie van Yvaine liep voor haar. Strenger dan ze had verwacht. Of misschien deed ze dat expres. Niet streng, maar autoritair. Ze liepen tenslotte door een gevangenis. Eentje die alleen mannen huisde. Zo’n jonge vrouw moest dan wel. Yvaine staarde naar de lijnen van het witte overhemd dat om haar lichaam geknoopt zat en bleef haar zwijgend volgen. Een buzzer klonk en een deur opende, waar ze naar binnen gingen. “wacht hier alstublieft.” Zei de jonge bewaarster. Yvaine knikte enkel toen de vrouw een tweede deur inging. Ze hoorde enkele stemmen. In de verte, achter dikke muren, klonk het rumoer van de gevangenen in hun cel blokken. Deuren met krakende scharnieren. Een stoel die krassend over de vloer schoof en gerinkel van kettingen. Waarschijnlijk handboeien. Ze sloot voor een moment haar ogen. Want het kwam vanachter de deur vandaan waar de jonge versie van haarzelf net in verdwenen was. Ze wist wie daar was gaan zitten. Haar hart wist niet wat het moest voelen en klopte storend luid in haar borst. Haar vingers gleden elegant langs een lok blond haar. Wat moest ze zeggen? Ze werd naar binnen geroepen. Waar moest ze kijken? Ze nam plaats op de stoel tegenover hem. Wat moest ze voelen? Ze keek hem in zijn diep blauwe ogen.

Al het vertrouwde rumoer in de kroeg drong niet tot haar door. Het interesseerde haar niet. Het was ook niet waarvoor ze gekomen was. Maar het leidde haar wel op een vervelende manier af van haar gedachte. Een bulderend gelach klonk van een man. Yvaine keek niet op of om, al vervloekte ze hem in gedachte. Ze had afleiding nodig. Dat zeker. Maar of dit de juiste afleiding was, was ze niet meer zo zeker van. Toch maakte ze geen aanstalten om te vertrekken. Ze haalde diep adem.
Opeens zat hij naast haar. In al zijn donkerheid. Ze had hem nog te weinig gezien om hem direct te herkennen. In gedaante was hij een en al zwart. Wat ze vanuit haar ooghoeken op kon maken. Ze nam nog steeds niet de moeite om op te kijken. His voice, however, was very recognizable. Het was ergens ook een verrassing. Ze had hem ten eerste totaal niet verwacht in een kroeg als deze. De verrassing was ook niet bepaald aangenaam. Zo geweldig was hun eerste ontmoeting niet geweest. En tot nu toe wist ze nog niet goed wat ze van hem moest denken. Ze knikte haast onwaarneembaar als reactie op zijn begroeting.
En toen, die opmerking. Haar frons werd dieper. God mocht weten waarom hij het nodig vond om zijn visie over vrouwelijke vormen te melden maar Yvaine voelde zich lichtelijk beledigd. “If that’s true.. Then I’m far from a beautiful woman.” wetende dat ze zelden glimlachte. Haar stem had iets schors en niet veel volume. Was ze moe? Of enkel dorstig. Haar ijzige blik draaide even richting zijn strakke gelaat waarna ze de vrouw achter de bar wenkte. ”What do you drink?” vroeg ze toen zacht maar helder aan Savador, terwijl ze een sigaret uit het pakje schudde en tussen haar zachtrood gestifte lippen stak.