"I can do it like a brother, do it like a dude. Grab my crotch, wear my hat low like you."

Avondeten was waarschijnlijk haar favoriete maaltijd van de dag. Ontbijt was zo lastig, 's ochtends eten binnen steken leek altijd moeilijker dan dat je 's avonds een heel bord binnen werkte. Middageten was niet eens iets waar ze het over zou hebben, want dat hinh van dag tot dag af. Soms kon ze drie broodjes opvreten op een middag, soms eerder een half. Het meisje wist dat ze pas tegen zes uur naar de grote zaal zou gaan, en het was nu kwart na vijf -- wist ze na een blik op de klok geworpen te hebben. Een beetje moe duwde ze haar huiswerk opzij, naar de hoek van haar bureau, en legde het daar mooi evenwijdig met de rand van het bureau. Ze legde haar pen boven op de boeken en wreef vermoeid door haar ogen. Ze had nu wel genoeg gedaan voor school. De brunette stond op en duwde de bureaustoel een beetje terug naar de positie bij het bureau, maar die kwam lelijk terrecht en niet mooi onder het bureaublad in. Ach wel. Weer eens had ze haar jeanshemd aan. Ze had een diepe band met dat hemd, het had een sentimentele waarde voor haar. En het was van Kobe geweest. Dat beseffend kreeg ze een steek van heimwee. Ze had wel bij hem willen blijven, ze hield van haar broer. Ze had het ook goed bij hem, ze had de laatste negen jaar bij hem in een adoptiegezin gewoond en de mensen waren vaak weg geweest, dus ze had een goede band met haar broer gevormd. Het meisje haalde een hand door haar haar, dat ze voor een keer los had hangen. Normaal had ze het zo niet, dan kreeg ze de neiging om een schaar uit een lade te trekken en haar er mee af te knippen tot het weer lekker kort en jongensachtig was, maar ze wou er geen problemen voor krijgen op haar nieuwe school, dus zocht ze in plaats van de schaar maar mooi een elastiekje om een staart te maken van haar lokken. Ze ging voor de spiegel staan en keek een beetje onzeker naar haar spiegelbeeld. Normaal was ze niet zo heel erg onzeker over zichzelf, maar vandaag vond ze dat haar sproeten zo erg opvoelen en ze vond het niet leuk. Ze keek rond op het leggertje boven haar wasbak, en tussen de haast nooit gebruikte mascara en eyeliner lag ook concealer. Zou ze die opdoen en haar sproeten wegwerken? Dat zou te veel werk zijn. Ze wreef een loshangde lok naar de rechterkant van haar gezicht en liep toen naar buiten, ze kon nog wel even wat gaan doen voor ze naar de grote zaal ging voor avondeten.

Ze duwde de deuren van de zaal open en keek rond. Er zaten al een heel aantal mensen. Een beetje fronsend liep ze naar het eten en laadde wat op, niet eens echt er op lettend wat ze allemaal opschepte. Ze wist alleen dat ze een appel meegritste van een mand en dat ze werd nageroepen dat die voor leerkrachten waren. Pech dan. Jesse zag dat de dame achteer haar standje uitkwam om de appel van haar af te nemen. Mayday, mayday, zo ging dat niet lukken. Ze wou die appel echt wel hebben. Het meisje zete haar voet op een stoel en ging zo op de tafel staan. Ze zag dat de studenten aan de tafel haar verbaasd aankeken, en ze kon zo door de hele zaal heenkijken. De vrouw riep dat ze naar onder moest komen, maar de jongedame sprong door naar een verdere tafel, en bleef zo van tafel tot tafel springen tot ze tot ongeveer de andere helft van de zaal was. Ze stampte een blond meisje per ongeluk tegen haar hoofd en ging op de vingers van een jongen met gekruld, zwart haar en een bril staan, maar het ergste was toch wel toen ze recht met de tip van haar schoen in het eten van een jongen ging staan. Jess hurkte neer, nog steeds op de tafel, zodat ze al niet meer gezien kon worden door de boze dame. "Sorry", zei ze tegen de persoon terwijl ze hem aankeek. Rood haar, leuk. Blauwe ogen, wel een vreemde combinatie met het rood, maar niet lelijk. Een soot van halve maantjes onder zijn ogen, ergens op zijn jukbeenderen. En sproeten, net zoals haar. Ze ging in kleermakerszit zitten en maakte de punt van haar schoen proper. Ze zette de kerel haar plateau met eten voor. "Hier, je mag mijn wel hebben. Het was niet de bedoeling om recht in je eten te gaan staan." Ze deed haar best? Ze deed écht haar best, maar ze moest even grinniken. Typisch dat ze weer in eten ging staan. Zo vreselijk typisch. Ze nam de appel van haar plateau af en zette haar tanden er in. "Ik wil enkel deze houden", zei ze, nog half kauwend op het fruit en proberend het er niet totaal onelegant uit te doen zien, al scheelde het niet vreselijk veel.

OOC: Timothy~~

Lekker typisch weer dat ze over de tafels heen liep in plaats van door de gangpaden tussen de tafels heen te rennen, te vluchten. Dan werd ze sneller tegen gehouden, dacht ze, maar over de tafels hen lopen was allemaal ingewikkelder, want ze had glazen van mensen omgelopen, een blondine tegen haar hoofd gstampt en was op de vingers van een jongen gaan staan. Zich excuserend liep te verder, maar moest toen stoppen. Jess hurkte neer. Ze staarde kort naar de tip van haar schoen, die nu zo mooi tussen de jongen zijn eten in gepland stond. "Sorry", zei ze tegen de jongen met de rode haren, en keek hem toen aan. Vanuit haar ooghoek had ze al gezien hoe rood het was. Het zag er leuk uit. Ze had zin om het aan te raken, maar ze had al van andere mensen met felgekleurd haar gehoord dat het helemaal niet leuk was als iedereen het altijd aan wou raken. De jongen keek nu op en ze merkte dat hij felblauwe ogen had. Rare combinatie, maar wel een leuke combinatie. Zeker met de sproeten er bij. Blijkbaar was ze niet de enige op de school met een hele bloel sproeten. Dat deed haar lichtjes grijnzen, maar ze sprak al gauw verder. "Hier, je mag mijn wel hebben. Het was niet de bedoeling om recht in je eten te gaan staan", sprak Jesse, nadat ze in kleermakerszit was gaan zitten en de punt van haar schoen schoonveegde. Ze grinnikte en gaf de plateau aan de roodharige jongen. Alleen viste ze wel nog de appel van de plateau af. "Ik wil enkel deze houden." Ze kroop van de tafel af en duwde de jongen die tegenover de roodharige kerel gezeten had een eind opzij. Zij wou daar zitten. "Bedankt, de naam is Timothy trouwens, maar je mag me noemen hoe je wilt, werkelijk", ze idie met een lach, en Jess grinnikte, knikte dan, en nam zijn plateau in de plaats van haar eigen plateau. Ze was niet vies van haar eigen schoen. "Oké. Ik ga je Tim noemen." Ze lachte naar hem en stak een hap van Timothy's eten, dat ze nu gewoon als het hare zag, in haar mond. Direct daarna nam ze een hap van de appel waardoor ze haar hand even voor haar mond hield omdat ze niet met haar mond dicht kon kauwen door de hoeveelheid, en ze spaarde de roodharige jongen nog net daarvan. "Ik heet Jesse. Of Jess. Ook mij mag je noemen hoe je wilt." Weer een keer grinnikte ze, voor ze verder at. Ze bleef even verder eten, en richtte toen haar ogen weer een keer op naar die Timothy. "Leuk shirt", zei ze, ook al had ze geen idee wat het was of wat het moest voorstellen. Ze vond gewoon een leuk shirt en daarom zei ze het ook. Ze schoof het bord een beetje meer naar links op de plateau en nam de appel weer. Ze trok de mouw van haar hemd over haar hand heen en wreef gauw over de appel heen (op de plaats waar ze nog niet in gebeten had) om die 'proper' te krijgen. Toen zette ze haar tanden er op een andere plaats in en begon er verder van te eten. "Blijkbaar waren deze appels voor de leerkrachten", sprak ze met een schouderophaal. "En dan klagen dat we niet genoeg fruit eten, maar je hebt wel ruzie met de refterdame als je een appel neemt." Ze lachte en nam weer een hap van de appel.

Ze had de appel wel nog van haar plateau af genomen. Hij mocht alles hebben, maar niet de reden dat ze in de problemen gekomen was met de vrouw. Ze had veel moeite gedaan om deze appel, want je liep nu ook niet bepaald iedere dag over de tafels van de refter zonder er een uur of twee strafstudie aan over te houden. En dat zou ook niet direct een mooie eerste indruk maken. Ze was nog niet lang op de school en ze wou liefst eerst dat ze bekeken werd als een brave leerlinge. Alle begin was moeilijk, maar ze begon met van de tafel af kruipen om dat beeld als brave leerlinge te evenaren. Ze duwde de jongen die tegenover de roodharige kerel gezeten had een eind opzij om daar te kunnen gaan zitten. Jess grinnikte toen de jongen zich voorstelde. Ze trok zijn plateau voor haar neus. Ze zei dat ze hem Tim zou gaan noemen nadat ze naar hem gelachen had. "Ik heet Jesse. Of Jess. Ook mij mag je noemen hoe je wilt." Weer een keer grinnikte ze, voor ze verder at. "Leuk shirt", zei ze, ook al had ze geen idee wat het was of wat het moest voorstellen. “Dankje, ken je Austrian Death Machine toevallig? Mijn favoriete band, ik raad ‘m zeker aan! Samen met Blink-182!” Ze begon te grinniken. Zijn accent was grappig, zijn hele verschijning was wel grappig. "Nee, ik ken hen niet, sorry. Alleen de naam blink zegt me vaag iets." Ze fronste licht. "Kan wel dat mijn broer naar die laatste luisterde, soms, als hij daar zin in had. Ik herinner me het niet meer zo." Ze grinnikte weer een keertje. "Je spreekt luid", grijnsde ze, maar niet afkeurend of hem verwijtend, "Zo enthousiast over je groepen?" Ze stond een beetje op zodat ze tegen de tafel op kon leunen en eroverheen buigen om aan het stof van Timo's shirt te voelen. Jammer als hij dat niet graag had, maar zij wou weten wat voor stof het was. Wel, het was T-shirt stog, veel viel er niet over te zeggen. Ze ging weer gewoon op haar plaats zitten.
Het meisje poetste de appel op tot die blonk, het deel waar ze al gebeten had vermijdend omdat ze geen zin had in een natte appelvlek op haar mouw. "Blijkbaar waren deze appels voor de leerkrachten", sprak ze. "En dan klagen dat we niet genoeg fruit eten, maar je hebt wel ruzie met de refterdame als je een appel neemt." Ze lachte en nam weer een hap van de appel. Ze merkte dat hij ook lachtte en zijn ogen door de zaal heen liet gaan, maar ze was zelf te druk met haar appel en met het eten dat origineel Tim's eigendom geweest was. “Ah ze lijkt het wel vaker te doen, ze is op dit moment een leerling aan het uitschelden voor een potje yoghurt. Ze wilt gewoon niet dat we gezond eten ja.” Terwijl ze een hap doorslikte, grinnikte de brunette. "Wedden dat ze liever in een oud huisje op haar thuisplaneet zit dan dat ze hier voor ons moet staan?" Ze lachtte en legde de appel weer neer om het eten dat op de plateau lag op te eten.
Meteen schoot ze met haar mouw naar haar kin toen ze voelde dat het sap van de appel via haar mondhoek ontsnapt was en haar kin wou bevuilen. Er hing nog amper vruchtvlees om het klokhuis heen, dus legde ze de appel weg op de plateau en peuterde zo subtiel mogelijk een stukje schil los van tussen haar tanden. "Hopelijk heeft het je gesmaakt", lachte ze, kijken naar het eten dat eerst voor haar geweest zou zijn, als ze niet zo stom geweest was.

De jongen had pech dan. De jongen die tegenover Tomothy gezeten had. Jess wou daar zitten, dan kon ze hem beter zien, kon ze beter praten en kon ze hem in het algemeen beter aankijken als hij wat zou zeggen. En hij was niet onaangenaam om naar te kijken. Ze zou het hem niet zeggen, maar ze hield nu al van de sproeten die hij had. Waarschijnlijk doordat ze er zelf ook had, maar het stond gewoon leuk bij de roodharige jongen.
Ze had hem gezegd dat hij een leuk shirt aanhad en vervolgens was hij er heel vrolijk van geworden, dacht ze, was hij blij gaan spreken over zijn favoriete groepen, waarvan ze één vaag kende dankzij Kobe. Ze moest bij zichzelf grinniken. Kobe was vaak net zo enthousiast geweest over zijn muziekgroepen als deze Tim nu was. Ergens leken ze op elkaar, maar terwijl ook helemaal niet. In ieder geval niet van uiterlijk. Ze grinnikte. Grinniken was bijna typisch aan Jesse, ze deed het vaak en ze deed het graag, dus wie ging haar stoppen? "Je spreekt luid", grijnsde ze, "zo enthousiast over je groepen?" Ze stond een beetje op zodat ze tegen de tafel kon leunen het stof van het shirt van Tim kon voelen, om vast te stellen dat het T-shirt stof was en dus niet zo zeer speciaal. Ze ging weer zitten en keek hem aan. Ze had gemerkt dat Tim even raar gekeken had toen ze aan zijn mouw voelde, maar ze gaf er geen aandacht aan omdat ze te druk geweest was met de stof. "Oh mijn groepen zijn zeker om enthousiast over te zijn joh! Ik zal je zo even wat laten horen van Austrian Death Machine! You'll love it, I know." Ze glimlachte vrolijk naar hem en knikte enkele keren, net zo enthousiast geworden als hij door zijn gedrag. "Graag, graag!" sprak ze met een lach. Ze was benieuwd of ze zich zou kunnen vinden in zijn muziekstijl. Zolang het niet heel erg hevig was, kon ze het aan. En geen onverstaanbaar geschreeuw liefst. Ze kon het wel aanhoren, maar echt ervan houden deed ze niet.
Ze hadden het ook even over de refterdame. Ze was dé typische refterdame. Molliger, kwaad, oud en altijd lastig om alles en nog wat. Als ze een pollepel in haar hand gehad had, zou ze er continu mensen mee slaan, daar durfde Jesse geld op te verwedden. Ze at blijkbaar een beetje trager dan Timo, want die was al klaar met eten en zij was nog bezig met de combinatie van de appel met wat er op de plateau te vinden was. "Hopelijk heeft het je gesmaakt" sprak ze en hij knikte. "Zekers zekers, viel die rubbersmaak nog mee of was het echt te ranzig?" Weer eens schoot ze in de lach. "Zeg, ik had zo'n honger dat ik mijn schoen zelf nog op had kunnen eten, dus de rubbersmaak viel zeer goed mee hoor. Niet storend, gaf zo een extra... extra touch aan het alles, weet je." De brunette grinnikte vrolijk. Toen Timothy zijn mond opende om te spreken, luisterde zij rustig. Rustiger dan dat ze eerst was. "Ik denk dat ik nog wel een keer naar vanvoor kan sneaken voor wat extra." Ze lachte en knikte waarna ze hem nakeek, terwijl hij richting de opscheptafels liep. Ze peuterde een pit uit het klokhuis en schoof de plateau een klein beetje verder naar voren, blij en voldaan van de maaltijd. "Ze zag het gewoon niet joh!" hoorde ze, in combinatie met het geluid van iemand die schaterlachtte. Jess keek verbaasd op en kreeg een puddingkje voorgeschoteld. Ze schoot in de lach, zijn lach was aanstekelijk. Al gauw kalmeerde ze weer en met mondhoeken die nog steeds omhoog wezen begon ze van de pudding te eten. De helft van de pudding kreeg ze rustig opgegeten, maar toen ze haar ogen omhoog liet gaan en ze Timo weer zag, barstte ze weer in lachen uit, en ze kon het niet verhelpen dat ze tranen liet door het lachen. Geamuseerd veegde ze die van haar gezicht af en keek ze de redhead aan. "Ik ben trots op je, dat je die pudding gehaald hebt zonder dat de boze refterdame het doorhad", lachtte ze terwijl ze weer een lepel pudding in haar mond duwde. "Maar hou op met me zo te doen lachen voor ik er buikpijn van krijg." Ze grinnikte en lepelde de kom verder leeg en liet de lepel er in staan waarna ze achteruit leunde. Nu had ze wel genoeg gegeten voor een hele avond (dacht ze maar een uur later zou ze waarschijnlijk toch al weer honger hebben). Ze wreef de lokken aan de zijkant van haar gezicht een beetje naar achteren en trok haar riem een beetje minder vast.