Met haar rug leunend tegen de deurpost van de stallen, haar ene voet ook steunend tegen de muur met haar knie uitgestoken, stond Roxanne te wachten op haar leerlingen. Het was een uurtje of 2 en de grote pauze was net geweest, dus ze verwachte wel dat sommige misschien wat langzamer op gang zouden komen. Zo was ze zelf ook altijd geweest. Als de bel dan ging duurde het zeker nog een minuut of wat voor ze daadwerkelijk in gang kwam en met haar vrienden al kletsend naar het lokaal liepen. Bij die herinnering kwam er een glimlach tevoorschijn. Good old times. En nu stond ze zelf voor de klas. Nooit gedacht dat haar leven zo’n wending zou nemen.

Er kwam een bruine border collie naar haar toe gerend met een tennisbal in z’n bek die hij voor haar voeten legde en op twee meter afstand op de grond ging liggen wachten tot ze de bal weer weg slingerde. Roxanne zetten zich af van de muur en gaf de bal een gigantische trap die het grasveld op schoot, met Gyp er racend achteraan. Uit de zijtas, die naast haar op de grond stond, haalde ze een blocnote en een potlood. Op de lijst stond een rijtje namen en haar lesplanning voor die les. Gewoon weer een introductie les. Een rondje voorstellen, een rondje door de stallen en wat basic informatie. En natuurlijk vragen beantwoorden als die er waren. Dit keer was de groep iets kleiner, maar dat was voor Roxanne geen probleem. Ze keek nog een keer op haar horloge. Ze konden nu wel elk moment aankomen lopen, gezien ze ook nog naar de stallen moesten komen vanaf het kasteel. Ze keerde terug in de leunende houding van daarvoor, met haar voet steunend tegen de houten wand van de stallen en een uitgestoken knie. Krabbelend op het blocnote. Wachtend tot de eerste leerling zou verschijnen.

Het was eigenlijk best gek. Ze zat nu sinds enkele weken op deze school, waarvan de eerste twee weken aanpassingsweken waren. Ze kwam van een primitief, afgezonderd dorpje en bevond zich nu in een modern, technologisch ontwikkeld kasteel; Ze had enige tijd nodig alles in zich op te nemen en te begrijpen. Dat was nu echter ook alweer een week of drie geleden, maar ze had nog nooit een les Verzorg voor Fabeldieren gevold. Best gek, voor iemand die een magneet was voor dieren...

Toen ze het briefje voor een introductieles van het beesten vak zag, had ze zich dus gelijk aangemeld. Dat was makkelijk goede cijfers halen, in haar ogen. Ze had het gevoel dat ze het nodig ging hebben als compensatie voor eventuele lage cijfers. Daarnaast was het ook gewoon lekker om ergens goed in te zijn. Ze hoopte maar dat haar jagersinstinct haar niet zou belemmeren; Haar hele leven had ze op wild gejaagd in plaats van het verzorgd... Het houden van vee was de taak van de vrouwen geweest en tot een paar maanden geleden, telde Seth als een man.

De bel zou over ongeveer vijf minuten gaan, dus had Seth nog snel een bezoekje aan de toilet gebracht. Verloren in haar eigen spiegelbeeld stond ze haar handen te wassen. Ze was nog steeds niet helemaal gewend aan het gewei, het groene haar en de felblauwe ogen. De onnatuurlijke haarkleur paste niet bij haar, vond ze. Haar huid had er niet de juiste kleur voor, vond ze. Met de ogen kon ze nog wel leven, ze had van zichzelf toch al blauwe ogen, maar het haar... En dan nog niet te beginnen over het indrukwekkende, donkergroene gewei bovenop haar hoofd. Plantengroei had zich rondom het gewei gevormd, met korte, liaan-achtige plantengroei tussen de twee stukken hangend. Ze zuchtte, schudde haar hoofd om weer uit haar trans te komen en draaide de kraan dicht.

De route van het kasteel naar de stallen kende ze zo onderhand uit haar hoofd. Ze kwam hier graag; het deed haar denken aan haar dorp. Deze plek zat niet onder de technologie en er kwamen ook vrij weinig studenten. Seth had geen probleem met haar medeleerlingen, maar de blikken die ze haar—of specifieker, haar gewei— wierpen waren nogal vermoeiend. Vandaag kwam ze hier echter niet om de rust op te zoeken. Ze kwam hier om te leren van een pro. Hopelijk. Toen de stallen in zicht kwamen, zag Seth dat ze niet de eerste was. Enkele andere leerlingen en de docente waren al aanwezig. Mooi zo. Dan hoefde ze niet lang meer te wachten. "Seth Tamoh," meldde ze toen ze bij de docente aangekomen was. Ze glimlachte vriendelijk en bleef in de buurt staan wachten tot de les zou beginnen.