De dikke herfst mist hing in de lucht en elke keer als ze uit ademde zag ze een klein wolkje verschijnen. De zon was nog maar net op en Yang liep al door de straten van Oak Field. Het was er enorm stil en op een paar mensen na was zij de enige. Ze was wakker geworden en kon vervolgens niet meer inslaap komen. Aangezien ze nog niemand echt goed kende in school had ze maar besloten om alleen te gaan ontbijten in Oak’s Field. Hoe geweldig zou het geweest zijn als ze iemand zo ’s ochtends vroeg had wakker geschud en gezegd dat die genen mee zou gaan eten in Oaks Field. Zijn of haar gezicht zou zo komisch zijn geweest. Yang schudden al grinnikend haar hoofd. Ooit zal ze iemand wakker schudden en mee nemen voor ontbijt. Ze knikte en nam zich voor om dit echt eens te gaan doen.
Al snel kwam ze bij de bakker aan die waarschijnlijk pas net zijn deuren had geopend. Haar zilveren ogen keken bij de vitrage naar binnen en het water liep haar in de mond. Allemaal vers gebakken brood en gebakjes lagen daar mooi te wezen. Alsof ze gehypnotiseerd was liep ze naar binnen en snoof de heerlijke geur van vers gebakken brood in. De warmte in het winkeltje maakte het erna dat ze rilde en even verlekkerd haar ogen sloot, genietende van de geur en warmte. Het was dat de mevrouw achter de kassa kuchte anders had ze daar waarschijnlijk nog zeker een half uur gestaan. Verward schudden Yang haar hoofd en liep naar de toonbank toe. Er was veel keuzen, te veel om uit te kiezen zou je zeggen. De ene zag er nog lekkerder uit dan de andere. Het liefste had ze alles gekozen maar dat kon niet dus koos ze maar een normaal broodje en een chocolade broodje.
Weer buiten zetten ze haar sjaal wat hoger zodat deze haar mond bedekte en besloot om ergens een bankje te zoeken.
Ze sjokte weer door de straten en kwam al snel bij een straat uit waar langs wat bankjes stonden. Met een tevreden glimlach plofte ze neer op een bankje en opende het papieren zakje. De geur van de broodjes zorgde er voor dat haar maag knorde. Ze maakte een geluidje en haalde het normale broodje uit de zak. Hier nam ze een grote hap van en de heerlijke smaak van versgebakken broodjes verspreide zich in haar mond. Voor haar lag een straat waar mensen langs liepen op het voetpad en overstaken over het zebrapad. Ondertussen verschenen er al wat mensen met hier en daar een jong persoon van ongeveer haar leeftijd, deze waren waarschijnlijk op weg naar de school. Ze sloeg gade op de grote klok die boven een klokken winkeltje hing. Ze zag dat ze nog wel even de tijd had dus zakte ze onderuit en genoot rustig van haar broodje.

De minuten vlogen voorbij en het was drukker op straat geworden. Hier en daar kwam er ook al een auto langs maar veel zag ze er niet. Ze stak haar hand weer in de zak om haar tweede broodje te pakken maar stopte plots toen ze op schrok van een toeterende auto. Met een opgetrokken wenkbrauw en een geïrriteerde grom keek ze op. Voor het zebrapad enkele meters van haar af stond een auto stil die blijkbaar had getoeterd. Ze rolde met haar ogen en keek weer naar haar broodje. Smakkend stak ze haar hand weer in de zak maar schrok weer op toen ze een bekende stem hoorde roepen.
Een rilling gleed over haar rug en de gedachten naar de gang en de straatgevechten schoot door haar heen. Direct op haar hoede keek ze op en zag hoe een jonge, waarschijnlijk van Starshine Academy, werd aangesproken door een grote, brede, gespierde man. Ze kneep haar ogen samen en een vaag beeld uit haar verleden kwam opdagen. Blijkbaar hadden ze het niet over hoe mooi die papaya was die bij de groenteboer lag. Nee, hun blikken stonden alles behalve vriendelijk.
Yang fronste en wist bijna wel zeker dat ze de grote man eerder had gezien. Niet vaak of direct aangekeken, maar terwijl hij aan het praten was met een van haar gangmaten. Een lieverdje was het zeker niet, hij was zelfs berucht geweest. De vraag wat hij op deze planeet deed kwam in haar op maar werd al snel weg gewuifd door de situatie verder op. Het leek er op dat ze elkaar ieder moment neer konden slaan.
Haar ogen gleden naar de jonge en zag dat hij een stuk dunner was dan de man. Niet wetende of hij zichzelf kon verdedigen overwoog Yang om er op af te stappen. Toen de grote man de jonge echter bij zijn kraag vast greep wilde ze automatisch op staan. Wacht Yang, denk na! ging het door haar hoofd heen. Ze moest eerst een plan hebben maar veel tijd had ze echter niet dus besloot ze maar wat te improviseren. Ze haalde het lintje uit haar haren, schudden deze zodat ze vol zaten en knoopte haar blouseje zo zodat ze er wat ‘’vrouwelijker’’ uit zag. Diep haalde ze adem en knikte vastberaden.
Met een liefelijke glimlach liep ze op de twee af. ‘Leo!’ begon ze met een hoge schattige meisjes achtige stem. ‘Wat zei ik nou over mensen lastig vallen!’ Ze rende het laatste stukje en zag dat de man de jongen los liet. Dat was al een probleem minder.
Bij de man aangekomen bekeek ze hem met een bepaalde blik en zei, ‘Well hallo hot guy.’ Hierna greep ze de jongen van haar school bij zijn oor vast en trok hem naar beneden om hem al snel los te laten. Vervolgens keek ze snoezig en deels verleidelijk vanonder haar lange, wimpers naar de man en grinnikte. ‘Sorry for my friend,’ zei ze en gaf hem een harde poke met haar elleboog toen hij wilde spreken. ‘Hij is nogal,’ ze likte haar lippen, keek onschuldig en legde haar vinger tegen haar eenmaal getuite lippen aan. Eigenlijk haten ze het om zo te doen, zo meisjes achtig. Wanneer het haar echter handig uit kwam deed ze dit wel. Het had haar al vaker uit de brand geholpen. Sommige zouden het misbruik van haar vrouwelijke sharme noemen. Maar ja, de mannen waar zij vaak problemen mee had waren er dan ook wel erg ‘’gevoelig’’ voor. Het was dus makkelijker om zo meisjes achtig te doen dan het proberen uit te vechten. Desondanks was het totaal niet zoals zij zelf was, dus noemde ze het maar een soort act. ‘..dom.’ sprak ze simpel weg en glimlachte liefjes naar de man. ‘En te laat voor school!’ Ze keek de jonge streng aan en haakte haar arm bij hem in. ‘Sorry, we moeten echt gaan, see ya hot guy!’ zei ze met een knipoog en trok de jonge mee richting de school.

Met een opgeluchte zucht sloeg ze de hoek om en voelde hoe de jongen zijn arm terug trok. Met haar zilveren ogen keek ze hem aan. Met een snerende toon begon hij tegen haar te praten. Hier had Yang eigenlijk geen zin in. Ze zuchtte weer en begon zichzelf weer meer ‘’Yang’’ te maken. Ze knoopte haar blouseje los waardoor deze casual om haar heen viel en haar shirt weer veel te weid oogden waardoor haar vrouwelijke vormen een stuk minder opvielen.
Hij begon weer te lopen en Yang besloot om langs hem te gaan lopen. Ze nam haar broodzak in haar mond en haalde het lintje tevoorschijn waarna ze haar lange rode haren weer in een hoge staart knoopten. De jonge praten verder en toen hij begon over ‘’that disgusting act’’ trok ze een wenkbrauw op. Als ze niet bezig geweest was met haar haren had ze zeker er iets van gezegd. Wat hij daarna zei was echter nog erger waardoor ze stil stond, een gezicht trok met open mond en haar haren los had gelaten. Het brood zakje viel met een zachte plof op de grond en haar haren vielen weer langs haar gezicht.
Nu veel meer geprikkeld door zijn woorden raapte ze haar zakje op en knoopte nu slordig en snel haar haren vast. Ze hoorde hem een vraag stellen, deze keer klonk zijn stem eerder nieuwsgierig. Haar zilveren ogen keken hem fel aan en ze fronste.
‘Natuurlijk kende ik hem,’ sprak ze iets feller dan bedoeld was. Vervolgens zuchtte ze en pakte haar broodje uit dr zak. Ze had dadelijk literatuur en wilde echt haar broodje op eten anders kreeg ze enorme honger onder de lessen. Haar boeken zaten in haar tas die ze mee had genomen Oak’s Field in, voor het geval ze geen tijd meer had om naar haar slaap plek te gaan en haar tas te pakken. Ze had de jongen af en toe in de les gezien. Het was niet alsof ze hem kende of vaak had gesproken. Het feit dat hij zo over haar sprak en direct dacht dat ze op van die mannen viel zat haar niet lekker. Daarom liep ze dan ook met een frons ongeveer één meter schuin achter hem.
Zijn stem klonk weer, de toon er in was heel ander. ‘Literatuur,’ sprak ze kort af terwijl de frons op haar gezicht bleef. ‘Oh enne, over die gozer he, die was erg berucht op de straten van Valestone. De stad waar ik vandaan kom. En trust me, hem,’ ze wees achter zich met haar duim terwijl ze naast de jongen ging lopen. ‘Wil je niet tegen je hebben. Ik heb meerdere van die gozers neer geslagen en kwam er vaak met vele blauwe plekken en kneuzingen van af. En hij is nog veel erger dan dat. So,’ ze keek hem fel maar met een kleine grijns aan, ‘I saved your ass back there Mister!’

Ze liepen door de gangen op weg naar het lokaal tot ze opeens een hele groep zagen staan. Yang die niemand echt kende besloot om maar naar voren te dringen en daar te kijken wat er was. Ze liet de jongen achter en was al snel bij het literatuur lokaal. Daar zag ze een stuk perkament op de deur hangen dat de les van vandaag was afgelast. Een paar jongens lachte tevreden en riepen dat ze maar naar de Great Hall moesten gaan. Yang die haar tas in haar armen droeg keek naar de deur en fronsten. ‘Heb ik lekker voor niets geleerd.’ Ze draaide zich om en knalde eigenlijk direct tegen iemand op. Het meisje met de hoge hakken, veel te veel make up en haar boezem in haar nek keek neer op Yang. Ze torende boven haar uit en de blik in haar ogen was zeker niet vriendelijk.
‘Wat moet je nieuweling!’ sneerde ze naar haar toe en sloeg tegen haar tas aan waardoor deze uit Yang haar handen op de grond viel. Tegen de grote mannen op straat zou ze terug gesproken hebben maar aangezien ze hier geen mensen neer mocht slaan hield ze wijselijk haar mond. Tsk, gek wijf.’ Met deze woorden draaide het meisje om en liep met haar geweldige vriendinnen groepje weg. Yang keek ze na en schudden hatelijk haar hoofd.
‘The next time I will slam your stupid head into a stupid wall,’ murmelde ze en sloeg haar vuist in haar hand. Toen haar vuist haar hand raakte ging het leren handschoentje wat strakker zitten en het geluid van knarsend leer op leer klonk terwijl ze haar vuist bewoog. Ze haten die meiden. Echter kon ze er niet veel tegen beginnen aangezien ze niet zo goed was met haar woorden als het aan kwam op aanvallen. Haar maten van de gang kon ze wel sneren maar echte gemene mensen lukte haar op de een of andere manier niet. Die sloeg ze dan ook liever neer met haar vuisten, maar ja dit was school en als ze dat deed dan kreeg ze problemen. Die wilde ze niet omdat ze haar broer en moeder belooft had een goede leerling te zijn. Een zucht klonk en ze hurkte neer om haar tas op te pakken.
Ze gooide haar tas weer op haar rug en keek de gang rond. Een stukje verder op stond de jongen van eerder nog. Na dat incident met de meiden bedacht ze zich dat ze toch maar beter vriendelijk kon zijn tegen mede leerlingen. Anders bleef ze voor altijd ‘’die nieuweling’’.
Met een glimlach liep ze op de jongen af en tikte hem aan op z’n schouder. ‘Juw,’ sprak ze en zwaaide met een hand. ‘Wil je mee naar de eetzaal? Misschien had je het al door maar Literatuur valt uit. Oh enne,’ ze rolde met haar ogen en keek hem weer aan. ‘Ik ben Yang trouwens,’ ze stak haar hand uit en zetten een vriendelijke glimlach op.
‘Sorry voor daarnet, maar echt, je wil geen problemen met die dude. Althans, als je neer was gehaald daar en ik had je niet geholpen zou ik het mezelf echt nie vergeven,’ knikte ze en keek even moeilijk om daarna haar schouders op te halen.

In de kantine keek ze eens rond en zag hier en daar wat mensen zitten. Het was drukker dan normaal. Vast doordat hun les was uitgevallen. Ze pakte een dienblad om daarna simpel weg wat fruit en een glas melk te pakken. Ze had al aardig wat ontbeten dus echt honger had ze nu niet. Sowieso had ze dadelijk gym dus ze moest niet te veel eten, anders zou het er allemaal weer uit komen. Haar ogen volgde de jongen die aan een tafel gaan zitten. Ze had zichzelf voor genomen vriendelijk te zijn tegen hem. Hij maakte het haar echter wel moeilijk door steeds sneren naar haar hoofd te gooien. Het zou niet lang meer duren eer ze eens kattig terug zou reageren. Dit wilde ze liever niet doen omdat ze dan waarschijnlijk als een roodharige bitch over zou komen.
Met een zachte zucht door haar eigen gedachten liep ze achter hem aan en ging tegenover hem zitten. Ze vouwde haar benen zo op dat ze in een kleermakerszit zat. Dat deed ze wel vaker, het zat simpel weg comfortabeler aangezien ze toch niet met haar voeten op de grond kwam.
Het gemurmel vulde de zaal terwijl ze rustig aan haar druiven begon te eten. Het geluid van klakkende hakken op de betegelde vloer werd steeds luider en luider. Zonder op te kijken wist ze al wie daar zou staan. Het meisje van eerder met de veel te veel make up stond een eindje verder achter Morten en had haar blik ferm op Yang gericht. Haar zilveren ogen gleden even omhoog zodat ze het meisje aan kon kijken. Een geïrriteerde zucht klonk terwijl ze een van haar handen balde tot vuisten. De verleiding om op te springen en via de tafels op haar af te stormen was erg groot. Als het niet aan Morten had gelegen had ze dat dan ook echt gedaan. De jongen draaide zich echter om en maakte een geweldige sneer naar het groepje meisjes. Hierbij maakte hij ook nog een ‘’shoo’’ gebaar en het lucht kusje achter af maakte het helemaal geweldig. De meiden keken hem dodelijk aan en draaide zich met een arrogant haarflip weg.
Verbaasd keek Yang hem aan en knipperde een paar keer. Het feit dat een jongen zoals hem zo tegen meiden sprak verbaasde haar enigszins. Normaal gesproken zouden jongens dat niet doen omdat die meiden er erg knap en ‘’sexy’’ uit zagen. Wat voor jongens altijd een belangrijk iets was.
Een kleine grijns speelde dan ook om haar lippen en het respect voor de jongen groeide. Blijkbaar was hij dus toch niet zo oppervlakkig en grimmig als je zou verwachten door zijn opmerkingen en houding.
Hij sprak negatief over de meiden en Yang kon et dan ook niet laten om mee te knikken terwijl ze haar druiven at. Een gemeende ‘’hhmhhm’’ kwam dan ook uit haar mond en ze zetten het glas melk aan haar lippen. De vraag die hij haar stelde had ze niet verwacht en verslikte zich bijna in haar drinken. Ze schraapte haar keel en haalde nonchalant haar schouders op. ‘Rood haar hebben en geen make up dragen is vaak al genoeg,’ sprak ze en propte weer wat druiven in haar mond. Ze keek even achter de jongen en zag dat het groepje echt weg was gelopen. Een kleine zucht van opluchting klonk maar werd gelukkig niet gemerkt door Morten omdat er een paar jongens bij kwamen zitten. Ze wisselde wat woorden uit en daarna vielen de jongens hun eten aan. Even had ze rond gekeken. Het beeld van jongens die om een tafel zaten deed haar denken aan de tijd bij de bende en een soort vertrouwd gevoel bekroop haar. Het was echter een andere situatie dan toen bij de bende aangezien ze hier nieuw was en daar een oude bekende. Niemand had naar haar opgekeken dus de moeite om iets te zeggen nam ze niet en richten zich weer op haar eten, af en toe op kijkende en de jongens in zich opnemende.
Het was de jongen die Morten had aangesproken die haar uiteindelijk recht aan keek en dan ook vroeg of ze de newbie was. Met een grijns had ze opgekeken. ‘Well, this newbie has a name called Yang, nice to meet ya,’ sprak ze vriendelijk en de grijns veranderde in een gemeende glimlach. De gewoonlijke grap van ‘’redheads are good in bed’’ werd geworpen. In plaats van als een normaal meisje verlegen weg te kijken, grijnsde ze lachte met de jongens mee om vervolgens de bal terug te kaatsen, ‘Sadly you’ll never find out.’ De groep maakte een ‘’ooeh’’ geluid en Yang geknipoogd naar de jongen om aan te geven dat ze het niet bitchy bedoelde.
Vervolgens spraken ze verder en bulderend gelach vulde de kantine. Het was dan ook niet gek dat de kantine dame er wat van zij en zo langzaam het gelach zachter werd. Yang kon het niet laten om te grijnzen omdat ze dit maar al te goed herkende. Het gesprek zetten voort en ging al snel over sport, een onderwerp waar Yang vaak over mee kon praten maar had eens niet de behoefte om iets te zeggen.
Na enkele minuten klonk de directe stem van Morten door het jongens gesprek heen. Vragend had ze opgekeken en realiseerde zich toen dat hij haar iets had gevraagd. Omdat ze niet had opgelet had ze het niet heel duidelijk gehoord maar wist, door een blik op zijn schrift te werpen, hoogstwaarschijnlijk waar hij het over had. ‘Uh ja, ja, ik heb ook gym,’ kwam er ene beetje verward uit.

Vervolgens bedacht ze zich dat ze daarvoor haar haren echt strakker in een staart moest doen anders zouden ze in de weg komen. Ze haalde haar haren uit de straat en begon ze direct weer op te knopen. Nu, met een betere hoge paardenstaart, stond ze op aangezien de bel was gegaan. Haar blik gleed naar Morten, ‘Ik zie je zo, gymspullen halen.’ Na deze woorden gooide ze haar rugzak over haar schouders en liep richting de kluisjes. De grote gangen waren gevuld met mensen en de gewoonlijke struggle om hier door heen te komen bood zich dan ook aan. Eenmaal bij de kluisjes haalde ze snel haar spullen tevoorschijn en wierp haar tas, met iets te veel kracht waardoor er een harde klap klonk, het kluisje in.
Al snel was ze aangekomen bij de meiden kleedkamers. Iedereen van haar klas was zo te zien al naar binnen en de gang was volledig verlaten. Een zucht verliet haar lippen. Haar hand ging naar de klink maar nog voor ze deze vast pakte zakte ze op haar hurken en murmelde wat. Ze wilde niet bij de meiden kleedkamer naar binnen waar al die verschrikkelijke barbie poppen zaten! Nog het ergste dan moest ze ook nog omkleden! Plots hoorde ze het geluid van voetstappen en snel sprong ze overeind om te zien wie er aan kwam. Het was Morten die zorgeloos aan kwam lopen. Met een vriendelijke glimlach zwaaide ze naar hem en stond met haar rug tegen de deur. De jongen keek haar enigszins vragend aan aangezien het de bedoeling was dat ze naar binnen ging. Ze keek achter zich, lachte falend gevolgd door een ‘’ohja’’ en stapte daarna naar binnen.
Binnen keken de meiden haar aan en hier en daar werd er een wenkbrauw opgetrokken. Zonder iets te zeggen gooide Yang haar tas op een bankje en begon zich uit te kleden. Op het moment dat ze haar T-shirt uit trok wende ze zich zo naar de meiden toe dat ze niet haar rug zouden zien. Het litteken wat daar zat deelde ze liever niet met de rest van de wereld. Daarom trok ze dan ook snel haar gymshirt aan, veel te weide zwarte jogging broek en was opgelucht toen ze de grote gymzaal in stapten. Dat omkleden was vrediger verlopen dan ze had gedacht.
In de gymzaal zaten al een paar mensen op een van de banken. Fluitend liep ze er op af en zag dat Morten tussen twee jongens zat. Ze haalde haar schouders op en ging ook maar op de bank zitten. Naast haar kwam een van de nerds van de klas zitten en de geur van opgedroogd oud zweet kroop haar neus gaten binnen. Ze was niet de persoon die gemeen tegen deze mensen ging doen maar toch zat ze liever naast iemand anders. Met haar hand lichtjes voor haar neus keek ze opzei en hoopten dat de leraar snel zou komen. Natuurlijk kwamen de meiden ook langs lopen, ieder in hun veel te strakke leggings en hemdjes. Ze keken Yang weer aan en gingen toen bij de knappen jongens zitten, giechelend en zachtjes pratend. Yang maakte een kokhals gebaar maar ging snel weer goed zitten omdat de docent binnen kwam.

Hij legde uit dat ze wedstrijdjes softbal zouden gaan doen en vroeg een paar leerlingen mee te helpen met het veld op te zetten. Hierna deelde hij de klas in twee, een veld partij en een slag partij, later zouden deze wisselen. Yang werd bij het veld ingedeeld en keek om zich heen bij wie ze zat. Het waren vooral jongens en een paar het meisjes waaronder die met de veel te veel make up. Uiteindelijk werd Morten ook bij hen ingedeeld en Yang wist een kleine glimlach niet te verbergen. ‘Jo,’ sprak ze tegen hem en hief haar hand op als begroeting. ‘Lets beat them!’ zei ze en maakte een vuist van haar hand terwijl er een grijns op haar gezicht verscheen.
De regels werden nog eens uitgelegd en in overleg met de groep werd Yang achter in het veld geplaatst. Ze hield van die plek, of de pitcher, hier kon ze zich goed focussen op de ballen vangen. De eerste paar ballen werden geworpen en na een paar keer wist ze de bal uit de lucht te grijpen, ‘Vangbal!’ riep ze dan ook en bij deze actie moesten ze wisselen. Ze maakte een klein ‘’yes’’ gebaar omdat ze slaan veel leuker vind dan in het veld.
Als lieve leerlingen gingen ze in de rij staan. Yang was als derde aan de beurt en hoopten stiekem dat alle honken vrij zouden zijn als mocht slaan. De eerste twee leerlingen sloegen erg goed waardoor er geen gedwongen loop zou ontstaan, behalve dan die voor haar naar het eerste honk. Ze pakte de knuppel vast. Zachtjes kneep ze er in waardoor haar knokkels voor een seconden bleek werden. Ze ging in de juiste houding staan en keek fel naar de pitcher. Haar ogen leken wel de ogen van een roofdier. Het was iets wat ze automatisch deed als ze een tegenstander aan keek. Ze had het waarschijnlijk mee genomen van al de jaren op straat vechten. Hier moest je je tegenstander wel fel aan kijken, het hoorde er gewoon bij. Hier was het echter minder commen dus trok de jonge voor haar een gezicht waardoor Yang een korte grinnik liet hoorden. Ze richten haar ogen op de bal in de jongen zijn handen en probeerde zich zo goed mogelijk te focussen. Het enige wat ze hoorde was haar eigen ademhaling. Ze sloot de buiten wereld van zich af en richten zich op haar lichaam. Zo zou ze elke spier in haar lichaam onder controle krijgen. Het was iets wat ze op de kungfu lessen had geleerd en vaak heel handig van pas kwam.

Het geluid van de bal die los kwam uit de jongen zijn hand en zoefde door de lucht klonk. Hij had direct een goede bal gegooid waardoor Yang hem moest raken. Met een flinke kracht zwiepte ze de knuppel door de lucht. Met een tik hoorde je hoe de bal het hout raakten en zo terug werd gelanceerd het veld in. Soms had ze hele slechte slagen maar vaak waren het wel de beteren. Deze keer was het gelukkig een goede slag en werd de bal helemaal naar de uithoeken van het veld geslagen. Ze hadden een enorme gymzaal dus de persoon in het achterveld moest een heel end rennen.
Op het moment dat ze de bal had geraakt had ze haar knuppel neer gegooid en had een sprint in gezet naar het volgende honk. In haar oog hoeken zag ze hoe een van haar team leden het laatste honk binnen rende en zo een punt binnen sleepten. Ze keek naar het tweede honk en zag dat deze ook vrij was. Ze bal was nog steeds niet gepakt dus besloot ze verder te rennen. Het tweedehonk. De bal was ondertussen gepakt maar werd klungelig over gegooid waardoor Yang grijnsde en besloot ook direct naar het derde honk te rennen. Ze zag hoe de bal naar de pitcher werd gegooid en als ze geen sliding over de gladde gymzaal vloer had gemaakt was ze af geweest. Maar net toen de persoon de bal ving had Yang haar voeten al mooi op het honk en zelf lag ze languit over de vloer. Ze keek met een brede glimlach op naar de pitcher terwijl de gymdocent riep dat het in was. Met een zucht kwam ze overeind en was tevreden over haar prestatie. Dadelijk hoefde ze nog maar een honk te rennen en dan had het team weer een punt er bij.
Dit gebeurde al snel en voor ze het wist stond ze alweer terug in de rij. Deze keer achter het meisje met de veel te veel make up. Een van haar klas genoten gaf haar een klopje op dr schouder en zei dat ze goed geslagen had. Met een brede glimlach had ze het ontvangen, maakte een gebaar met haar arm dat ze sterk was, waarna ze lachte, en bedankte hem. Het meisje voor haar had een irritant ‘’tsk’’ geluidje gemaakt toen de jongen Yang een compliment had gegeven.
Ze vond gym altijd een van de leukste vakken die er was. Niet omdat ze goed in was, ook wel een beetje, maar vooral omdat ze dan niet stil hoefde te zitten en zich meer in haar element voelde. Behalve als ze gingen zwemmen, rond paraderen in haar zwemkleding was nou niet haar grootste hobby. Gelukkig hadden ze dit nog niet gedaan maar ze keek op naar de dag dat ze dat zouden gaan doen.
No nog een slag was het meisje voor haar aan de beurt. Deze pakte de knuppel vast en keek de docent onschuldig aan vragende hoe ze ook al weer goed moest slaan. Hij deed het een keer voor een Yang probeerde zo ongeïnteresseerd mogelijk te kijken ook al irriteerde ze zich aan de stem en houding van het meisje. Zo liefelijk en onschuldig, bijna alsof ze de leraar aan het inpalmen was.
Yang had weggekeken en zag dat Morten een persoon van haar verwijdert was. Ze draaide haar hoofd weer naar de slagman en op dat moment voelde ze een enorme klap tegen haar voorhoofd aan. Met een rotvaart werd haar hoofd naar achteren gebeukt. Door de klap stapte ze gedesoriënteerd naar achteren en struikelde over een bankje waardoor ze neer viel en op de grond terecht kwam. Een pijnlijk gevoel kwam opdagen in haar hoofd. Ze had haar ogen nog gesloten en wist even niet goed wat ze moest doen dus bracht haar hand naar haar voorhoofd. Het bonkte als een gek en ze wist zeker dat ze zelfs wat vocht op haar voorhoofd voelde. Ze haalde haar hand naar voren, opende haar ogen en zag dat haar vinger toppen besmeurt waren met donker rood vloeistof. Het was een wazig zicht, blijkbaar had ze z’n harde klap gekregen dat zelfs haar ogen even ontregeld waren. Ze knipperde een paar keer en langzaam werd het beeld duidelijker.
Wat ze toen zag had ze echter niet verwacht. Het gezicht van Morten keek haar aan en was dichter bij dan de rest van de klas genoten. ‘Don’t leave me Yang,’ sprak hij op een zoetsappige toon waardoor Yang het niet kon laten om te lachen.
‘Please stay with me Morten,’ sprak ze net zo zoetsappig terug om er dramatisch bij te kijken.
‘Goed jullie twee, Morten wil j -‘ De docent had zijn zin niet af kunnen maken want de roodharige jonge dame was furieus opgesprongen bij het zien van de grijnzende minachtende blik van het meisje wat haar geraakt had.
‘Vind je dat leuk ofzo! Mensen neer slaan?’ riep ze met een zekere felle ondertoon in haar stem de duizeligheid in haar hoofd negerende.
‘Yang,’ klonk het van de docent.
Het meisje had spottend gelachen en wilde wat terug zeggen maar Yang was eerder. ‘Ik zal jou eens laten zien wat echt neer slaan is!’ zei ze en wilde met gebalde vuisten op het meisje af lopen. Het was echter de leraar die haar tegen wist te houden met zijn woorden.
‘Miss Valkery! Ik verzoek u NU naar de ziekenboeg te gaan vergezeld door Morten,’ zijn stem klonk een stuk strenger dan eerst en een ijzige sfeer vulde de ruimte.
Als een woeste katachtige keek ze het meisje aan, ieder moment klaar om haar nek open te reten met haar handen. Als blikken konden doden was die barbie pop allang van deze aardbodem verdwenen. Yang blies woest wat lucht uit haar neus gaten, beet haar kaken laatste keer op elkaar en verdween uit de gymzaal gevolgd door Morten.
In de gangen zei ze niks en merkte hoe gebald haar vuisten waren. Haar nagels maakte kleine afdrukken in haar handplam maar het kon haar niks schelen. Ze was kwaad, had het helemaal gehad met die meiden en wilde eigenlijk iemand of iets kapot slaan. Bij de ziekenboeg haalden ze diep adem, blies een vuur wolkje uit haar mond en liep toen naar binnen. Ze vond het al verbazingwekkend dat er nog niks in de fik was gevlogen terwijl ze zich zo kwaad voelde. Normaal gesproken was er echt wel ergens een vlammetje ontstaan. Blijkbaar was ze daar nog niet kwaad genoeg voor.
Binnen werden ze ontvingen door de dokters assistent die Yang herkende van de keer dat ze binnen was gekomen om over haar ziekte uit te leggen. Ze wist er een glimlach vanaf te brengen en legde uit wat er was gebeurt. Hij vroeg of ze pijn had en duizelig was. Ze knikte en deed moeite niet al te kwaad over te komen. De jongeman zei dat hij spullen ging pakken om het te verzorgen en wees naar een stoel waar Yang in moest gaan zitten. Ze nam plaats en zuchtte diep. Morten stond er maar een beetje bij en echt veel zin om iets te zeggen had ze niet. Ze keek de zaal rond en zag op het kastje een spiegeltje liggen.
Deze pakte ze op en hield het voor haar gezicht. Ze fronste bij het zien van de flinke wond. Het zou zeker een grote blauwe plek worden. Het popje had blijkbaar zo hard geslagen dat er zelfs bloed uit sijpelde. Haar gehavende gezicht en woedende ogen keken haarzelf recht aan. Een flashback van een paar jaren geleden schoot door haar hoofd. Het was niet echt onbekend voor haar om zichzelf zo toegetakeld te zien. Dit was zelfs nog redelijk weinig in vergelijking met vroeger.
Een grimmige lach verliet haar lippen. ‘Looking like old times, Yang,’ murmelde ze verbitterd terwijl ze het handspiegeltje weer neer lag.
Direct hierna kwam de jongeman weer binnen en verzorgde haar wond. Vervolgens kreeg ze een zakje ijsklontjes en moest van hem zeker een kwartier hier blijven zitten zolang de duizeligheid nog niet weg was.
Vanonder haar zakje klonktjes keek ze Morten aan en glimlachte weer. ‘Thanks for coming with me, ook al was het iets wat de docent zei,’ sprak ze en keek weer voor zich hopende dat de irritatie en lichte pijn in haar ogen niet te zien was.