_{Om ervoor te zorgen dat ze zich fatsoenlijk kon concentreren op haar schoolwerk, had ze zich na de avonduren in de grote hal neergezet. Na het diner waren er immers niet veel leerlingen meer die hierheen kwamen en daarom was het ook vrij rustig. De ruimte was vrij donker, doordat enkele lampen ofwel uit waren gedaan ofwel kapot waren. Overdag merkte je daar weinig van, door het grote aantal licht dat door de ramen heen kwam, maar zo het 's avonds was het wel overduidelijk dat de ruimte niet goed belicht was. De brunette probeerde zich alsnog goed te concentreren op het boek dat voor haar lag. Ze bladerde door de bladzijdes, las de woorden, maar die leken niet echt of gewoon helemaal niet tot haar door te dringen. Haar gedachten waren op een andere plek, niet bij het boek zoals ze eigenlijk had gehoopt. Haar helderblauwe ogen gleden even afwezig omhoog toen ze geluid hoorde aan de andere kant van de zaal. Het was een roodharige man die daar ook al een tijdje had gezeten, hij had vrij weinig gezegd, op een paar dingen na zoals dat het al vrij laat was. Toch waren de woorden alles behalve op haar gericht, dus had ze er ook weinig aandacht aan gegeven. Pas totdat de man was opgestaan en langs haar doorliep kreeg ze een betere kans hem eens te bekijken. Hij was ouder dan de meeste studenten hier en dat wekte haar aandacht. Een nieuwe leraar? Nee, daar was hij te jong voor.
Een lichte zucht rolde over haar lippen en ze besloot zich dan maar weer op haar werk te richten. Ze moest namelijk nog een paar pagina's lezen van haarzelf voordat ze het goed genoeg vond voor vandaag - zelfs al was het geen huiswerk voor een of ander vak, ze wilde haar magie uitbreiden en had het gevoel dat ze daar beter zelf wat aan kon doen dan dat maar aan haar leraren over te laten. De man trok haar aandacht pas weer toen hij na een tijd stil te hebben gestaan, zich had omgedraaid en de andere kant op was gelopen. Hij had zichzelf weer herhaald dat het laat was, zachtjes glimlachte ze. "Het is inderdaad laat," sprak ze, de stilte in de hal weer onderbrekend. Toen ze haar woorden had uitgesproken, had ze onbewust haar ogen over de man heen laten glijden om hem eens beter te kunnen bekijken. Aan zijn uiterlijk te zien schatte ze hem tussen de 20 en 23 jaar, in ieder geval enkele jaren ouder dan de oudste studenten hier op school. Hij was vast geen leerling meer en omdat ze zelf een vuurmagiër was kon ze zijn vrij goed aanwezige vuurmagie ook aanvoelen. Hij kwam ook van Razen en dat luchtte haar op, tenminste geen Shadraan. Kalmpjes leunde ze naar achteren tegen de leuning van haar stoel, afwachtend om een reactie van de man waar ze op het moment zeer nieuwsgierig naar was. Wie was hij en wat kwam hij hier doen? Ze kon het niet laten even naar zijn ooglapje te staren, het was iets ongewoons dat je niet vaak zag op deze school.}

_{De brunette leunde achteruit tegen de rugleuning van haar stoel, terwijl haar helderblauwe ogen de man even geïnteresseerd aanstaarden toen ze hem bijna subtiel vroeg of hij geen normale student hier was. Natuurlijk wist ze dat hij geen student was hier op Starshine Academy, daar zag hij er net iets te volwassen voor uit, al was hij vast niet veel ouder dan zijzelf was. Misschien maar een paar jaar, gezien ze hem ergens rond de twintig inschatte, hooguit enkele jaren ouder dan dat. Zijn aanbod om haar te helpen als het kon, wuifde ze rustig met haar hand weg. ”Dat hoeft niet, ik kom er zelf wel uit.” Glimlachte ze, veel vriendelijker dan ze normaliter was. Ze kon immers niet altijd tegen iedereen zo humeurig zijn, dat bracht haar alleen maar vijanden en misschien had ze zo hier en daar ook een betrouwbare bondgenoot nodig. Iemand die haar wel vertrouwde – al zou ze zelf nooit iemand kunnen vertrouwen, volgens de brunette was de enige die ze kon vertrouwen, immers haarzelf. Lavi Bookman Mayer, zo stelde de roodharige man zich voor. Een naam die ze moest onthouden, hij kon misschien ooit nog van belang zijn. Voor een paar seconden bleef het stil aan haar kant toen hij vermelde dat hij de nieuwe stagiair vuurmagie was. Dus hij was het nieuwe hulpje van Savador? Hmn, interesting. Dat betekende dat Kaira weg was, ze had niet eens geweten van het vertrek. De vrouw had haar ergens wel aangestaan, omdat het een persoon had geleken die niet bespeeld kon worden door een man zoals Savador. Hoe dat zat met deze man, daar moest ze later nog over oordelen, wat ze wel wist, was dat ze hem te vriend moest houden. Ze kon niet beiden vuurmagie ‘leraren’ haten, niet waar? Ze glimlachte naar hem. ”Succes,” was het enige wat ze hem te melden had over zijn nieuwe positie, oh well, dat ging hij misschien ook nodig hebben. Razianen waren niet de meest makkelijke mensen om mee om te gaan, vooral omdat ze leerlingen zoals Drake Burned in hun klas hadden zitten. En leerlingen zoals zijzelf, maar dat wist Lavi nog niet – of Savador had al over haar zitten praten, maar vast niet, hij leek niets negatiefs te hebben gekoppeld aan haar naam. Anders zou hij haar niet meevragen om iets te gaan drinken, niet waar? Ze grinnikte zachtjes en knikte. ”Oh, ik ben oud genoeg om te drinken hoor, waar wil je heen?” Sprak ze, zelfverzekerd. Dat ze pas in November zeventien was geworden, liet ze er even buiten. Er werd toch niet zo heel streng gecontroleerd bij de cafés in de buurt, bovendien, ze had meer weg van iemand die al achttien was dan iemand die nog maar net zeventien was geworden.}

_{Na te hebben gemeld dat ze zijn hulp niet nodig had bij de lesstof die voor haar lag, had ze het boek dichtgeslagen en het in haar tas gestopt. De grote letters die duidelijk ‘Fire Magic’ afbeelden zouden kunnen zorgen voor een mogelijke gespreksstof en eigenlijk had ze nou niet bepaald veel zin om daarover te spreken. In ieder geval, niet over haar eigen vuurmagie, waarvan je op het moment best kon zeggen dat deze ‘niet aanwezig’ was. Ze was dan ook blij dat hij er tot nu toe niet verder op in was gegaan en het hele gedoe gewoon had weggewuifd toen hij had gevraagd of ze zin had om wat te gaan drinken. Het was al vrij laat en voor haar was het vrij ongewoon om rond dit tijdstip nog iets te gaan doen, vooral omdat de man voor haar eigenlijk een wildvreemde voor haar was. Het was dan ook waar dat nooit iemand haar had meegevraagd om iets te gaan drinken. Ten eerste was ze daar eigenlijk nog te jong voor, met haar zeventien jaar en ten tweede was ze nou niet bepaald het soort persoon dat je normaal als ‘toegankelijk’ kon aanzien. De roodharige man stelde voor om naar de Bokkenburcht te gaan, niet bepaald een plaats waar ze zo alleen naartoe zou gaan, maar ach, als hij daarheen wilde dan zou ze best met hem mee gaan. Misschien was het wel eens leuk; het was in ieder geval eens iets anders. Ze glimlachte naar hem en knikte, waarna ze zijn bewegingen rustig volgde en ook opstond. Hij stelde voor om ook voor haar te betalen, waarbij ze rustig haar schouders ophaalde. Dat was niet perse noodzakelijk, ze had genoeg geld om haar eigen drankje te betalen natuurlijk, maar als hij dat graag wilde dan ging ze daar niet tegen in.
Veel sprak de brunette niet, ze liet haar ogen even door de zaal gaan waarna ze deze weer op de man liet vallen. Terwijl hij zijn stoel omdraaide en netjes terug op de plaats zette, zoals het hoorde, leunde ze rustig tegen de tafel aan, afwachtend totdat hij richting de bokkenburcht zou lopen. Voorzichtig duwde ze zich af aan de tafel toen ze merkte dat hij richting de grote deuren liep, nam kort een paar vlotte stappen zodat ze ook daadwerkelijk naast hem kon lopen. Het duurde niet lang voordat ze een antwoord klaar had op zijn vraag, want het was nou niet bepaald een lastige vraag om te beantwoorden. ”Al sinds mijn twaalfde, dus.. vijf jaar nu, denk ik.” Sprak ze, eerst niet realiserend dat ze een foutje had gemaakt in haar zogenaamde leeftijd. Voor zover hij wist zou ze achttien moeten zijn, want ze had gezegd oud genoeg te zijn om te kunnen drinken, dus dat zou betekenen dat ze als ze vanaf haar twaalfde op deze school had gezeten, ze dus zes jaar op school zat. En niet vijf. Dom, dom, dom, herhaalde ze in haar hoofd, maar vanbuiten glimlachte ze alsof er helemaal niks aan de hand was. Waarom zou ze namelijk helemaal in paniek raken, wie weet boeide het antwoord hem helemaal niet eens en wilde hij gewoon maar een gesprek aangaan met haar. Ze kon altijd nog een smoes verzinnen voor waarom ze maar vijf jaar op deze school had gezeten, een jaar weggeweest, een jaar overgeslagen; ze kon zich hier heel makkelijk uitpraten. Maar voor nu deed ze dat niet, dan zou ze het alleen maar moeilijker voor haarzelf maken om haar leugen niet te laten doorschemeren.
Ze draaide haar hoofd kort richting hem en keek hem even vragend aan, waarna ze vervolgens lichtjes in de lach schoot. “That sounds like the worst pick-up line ever.” Merkte ze nonchalant op, een glimlach sierde haar gezicht, want ze kon er niks aan doen. Zachtjes schudde ze vervolgens haar hoofd. “Niet vaak, bijna nooit eigenlijk.” Was haar eerlijke antwoord, daarbij niet de reden meldend. Ze vond het helemaal niet erg uit te gaan of iets leuks te gaan doen, maar het waren de mensen en haar omgeving die het meestal voor haar verpestten. Ze had geen vrienden om mee te gaan, of althans, geen vrienden die ze randomly mee kon vragen om ergens naartoe te gaan – en zeg nou zelf, ze was nou niet bepaald dat soort persoon die zomaar een random vreemdeling ging vragen of deze ‘zin had om iets te gaan drinken’. ”Jij?” Besloot ze vervolgens maar te vragen, gewoon om het gesprek gaande te houden. Ze had immers niet heel veel gezegd de reis richting de Bokkenburcht.}