Je vraagt je soms wel eens af, gewoon op een simpele namiddag als je rustig je thee drinkt wie je echte vrienden zijn. Het zijn er niet veel want er zijn weinig mensen aan wie je echt al je geheimen zou toevertrouwen, al je angsten en zwakheden zou vertellen. Of iemand die je al zo lang kent dat je het niet eens meer hoeft te vertellen, dat die gene het al weet door een enkele blik. Weinig mensen met wie je een sterke band hebt. Dat ruzies altijd weer goed komen hoe vreselijk het ook is, al heb je elkaar helemaal de tering in gescholden. Beste vrienden, voor het leven. Wanneer weet je dat je iemand in je leven hebt die je je aller beste vriend of vriendin kan noemen? Het is gebouwd op liefde en vertrouwen. Velen die het risico niet willen wagen, maar als je niets hebt in je hele leven en anderen het enkel voor je verzieken.. dan heb je geen andere keuze. Het moment dat je daar als weerloos als kleine jongen staat, blauwe plekken over je lichaam terwijl ze schreeuwen en tieren dat je niks waard bent en dat ook echt geloofd. Wanneer niks meer leuk is in je leven, dan komt het moment dat je word gered en hij zag het nog zo voor zich. Hij dacht er nog soms over na, over hoe die tijd was geweest. Hij zag ze nog steeds staan en hoe zij het voor hem opnam samen met die andere twee. Er was nog nooit iemand voor hém opgekomen. Hij miste ze allebei, maar had geaccepteerd dat ze er nu eenmaal niet meer waren. Hij kende nieuwe mensen en had op zijn manier ook gerust wel zijn vrienden. Hij waardeerde ze erg en genoot van hun aanwezigheid, maar niemand kende hem zo goed als zij. Daarom bleef hij mensen ontmoeten en zien, maar wist dat het nooit hetzelfde zou zijn. Laatst was hij ene Yang tegengekomen. Het was gezellig geweest en toevallig had ze ook rood haar, maar het was niet hetzelfde.

Met zijn jas opgetrokken tegen de  koude wind liep hij in gedachten. In zijn hand hield hij het kleine kaartje, dat onder zijn deur geschoven was toen hij niet op zijn kamer was. Hij had geen idee van wie het was want het handschrift herkende hij niet. Misschien was het wel Yang, of Kriss. Wie weet had Kailee hem wat te vertellen in de bosjes, Drake wist het niet maar was wel zoals altijd vreselijk nieuwsgierig. Zijn zwarte haar waaide verwoed met de wind mee. Voetstappen lieten een spoor achter in de vochtige aarde op het pad. Drake slaakte een zucht door de irritatie aan het weer, maar moest weten wie hem wilde spreken. Die gene had toch ook gewoon naar zijn kamer kunnen lopen wanneer hij er wel was? Dit was zo geheimzinnig. Hij liep langs de kassen, door de opening van de haag waarna hij het pad met de verdorde rozenstruiken volgde. Uiteindelijk kwam de jongen bij een kleine omheining. Drake was hier wel eens in de zomer geweest wanneer alles nog bladeren had. Toen dacht hij dat daar verder niets was, nu ontdekte de jongen door de bladerloze takken heen dat er nog meer ruimte achter zat. Nu trok het zijn aandacht. Zorgvuldig brandde hij de bruine takken weg maar hield het vuur beheerst zodat de boel niet in de fik zou vliegen. Toen er een normale doorgang was ontstaan state hij er doorheen. Het stond op een klein grasveldje en tot zijn verbazing zag hij zelfs nog wat pilaren en kleine muurtjes van wat ooit ook nog school zou moeten zijn geweest. Deze plek kende hij nog niet en het verbaasde hem dat hij het nog niet kende. Nieuwsgierig keek de jongen rond terwijl hij het veldje over liep.

Met gesloten ogen lag ze op haar bed na de grote schoonmaak te hebben gehouden. Phoe de kamer was een rotzooi en bovenal vies geweest met vuilnis en zand overal. ze kon niet tegen chaos en alles moest netjes op zijn plek staan. De zelfde plek zelfs. Ergens begreep ze niet waarom mensen hier die huisdieren hielden, ze geven niets mee dat troep, rotzooi en uitwerpselen. Dat wil je toch niet in je huis hebben?! Dat was de reden geweest dat de kamer in tweeën was gedeeld toen ze gedwongen was met Faye en Sarah een kamer te delen. Ze hield van de meiden maar het waren een stel rotzooi makers. Faye had de gewoonte gewoon overal eten te laten slingeren samen met die kat van haar. Het verschil in het tapijt was gewoon te zien aan haar kant en die van haar twee zusjes. Tenminste Faye was als een zusje voor haar. Net als dat Drake functioneerde als haar beste vriend. Hij was familie, soort van dan want normaal date je je familie niet. Ze had compleet vertrouwen in de jongen, hij had haar leven gered. Ze kon met hem lezen, schrijven, non verbale gesprekken voeren en kloten. Ze hadden samen zo veel mee gemaakt en nog steeds had het hun vriendschap niet beïnvloed enkel versterkt.
Ze wachtte op de jongen tot ze hem zag verschijnen op het veld. ze besloop hem van achteren en legde haar warme en zachte handen over zn ogen heen en zette zich op haar tenen. Ze probeerde haar lippen zo ver mogelijk naar zijn oor te brengen voor ze haar woorden uitsprak. 'Heey, heb je mij gemist liefste?' Vroeg ze zachtjes terwijl ze daarna zijn nek een kusje gaf. Als hij nu niet wist wie zij was dan zat er niets anders op dan hem een klap verkopen. Hij wist het sowieso wel, ze waren verbonden op een speciale manier. Hij was haar redder geweest en zij de zijne.
Ze zou het nooit vergeten een klein en tenger jongentje van een jaar of elf, gepest, getreiterd. Ze haatte mensen zoals dat waarom konden ze niet gewoon een leven zoeken en iedereen hun leven laten leiden zoals zij dat wilde. Ze had haar zusje mee gesleept en was voor de jongen gaan staan met Sarah. Bijna vanaf dat punt waren ze on afscheidelijk geweest en in tussen was zij bijna achttien. Ze kende elkaar al zo lang, ze kende elk zwak puntje van hem mentaal en fysiek. 'Ik heb je gemist mijn draakje.' Fluisterde ze nog zachtjes terwijl ze haar handen liet afzakken naar zijn schouders en hem zo omhelsde van achteren.

Zijn bekende roetzwarte haar danste in de wind. Bladerloze takken bewogen mee, terwijl het als een levenslustige zwerm het veld betrok. Drake keek er nieuwsgierig naar en genoot van het opnieuw ontdekken van de plekken hij dacht te kennen. Het ontdekken van verassingen en bijzondere gebeurtenissen. Wat was dat? Drake fronste en dacht toch echt iets gehoord te hebben. Hij balde zijn vuist wat nerveus, maar echt nerveus was hij niet. Eerder alert aangezien hij niet wist of dit onbekende geval geen gevaar was. Nee.. dit kon niet. Drake inhaalde diep en een tweede keer rook hij het nogmaals. Een bloemige zoette geur die hij enkel herkende bij een bepaald persoon. Hij zette het uit zijn hoofd en stapte het veld op, maar het bleef knagen. Werd hij gek? Was het zover? Was alles hem naar het hoofd gestegen en zou hij nu door zijn voegen zakken. Was alles zo zwaar geweest, want het viel toch echt wel best mee allemaal. Hij miste haar, maar had haar ooit wel erger gemist. Hij had in in bed om haar gejankt en geschreeuwt tot het pijn deed tot in zijn gehele lichaam. Had op zijn kussen geslagen uit onmacht en verdriet. Hij had haar erger verlangt.. verlangt naar de zachte parel glanzende huid. Hij had nachten gesnakt naar haar aanrakingen en heerlijke trucjes die zij alleen wist. Hij had aan haar gedacht terwijl hij met die ander in bed lag. De jongen had naar anderen gekeken maar altijd met haar in gedachten. Hij brieven gelezen en geschreven, hij had zo veel gedaan om haar terug te krijgen bij hem. Om zijn ranke vingers door dat zachte rode haar te strijken. In zijn dromen had hij de beelden van haar prachtige ogen, zachte wangen, lange wimpers, elegante rode haar waar hij zo van hield aanschouwd. Haar nek gekust met tedere zachte aanrakingen, haar lichaam geadoreerd tot in het diepste van zijn ziel tot hij er aan bezweek. Drake had van haar gehouden alsof ze de grootste schat in dit universum was, dat er niets meer hem waard was dan alleen al de lieve bollingen in haar wangen als ze lachte. Haar gelach, haar stem waren als de zachte lieve klanken van een viool. Elke toon prachtige bestreken, maar ook vlijmscherp wanneer ze boos was. Beide hoorde hij graag aan. Als een prachtige roos had hij haar ooit zien bloeien en zo zou haar ook altijd blijven zien. Hij had écht tot het innerste van elke cel van haar bestaan gehouden. Had met haar oud willen worden, samen een leven willen hebben met kinderen en zo veel meer, tot ze samen oud op het balkon zouden zitten en uiteindelijk in hetzelfde graf zouden liggen. Hij had haar alles willen geven, het was de liefde van zijn leven en dat zou ze stiekem altijd blijven. Hij had van haar gehouden maar had haar ook weer moeten loslaten, als het slippen van het water dor zijn vingers tot de herinnering druppels over bleven. Niets meer over van wat ooit was. Zijn hart gebroken en zijn tranen was het enige water wat nog op zijn handen zou belanden. Hij had haar los gelaten omdat het beter was voor hen beide, ze was weg gegaan en terug gekomen tot ze toen opnieuw weer weg was gegaan. En in die tijd wisten ze allebei.. niet met en niet zonder elkaar. Als de maan en de zon, dag en nacht. Voor eeuwig aan elkaar verbonden, maar nooit echt aan elkaar kunnen toegeven. Ze was zo mooi en hij glimlachte nog altijd onbewust als hij haar aan haar dacht. Elk meisje kon hij neuken, maar enkel met haar kon hij liefde bedrijven. Het grauwe gras liet zich nog altijd met de wind mee voeren, tot hij de zachte handen op zijn gezicht voelde. De geur, het geluid. Was het echt of was dit een lucide droom? Drake slikte. 'Heey, heb je mij gemist liefste?' Een brok in zijn keel bij alleen al haar zachte stem. Maar Drake sprak niks en liet het stil. Het nek kusje liet hem sidderen. Er ging nu zoveel door zijn hoofd, al die dingen waar hij aan dacht, terwijl ze maar over een ding gingen, haar. Hij bleef stil. 'Ik heb je gemist mijn draakje.' Drake slikte, maar sprak niet. Hij genoot van de knuffel die hij kreeg, sloot zijn ogen er bij. Hij wist niet wat hij had gedaan om dit te verdienen. Een ding wist hij wel. Hij wilde de tijd stoppen en nooit meer van deze plek weg gaan. Drake pakte zacht de handen die rond zijn buik lagen en haalde ze heel langzaam weg. Even bleef hij gewoon zo staan tot de jongen zich rustig omdraaide. Hij keek haar enkel aan, zijn gezicht sprak boekdelen, maar het was moeilijk om te schatten wat hij nou echt dacht. Het waren enkele seconden die voorbij trokken. Puur om echt te geloven dat ze daar stond. Hij bekeek haar en zag haar. Net toen ze het gevoel had om wat te gaan zeggen, kwam Drake naar voren. Zijn warme handen pakte haar kaken alsof ze van glas was en hij plaatste zijn zachte lippen tegen die van haar. Hij stapte dichter naar voren en zoende zoals hij dat al jaren niet meer had gedaan, want hij voelde het door zijn gehele lichaam inplaats van de simpele lip raking. Het was misschien een paar enkele seconden maar voor Drake duurde het eeuwen en hij wilde het ook eigelijk nog eeuwen laten duren.

Ze keek met een glimlach naar de jongen zijn ogen en glimlachte zacht. Ze grinnikte zacht toen hij met zijn bek vol tanden naar haar stond te staren. Ze liet haar slanke vingers over zn wang glijden en met haar duim over zijn onderlip glijdend. ’Heey’ Zei ze zachtjes terwijl ze hem aankeek. Het was alsof ze hem voor het eerst zag, alsof ze hem jaren niet had gezien maar toch hij voelde veilig, vertrouwd. Hij voelde zo onbeschrijfelijk van haar. Hij die een glimlacht op haar gezicht kon krijgen terwijl zijn lippen haar alles om haar heen kon laten vergeten. Zijn handen die hem de enige op de wereld lieten lijken. Ze veegde haar rode lokken achter haar oren en keek hem aan en grinnikte voor hij haar hoofd met beide handen vast pakte. Met zijn lippen op de hare maakte haar hart een sprongetje. Waarom waren ze uit elkaar gegaan door die rare schoolmeester met zn vieze sikje. Als hij met zijn idiote gedrag haar hun brieven niet had verbrand waren ze gewoon nu nog samen hoefde ze niet te zien hoe hij elke zoveel keer een nieuwe chick in zn bed nam. Ze miste hem vanuit het diepste van haar hart. Ze keek hem aan en begon te grinniken terwijl haar wangen rood werden. ’Ik heb je gemist en veel nagedacht en facking hell ik mis je zo erg!’ Zei ze zachtjes met een glimlach terwijl ze op haar tenen stond en haar handen in zijn nek vast hield. ’Ik heb je gemist op zo een manier dat ik je niet zou willen delen’ Ze ze wilde hem niet meet met een ander zien ze wilde heb helemaal voor zichzelf hebben en niet meer delen. Ze wist nog hoeveel pijn het had gedaan om Gilbert met Abigail te zien gaan terwijl ze zo intens van hem hield. Ze had hem tussen haar vingers voelen wegglippen en dat ging ze zich niet een tweede keer laten gebeuren. Nee deze keer zou ze up front zeggen wat ze voor hem voelde al wist ze dat hij het wist. Het vuur tussen hun had nooit gedoofd gevoelt zelfs niet tijdens de ruzie die ze hadden. Hij was nog tussen beiden gekomen toen Zean had bedacht haar te bedreigen, hij zei veranderd te zijn maar veel geloofde ze er nog niet veel van. Ze liet hem langzaam los en liet zich op het grasveld van de tuin vallen en legde zich neer en keek op naar hem, ze klopt op de aarde naast zich als teken dat hij haar moest komen vergezellen. Ze beet op haar lip en wendde haar ogen af en plukte een madeliefje naast haar hoofd. Ze rook er aan terwijl ze haar ogen sloot en richtte haar blik op de wolken. ’het is hier zo rustig en stil.’ Begon ze zacht waarna ze langzaam weer naar hem keek. ’Ik hou van je Drake’ bekende ze zachtjes en glimlachte.

Het gras waar ze op stonden was misschien zo lang zo dor nog niet. De zon was doorgebroken en vogels vlogen af en toe over terwijl de takken van de bomen om hen heen met we wind mee bewogen. Hier en daar zag je een aantal wolken. Het was een prachtig, bijna romantische omgeving. Deze plek was bijna magisch op zich, tenminste zo voelde hij zich wel. Want geen magischer gevoel hij gehad sinds tijden. Geen groter gevoel van vreugde en acceptatie.'Heey' Zijn ogen zeiden genoeg over de heey, zijn keel was er nog droog van. Hij wilde hier nooit meer weg en keek in haar prachtige ogen terwijl de zon op haar rode haar scheen. Het werd bijna oranje in dit licht, de wind pakte het af en toe op en Drake gaf zijn ogen de kost. Hij genoot er van, hij genoot van haar. Daarna kwam zijn bijna onbewuste besluit. Het was alsof zijn bruisende hart haar vanzelf naar hem toe trok. Als magnetisch werden de twee zielen naar elkaar toe getrokken. Hij kon het nog amper geloven of hij had sinds jaren.. jaren van verdriet, pijn onmacht en zo veel meer.. zijn lippen weer op die van haar. De smaak, haar geur en het zachte gevoel drong tot diep in hem door. Hij sloot zijn ogen en kwam dichter op haar staan terwijl zijn hand door de rode lokken streek. Deze zoen, sinds tijden had hij het gevoel dat hij thuis was gekomen. Hij had haar gemist en alles waaruit ze bestond. Toen hij de zoen los liet, keek hij Hayden alleen aan en liet haar spreken. ’Ik heb je gemist en veel nagedacht en facking hell ik mis je zo erg!’ Drake slikte en glimlachte naar haar. Hij haalde een hand door de zwarte lokken heen die een beetje voor zijn ogen waren gevallen, maar dit was ook een beweging die bij hem bekend stond en hij deed het onbewust. Hij nam even de adem en keek haar toen doordringend en liefdevol aan. Zijn stem laag en warm, een diepe mannelijke stem die vele vormen kon aan nemen. ''There is nothing I missed more than you, Hay.'' sprak de jongen toen hij haar aankeek. Hij legde zijn armen en handen om haar middel, om haar zacht tegen hem aan te drukken. ’Ik heb je gemist op zo een manier dat ik je niet zou willen delen’ Drake grinnikte zacht, zijn mondhoeken krullend. Hij hoefde hier verder niets over te zeggen, ze wist wat hij dacht en misschien was het zo ook maar het beste. Hij begreep haar, maar kon het misschien no moeilijk geloven, dat het niet echt tot hem doordrong. Hij genoot van het moment en beelden van vroeger schoten door zijn hoofd. Wat hadden ze allemaal wel niet meegemaakt en ze hadden in hoogte en diepte punten gezeten. Elkaar uitgescholden, met deuren geslagen en geschreeuwd. Maar ook had hij haar altijd beschermd tegen wat dan ook, ze konden altijd bij elkaar uithuilen en hij vertrouwde haar blindelings ondanks alles wat er was gebeurt. Ze waren samen hun beste vriend verloren en zo veel anderen, maar ook nieuwe vrienden gemaakt. Nog altijd als Drake een meisje met rood haar zag dacht hij aan haar, alsof het automatisch ging, maar niemand was te vergelijken. Liefde overleeft toch altijd.., werd er in de verhalen verteld. En ze waren ooit bruut uit elkaar gegaan toen hij de brief had ontvangen, 16 was hij geweest, of 17? Hij wist het niet meer op dit moment want zijn hoofd voelde wolkerig. Ondertussen was hij al bijna 19 en was er in die jaren veel gebeurt. Na verloop van tijd liet ze los en kek Drake haar na, hoe ze op het veld ging liggen. Hij slaakte een genietende zucht. Ze had niet eens op de aarde hoeven kloppen want Drake liet zich al snel naast haar zakken, zijn hoofd steunend op zijn hand lag hij op zijn zij. Zijn bruin oranje ogen keken haar aan en hij hoorde haar praten. ’het is hier zo rustig en stil.’ Hij glimlachte. ''Dat is het zeker. Een eigen plekje.'' Drake streelde haar wang. Het madeliefje gaf een mooi contrast tegen de rode kleur. ’Ik hou van je Drake’ bekende ze zachtjes en glimlachte. Drake voelde een siddering door zijn lichaam gaan, slikte. Maar hij wist precies wat hij moest zeggen. ''Ik ben er nooit mee gestopt, al vanaf het eerste moment dat ik je zag. Ik hou van jou Hayden. Zielsveel.'' Hij boog zich langzaam naar voren om nogmaals een kusje op haar lippen te geven.