Het was een lange dag geweest, met nieuwe leraren en lessen. Ze moest nog zeker wennen aan het nieuwe ritme. Elke dag wekte haar moeder haar voordat ze beiden aan hun dag begonnen. Als Legendarische Magiër van Erd, had haar moeder het bijna altijd druk. Toch maakte ze elke dag tijd voor Anna vrij. Aangezien het nog wel even zou duren voordat het avondeten klaar was, had Anna besloten direct naar haar lessen de kassen te verkennen. Er stonden vele planten in, iets wat haar ook wel interesseerde. Ze was dan misschien wel van Erd afkomstig, ze bezat niet alleen Aard Magie. Haar eerste magiesoort was juist Woud Magie geweest. De sereniteit van de natuur had haar altijd wel gerust gesteld. Het was prachtig een echte eenheid en vertrouwd. Het was dan ook een deel van haar. Het had dan ook niet al te lang geduurd voordat ze dit deel van het schoolterrein af begon te struinen. Ze had toch niets beters te doen, afgezien van het beetje huiswerk dat ze had. Toch had ze het meeste daarvan al in haar lessen gedaan of deed ze het in haar tussenuren. Ontspannen wandelend had ze uiteindelijk een ingang gevonden tot een wilderige tuin. De relatief verstopte ingang zorgde er alleen maar voor dat haar nieuwsgierigheid werd geprikkeld. Ze stapte de prachtige tuin in en zuchtte even. Ze was blij dat ze een warme jas had aangetrokken sinds er een guur briesje heersde. Met priemende blauwe ogen genoot het meisje van de rust en stilte om zich heen. Ze was dan ook rustig gaan zitten op een van de kleine plekken waar geen planten groeiden. Nu kon ze eindelijk volkomen ontspannen zonder zich zorgen te maken over van alles en nog wat. Zoals de mannelijke leerlingen en leraren die ze het liefst ontweek.

De deur bewoog weer, het veroorzaakte een zacht krakend geluid waardoor het meisje meteen opschrok. Ze was de afgelopen dagen nooit volkomen ontspannen geweest. Altijd op haar hoede en onzeker, ze moest nog wennen op deze nieuwe school en in het nieuwe huis. Al was dat meer een kamer, een apartement. Haar moeder was namelijk de Legendarische Magiër van Erd. Haar geboorteplaneet. Een half-doorzichtige wolf liep nieuwsgierig de verstopte tuin in. Het meisje keek geïntrigeerd naar het dier, met zijn heldere gouden ogen en zacht uitziende vacht. Haar blauwe ogen gleden toen weer ietwat afwezig naar de planten en overvolle tuin om haar heen. Ondanks dat het overwoekerd leek, was het overwoekerd op een goede manier. De wolf kwam dichterbij doordat hij richting het midden van de prachtige wilde tuin keek. Het meisje hield haar adem in terwijl ze voorzichtig richting de wolf bewoog. 'H-hoi,' murmelde het meisje terwijl ze voorzichtig richting de wolf liep. Ze wou niet iemand onnodig laten schrikken. Daarbij was ze minder bang voor dieren dan voor mensen. Het meisje stak haar hand voorzichtig uit naar de half-doorzichtige wolf, ze was nieuwsgierig naar zijn vacht. Zou het zacht aanvoelen ondanks dat het een aparte vachtkleur was. Zo onopvallend. Het was vast praktisch om je zo te kunnen verstoppen. Dan hoefde ze tenminste niet bang te zijn dat ze door iemand aangesproken werd terwijl ze verstijfd van angst was. Haar hart klopte bijna in haar keel waardoor ze met moeite de brok wegslikte. Met vragende ogen keek het meisje de voor haar onbekende Adviseur aan. Ze wist dan ook niets van Adviseurs, ze had ze nog nooit ontmoet dus voor haar zag de wolf voor haar eruit als een dier. Een doodnormaal half-doorzichtig dier, zover dat normaal was natuurlijk. 'Je hebt mooie ogen,' fluisterde het meisje terwijl ze verwonderd de wolf aankeek. Haar eigen ogen stonden nieuwsgierig maar ook terughoudend. Hier en daar was emotie te zien, zolang iemand haar gezicht goed af kon lezen. 'Ik ben Anna,' ging het meisje twijfelachtend verder. 'Wie bent u?' Vroeg ze bijna automatisch haar soprane stem breekbaar. Ze had duidelijk manieren geleerd, voor haar was het bijna een gewoonte "u" te zeggen. Zolang ze zich er aan herinnerde. Zeker met de vele sterke Magiërs in de torem waarmee Luna, haar moeder samen moest werken. Ze wou de relatie niet voor hen verpesten omdat ze toevallig eens angstig was of de verkeerde woorden gebruikte. Haar ogen gleden richting de openstaande deur. 'Hoe bent u hier in gekomen?' Het was voor haar zo veel makkelijker met dieren te praten dan met mensen. Over het algemeen spraken ze met niemand over haar problemen of verhalen. Ten eerste moest iemand Woud Magie hebben om dieren te kunnen verstaan en ten tweede maakte dieren het weinig uit dat ze tegen ze sprak zolang ze gewoon konden doen waar ze zich goed bij voelden. Om nog niet te spreken over de Sand Spirit die ze bevriend had en door Luna aan haar was geschonken. Het meisje zuchtte zachtjes. Ze voelde zich hier niet altijd op haar plek op deze nieuwe school met nieuwe mensen. Hoeveel ze ook van haar leven bij Luna hield. Met de rustige aandacht en de tijd om met elkaar te communiceren. Iets dat ze niet gewend was. Haar blauwe ogen gleden naar haar handen. 'Mag ik u aaien?' Vervolgde het meisje uiteindelijk haar gedachtengang proberen te stoppen. Haar houding was rustig maar ergens ook gespannen, ze was bang dat een onbekende binnen zou komen lopen en met haar wou gaan praten. Ze had haar leven lang in het weeshuis doorgebracht en ondanks dat er vele mensen waren, was ze nooit echt op haar gemak geweest bij hen. Ze hadden haar immers nooit optijd geholpen toen ze het nodig had en had daardoor een ongelofelijke angst voor mannen opgelopen. Alleen dat gold niet voor dieren. Gelukkig had Ronodan haar laten zien dat het ook anders kon, het was een excentrieke en aardige man geweest. Ook al was ze midden in de nacht zijn kamer binnen gekomen. Ook Master Iro was tot haar verbazing niet vreselijk geweest, dit zorgde er alleen niet voor dat al het kwaad ineens ongedaan werd gemaakt. Het duurde altijd even voordat ze zich over de angst en onzekerheid heen kon zetten.