Een uiterst geïrriteerde blik verscheen in Elliot’s ogen toen hij zocht voor zijn map en er achter kwam dat Drake deze had verbrand. Het was nog maar een dag geleden dat hij die eikel had ontmoet en de jongen had hem best veel onnodige moeite bezorgd door die map van hem te verbranden. Het was een handige plattegrond geweest voor gevallen zoals deze. Elliot moest zich namelijk nog aanmelden bij Master Savador. Hij sliep momenteel op een zaal tussen allemaal luidruchtige jongens die het leuk vonden om hun vieze deodorant ’s morgens door de lucht te spuiten. Hij wilde dat hij een eigen kamer had, maar hij vreesde dat hij dat niet ging kunnen regelen bij die man. En toch ging hij een poging doen, want hij dacht er niet aan om langer bij deze gasten op de kamer te blijven. Hij had één van de jongens gisteren al bijna een blauw oog geslagen toen deze een grote bek tegen hem had gehad omdat hij per ongeluk zijn koffer in de weg had laten liggen. Elliot was van plan geweest om hem onder zijn bed te schuiven, maar in plaats daarvan had de irritante jongen hem door de kamer geschopt. Elliot had hem daarop vastgegrepen door zijn hand over diens keel te leggen en had hem tegen de zijkant van de muur gedrukt. Hij had druk op zijn hand gelegd zodat hij de jongen had voelen slikken tegen zijn handpalm aan en zijn gezicht heel dicht bij die van de jongen gebracht, waarna hij had gezegd dat hij voortaan de baas was in de zaal. De jongen had daarop niks meer te antwoorden en dus had Elliot hem losgelaten. De jongen had overdreven gehoest en naar zijn keel gegrepen. De jongen was blauw aangelopen, maar dat had Elliot weinig kunnen schelen. Drake had hem die dag al geïrriteerd en dat vond hij al vervelend genoeg, ook al had hij zich niet laten doen door dat stomme, verwende joch. Hij haalde diep adem en probeerde zijn frustratie te vergeten. Het zou vast wel met bordjes aangegeven zijn waar hij moest zijn, right? En dus begon Elliot random door de gangen te lopen, zijn ogen gefixeerd zijnde op de bordjes die hem door verschillende gangen leidden. Uiteindelijk vond hij wat hij moest hebben. Het bordje van ‘Headmaster’s Office’ viel in elk geval niet te ontwijken. Vast weer zo’n hoge pief die dacht dat hij het hier voor het zeggen had. Hij had er eigenlijk niet zo veel zin in, maar hij moest zich wel komen inschrijven. Dat was hij verplicht van de politie, want anders konden ze niet constateren dat hij ook daadwerkelijk op deze achterlijke Academie verbleef. Niet dat Elliot van plan was om ook maar naar één les te gaan of zo. Hij zuchtte nogmaals en sloeg met zijn knokkels vervolgens niet al te zachtzinnig op de deur, waarna hij deze na één seconde wachten openzwaaide. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en wachtte vervolgens tot hij binnen mocht stappen.

Het zicht was op zijn zachtst gezegd hilarisch te noemen. Het was hem niet ontgaan dat de Hoofdmeester had geprobeerd om iets snel weg te stoppen in zijn lades. Het was hem ook niet ontgaan dat het kaas en wijn was geweest. Ja, alsof Elliot er echt verhaal van ging doen tegen andere leerlingen of tegen andere leerkrachten. Het was verdomme niet zijn zaak wat de Hoofdmeester in zijn vrije tijd deed. Al zou hij leerlingen begluren met één of andere verrekijker dan nog zou het zijn probleem niet zijn, maar hij vond het wel lichtelijk hilarisch dat de man zijn uiterste best deed om te verdoezelen dat ook hij zo af en toe behoefte had aan iets anders dan proefwerken verbeteren. Hij had al best veel over deze man gehoord door gewoon door de gangen te lopen. Hij wist dat ze zeiden dat hij een chagrijn was en dat zijn straffen niet al te min waren. ‘Ik heb geklopt,’ zei Elliot op een droge manier tegen de man. Het was al vrij moeilijk geweest om hem niet te horen kloppen op de deur. Hij moest dan wel weer eerlijk toegeven dat hij niet bepaald lang had gewacht op antwoord om binnen te mogen komen, maar hij had dan ook niet gedacht dat de Hoofdmeester er zo’n zaak van maakte dat hij af en toe eens wat lekkers nam. Het was gewoon hilarisch te noemen hoe snel de lekkernijen van zijn bureau verdwenen waren en hoe schichtig hij zich gedroeg tegenover een leerling. Was dit nu hoe hij de man moest inbeelden? Als hij de verhalen moest geloven die over de man de ronde deden in de gangen, was hij nog erger dan Magere Hein. Elliot probeerde de man voor hem voor te stellen in een gigantische zwarte mantel met een kap die zijn mooi gekamde haren verborg. Het beeld van de man met een zeis in zijn handen liet hem even grinniken. Hij schudde zijn hoofd en liep op zijn gemakje de kamer in. Hij stak zijn handen in zijn zakken en liet zijn blik weer terug naar de man glijden. ‘U hoeft uzelf heus niet voor te doen als een hamster, hoor,’ grinnikte hij. ‘Ik zal niks zeggen tegen de anderen zeggen.’ Hij gaf een knikje naar de lades waar de man zojuist snel zijn kaas had weggemoffeld. Hij vond het redelijk grappig dat de man alles probeerde te verstoppen voor een simpele leerling terwijl hij het hier voor het zeggen had. Dat was in zijn ogen een tikkeltje zielig. Tenzij hij natuurlijk zijn geld in iets anders had moeten steken of dat alcohol op school verboden was. Dan nog kon hij zich niet indenken waarom de man überhaupt zoveel moeite zou doen om de kaas te verbergen. Maar ja, hij nam aan dat sommige mensen gewoon raar waren. ‘Ik kom mezelf hier inschrijven, maar ik denk dat u het verhaal van de politie al wel gehoord heeft.’ Hij keek de man met een afwachtende blik aan, zijn ogen tot spleetjes knijpend.

I hope it's not a boomerang. oh, I hope it's a rock, we know it's a rock, an ugly rock, sinking low

to the bottom of the lake, there forever to stay and while you drown, I'll rise.

_{Er stond geen glazen fles met een duur klinkend etiket achter de poot van zijn desk verstopt, en er was al helemaal geen reutemeteut van zwierige, poenige kaasjes in zijn lade weggemoffeld als zompige stukjes brein van een lijk dat hij verdoezeld had. Zijn kantoor was, zoals altijd, spic and span en hij zat als een eervolle, gedistingeerde Hoofdmeester achter zijn bureau een kroontjespen tussen zijn vingers te draaien, een statige image zoals het hoorde. Geen vuiltje aan de lucht. So what do you want, you horrid pimple. Mensen, attentie, moet u horen: 'ahem' - in de verbeelding die zich als een oudbollige film in zijn achterhoofd afspeelde, richten honderden ogen zich op een onderkruipselig albino-konijn dat op een tafel in de eetzaal hupste om de jus uit het nieuwe sappige roddeltje te persen en iedereen ervan te laten beproeven. 'Master Savador, hé - ja. Die eet kaasjes.' - waarna de mensenzee van vieze kleine stinkende kinderen uitbarstte in een verontwaardigd 'oooooh'. Want ieder klein sullig detail was voor die tienerbende legaal genoeg om als roddel, als dan niet als tease-materiaal door te laten gaan. Alles om 'Saffie een hak te zetten', een welbeoefende sport op Starshine Academy's Magische Educatie. De enige sport waar er geen buitenbeentjes overbleven bij het kiezen van teams, halleluja. Net als het ergerlijke feit dat ze hem lekker liepen te pesten over dat hij een beetje gevoelens had voor Miss Eres. Laat me toch eens met rust.
Hij zat erbij als de perfecte representatie van de gerespecteerde schooldirecteur - ware het niet dat zijn bovenlichaam iets over zijn desk leunde, zijn ene hand zich tot een klauw gevormd had en onbewust een onschuldig proefwerk verfrommelde en één van zijn mondhoeken zich opgetrokken had in een grauw die één van zijn puntige hoektanden ontblootte. Bijna als een woeste rottweiler die zijn territorium verdedigde. Het joch verklaarde doodleuk dat 'hij had geklopt' en het was blijkbaar, in zijn onbenullige opinie, genoeg reden om de deur meteen erna open te zwaaien en binnen te komen stampen en de belangrijke quality time van zijn Hoofdmeester te verpesten en dat was dat. Alsof dat nog niet genoeg was, besloot de slagroomtoef hem vervolgens te vergelijken met een hamster en drukte hem ten slotte op het hart dat hij het tegen niemand zou zeggen, wat hem echt bijna, bijna de neiging gaf om zijn armen ten hemel te slaan en op zijn knieën neer te vallen en over het tapijt nederig naar de jongen toe te kruipen om in alle dankbaarheid zijn voeten te kussen, godzijdank. Savador negeerde leukweg de rest en staarde het joch net zo roerloos en nijdig aan als een boze paspop voor een etalageraam. 'Mister Elliot Heatvile?' zeurde hij na een korte stilte zeverend in de richting van het joch, zijn lippen daarbij iets getuit als het rooster van een rioolbuis die die paar walgelijke woorden maar wat graag eruit pletste. 'Er is op het moment geen afdelingshoofd aangesteld om surveillance te houden op uw etage, maar desondanks heb ik een aantal verontrustende zaken gehoord van uw etagegenoten. Het feit in het achterhoofd gehouden dat u al bekend staat bij de overheid als nieuwbakken crimineel laat u vooraan de rij staan van aansprakelijk gestelde mispunten.' De pen balanceerde als een intimiderende snor op zijn bovenlip toen hij deze tussen twee vingers voor zijn gezicht hield en de jongen veelbetekenend aanstaarde. 'Wellicht is u dat.. ontgaan?' eindigde de zwartharige man op een sissende toon. Het zou ook niet de eerste keer zijn met alle delinquenten hier op zijn school.}

- Geeft niet! Ook excuses van mijn kant voor de laatheid.