Hoe lang was het geleden dat hij op Starshine was aangekomen? Twee, misschien drie dagen. Het zat rond die koers. Oliver had zich al helemaal gevestigd en een kamer voor zichzelf geclaimed. Niet dat iemand bij hem wilde slapen. Zijn slaappatroon was compleet naar de haaien en Oliver was nou niet de persoon die alles netjes achter zich opruimde. Met andere woorden, na twee dagen was heel de kamer al een bende. Hij had de twee bedden maar tegen elkaar aangeschoven sinds niemand bij hem kwam en er om heen was het bezaaid met kleding, boeken, medicijnpotjes, de jongen moest zijn dagelijkse dosis verslavingen hoog houden, en allerlei ander prullaria. Want Oliver was zo slim geweest om zijn koffers niet uit te pakken maar het gewoon op de grond te dumpen en te wachten tot de schoonmakers zouden komen om het op te ruimen. Hij behoorde niet tot de rang dat je je spullen netjes moest achterlaten. Dat had hij thuis al niet moeten doen, dus waarom hier? Ze leerden maar aan hem wennen.
Een ander pluspunt van de school was de gescheiden afdelingen. Gewoon lekker met andere personen die ook lucht magie bezaten chillen in de leerlingenkamer. Hoe kon het slechter  gaan? Daarnaast liep hij dan ook Sareth niet de hele dag tegen het lijf. Want haar gezicht wilde hij nu ook niet 24/7 voor zich krijgen. Ze was een schat van een meid, onveranderd en nog steeds verschrikkelijk kut om naar te luisteren, maar Oliver had haar gemist. En hij betrapte zichzelf er op dat nu hij wist dat ze hier op school ronddwaalde, hij vaak aan haar dacht. Op zowel positieve als negatieve manier. Want hoe kon het dat zij haar leven op rolletjes had en Oliver twee jaar had moeten lijden. Het was niet eerlijk. Maar zijn leven zat altijd al tegen. Blijkbaar was hij de laatste in de rij geweest toen ze goede karma uitdeelden in de hemel.
Er was wel een nadeel van het alleen leven en slapen op een kamer. Zelfs na drie dagen vond Oliver het al eenzaam worden. Op Puffoon had hij continu mensen om zich heen gehad. Zijn broers, dienstmeisjes, vrienden, klanten. Het maakte niet uit, maar er was altijd iemand in de buurt. Nu was hij voor het grootste deel van de dag gewoon alleen. Het voelde raar aan om in een stilte te zitten en te weten dat niemand het echt interesseerde dat je hier zat en je leven lag te verkloten. Maar Oliver was Oliver niet als hij iets op de eenzaamheid had bedacht. Namelijk zoveel mogelijk drank inslaan en naast drank nog wel wat anders innemen. En nu lag hij compleet fucked up op zijn bed terwijl hij de laatste druppel van de fles Wodka in zijn keelgat liet glijden. Naast zijn bed stond er nog een en hoewel hij compleet van de wereld was, kon hij de eenzaamheid nog voelen. Hij wilde dit delen met iemand. En wie kon dat zijn? Sareth natuurlijk. Oliver rolde letterlijk van zijn bed af, raapte de fles op en stopte nog een of ander iets in de zak van zijn vest wat hij verder nog had gebruikt en stuntelde zijn kamer uit en naar het trappenhuis. Het was al vrij laat, na twaalven en alleen nog de oudere studenten waren nog aanwezig in de leerlingenkamer. Ze gaven hem een rare blik maar dat was het.
Oliver fronste en kneep zijn ogen tot spleetjes. Dark Magican, boven of beneden? Hij deed een wilde gok en ging naar beneden. Dark was donker dus ze wilden waarschijnlijk wel ergens in de duisternis leven. Op de tweede verdieping stond het bordje. Bingo. Oliver slofte de kamer binnen en probeerde zo goed als het kon niet dronken te lijken. 'Sareth?' Sprak hij tegen het laatste groepje leerlingen dat aanwezig was in de kamer. Ze wezen hem de kamer en keken hem met een rare blik na. Hij voelde het niet. Met wat moeite kwam hij bij de uiteindelijke kamer. Zonder ook maar een ogenblik er bij stil te staan dat hij waarschijnlijk had moeten kloppen, banjerde hij de kamer in met de fles Wodka in zijn hand. 'Raad eens wie fucked up en eenzaam is?' Een grijns kwam op zijn gelaat en hij hield beide armen omhoog. Fuck, hij had meer drank mee moeten nemen.

[Sareth]

Om zaken maar direct even recht te stellen, er was toch zeker één persoon die het geen probleem zou vinden om bij Oliver te slapen. Nu mocht dit voor niemand een schok zijn, gezien de hele - of op zijn minst de halve - school bekend was met Sareth, haar acties en behoeftes. Mocht hij haar uitgenodigd hebben, dan was ze vast gekomen, al was het alleen omdat ze het lichtelijk lachwekkend vond dat ze hem uitgerekend hier weer had moeten treffen. Nu had Oliver haar natuurlijk niks gevraagd en was ze daarnaast waarschijnlijk de laatste persoon met wie hij momenteel een kamer wilde delen en had Sareth dus absoluut niks om zich zorgen over te maken. Wel, 'absoluut niks' was wellicht iets overdreven, gezien er altijd wel iets was waar een mens zich zorgen om kon maken. Gelukkig voor Sareth waren haar zorgen doorgaans zo nietig, zo nietszeggend dat een willekeurige medescholier niet anders kon dan jaloers zijn. De weinige obstakels die ze ondervond in haar iets wat opvallende levensstijl, vielen onder te verdelen in twee hoofdgroepen, geheten 'Verdovende middelen' en 'School'. Haar problemen met de laatste, hadden alles te maken met haar gebruik van de eerste en zo viel alles prachtig op zijn plek. Maar gezien haar overmatige gebruik - of misbruik - van de eerste, kon het tweede haar zo weinig schelen dat ze maar moeilijk in kon zitten over schoolgerelateerde problemen. Zolang ze haar cijfers enigszins op de baan kon houden, vond ze het allemaal prima. Ze had een jaar moeten overdoen en was van mening dat ze de huidige stof al eens had gehad en dat ze dus best (heel) wat lessen - alle? - mocht missen, wijselijk buiten perspectief latend dat ze dit vorig jaar ook had gedaan. Wel goed, punt was dus dat Sareth haar meeste problemen te maken hadden met drank, drugs of beiden en dat ze, gezien haar prachtige voorraad waar ze niet onterecht behoorlijk trots op was, zelfs deze zorgen gewoonlijk uit de weg kon gaan. Het enige dat ze echt niet uit de weg kon gaan, was de verschrikkelijke kater de volgende dag, maar zelfs daar kon haar voorraad haar wel doorheen helpen. Sommigen noemden het problematisch, Sareth gaf het liever geen naam, want als ze er een moest kiezen was het waarschijnlijk ook problematisch. Zolang ze maar genoot, nietwaar?
Zoals praktisch iedere nacht van de week, - tot op een zeker punt waarop haar lichaam het niet meer aankon en ze een dag lang onaanspreekbaar was en uitgeteld in bed lag - was Sareth dronken. Nu was het best bijzonder dat ze in haar eentje op haar kamer aan de zuip was gegaan, maar ze had voor de verandering eens geen zin gehad in een nacht ronddwalen door Oak's Field en had net zo weinig zin gehad om op zoek te gaan naar een gezellige drinkpartner binnen de school. Daarnaast was ze van mening dat alleen zuipen helemaal zo slecht nog niet was, gezien er dan niemand was die kon zeiken over de daadwerkelijke hoeveelheid drank en mogelijke andere zaken die je je slokdarm in liet verdwijnen. Sareth was zelfstandig, kon zichzelf best vermaken, zeker aan de drugs. En als ze zich dan toch zou vervelen, was er vast een bed dat gevuld moest worden in dit godvergeten gigantische gebouw.
Wel goed, ze lag languit op haar tweepersoonsbed. Droeg weinig verhullende kleding, gezien het Sareth was en, wel, we kennen Sareth. Daarnaast was ze alleen, dus voor wie moest ze zich aankleden? Juist, niemand. In haar ene hand had ze een fles geklemd, in haar andere hield ze een potje pillen. Het potje hield ze dicht bij haar gezicht, terwijl ze met toegeknepen ogen het etiket probeerde te lezen. Gezien het percentage alcohol dat momenteel in haar bloed zat, ging het moeizaam en door de opperste concentratie die ze probeerde te leveren, hing haar mond iets open. Op haar nachtkastje stond een asbak, met hierin een smeulende sigaret. Ze was niet dom - niet zo dom als je kon verwachten bij haar haarkleur, in ieder geval - en wist best dat roken op de kamers verboden was. Maar hé, sinds wanneer deed Sareth aan regels? Ze bracht de fles omhoog, bewoog haar hoofd iets mee zodat het drinken makkelijker zou gaan en nam een slok uit de fles. Goed, toegegeven, misschien verveelde Sareth zich wel, al was het maar een heel klein beetje. Ze moest iets doen, maar wist niet wat en had genoeg zelfkennis om te weten dat als ze nu in haar eentje de school rond zou gaan banjeren, het waarschijnlijk niet meer goed zou komen. Sareth kreunde geërgerd terwijl ze haar hoofd weer terug op haar kussen liet vallen.
Ze schrok zich dood van de deur die open knalde, oprecht. In haar schrik liet ze het potje uit haar handen, op haar gezicht vallen en knoeide ze wat van de drank uit de fles over haar bed en zichzelf. Ze had willen vloeken, maar was zo ver heen dat ze een juist scheldwoord niet kon vinden, waardoor er een vreemde piep uit haar keel was gekomen. Gefrustreerd wierp ze het potje pillen aan de kant, om vervolgens op te kijken naar de persoon die haar had laten schrikken. Gezien de hoeveelheid drank die ze achterover had geslagen, waren haar bewegingen voor haar doen, niet de soepelste meer, maar wat maakte het ook uit. Toen ze de persoon in haar kamer eindelijk had kunnen identificeren als Oliver, verscheen er een frons op haar voorhoofd. Vrijwel direct daarna maakte deze frons plaats voor een wonderbaarlijk vrolijke glimlach. Ze stak haar hand in de lucht, zette haar daad kracht bij door, "Me, how did you know?" te zeggen en liet haar ogen vervolgens op de fles in zijn hand vallen. Een zacht lachje verliet haar mond terwijl ze met de wijsvinger van de hand waarin ze haar eigen fles hield, naar Oliver zijn fles wees. "Je bent werkelijk niets veranderd, hé?" merkte ze op. Vervolgens schoof ze naar de rand van haar bed terwijl ze hem aan bleef kijken. "Weet je wat helpt tegen eenzaamheid?" Ze grijnsde uitdagend naar de jongen en nam, in plaats van het antwoord te geven dat hij zelf ook wel kende, nog een slok. Wat de avond dan ook voor hen in petto had, Sareth vond het nu al leuk.