Ze glimlachte enthousiast naar Diva toen ze zei dat ze die kleuren waarschijnlijk wel zou hebben. Het zou mooi worden, dat wist ze nu al. Het kon niet anders, met Diva's hulp - aangezien haar pijlen er uit zagen om door een ringetje te halen - zou ze het voor elkaar krijgen. Ook zij legde haar laatste pijl weg toen ze een beetje opgelaten naar Diva keek toen ze haar toestemming gaf om haar vraag te stellen. Even werd ze afgeleid door haarsnelle vraag erachterna en ze grijnsde toen ze de pijl zag. 'Hij is prachtig. En misschien een paar veren rond de zelfde kleur, dan moet hij perfect zijn,' zei ze vrolijk waarbij ze even naar Diva toeboog om de tak beter te kunnen bekijken. Ze wilde vragen hoe ze dat voor elkaar had gekregen, maar focuste zich op de andere vraag die in haar op gekomen was. 'Eigenlijk vroeg ik me af, aangezien Savador de opvolger van Deshas is, ik bedoel de Heer der Duisternis. Of je nooit... bang bent? Ik bedoel, het is niet een gewoon kantoor baantje,' haar laatste zinnen sprak ze zachtjes, waarbij haar vingers even langs het kettinkje streek waarbij ze zich weer had terug getrokken. Ze wist dat zij al zenuwachtig werd bij de gedachte dat Zalas zo dichtbij al dat gevaar stond, hoe onschendbaar hij ook was voor wonden en alles. Het idee alleen al dat hem zoiets kon overkomen deed haar keel dichtknijpen. En naast Zalas was volgens haar Savador de persoon die het dichtsbij Deshas' mogelijke gevaar die meegebracht was, wat logisch was aangezien hij zijn opvolger was. Ze had zich afgevragen hoe Diva er mee om ging, aangezien Savador niet de krachten van Zalas had om zijn lichaam te beschermen. Verlegen bleef ze naar haar handen kijken, waarin het mesje nog steeds lag. Ze hoopte dat ze Diva niet zou beledigen op een of andere manier met haar vraag. Ze zocht gewoon een steunpunt, en het hielp dat Diva zelf ook een meisje was. Het was gewoon makkelijker met een meisje over de liefde en de zorgen daarbij te praten.

Ietwat opgelucht door de goedkeurig van Ephony, legde Diva de pijl weg en luisterde naar haar vraag. Ze zweeg even op haar vraag en keek Ephony even onderzoekend aan. ''Tja, het was wel even wennen toen hij de opvolger werd van Heer Deshas'' begon ze kalm. ''Maar op de een of andere manier vertrouw ik erop. Deshas is ervaren, hij weet wat hij doet. En inmiddels zijn hij en Savador zulke goede vrienden dat hij nooit iets zal doen wat Savador ernstig in gevaar zal brengen. Daarbij, Savador is niet stom. Koppig en eigenwijs misschien, maar niet stom. De dingen die hij van Deshas leert onthoud hij heus wel en zorgen ervoor dat hij zichzelf ook makkelijker weet te redden'' zei ze uiteindelijk. Ze keek Ephony even aan. ''het gaat om Zalas hé?'' vroeg ze daarna. ''Ik zie dat je zijn ketting draagt'' zei ze er kalm achteraan. ''Wat betrefd Zalas is het een ander verhaal. Over hem zou ik me helemaal geen zorgen maken. Hij is slim Ephony. En daarbij heeft hij het grote voordeel over zijn lichamelijke situatie wat je ongetwijfeld al weet'' zei ze.

Ze ontweek Diva's onderzoekende blik door naar haar handen te blijven kijken. Ze luisterde gespannen naar haar antwoord, waarbij haar blik uiteindelijk automatisch weer naar Diva's gezicht terug gleed. Ze knikte als teken dat ze het met haar eens was toen ze het over Savador had, en hij zichzelf waarschijnlijk goed kon redden. Ze sloeg zuchtend haar ogen neer, en keek verlegen weg toen Diva de spijker op z'n kop sloeg. 'Schuldig,' bekende ze zachtjes en glimlachte naar Diva toen ze het over de ketting had. Ze knikte weer op haar woorden. 'Ik weet het, en eigenlijk stel ik me ook ontzettend aan,' verzuchte ze, bijna geïrriteerd door zichzelf. 'Het is gewoon de gedachte dat hij een zwaard door zich heen gespiesd kán krijgen. Met zo'n gedachte val je niet lekker in slaap, zelfs al weet je dat het hem niets doet, naast de verschrikkelijke pijn,' sprak ze gefrustreerd en sloeg haar ogen neer. 'Ik ben een meisje die zich mee laat sleuren door haar gevoel,' sprak ze krampachtig en spottend met zichzelf waarna ze half grijnsend naar Diva keek. 'Ik vroeg me alleen af hoe jij er mee om ging. Aangezien ik niet echt iemand had om er over te praten,' met een haal van haar hand haalde ze een blonde lok uit haar gezicht waarna ze zich weer op de pijlen probeerde te focussen.

Diva glimlachte even toen Ephony haar conclusie over Zalas bevestigde. Dat kon ook niet anders. Ze pakte de pijl weer op en ging verder met waar ze mee bezig was terwijl ze naar Ephony luisterde. Maar ze keek op toen Ephony zei dat ze zich liet meesleuren door haar gevoel. ''Helemaal niet. Je reactie is volkomen begrijpelijk. Misschien heb ik er minder moeite mee omdat ik, net als Zalas, ook met moord en doodslag ben opgevoed. De dood is voor mij zoiets allerdaags geworden dat ik me niet eens besef dat het wel iets is om je ozrgen over te maken. En ook al zal het Zalas niks doen, je blijft toch hetzelfde gevoel houden als er iemand een mes dwars door hem heen steekt toch?'' vroeg ze zacht. ''Het is moeilijk om aan zoiets te wennen maar Ephony, zo zijn Shadranen. En ik ga het je eerlijk vertellen. Zowel Zalas, als Deshas en Savador, alledrie hebben ze een moordlustig beest in zich zitten. Ze zijn makkelijker in het doden van andere levende wezens. Zalas en Deshas zal het wel aangeleerd zijn, zij komen uit een andere tijd dan wij. Toen was zoiets normaal. Maar bij elke Shadraan is dat feit hoe dan ook aangeboren'' zei ze terwijl ze weer naar haar werk keek en haar handen onophoudelijk door bleven gaan. ''Als je wilt kun je veren voor je pijlen uit gaan zoeken'' zei ze daarna zachtjes.

Ze keek Diva bijna bedroeft aan toen ze hoorde dat ze met moord en doodslag opgevoed was, net zoals Zalas. 'Ja, waarschijnlijk zal het bij mij meer doen dan bij hem,' antwoorde ze op Diva's vraag. Opgroeien en zo kennis moeten maken met de dood, dat was niets voor haar. Maar, wat Diva ook gezegd had, zij was er niet mee opgegroeid. Zij had een volkome rustige jeugd gehad, vol met rijkdom en liefde. Ze slikte als poging om haar droge keel te smeren toen Diva met de harde feiten kwam, en ze nogal direct aan het licht bracht. Haar blik gleed van haar af en ging weer terug naar haar handen. Ze overdacht de laatste woorden van Diva, dat elke Shadraan die aard in zich had. Voor zich zag ze de momenten samen met Zalas in de grot waaruit ze onmogelijk een slechte kant van Zalas kon creëren, en probeerde hem daarna voor zich te zien met een zwaard in zijn handen en vechtend. Het enige wat ze voor zich kreeg was het oefengevecht tussen hem en Deshas, maar ze kon wel geloven dat het er in het echt nog slechter aan toe ging, hoewel dat haar al de kriebels had gegeven. Ze was blij dat ze toen niet de gevoelens voor hem voelde als nu, anders had ze het daar niet kunnen uithouden. 'Elke wereld is zo anders,' mompelde ze zachtjes, meer in zichzelf dan naar de buitenwereld. Waarom had elk volk zo zijn kenmerken, waarom al die verschillen. Ze keek op en glimlachte naar Diva, hoewel die glimlach niet echt overkwam omdat haar gedachtes nog steeds bij Zalas zaten. TOen Diva's woorden tot haar door drongen kreeg de glimlach meer kracht en knikte ze. 'Graag, jij moet maar zeggen welke veren je kan missen,' sprak ze waarbij ze kracht achter haar stem zette om beter over te komen. Ze ging op haar knieën zitten om beter bij de spullen te kunnen. 'Dank je, Diva. Voor dit alles. Ik liep al zo lang rond met die drang om er met iemand over te praten,' fluisterde ze bijna onhoorbaar waarna ze haar adem liet ontsnappen in een zucht.

Solomon liep met zijn handen in zijn broekzakken en met kalmde passen over het grasveld. Hij wou wel sneller lopen maar hij moest zich inhouden. Zijn grijze ogen keken op naar de twee figuren in de verte. Het meisje met het lange, zwarte haar herkende hij direct als Diva. Het andere meisje kwam hem onbekend voor maar hij voelde aan dat ze, net als hij, van Puffoon kwam. Zonder het zelf door te hebben had Solomon zijn passen versneld zodra hij Diva had opgemerkt. Er was hem verteld dat ze hier zat, maar hij had niet gedacht haar zo snel te vinden. Toen hij dichtbij de twee meiden stond schraapte hij zijn keel even om aan te tonen dat hij achter hen stond. Hij keek even op Diva neer met een lichte glimlach. ''Diva, kan ik je even spreken?'' vroeg hij zachtjes. Zijn stem klonk zacht, warm en charmant als altijd eigenlijk. Maar er zat een zweem gespannenheid doorheen.

Diva legde even haar hand op Ephony's schouder toen ze haar bedroefde blik zag. ''Sorry, ik wou je humeur niet naar beneden halen met mijn woorden. We zijn niet alleen maar moordlustig. Shadranen hebben zo ook hun goede kanten net als iedereen. Dat houd je in balans'' zei ze met een flauwe glimlach in de hoop om Ephony zich daar iets beter door te laten voelen. Ze liet haar hand van Ephony's schouder glijden toen ze haar mompelende woorden hoorde die niet echt naar haar bedoeld waren. ''Maar het is toch juist goed dat iedereen anders is. Wat nou als we allemaal hetzelfde zouden zijn? Daar is toch ook geen lol meer aan?'' vroeg ze met een kleine grinnik. Haar glimlach werd iets breder toen Ephony vroeg welke veren ze missen kon. ''Op zich alles wat ik bij me heb. We zijn nu met jou pijlen bezig dus kies maar uit wat je mooi vind'' zei ze tegen haar. Diva draaide zich met de reflex van een seconde om toen iemand achter haar zijn keel schraapte. Ze keek even op naar Solomon en slikte onhoorbaar. ''Natuurlijk'' zei ze zachtjes op zijn woorden. Ze stond daarna op en klopte het gras van haar kleding. Ze keek even naar Ephony. ''Ephony, dit is Solomon Goldsmith. Hij is een goede vriend van me. Als je ons even wilt excuseren'' zei ze zachtjes waarna ze Solomon meetrok buiten gehoorafstand van Ephony. Daarna liet ze hem los en keek ze hem aan. ''Wat is er? Je klinkt bezorgd'' zei ze zachtjes terwijl ze hem recht in zijn ogen keek.

Ze nam haar emoties onder handen en probeerde een glimlach op haar gezicht te tonen. 'Ik weet het, je hebt gelijk. Ik heb genoeg voorbeelden gehad dat dat negatieve beeld onderuithaald. Zalas, jij, Kataro, Savador, zelfs met heer Deshas kan je goed praten,' haar glimlach werd nu zekerder toen ze haar eigen woorden realiseerde. 'Ik moet me niet zo'n zorgen maken,' wuifde ze haar vorige woorden weg en even haalde ze diep adem, zette haar deprimerende gevoelens en gedachtes opzij en richte zich op het positieve waar ze nu mee bezig waren. Ze grijnsde bij het horen van Diva's woorden. 'Als je het zo bekijkt is het inderdaad saai als iedereen het zelfde is,' antwoorde ze haar lachend. Er kwam een opgetogen glimlach op haar gezicht waarbij haar blik naar de veren gleed. Maar haar aandacht werd gauw verplaatst toen ze plots een stem achter zich hoorde. De jongen achter haar had een vertrouwd iets om zich heen hangen, en al gauw drong het tot haar door dat het de manier was waarop de lucht zich onzichtbaar om hem heen hing. Ze realiseerde zich dat het eigenlijk de eerste keer was dat ze een andere luchtmagiër hier op SSA voor zich zag staan. 'Heey,' begroette ze hem vrolijk toen Diva hem aan haar voorstelde. Ze knikte naar Diva en draaide zich weer om, om hun de privacy te gunnen waar ze naar zochten. Ze schoof naar het plekje waar Diva had gezeten waarbij ze met haar vingers over de verschillende kleuren veren gleed. Haar aandacht stopte bij een paar witte, en ontzettend licht blauw gekleurde. Haar vingers sloten zich er voorzichtig omheen waarna ze ze oppakte en ze keurde.

Solomon glimlachte even en knikte naar Ephony. ''Aangenaam'' zei hij kalm nadat Diva hen aan elkaar had voorgesteld. Ze was een luchtmagiër, dat voelde hij direct. Die waren er jammer genoeg niet veel hier. Hij liep met Diva mee toen ze hem mee trok. Hij keek op haar neer en probeerde de bezorgde blik in zijn ogen niet langer te onderdrukken. ''Het gaat om Celedë Diva. Ik zie haar de laatste tijd nogal weinig. En ik weet dat Haji bij haar is. Maar als ik haar zie lijkt ze zo afwezig. Haast doods. Ze is jouw zus. Ik dacht dat het maar beter aan jou kon vragen of er misschien iets was met Celedë waar ik niet van weet en wat haar gedrag kan veroorzaken. Zo niet misschien kun jij dan eens met haar gaan praten'' zei hij zachtjes. Wat Celedë deed ging hem dan wel niet veel aan maar Diva gaf veel om haar tweelingzus, dat wist hij. Als er iets was met Celedë dan dacht Solomon dat Diva dat graag zou willen weten.

Diva kreeg een onwennig gevoel toen Solomon zijn zorgen met haar deelde. Ze beet zachtjes op haar onderlip. ''Ik zie haar de laatste tijd ook niet vaak meer. Er waren tijden dat ze me werkelijk alles kon vertellen. Maar de laatst tijd spreek ze tegen niemand meer behalve Haji. Het is zelfs alsof ze me probeert te ontlopen'' zei ze zachtjes. Diva zuchtte even zwaarmoedig. ''Ik ken haar gewoon niet meer Solomon'' zei ze bijna fluisterend en liet haar schouders hangen. Ze zocht daarna Solomons lei grijze ogen weer op. ''Ik weet het niet meer Solomon. Ik kan haar niet dwingen met me te praten dat moet ze uit zichzelf doen'' zei ze zacht. Ze wierp even een korte blik op Ephony verderop. Daarna keek ze terug naar Solomon. ''Kom, ik vind het onbeschoft om Ephony te laten wachten. Blijf je even bij ons zitten?'' vroeg ze daarna zachtjes. Maar zonder op antwoord te wachten trok ze hem alweer mee terug. Ze probeerde het zwaarmoedige gevoel van daarnet opzij te zetten. Ephony hoefde niet bij haar familie problemen betrokken te worden. Niet meer dan ze al was dacht Diva wrang aangezien Imeth dit al zwaar voor haar verpest had. Diva plofte weer naast Ephony in het gras. ''Al iets gevonden dat in de smaak valt?'' vroeg ze toen ze zag dat Ephony verschillende veren aan het keuren was. Diva glimlachte even flauwtjes maar haar ogen deden niet echt mee met die glimlach.

Met een priemende blik bekeek ze de veren, draaide ze een keer voorzichtig om en zuchte een keertje. Ze hield haar aandacht bij haar eigen ding, waarbij ze niet onbewust de stemmen van Solomon en Diva achter zich probeerde op te vangen. Het gezicht van de jongen had er behoorlijk gespannen uit gezien, en ze wilde zich niet in zaken gaan bemoeien waar zij niets over had te vertellen of zij iets van hoefte te weten. Toch draaide haar hoofd om zodra ze de voetstappen van Diva hoorde die dichterbij kwamen en keek haar met een opgewekte glimlach aan. Terwijl Diva ging zitten verzwakte Ephony's glimlach wat, en gingen haar ogen snel en onderzoekend over haar gelaat. Even keek ze over haar schouder naar de jongen, maar draaide daarna meteen weer rustig terug. Overtuigd hield ze de witte, lichtblauwe en een wat donkerdere blauwe veren in haar handen. Bij het horen van Diva's vraag keek ze opgewekt op, probeerde haar vrolijkheid erin te houden toen ze de ongemeende glimlach van Diva zag. Even twijfelde ze, wat niet echt te zien was op haar gezicht, en besloot toen dat ze maar geen vragen zou stellen. 'Ik denk het wel,' begon ze daarom maar grijnsend en stak voorzichtig de veren naar haar uit. 'Ik denk dat deze het beste erbij passen,' zei ze terwijl ze de veren aan Diva overhandigde. Haar ogen gleden over de verschillende pijlen-in-aanmaak om weer terug te gaan naar Diva. 'Dus, juffrouw. Wat was ook al weer de volgende stap?' sprak ze grijnsend waarbij ze haar rug rechte en Diva vrolijk aankeek.

Diva nam de veren aan en bekeek ze even. ''Ik dacht haast wel dat je deze veren zou nemen'' ze ze met een glimlach. Ze pakte een van de pijlen en een scherp mesje. ''Eerst moet je drie inkepingen maken om de veren tussen te doen. Daarna wikkel je er strak touw in dezelfde kleur eromheen zodat ze goed op hun plek blijven zitten'' zei Diva terwijl ze het tijdens haar uitleg voordeed. Ze maakte drie, diepe inkepingen in de achterkant van de pijl. Daar schoof ze zorgvuldig de veren tussen. Twee van dezelfde kleur en een van een andere kleur. Ze wond er strak een touwtje in dezelfde kleur als twee van de veren eromheen en maakte dat vast. Daarna zicht ze in een van de zakjes en haalde er een glanzende, zilveren pijlpunt uit. Op de punt zaten graveringen. ''Die graveringen geven je pijl een merkteken. Iets dat ze echt van jou maakt. Op mijn punten heb ik het wapen van mijn familie gegraveerd. Op deze staat een kleine vogel. Natuurlijk, als je wilt, kun je zelf ook je eigen teken bedenken en die ingraveren. Maar deze gebruik ik even om je pijl te testen'' zei ze zachtjes terwijl ze de punt stevig vastzette. ''Je kunt punten altijd vervangen als je wilt of verwisselen'' zei ze zachtjes terwijl ze geconcentreerd bezig was. Daarna pakte Diva haar boog en legde de pijl aan Ze richtte op een boom in de verte. Maar ze viel uit balans achterover toen er iets op haar schoot sprong waardoor ze de pees liet schieten en de pijl zich hoog boven hen in een tak boorde. ''Sorry Ephony'' zei Diva beschaamd waarna ze keek wat er op haar schoot gesprongen was. De lichte blauwe oogjes van Eris keken haar met een schuin koppie aan. ''Eris'' zei Diva zuchtend tegen het kleine pantertje. Het was een schatje, maar ze was zo klein en onnozel. Verontschuldigend keek Diva naar Ephony. ''Sorry hoor, Eris is nog klein. Ze weet niet beter'' zei ze zacht terwijl ze het kleine pantertje goed vast hield en over haar kop streelde.

Solomon bleef naar Diva keken toen ze terug liep naar Ephony. Hij had medelijden met haar. Hij had nooit echt een broer gehad. Ja, Amshel, maar dat was geen broer. Dat was een beul. Met verzwaarde passen liep Solomon terug naar Diva en Ephony. Hij leunde tegen de boom aan terwijl Diva Ephony verder uitlegde hoe ze de pijlen moest maken. Nu pas zag Solomon dat ze daar de hele tijd mee bezig waren geweest. Hij ging tegen de stam zitten en staarde een beetje doelloos voor zich uit. Hij wou nu wel bij Diva blijven, maar hij zou haar en Ephony niet storen. Maar hij schrok toen hij vlak boven zich het harde geluid van een pijl in een tak hoorde boren. Hij keek even omhoog en zag de pijl nog maar voor de helft uit de tak steken. Zijn blik ging daarna naar Diva die met haar huisdier op schoot zat. ''Ik ga me hier nog eens bedreigd voelen'' grijnsde hij zwakjes naar haar. ''Ik pak hem wel'' zei hij daarna op serieuzere toon terwijl hij weer opstond. Hij trok zijn colbert uit en keek weer naar de pijl. Dwars door zijn kleding heen verschenen twee zilveren veren vleugels. Solomon steeg op en ging op de tak onder die met de pijl staan. Met veel kracht trok hij de pijl weer uit het hout en zweefde weer rustig naar beneden. Hij gaf de pijl terug aan Ephony.

Ze grijnsde schuldbewust toen ze de woorden van Diva hoorde, en mompelde iets onverstaanbaars, wat richting 'misschien nogal voordehandliggend ja' ging. Ze zette een van haar ellebogen op haar knie en steunde met haar kin op haar hand terwijl ze naar de uitleg luisterde, en de handelingen met haar ogen volgde. 'Natuurlijk, hoe kan ik dat allemaal vergeten zijn,' verzuchtte ze bijna teleurgesteld. Ze moest zich schamen dat ze zo lang niets meer gedaan had, en haar werk had laten verslappen. Ze besloot daar ter plekken om minstends twee keer per week te oefenen, of tenminste bezig te zijn met haar boog en pijlen. Haar ogen volgde het touwtje, terwijl haar handen een van de gemaakte pijlen pakte en zelf begon met het nabootsen van de handelingen van Diva. Verbazingwekkend dat het was, tenminste voor haar, ging dit soepeler dan het slijpen en het schuren van de stokken. Het mes voelde alweer bijzonder aangenaam en bekend in haar handen, waarbij ze met soepele bewegingen de inkepingen maakte en de veren vast maakte. Haar ogen schoten weer naar Diva toen ze de pijl punten pakte, en er kwam een kleine enthousiaste glimlach op haar mond, als een klein kind dat net een reuze lolly aangeboden kreeg. Ze knikte op Diva's woorden, ze zou zelf nog wel eens aan de slag gaan om een mooi symbool te bedenken. Daar was nog genoeg tijd voor. Haar lichaam schoot in een reflex opzij en wat naar achteren toen Diva met een behoorlijke afgang de pijl afschoot. Verdwaasd kwam Ephony weer omhoog, en keek nogal geschokt naar Diva die zich verontschuldigte. Pas toen zag ze het kleine diertje op haar schoot, waarbij er meteen een vertederde blik in haar ogen kwam. 'Maakt niet uit,' grinnikte ze. 'Klein zijn ze heel schattig,' grijnsde ze liefkozend, haar ogen nog steeds met de vertederde blik op het pantertje gericht. Even gleed er een bedroefde blik door haar ogen toen Ené door haar hoofd schoot. Ze vroeg zich af waar ze was gebleven, en of ze al terug zou keren. Haar blik keerde naar Solomon toen ze hem hoorde praten, en grinnikte even zachtjes om zijn woorden. Er ging een bijna onzichtbare schok door haar heen toen hij, na zijn woorden over de pijl, zijn vleugels te voorschijn bracht. Silver. Meteen gingen de woorden van Akito weer door haar heen. Ze waren in ieder geval niet zwart, hoewel ze niet zou weten wat ze echt moest denken als ze iemand tegen kwam met dat soort vleugels. Haar gezicht stond emotieloos terwijl ze hem vanuit haar ooghoeken volgde. 'Dank je,' mompelde ze waarbij haar blik maar even naar zijn gezicht schoot toen hij de pijl terug bracht, om daarna op een ander punt te richten. Ze voelde de gebruikelijke scheut van jaloezie door haar heen gaan. Zij kwam nog aan de beurt, dat wist ze. Zo lang ze alles voltooide bij Akito zou zij ook haar droom kunnen vervullen. Ze richte haar aandacht op het andere stokje waarmee ze bezig was geweest en ging geconcentreerd door. Met een opgetogen gezicht stak ze hem daarna voor zich in de lucht, als teken dat hij klaar was. Haar hand voelde achter zich, waarbij ze haar ogen op de pijl gericht hield naar haar krakkemikkige boog. Toen ze hem vond greep ze hem zorgvuldig vast, en legde de pijl met geoefende handelingen en presicie aan. Ze trok de bees naar achteren, genoot van de kracht die ze voelde - hoewel ze wel werd teleurgesteld aangezien de boog niet meer was geweest wat hij was - en sloot een van haar ogen. Met een trotse grijns liet ze de pijl los, waarna ze hem strak met haar ogen bleef volgen en rustig uitademde. Zoals ze eerder had gedaan maakte de pijl een boog, om vervolgens midden in een stam te boren. 'Dát zijn pijlen,' grijnsde ze vrolijk, waarna ze naar Diva keek en de boog op haar schoot liet rusten.