Gefluister, dat was alles wat tot haar door drong. Ze negeerde het, ze had het altijd al genegeerd. De laatste tijd was het misschien wat erger geworden dan normaal in haar aanwezigheid gebeurde. Het was vroeg geweest, maar natuurlijk zou er wel op de een of andere manier rond zijn gegaan wat er gebeurd was. Ze zou toch nooit meer normaal mensen kunnen aankijken, hoe haar reputatie ook in elkaar zat. Haar biecht tegenover Zack had wel geholpen; er lag al een tijdje geen loodzwaar gevoel meer op haar neer en het was een opluchting dat hij het nu wist.
Een ding was nog niet oké. De ingang van haar privé geval was waarschijnlijk beschadigd want het bleef bloeden als ze onder de douche stond en zich er waste. Naar de ziekenboeg gaan kon ze niet. Dan zou ze moeten uitleggen hoe het gebeurd was en zouden zij en zeker Zack nog lang niet jarig zijn. Bovendien had ze een bepaalde afkeer gekregen van ziekenhuizen sinds haar tijd in het asiel.
Ze zuchtte en streek door haar korte haren terwijl ze de sapkan pakte en zichzelf bijschonk.

//Calix jonguh kom d'r bij zou ik zeggen

Afwezig roerde ze in haar beker koffie en leunde met de andere arm op tafel. Ze kreeg te laat door dat er iemand naast haar was komen zitten. Het was een jongen met lichtblond haar, net iets kleiner dan haarzelf en zo te zien ook nog eens twee jaar jonger. 'Een bijzonder goede morgen.' Hij begon bacon op zijn bord te scheppen en het over een geheel assortiment aan broodjes te verdelen. Ze keek nog wat slaperig en smoorde een geeuw achter haar hand. 'Goedemorgen euh...hoe heet je?' Ze keek hem niet al te snugger aan, maar probeerde te glimlachen. Kennelijk wist toch niet iedereen wat er gebeurd was. Ze haalde even diep adem door haar neus en hees zichzelf een beetje van de tafel af terwijl ze een slok van haar koffie nam.

Misschien was het verbeelding, maar de kalme afwijzing die ze had ondergaan, was veel minder erg geweest dan de onverschilligheid die hij had getoond wanneer ze bijna had gevoeld dat hij haar had begrepen. Ze kon er echter niet teveel over nadenken want hoe klein de persoon naast haar ook was, des te groter leek zijn ego. 'Calix is mijn prachtige naam.' Hij klonk erg opgewekt, misschien iets te opgewekt naar haar zin. Wauw, hij voerde een strijd over welk broodje hij als eerste ging opeten. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze naar zijn bord maar besloot toen om haar mond te houden.
'En wat is de jouwe, als ik zo vriendelijk mag zijn om het te vragen.' Hij knipoogde. Ze trok haar hoofd een beetje naar achter. Moest ze nu serieus een gesprek beginnen met deze midget? Ze zag hoe hij een glas sap voor zichzelf in schonk en ademde toen langzaam uit om zichzelf te kalmeren. 'Raaf. Ik heet Raaf.' zei ze berustend en nam een slok koffie. Misschien moest ze eens proberen om minder een bitch te zijn en wat meer toe te laten, hoewel ze aanvoelde dat het tijd zou kosten.

Ze keek een beetje nuchter voor zich uit en hield haar kop bij haar lippen. Vond hij haar naam belachelijk? Zo leek hij te kijken. Hij had ene peinzende uitdrukking op zijn gezicht en het stond haar niet aan. Maar ze had zich voorgenomen niet meer kribbig te zijn. 'Klinkt alsof je ouders niet erg veel inspiratie en motivatie hadden om een naam voor je te verzinnen.' Ze verslikte zich in haar koffie en begon te hoesten terwijl er een halve grijns op haar gezicht verscheen. 'Dat kan ik me voorstellen, zeker in mijn vaders geval.' Grinnikend zette ze haar koffie weer aan haar mond en dronk de laatste slok op. 'Raaf is een korte versie van Ravenna.'
Ze zette haar mok op tafel en draaide een halve slag om hem aan te kunnen kijken. In een bepaalde opzicht moest ze opeens aan haar vader denken, maar als snel merkte ze dat het alleen zijn blonde haar was dat overeen kwam. Ze ademde even diep uit en probeerde het gesprek een draai te geven. 'Dus, Calix, wat had volgens jou mijn naam moeten zijn dan?' Ze pakte de mandarijn die op haar bord lag op en begon hem te draaien tussen haar vingers waarna ze voorzichtig de schil eraf begon te peuteren. Maakte het wat uit hoe ze heette? Misschien wel, ze had het immers zelf veranderd. Calix...ze herinnerde zich een verhaal wat haar moeder wel eens had verteld. De Calix, de drie wijze vrouwen die de wil van de Godin van de drievoud verkondigden.

Intrigerend persoon, maar of ze hem nou echt sympathiek kon noemen. 'Ik ben geen pro in namen, helaas. Daarnaast vind ik ook niet dat er een betere naam voor je is.' Excuse you, was dat een belediging? 'You see, je naam past bij je. Of je het wilt of niet. Het is een onderdeel van je identiteit, zonder naam ben je niemand want niemand kent je. Ze kunnen je slechts beschrijven als een persoon, al kunnen er duizenden personen net zo lijken op die beschrijving. Je naam geeft je iets bijzonders, iets speciaals. Iets unieks.' Wauw, diep. Maar er zat een kern van waarheid achter. 'Ik hoorde vroeger verhalen over 'de Calix', priesteressen of hoe je het noemen wil.' Ze boog zich over de tafel heen en griste een mandarijn van de stapel. Met haar lange nagels pulkte ze hem open en stak een partje in haar mond.
'Ik weet niet eens meer of mijn naam nog wel echt 'mij' betekend. Toen ik klein was trok ik raven aan om de een of andere reden, maar dat geeft me te bedenken of het werkelijk ik was die naar de raven werd vernoemd, of omdat mijn ouders serieus erover nadachten.' Ze grijnsde, het was precies zoals hij had gezegd. Toen ze kleiner was had ze wel eens willen weten wat haar ouders ertoe gedreven had om haar te krijgen, maar langzamerhand was ze misschien bang voor het antwoord geworden.