Zonsondergang

Tate en Silvana kwamen aan op het veld. Hij plofte neer en trok Silvana met hem mee. Hij kroop tegen haar aan en sloeg zijn arm om haar heen en keek naar de zon die net wou beginnen met ondergaan. Hij zag in de verte meer stelletjes zitten, maar die zaten veel te ver weg om hun te horen praten. Hij keek naar de zon en leek helemaal weg van deze wereld. Hij was dol op uitzicht en natuur.

Silvana was met Tate vanuit school naar het grasveld gestapt. Direct toen ze de deur opende begon ze te rillen, de ijzige kou van de nacht had haar niet verbaasd, maar koud was het zeker. Ze begon dichter bij Tate aan te lopen totdat ze een plekje vonden waar ze gingen zitten, direct kroop ze dichter bij Tate, om het warmer te krijgen. Ze keek omhoog naar de zon, het zag er prachtig uit, en het maakte het specialer dat ze bij Tate was.

Tate keek naar het prachtige beeld en sloeg zijn arm om Silvana heen. ''Heb je het erg koud?'' vroeg hij terwijl hij over haar schouder wreef en zijn ogen niet van de ondergaande zon af te halen, hij keek even naar haar. ''Ik wil je maar al te graag warm houden hoor,'' hij trok haar iets dichter tegen hem een een drukte een kus op haar slaap. ''Vind ik totaal geen probleem..''

Silvana was gaan zitten in het gras, die een beetje vochtig was. Ze keek naar de zon, haar blik wendde ze niet af maar keek wel even naar Tate. '' Het gaat wel, maar warm houden mag je van me. '' Ze glimlachte even en legde haar hoofd op zijn schouder en keek terug naar de zon. Het was al bezig met ondergaan, en de kleuren in de lucht waren niet te beschrijven, zo mooi was het.

Tate sloeg zijn arm dichter om haar heen en glimlachte. ''Je mag zo dicht mogelijk tegen me aan zitten hoor,'' hij grinnekte. Hij keek naar de zonsondergang, de lucht was roze en oranje door elkaar heen. Hij knipperde met zijn ogen en sloot ze daarna eventjes. Het was best fris en er waaide een licht windje. Door de lucht vlogen bloemblaadjes van de bloezemboom en ze streken neer om Tate en Silvana heen.

Silvana drukte zich meet tegen Tate aan maar had nog steeds haar blik op de zonsondergang gericht. Vrolijke kleuren vulden de lucht, het zag er vrolijk uit. Langszaam maar zeker gingen de kleuren naar onder en maakte het steeds meer plek voor de donkere avondlucht. De bloemblaadjes van de bloesemboom maakte het plaatje af, het was zoals ze zich had voorgesteld, precies goed. Ze keek even naar hem en hoopte dat hij terug zou kijken.

Tate keek naar haar en streek met zijn hand over haar wang. Voorzichtig kuste hij haar weer. Dit keer was het anders, veel meer passie, en liefde. Hij deed het voorzichtig, alsof ze van porselein was. Hij streek door haar haar alsof ze een lief poesje was en pakte met zijn vrije hand haar hand en hield hem vast.

Silvana sloot haar ogen en voelde de liefde die werd overgedragen van hem naar haar en weer terug. Haar handen streelden over zijn rug en schouders. Een zacht briesje liet haar haren wapperen en speelde licht met wat plukjes van haar haar. Langzaam opende ze haar mond en liet haar tong naar binnen glijden, ze speelde een beetje met zijn tong, wat ze nog niet eerder had gedaan.

Tate genoot van deze zoen, hij was anders, wat speelser. Hij streek een plukje haar achter haar oor en glimlachte lichtjes tegen haar lippen aan en zoende door. Hij voelde zijn hart kloppen en de vlinders in zijn buik flippen. Hij voelde een warme rilling over zijn rug door haar aanrakingen, door haar voelde hij zich speciaal, heel speciaal. Hij zoende door.

Silvana glimlachte in haarzelf, als je het zo kon noemen. Eigenlijk was het een soort gevoel, iets wat je in lichaamsbewegingen uit als een glimlach, wat natuurlijk op dit moment niet kon. Maar het gevoel was er, dat vrolijke gevoel dat je krijgt als je mondhoeken langzaam opkrullen, dit gevoel had ze, maar dan zonder de glimlach. Haar hand streelde over het ietwat vochtige gras, het kriebelde tegen haar zachte huid en haar hand werd lichtelijk vochtig. Zo kon ze nog een beetje in haar element blijven, de natuur voelen. Iets wat ze graag deed. Ze opende haar ogen een beetje en stopte, haar hoofd ging wat naar achter. Het strelen door het gras was echter niet gestopt, en het gevoel werd nu mede geuit in een glimlach. Iets zeggen kon ze niet op het moment, ze zou niet weten wat ze moest zeggen. Dit moment moest even niet gestoord worden door woorden, het moest even een stil moment zijn, een moment waar ze hem aankeek, in zijn diepe blauwe, oneindige ogen.

PROFILE MAGICIAN