Als je geen geluid hoorde, zag het er best gezellig uit op de kamer van de student met zijn blauwe haar. Twee jongens, één met een sidecut die op zijn bed zat terwijl een andere kerel op een bureaustoel zat. Beiden zaten ze te lachen. Maar als je kon ruiken, rook je ook dat het geen gewone sigaretten waren die ze hadden zitten roken. Ze hadden zitten blowen, en dat maakte het minder gezellig voor een grote groep van de mensheid. Ja, Kai had een nieuwe vriend gemaakt, maar vooral omdat hij zich weer erg eenzaam was gaan voelen, nu Ryan het veel drukker leek te hebben. Hij had nog steeds aandacht en vriendschap nodig, en omdat hij met Alyssa ook niet alles kon bespreken doordat sommige dingen nu eenmaal mannendingen waren, was het wel leuk om een nieuwe, mannelijke vriend te hebben. Kailee bleef lachen en wreef met zijn handen de tranen van zijn wangen af, tranen van het lachen, puur doordat hij niet kon stoppen met lachen. Kai liet zich opzij vallen op het bed, hopeloos proberend lucht binnen te krijgen terwijl hij zijn kaken op elkaar dwong om te stoppen en weer serieus te worden. Michael, die veel vaker gewoon Carmen genoemd werd dankzij zijn achternaam en een stukje geschiedenis, kon echter niet stoppen met lachen. De kerel probeerde ook te stoppen, maar het lukte hem echt niet. Er droop een beetje speeksel via zijn mondhoek naar zijn kin en drupte zo op zijn broek. Kai schoot weer in de lach door dat zicht - wat was Carmen een idioot. Carmen kreeg zijn kaken niet op elkaar en omdat het zicht van een kwijlende twintiger zo stom was, sloot Kai zijn ogen, hopend dat de lachbui dan over zou trekken. "Loser", klonk er van bij Kai, die zijn ogen al weer geopend had en licht grinnikend een blik wierp op Carmen, die nu ondertussen ook wel bekomen was. "Bedankt, Rietz", klonk het antwoord. Kai rolde zijn ogen waarna hij op stond en richting zijn raam strompelde. Kort schoot hij weer in de lach doordat hij haast over Michaels voet heen gestruikeld was. "Carmen, je moet weg", grinnikte hij terwijl hij het raam open zette. De oudere jongen knikte instemmend en met een brede grijns op zijn gezicht liep de kerel naar het raam toe. Met een domme, stomme huppelachtige konijnensprong sprong Carmen het raam uit. Of ja, hij sprong op de vensterbank en zorgde erna dat hij veilig via muren en platformpjes van vensterbanken en luifels naar onder raakte. Kailee zwaaide hem na. "Tot morgen of zo, pothead", riep hij, waarop een breed armgebaar kwam van Michael om te zeggen dat Kai zijn bek moest houden. "Hou je goed, blauwe." Daarna liep de kerel weg. Kailee deed het raam op een kier en liet zich op het bed vallen. In zijn ooghoek zag hij dat er een leerkracht aan de deuropening stond. De leerkracht die de ronde deed om te kijken of alle studenten nog in hun kamers zaten. Het was nog maar kwart na elf, geen één student lag nu al te slapen of zo. Gelukkig was het aardig donker in Kai's kamer, want hij wist dat zijn ogen er best rood uit zouden zien. "Lig je nog niet, Rietz?" Kai schudde heftig zijn hoofd. "Zo meteen wel," antwoordde hij, voordat hij van zijn bed op stond en een beetje korter naar de deur toe liep, "ik ga eerst nog even pissen." Een afkeurend geluid klonk op zijn woordgebruik, maar het boeide hem zeer weinig. De leerkracht vervolgde zijn ronde, en Kai trok zijn deur zachtjes achter zich dicht. Hij zou helemaal niet 'gaan pissen', hij zou naar de grote zaal gaan; hij had honger.

De kerel liep de trappen af en wreef door zijn ogen waarna hij geeuwde. Zijn energie was plots wel erg afgenomen, maar zijn honger daaraantegen was toegenomen. Kai bleef voor de deuren van de grote zaal staan, en grinnikte even. Gesloten? Nooit. Na even moeite gedaan te hebben, had hij het slot weer open gekregen en kon hij de deuren open duwen. Hij knipperde met zijn ogen en keek de redelijk donkere zaal rond. Er was vast nog wel érgens eten te bespeuren, het was ondertussen nog maar twintig na elf. Het effect dat de joint op hem gehad had, was nu wel ongeveer uitgewerkt, en hij begon terug redelijk normaal te functioneren. De jongeman mopperde kort en begon rond te zoeken in de zaal naar eten. In de bakken zaten nog wel wat dingen. Een rond broodje had hij al tussen zijn tanden gestoken. Meteen begon het gevecht tussen zijn gedachten en zijn maag. Honger, geen eetlust. Niet eten, word je dik van. Niet eten, eten is slecht.
Even later zat Kai met een hoop eten voor zich helemaal alleen ongeveer in het midden van de zaal aan een tafeltje. Hij had drie broodjes voor zich liggen, een sandwich, een appel en een paar zoete snoepjes die hij nog gevonden had. Hij zat tegen zichzelf te mopperen hoe vies en stom hij al dit eten nu wel niet vond. Waar waren mensen als hij zich eens sociaal voelde! Op deze manier zou hij nooit meer vrienden dan Ryan, Alyssa en Carmen maken.

OOC: Voor Oliver~

Hij legde zijn handen op tafel. Hij strekte zijn vingers tegen het vlakke oppervlak van de tafel. Hij bekeek de wonden op zijn knokkels. Zijn blik verharde even, door het terugdenken aan de pijn. Natuurlijk kon hij weer niet alleen zijn in de refter, want terwijl hij zijn handen inspecteerde, kwam er iemand binnen gelopen. Kailee negeerde hem en deed verder met nietsen. Hij strekte zijn tenen uit tegen de vloer en hij hoorde de botjes in zijn tenen kraken. "Nice", mompelde hij tegen zichzelf, altijd tegen zichzelf. Hij was teruggekeerd in zichzelf. Toch hoorde hij dat er voetstappen zijn richting uit kwamen, hij hoorde ze, hij voelde de trillingen ook wel. Kailee begon gewoon te eten, ondertussen klaar met zijn handen te inspecteren. Ze waren boney geworden, had hij vastgesteld. Maar hij was ook ontzettend mager. 'Goedenavond.' De persoon ging tegenover de kerel met de sidecut zitten. Tegenover. Kai's goede mood was plots ver te zoeken. Toen hij nog high was had hij ontzettend hard zitten lachen met Carmen, maar nu wou hij deze zwartharige dude gewoon wegduwen, of zelf elders gaan zitten. Hij had zich nog geen vijf minuten eerder ontzettend sociaal gevoeld, maar nu duwde hij pissed en met tegenzin een broodje in zijn mond. Wat een loser was die dude die tegenover hem kwam zitten. Waarom zou je 's nachts met een type als Kai gaan praten? Of ja, velen vonden Kai een 'guur' type. En 's nachts bleef je toch weg van vage types? De vervelende jongen at. Ieuw, hij at. Kon hij niet weggaan?  'Jij ook hier omdat je honger had?' Er werd een gebaar gemaakt naar Kai's volle bord. Kailee ontplofte vanbinnen, hij wist niet zeker waarom. Plots sloeg hij het bord gewoon van de tafel af. Het bord sloeg stuk op de grond en Kai's eten lag overal, maar oprapen ging hij het niet. "Nee, Capt'n Obvious, ik kom hier voor mijn fucking plezier zitten", sprak hij ijzig. "Smakelijk", zei Kai toen, vol sarcasme en met een boze uitdrukking op zijn gezicht. Hij kruiste zijn armen op de tafel en legde zijn hoofd er op. "Het spijt me." Het klonk ongemeend. Ook sarcastisch, eigenlijk. Hij klonk gewoon doodop. Hij was ook doodop. Het interesseerde hem allemaal niet meer. De jongen hief zijn hoofd weer en viste een sigaret uit zijn pakje. Ze waren haast onafscheidelijk, hij en z'n pakjes. Hij stak deze peuk aan en keek naar de zwartharige jongen. "Wie ben je zelfs." Kai wist niet of deze jongen hem zou kennen. Sommigen kende hem wel, sommigen herkenden hem omdat er wel gesproken werd over "de jongen met het blauwe haar", maar hij was nooit en niet zo populair als mensen als Drake, Ryan, of Savador. Hij was ook niet zo knap. Hij was te mager. Mensen haatten zijn tattoos. Of zijn piercings. Of gewoon hem. Niemand hield hield nog van hem, dacht hij. Stiekem was hij een aandachtshoer, omdat hij zich ongeliefd voelde 24/7.