Met welgeteld één dag en één nacht op de teller voelt de eenentwintig jarige blonde zich nog niet meer of minder thuis op StarShineAcademy dan hij een dag 48 uur geleden deed. De nieuwigheid van zijn aangewezen kamer heeft zijn neus, ogen en oren nog niet verlaten, waardoor de kamer nog altijd kil en kaal aanvoelt. Zijn groengele ogen strelen langs de kale witte muren en het lege bureau oppervlak en blijven rusten op de vrijwel lege boekenkast. Binnenkort zou zijn collectie boeken aankomen, en hij hoopt dat dat meteen een goede aanleiding zou zijn om de rest van de kamer wat meer... 'kleur' te geven. Wat meer van zijn eigen kleur. Wat meer geel, zwart, rood, donkerblauw en wit en het zou al wat warmer moeten aanvoelen. De eenentwintig jarige is in het verleden al tig keren verhuist en houdt er eigenlijk niet van op een plek te moeten zitten. Bij de hele gedachte aan één vaste slaapplek hier op Starshine breekt hem het zweet uit. Hoe zeker kan hij zijn dat hij hier een lange tijd gaat blijven? Misschien is het maar voor een paar maanden. Misschien maar voor een paar weken. Hoe lang zal het duren voordat hij het zat is, of zijn stage periode er op zit? Hij sluit zijn ogen en zucht. Hij heeft zijn begeleider nog niet eens ontmoet, laten we alles gewoon stap voor stap bekijken, Teren. Let's not get ahead of ourselves.

Teren komt overeind van het randje van zijn bed waar hij na het avondmaal plaatsgenomen had en rekt zijn beurse spieren uit. Hoe lang heb ik daar gezeten? vraagt hij zichzelf plots af en zijn ogen speuren naar de klok aan de muur. Het is nu 11 uur, dus 3 uur!? Teren wrijft met een van zijn witte slanke handen over zijn gezicht heen, verward door zijn afwezigheid van de afgelopen drie uur. Ik zal wel hebben liggen dagdromen, bedenkt hij zich een tikkeltje somber. Dagdromen was iets van het verleden, iets wat hij vroeger altijd leek te doen wanneer hij klaar was met een van zijn cliënten, of wanneer hij vrije tijd had. Hij droomde altijd over hoe hij wenste dat hij ergens anders was, dat hij net als de witte vredesdruiven weg kon vliegen over de binnenplaats van 'La Fortunata' en kon verdwijnen tussen de wolken. Nu hij daar werkelijk weg was had hij niet verwacht om ze nog eens te krijgen, maar blijkbaar had hij het mis, blijkbaar was het verleden 'vergeten' lastiger dan dat hij had ingeschat. Teren laat zijn hand van zijn gezicht vallen, zijn ogen vol determinatie. Hij zou het hier redden, en er het beste van maken; hij hield wel van een uitdaging.

Naarmate de seconden voorbij tikken begint de verveling, wat begon als een kleine knoop in zijn maag, uit te groeien tot iets groots. Gisteren had hij een meisje ontmoet in de kassen, vandaag had hij weinig mee gemaakt behalve een kort vervolg op de rondleiding die gistermorgen al begonnen was. Daarna had hij wat rond geslenterd door het kasteel en was hij na het avondeten in de grote zaal, waar hij een aantal 'collega's' had gezien, weer op zijn kamer beland. En nu, rond een uur of 11, deed dan eindelijk het lang verwachte gevoel van verveling zijn intrede. Verveeld wipt Teren heen en weer op zijn voeten, zijn armen langs hem heen slingerend. Wat waren zijn opties? Hij had niet veel vrienden hier, zeg maar gerust geen, dus iemand opbellen zou weinig effect hebben. Teren zucht en wrijft wild door zijn lokken heen. Ah, het gevoel van zijn nu korte haren is net als zoveel dingen op het moment, nog steeds een vreemde sensatie. Raar. Zijn haar vlechten en opsteken zat er nu niet meer in, bedenkt hij zich, een onverwachte steek van teleurstelling negerend. Hij laat zijn reflectie in het raam voor wat het is en focust zich weer op de groeiende verveling in zijn onderbuik. Hmm,.. Hmm!, ineens heeft Teren een 'A-ha' moment en loopt hij zonder terug te kijken de deur uit, zijn jas in het proces aantrekkend.

Een half uur later, bevindt Teren zich in Oak's Field, het nabij gelegen stadje waar altijd wel leven leek te zijn. Ook op dit 'late' tijdstip, 11:49, waren er nog genoeg mensen die een praatje maakten of ergens de kroeg in doken. De plotse intens blije en blurry gevoelens van de mensen waardoor hij omringd wordt, kleuren zijn eigen gevoelens een vrolijke rozige blauw. Iedereen lijkt vrolijk en hun energiedraden trillen met plezier en uit intoxicatie. Het is nog steeds fascinerend wat pijnstillende middelen met iemands energie, magie kunnen doen. En het zijn die vreemde effecten die hij mentaal noteert om uiteindelijk voor eeuwig op papier te noteren. Het hielp hem met verschillende energieën onderscheiden en er daadwerkelijk iets mee te doen. Teren's bestemming ligt in het hartje van Oak's Field, althans zoals hij het zich de laatste keer kon voorstellen. Als student was hij er een aantal keren geweest, aangezien de drukte van Jolly Jester nooit wat voor hem geweest was. En zo ook nu, staat hij met zijn neus voor de deur van de bokkenburcht. Aan de luidruchtige stemmen te horen is het nog steeds zo gezellig als vroeger. Teren grijnst en loopt het café binnen, de warmte van zowel de ruimte als de mensen hun energieën verwelkomend.

Binnen hangt hij zijn jas aan een van de kapstokken, hij zou het voelen als iemand gekke ideeën had betreft het stelen van zijn eigendommen tenslotte, en neemt plaats aan de bar. Links en rechts vangt hij wat op van de gaande gesprekken maar echt veel aandacht schenkt hij er niet aan. Nu hij er was, had hij eigenlijk geen specifiek plan van aanpak. Toch is de blije en lichte sfeer genoeg om Teren's energie te laten pieken, inmiddels zelfs voldoende om de anderen te overstemmen. Allemaal, behalve een paar. Teren is nieuwsgierig naar de eigenaren van deze 'aanwezige' energieën maar besluit er niet naar op zoek te gaan. Inbreuk van privacy is een oplossing voor een noodsituatie, niet voor alledaags gebruik aldus Teren. In plaats daarvan draait hij zich naar de barman en bestelt daar een biertje. Hij was er aan toe, ondanks dat hij de alcohol normaal achterwege liet omdat het hem aan vroeger deed denken. Hij dronk zich toen volledig van de kaart, zodat de rest van de nacht in een roes aan hem voorbij zou gaan, maar voor zijn eigen plezier drinken had hij, tot voor kort, nog nooit gedaan...

Zijn vingers draaien inmiddels cirkels over de rand van het glas, geluiden creërend die door het gelach en getier in de bar niets eens hoorbaar waren. Teren glimlacht bij het horen van een kort gesprek over het vreemde weer van de afgelopen tijd, en draait zich naar het groepje mannen achter hem. Hun ogen die over zijn gestalte gleden maken hem misselijk, maar hij beseft tegelijkertijd dat het doodnormaal is. Zijn eigen smerige gevoelens onderdrukkend, richt hij zich op een vrouw iets van de bar vandaan. Hij heft een wenkbrauw en knikt begroetend naar haar, zijn glas kort in de lucht heffend. Er zit geen verdere bedoeling achter de beweging, slechts dat hij sociaal en vriendelijk wilde zijn. Wat hem wél verwonderde, wat dat zíj een van de energieën bezat die zo leek te pieken. Teren glimlacht zijn perfect charmante glimlach die je achterlaat met een gevoel van mysterie en warmte, en kantelt zijn hoofd iets, haar bekijkend vanaf onder zijn blonde wimpers. Na een paar seconden richt hij zich weer op het glas in zijn handen, het glas met een laatste teug leeg drinkend. ''Mag ik er nog een?'' vraagt hij, zijn goudgele ogen glinsterend in de sfeerlichten van de bokkenburcht, op de barman gericht. Hij zou er een paar drinken en dan weer weg gaan, dat was het plan. Morgen zou hij zijn begeleider ontmoeten tenslotte en hij moest toch een béétje voor de dag kunnen komen, een goede eerste indruk neerzetten.

[closed] Oriël svp.

In het schemerdonker van de 'Bokkenburcht' tuurt Teren in stilte onder zijn blonde wimpers door naar zijn lege glas bier. Vroeger was hij meer van de wijn, met een lichte voorkeur voor de rode variant, hoewel dat altijd aan zijn cliënt lag. Hijzelf had geen zegge, geen wil in wat de cliënt van hem verlangde- nee, eiste, niet eens over zijn eigen voedsel en drankinname. Zei de cliënt dat hij die fles naar beneden moest drinken, die pillen moest slikken, dat kledingstuk moest verwijderen; het was allemaal hetzelfde, hij was een slaaf van diegene die hem voor dat uur had 'gehuurd' of aan welke rijke investeerder van 'La fortunata' hij was uitgeleend. Wie had gedacht dat iemand die zo objectief naar emoties kan kijken, hemzelf, zo makkelijk viel te verleiden door een vrouw gehuld in zwarte bedoelingen, de slang die zijn eerste liefde was. Hij had die tijd achter gelaten. Had zichzelf van die kledij ontdaan, maar de draden van liefde blijken niet eenvoudig doorgesneden...

Teren's buzzing energiedraden dreigen even hun kleur en helderheid te verliezen, meegesleurd door de gedachten die door zijn hoofd heen spookten. Het is de barman die hem zijn tweede bier aanreikt die Teren's energie weer doet pieken. Één vinger was er maar voor nodig die 'per ongeluk' langs de barman zijn handpalm gleed bij het aanpakken van zijn glas bier om een korte snapshot van zijn ziel te verkrijgen. Het was een goede man, met een familie thuis, twee kinderen; een jongen en een meisje en een vrouw waarvan hij zielsveel hield; aldus de donkerpaarse draden die de barman zijn lichaam letterlijk doorboorden; in zo'n mate glitterend dat het bijna arrogant was, was het niet voor het feit dat niemand ze waarschijnlijk kon zien afgezien van hemzelf. Teren schenkt de barman een warme glimlach, gevuld met waardering en jaloezie voor zijn correcte zelf. Teren kijkt op bij het voelen van een plotse hand op zijn schouder, en draait zijn hoofd elegant naar de eigenaar van het klamme gewicht op zijn lichaam. Teren had er een hekel aangekregen, ongewenst, ongevraagd contact van een ander. Hij had genoeg ongewenste handen gezien en gevoeld om een heel leven mee te vullen; hij had geen behoefte aan meer. Zijn eigen smerige gevoelens wegdrukkend richt hij zijn lentegroene ogen in die van een oudere man. ,,Ja?'' klinkt Teren's jongvolwassene jongensstem duidelijk. De man schenkt hem een grijns van oor tot oor, en knijpt vervolgens zacht in Teren's schouder. Hij was er een van. Teren's glimlach breekt kort voor deze zich weer hersteld. Lang niet meer gezien, zegt de man. Hoe het met hem is, vraagt de man. Waarom hij niet meer 'beschikbaar' was vraagt hij. Teren's warme slanke vingers omsluiten de hand van de man die op zijn schouder ligt. ,,Ik ben gestopt.'' spreekt Teren duidelijk waarna hij de man zijn hand van zijn eigen schouder afhaalt. Elegant en voorzichtig, en altijd met een glimlach waren de regels. Hij was ze niet vergeten.

Een golf van opluchting spoelt over Teren heen wanneer de man besluit, na zijn smerige blik over Teren's lichaam te laten glijden, hem te verlaten. Vast niet voor goed, de man zijn frustratie en erotische gedachten zijn zo van zijn gezicht te lezen, daar heeft Teren zijn gave niet eens voor nodig. Teren neemt een teug van zijn nieuwe biertje en laat zich meenemen door de verdovende giftige middelen van de alcohol. Nog een of twee en dan terug naar de academie... Hij was geen student meer die nog kon door feesten tot na een uur of 3 en dan de volgende dag weer fris voor de dag kon komen. Bovendien ging hij kinderen vanaf nu iets leren, hij was vanaf nu een voorbeeld voor hun; een goed voorbeeld hopelijk. Nee, dat zou niet afhangen van een biertje meer of minder, meer in welke mate hij zijn kalmte zou kunnen bewaren en hij zijn kennis zou kunnen overdragen maar dit zou een goede manier zijn om zichzelf te testen.

Dankzij de wijzers van de klok die de tij van het leven vooruit duwen, is Teren, mede dankzij de drank, het voor geval van een minuut of tien geleden al weer vergeten. Zijn zomergroengele ogen zijn weer gevallen op de vrouwelijke gedaante aan een van de tafels van het café. Ze was alleen, iets wat je niet vaak tegenkomt op dit tijdstip als vrouw zijnde. Was ze ergens op uit? Teren waagt het niet om in zijn licht verdoofde staat op zoek te gaan naar haar krachtige draden des levens. Het feit dat de vrouw kracht en praal uitstraalde vertelde Teren al genoeg dat de mysterieuze dame gekleed in aardetinten meer was dan haar kalme gelaat deed verraden. Teren was nieuwsgierig geworden naar haar, naar de mysterieuze kracht in haar en haar glitterende draden. De vrouw bestond uit een kakofonie van kleuren, waarvan ieder schreeuwde om aandacht en exploratie van Teren's kant. Het was een sensatie die hij nog nooit eerder gevoeld had, alsof de vrouw uit meerdere gedaantes bestond. Haar woorden, mysterieus en toch to the point brengen een grijns op Teren's gezicht. Na nog een teug aan 'moed' te hebben genomen hopt hij van zijn barkruk af en neemt hij ongegeneerd plaats tegenover haar. Ze was alleen, daar was Teren van overtuigt, dus hij had zich simpelweg geen moeite genomen om te vragen of de plek vrij was. Bovendien had ze hem praktisch een uitnodiging gestuurd, een die hij niet zomaar zou afslaan.

Teren is stil. Zijn ogen in haar blauwe poelen gevestigd. Teren dreigt bijna terug te trekken bij het voelen van haar plotse 'aanwezigheid' maar besluit er simpelweg voor open te staan, haar ogen zouden niets vinden wat hij zelf al niet wist. Zijn met zonovergoten ogen mengen zich in de koele poelen van die van haar tot hij overtuigt is dat de situatie 100% awkward is geworden en hij zijn blik van haar en zich herfocust op zijn halfvolle glas. ,,Mijn doel was niet om te vinden. Maar om te verdwalen.'' zegt hij, zijn blik weer terug glijdend naar haar gezicht. ,,Waarvoor ben jij gekomen? Om te vinden of te verliezen?'' vraagt hij aan de mysterieuze gedaante half verscholen achter haar aubergine gekleurde lokken.

Teren leunt iets naar voren, zijn handpalm onder de zijkant van zijn hoofd plaatsend. Het liefst had hij een duik genomen in die blauwe poelen en haar draden gestreeld tot hij achter hun geheimen was gekomen. Feit is dat die sensaties haar waarschijnlijk geen plezier zouden doen van een onbekende, hoewel menig man of vrouw er een moord voor zou doen. Vooral vrouwen schenen te genieten van zijn kunsten. Tenslotte zijn vrouwen veel beter in het plezieren van de man dan dat de man dat is bij de vrouw. Blurry verdoofde gedachten nemen het kort over van Teren's rationaliteit, waarna hij kort verdwaalt in zijn eigen doolhof der gedachten. Wanneer zijn eigen energie dreigt te shiften van positief naar passievol stopt hij zichzelf en klautert hij weer rechtop. Houd jezelf onder controle, Teren. Hij moest zich inhouden hoe verleidend het ook was. Privacy was privacy. En fatsoen was fatsoen. Teren kijkt kort op bij een plotse shift in energie van een persoon een tafel of twee verderop. Telefoon in hand, en zijn gezicht bleekwit. Hij had geen positief nieuws gehoord. Teren's gezicht betrekt even wanneer diens treurige rouwemoties over Teren's eigen energie heen stromen. Het was het nu al waard. Zijn tripje naar Oak's field van vannacht. Hij had niet alleen verloren, zichzelf en de ander, maar ook gevonden in de vorm van de mysterieuze vrouw voor hem en de confrontatie met zijn eigen verleden.

[closed] BAD. &late.