Langzaam en onzeker had het jonge meisje haar weg vervolgd naar de bibliotheek. Ze was er angstig voor geweest sinds Iro haar van dat schaduw wezen had gered. Daardoor was ze niet meer in de imposante ruimte geweest. Toch verveelde het meisje zich zo nu en dan waardoor ze nu met een lichte tegenzin toch haar weg naar de bieb had gebaand. Haar blauwe heldere ogen gleden zenuwachtig over de deurknop heen. Ietwat onzeker en angstig keek het meisje over haar schouder heen voordat ze de deur opende en naar binnen slofte. Ze zocht niet specifiek naar een boek. Ze had gewoon zin om iets nuttigs te doen en Luna was op dit moment druk. Sandy haar goede vriend was nu ook ergens anders, waarschijnlijk niet eens op het school terrein. Hij ging zo nu en dan alleen op pad waarna hij terug kwam en soms dan ineens uren achter elkaar met haar doorbracht. Het meisje slofte verder terwijl ze een rilling onderdrukte. Ze schrok van een onverwachts geluid waardoor ze trillend in een hoekje bleef staan en met grote ogen naar een blondharige jongen keek.


Ooc: had weinig inspiratie dus sorry voor late en korte antwoord.

Het duurde niet al te lang voordat een blondharige jongen haar zag. Ze krulde zich beter op, in de hoop in een hoekje te verschuilen. De jongen sloot zijn boek en stond op waardoor het meisje geschrokken en zenuwachtig naar hem keek. Ze wou het liefste vluchten, toch durfde ze niet te bewegen. 'Hallo,' klonk er vriendelijk waarna het meisje de jongen aanstaarde. Zonder verder op zijn begroeting te reageren. 'Liet ik je schrikken?' Vroeg de jongen en hij kwam nog dichterbij. Gespannen beet het meisje op haar lip en knikte langzaam. Inmiddels was hij voor haar geknield en had daardoor haar vluchtroute afgesloten. Ze kon geen kant meer op in het kleine hoekje. De jongen zat gelukkig gehurkt zodat ze hem aan kon kijken en zelf niet op hoefde te staan. Daarbij kwam hij ook iets minder eng over. 'Sorry. Dat was niet mijn bedoeling.' Lachte de jongen zachtjed waardoor het meisje met moeite een glimlachje op haar gezicht zette. Als ze zo angstig bleef zou het vast niet al te lang duren voordat iemand haar zou gaan pesten, toch durfde ze ook niet iemand toe te laten in haar directe omgeving. Alleen Luna, Sandy en missschien Ronodan durfde ze te vertrouwen. Master Iro was ook niet vreselijk geweest. Het meisje zuchtte zachtjes. 'Wat is je naam?' Vroeg de jongen terwijl hij een hand door zijn haren heen haalde. 'Anna,' fluisterde het meisje bijna automatisch als antwoord. Ze kromp iets in elkaar terwijl ze over de schouder van de jongen voor haar probeerde te kijken. 'Ik ben Theneras.' Zei de jongen met een brede glimlach. Het meisje slikte moeizaam en keek voorzichtig naar de grond. Ze durfde hem niet uit haar ogen te laten. Straks zou hij.. Nee niet aan denken, ze was hier alleen voor een goed leesboek. Haar angstige grote ogen waren zichtbaar. Haar gezicht was dan ook een open boek. Ze bewoog ongemakkelijk en murmelde zachtjes een naam. Ze hoopte dat Sandy kon komen.

De jongen leek eindelijk op te merken dat hij te dicht bij haar zat. Ze had persoonlijke ruimte nodig. Zenuwachtig zuchte ze zodra de jongen naast haar ging zitten. Ondanks dat de hoek waarin ze schuilde niet erg groot was konden ze er beide makkelijk zitten, zonder dat ze elkaar aanraakten bij de schouders of benen. Het meisje keek vragend naar de blondharige jongen voordat ze trillend in elkaar dook. Ze zocht enige steun bij de muur waar ze tegen aanzat. Haar adem stokte lichtjes in haar keel waardoor ze noodgedwongen slikte. 'Anna is een mooie naam.' Zei de jongen met zijn kenmerkende glimlach op zijn gezicht gepleisterd. 'Ben je hier voor een leesboek Anna?' Vroeg de jongen haar zachtjes terwijl ze nog herstellende was van de angst en schrik van zonet. 'Of voor een schoolboek?' Ging de jongen onbeschaamd verder. Ineens bewoog het meisje naar hem toe en haalde zichtbaar haar schouders op. Haar bewegingen waren ongecontroleerd. Ze had wel moeten bewegen, de muur voelde niet al te lang prettig in een rug. 'Geen van beiden,' besloot het meisje uiteindelijk twijfelachtend te zeggen. Ze wist niet hoe ze met de situatie om moest gaan en krulde zich daardoor verder in zich op. Haar blauwe ogen knipperde ze nauwelijks terwijl ze voor zich uit tuurde. 'Sandy,' murmelde het meisje mistroostig. Het dier kon moeilijk overal met haar mee naar binnen gaan. Zeker met zijn vrolijke enigszins speelse gedrag. Het zou echt iets voor de Sand Spirit zijn om een boekenkast om te laten vallen. Ondanks dat miste ze haar maatje. Ze had hem nodig om zich veilig te voelen. Zoals eem klein kind in dergelijke situaties zijn knuffel tegen zich aangedrukt hield. Zo schuilde ze achter de Spirit totdat ze zich veilig waande.

De jongen leek haar niet te begrijpen en ze had ook niets anders verwacht. De meeste mensen deden niet eens een poging om iemand te begrijpen en haar beeld van mannen was erg vertekent door haar verleden. Dit alles zorgde er voor dat ze vaak een afstand hield tussen haar en de medemens. Haar blauwe ogen had ze nauwelijks op Theneras' gezicht gericht. Ze was te druk met haar eigen wereldje en gedachten om op te merken dat ze haar huisdiers naam had gemompeld. 'Sandy?' Herhaalde de jongen zacht met een vragende ondertoon waardoor het meisje geschrokken op keek. 'Ja,' murmelde ze zenuwachtig en gespannen. Het was vast niet normaal dat een huisdier zoveel voor haar betekende. Ze was waarschijnlijk een vreemde eend. De jongen was stil waardoor het meisje voorzichtig met een van de touwtjes aan haar kleding begon te spelen. De meeste shirts waren al verweerd door het vele dragen en wassen. Kinderen die in een weeshuis opgroeiden hadden materieel vaak tekorten. De beweging naast haar trok haar uit haar gedachten. Aandachtig keek ze naar Theneras waarna ze de hoed op de tafel zag liggen. Het deed haar denken aan een van de Cowboys die een van de jongere kinderen altijd had geïmiteerd. Niet van een film maar uit een boek. Het lievelingsboek van vele jongere kinderen. Een van de standaard verhalen. Ze giechelde zachtjes waarna ze snel slikte. Ze wou niet lachen om de jongen voor haar. Het waren meer haar oude herinneringen die ze herinnerde. Inmiddels had de jongen zijn hoed op en kwam hij weer naar haar toe gelopen. Heel even spande het meisje haar spieren aan waarna ze haar adem enkele seconden inhield. Theneras was bij haar neer geknield waarna ze voorzichtig naar de uitgang keek. Hij had haar niet ingesloten, dat was vast goed. Al kon hij haar nog altijd pijn doen als hij wou. Gespannen beet ze op haar trillende lip. 'Dus Sandy huh?' Vroeg de jongen haar zachtjes waarna ze bijna beschaamd knikte. Ze wist wel dat haar reacties waarschijnlijk abnormaal waren maar wou het er niet over hebben. Straks lachtte hij haar nog uit of ging hij vragen stellen. Ze hield niet van vragen, zeker niet als iedereen haar te jong achtte om serieus antwoord te kunnen geven. 'Zullen we jou naar hem of haar toebrengen, Anna?' Vroeg hij voorzichtig met een zachte stem die vergelijkbaar was met die van haar moeder. Het meisje knikte langzaam als reactie op zijn vraag. Ze wou heel graag naar Sandy toe en als de jongen haar dan toch kwaad wou doen had ze tenminste bescherming. Ze ging automatisch van het ergste uit. De uitgestrekte hand pakte ze naar enkele aarzelende minuten vast. Hij was warm waardoor ze de hand stevig vast hield. Haar eigen hand was vele malen kleiner dan die van Theneras waardoor ze zich zwak voelde. Ze kon nooit iemand aan die zo groot was, dat hij makkelijk op haar neer kon kijken. Ze mocht een slim meisje zijn maar echt krachtig stond ze niet in haar schoenen. Voorzichtig stond ze op waarna ze even op trillende benen bleef staan. 'Sandy is een hij,' fluisterde het meisje met haar breekbare stem.

De jongen moest lachen zodra ze hem voorzichtig verbeterde. Langzaam ontspande het meisje dan ook. In ieder geval was hij niet boos, alles was beter dan boze of agressieve mensen. 'Oké. Kom dan brengen we je naar hem toe.' Antwoorde hij haar met een glimlach. Het meisje knikte blij en opgelucht. Ze kon niet wachten tot het moment dat ze haar goede vriend kom omhelsen. De jongen pakte haar hand voorzichtig vast. Waardoor ze niet al te gespannen overkwam. De jongen begeleidde haar door de hele bibliotheek. Het meisje keek angstig om zich heen en bleef veilig in de buurt bij Theneras. Ze voelde zich niet prettig onder de starende blikken van de andere oudere leerlingen. Ze had kleinere benen en dus ook kleinere passen waardoor ze hem wat moeilijker bij kon houden dan iemand die groter was. Ze lette duidelijk overal op, ze hield alles zo goed mogelijk in de gaten. Was nooit geheel ontspannen. Zodra ze uit de bieb waren gaf de jongen haar een boekje. Ze bekeek het even en schudde haar hoofd. Ze hield van uitdagende en moeilijke boeken, geen boeken die haar leeftijdsgenootjes lazen. Juist andere boeken. Boeken die dure woorden hadden en de meeste van haar leeftijd niet zouden begrijpen. 'Hier, deze is voor jou.' Zei hij zacht en vriendelijk. Het meisje glimlachte uiteindelijk. Ondanks dat het boek haar niet beviel. Dat kon de jongen ook niet weten. Hij kendr haar niet en zij kende hem ook niet. Ineens stopte ze in haar pas en keek ze hem angstig aan. Wat wist ze nu van hem behalve zijn naam? Hij was sowieso ouder dan zij was. Ze hoopte ergens dat Sandy de school was binnen geglipt dan hoefde ze minder ver te lopen. 'Dus Anna. Waar is Sandy precies?' Vroeg hij terwijl ze verder liepen. Het meisje nog steeds aarzelend. 'Stallen,' fluisterde ze zachtjes. Daar sliep haar vriend altijd. Tenzij Luna of zijzelf hem naar binnen hadden geroepen. 'Hoe oud ben je Anna? Volgens mij ben je elf, klopt dat? En dan ben je dus heel slim voor je leeftijd als je nu al hier op school zit.' Begon de jongen op een zachte toon het gesprek. Het meisje scande de gangen af naar mogelijk gevaar. 'Ik ben elf en vind alles gewoon interessant.' Ze had dan ook vele interesses. Ze hield haar antwoorden expres zo kort, bang on iets verkeerd te zeggen of dat haar stem haar door de zenuwen in de steek liet.

Blijkbaar was haar gezicht makkelijk te lezen. Waardoor het meisje even ongerust op haar lip beet. 'Lees je nu al moeilijkere boeken? Of vindt je het gewoon niet leuk? We kunnen het terugbrengen als je wilt?' Verklaarde Theneras op een vriendelijke toon. Met een ongemakkelijke zucht knikte het meisje. 'Ik lees veel,' fluisterde ze bijna beschaamd. Ze had dan ook niet veel meer te doen gehad in het weeshuis. Ongemerkt liep er een rilling over haar rug. Het weeshuis was voor lange tijd haar thuis geweest. Ze herinnerde zich niet anders. Nu herinnerde ze zich jammer genoeg ook nog de periode met haar vader. Deze herinneringen had ze het liefst verloren. Ze wou haar verleden soms gewoon vergeten. Dan zou alles makkelijker zijn. De langzame passen waren redelijk bij te houden. Terwijl de weg vervolgd werd richting de stallen. Het was een redelijk groot complex, dat was het enige dan Anna dan ook wist. Dat moest ook wel met de grote hoeveelheden dieren die ook onderdak moesten hebben als de leerlingen les hadden. Zodra een hand zachtjes op haar rug belandde deinsde het meisje met een angstaanjagende schreeuw achteruit. Ze had niet verwacht dat de jongen haar aan zou raken. Onrustig deinsde ze op haar benen heen en weer. Haar ogen verlieten haar omgeving geen seconde. Alsof ze verwachtte dat elk moment een monster uit een van de deuren tevoorschijn kon komen. 'Kom Anna. Ik weet zeker dat Sandy ook blij gaat zijn om jou te zien.' Sprak Theneras op zijn rustige manier. Het meisje haalde diep adem en knikte toen. Hij had gelijk, Sandy was nu dichterbij en ze kon nu toch niet zomaar weg rennen. Tenzij ze wou verdwalen.

De blondharige jongen hurkte bij haar neer zodra ze redelijk beschaamd leek. Zo voelde ze zich ook, ze werd er vaak aan herinnerd dat ze anders was. Anders zijn was slecht. Ze wou niet anders zijn, want dat zorgde voor veel gedoe en bovenal kritiek. Ze kon daar niet goed tegen, onzeker als zij was. 'Ik lees ook veel.' Vertelde hij haar waardoor ze even fronste. Weinig mensen hielden veel van lezen, ze werd altijd nerd genoemd. Alleen maar omdat ze graag leerde. Was leren dan fout? Ze zuchtte zacht waarna ze opkeek. Hij was lang niet zo eng zoals hij leek. Maar wie weet hoeveel maskers hij op had. Hoe veel hij loog. Zou hij haar laten vallen als een baksteen waarneer ze hem echt nodig had? Zoals haar vader deed. Ze trilde even waarna ze op haar lip beet. Niet aan denken, niet aan denken dacht ze meteen. Ze moest herinneringen haar leven niet laten beheersen. Zeker niet als ze slecht waren. 'Vind je dit leuker?' Vroeg hij waarna hij haar een boek voorhield. 'Als je wilt, mag je hem lenen en dan regel ik het wel met fe bibliothecaresse.' Bood de jongen aan terwijl hij zijn schouders ophaalde. Het meisje knikte langzaam. Het leek een wat moeilijker boek. Al had ze nog nooit dat genre gelezen. Tenzij het moest voor bijvoorbeeld school of andere kinderen. Ze hield niet van spanning, ze had dat al te veel ervaren in haar korte leventje. Ze zou zich alleen maar meer zorgen maken om alle mogelijke gevaren... En dat deed ze al te veel. Ze was zich rot geschrokken zodra een hand haar rug aanraakte waarna ze als een angstig hert rondkeek. Alsof ze de benen wou nemen, weg wou vluchten. In tegenstelling tot een hert maakte ze wel geluid, ze gaf een ijselijke gil. Het was er een van angst, alleen angst. Ze hoorde de jongen nauwelijks tegen haar praten, totdat hij Sandy's naam uitsprak. Onmiddelijk deed ze haar uiterste best weer te kalmeren. Sandy was in de buurt en het was veilig bij hem. 'Sorry.' Begon de mannelijke stem weer waardoor ze verontschuldigend opkeek. Immers was zij van iets onbenulligs geschrokken. 'Dat was niet zo handig van me.' Sprak hij verder waarna hij weer neerhurkte. Ze had eerst niet eens opgemerkt dat hij tussendoor een poosje had gestaan. Ze merkte alleen nu op dat hij weer bewoog, voorzichtig zoals altijd. Alsof ze breekbaar porselein was. Die indruk kreeg het meisje bijna. Trillend stortte ze zich in de armen van de blondharige jongen waarna ze diep adem haalde. 'Helemaal niet handig zelfs. Ik wilde je niet weer laten schrikken, Anna.' Klonken zijn geruststellende woorden weer. Hij klonk niet boos of teleurgesteld. In tegenstelling, hij klonk juist vriendelijk en rustig. Waarom was hij niet boos? Rillend kroop het meisje tegen de jongen aan om zich te verstoppen van de toekijkende medeleerlingen. Ze waren immers de gangen nog niet uit. 'Sorry. Zullen we verder gaan naar de stallen?' Mompelde de jongen bijna. Het zoveelste excuus. Ze wist daardoor dat hij zich vast schuldig moest voelen, anders bood hij niet telkens zijn excuses aan voor iets dat niet zíjn schuld was. De jongen speelde wat met zijn hoed waardoor het meisje hem losliet en schichtig rondkeek. Wantrouwend naar de andere leerlingen in de buurt. 'Als je wilt, mag je straks mijn hoed wel op? Het staat je vast super stoer.' Zei hij met een glimlach waarna hij opstond en terug stapte. Het meisje schudde haar hoofd. 'Het is vast veelste groot.' Murmelde ze waarna ze diep in ademde. Nerveus keek ze om zich heen voordat ze vluchtig naar hem toe liep en zijn hand vast pakte. Angstig bleef ze rond zijn gestalte hangen. Bang dat iemand haar moment van zwakte had gezien en haar nu als prooi zag.

De jongen tegenover haar stak het boek naar haar uit zodat ze het aan kon pakken. 'Dat andere boek kan ik wel voor je terugbrengen, als je wilt?' Bood hij haar aan. Het meisje knikte voorzichtig, ergens wel opgelucht. Ze kon er niet goed tegen lang in een ruimte te zitten met zoveel onbekende mensen. Hierdoor kon ze ook mogelijke mannelijke leerlingen net iets langer ontwijken. Al was dat duidelijk niet met Theneras gelukt. Ze vond het prima in zijn buurt te lopen, meer niet. Maar zodra de jongen een hand op haar rug legde om haar naar de stallen te begeleiden was ze al haar rust kwijt geraakt. Het ene moment had ze rustig naar hem gekeken om het volgende moment een ijselijke gil uit te slaken. Daarna was ze weg gesprongen en had zich als een angstig dier van hem afgezonderd. Angstige dieren waren over het algemeen gevaarlijk, omdat zo hun overlevingskans het grootste was. Anna was niet gevaarlijk, zeker niet maar dat betekende niet dat ze niet uit zou halen als ze zich zo angstig voelde. Zeker als ze in een hoekje gedrukt stond en geen kant meer uit kon, zou ze proberen weg te komen. Haar vader had haar al te vaak te pakken gehad, dat geluk gunde ze niemand anders. Trillend en diep ademhalend om te voorkomen dat ze in een paniekaanval kwam, stortte het meisje zich ineens onbewust in de armen van de jongen. Wanhopig zoekend naar bescherming, en die ook vindend. De jongen bleef zo geruststellend mogelijk tegen haar spreken, waarna ze dichter tegen hem aankroop. Zo dicht zelfs dat ze zijn borst kon voelen trillen, terwijl hij sprak. Hij vroeg of ze verder naar de stallen wou, waarna ze natuurlijk een positief antwoord gaf. Ze wou het liefst zo snel mogelijk naar Sandy, al was ze nu nog verstijfd van angst. De jongen leek geen idee te hebben wat hij met zijn handen moest, waardoor hij begon te spelen met zijn hoed. Het jonge meisje liet hem daardoor ook los, al bleef ze doodsbang alles in de gaten houden. Het liefst bleef ze nog langer in zijn bescherming, zo kon niemand anders haar kwaad doen haar per ongeluk aanraken. Haar hart ging tekeer in haar borstkas waardoor ze wit wegtrok. Angstig keek ze rond, waarna ze dichtbij hem bleef. Zo konden de anderen haar niet zomaar te pakken krijgen, tenminste dat hoopte ze dan maar. Hij bood haar zijn hoed aan waarop ze voorzichtig en twijfelachtig antwoord gaf. Hij moest er gelukkig wel om lachen. Intussen had hij haar al weer wat meer ruimte gegeven en was hij weer opgestaan. Ondanks dat hij nu groter was, kwam hij niet zozeer bedreigend over. Hij had haar nu al lang kwaad gedaan, toch konden haar enigszins kalmerende gedachten haar niet laten ontspannen. Dat konden alleen Luna en Sandy. De desbetreffende Sandspirit zou vast snel in zicht komen zodra ze de school verlieten. Zijn antwoord op haar gemurmel had ze niet opgemerkt, waardoor ze er niet op reageerde, wel had ze door dat hij zijn hoed weer ophad, waardoor ze een waterig glimlachje vertoonde. Ze kwam weer dichter bij hem staan waarna ze zijn hand vastpakte, zodat ze in ieder geval in zijn buurt bleef. Theneras leidde haar door de resterende gangen, voordat ze uiteindelijk buiten kwamen. Zodra de deuren die naar de stallen leidden in zicht kwamen liet het meisje voorzichtig zijn hand los. Ze hoorde het geruststellende geluid van de vele dieren al waardoor ze dankbaar opkeek. Sandy, ze zou hem zo snel mogelijk vinden, tenzij hij haar natuurlijk sneller vond. Het duurde dan ook niet lang voordat ze de Sandspirit herkende, hij was makkelijk te herkennen met zijn lichte zandkleurige vacht en zijn hondachtige bouw. Al droeg hij ook een soort gewei dat natuurlijk eerder afkomstig was van een hert dan van en hond. 'Waar is Sandy precies, Anna?' Vroeg hij net op dat moment, dat ze hem los liet en ze voelde dat zijn greep ook wat verzwakt was. Ze keek met haar blauwe ogen naar de jongen voordat ze op de Sandspirit af liep. Het redelijk krachtige wezen draafde onmiddellijk op haar af waarna ze hem omarmde, trillend keek ze de jongen aan waarna ze een klein beetje glimlachte. Sandy observeerde Theneras onmiddellijk.

OOC: Sorry voor late reactie, had drukte met school en ben nu alles in aan het halen.