De sneeuw kraakte onder zijn voeten en zijn adem was goed zichtbaar in het koude winterweer. Zijn sjaal zat goed en warm om zijn nek, jas goed dicht. Dikke broek, zwarte schoenen. Aangekleed op koud winterweer. Zijn hoed had hij voor een keer niet op dat was namelijk niet handig als er straks sneeuwballen werden gegooid. Nog steeds had hij spijt dat hij zich had opgegeven voor dit.. evenement. Hij had lekker warm binnen kunnen zitten, maar nee hij liep hier op Cassia in die rot kou. Hij vond het op zich wel leuk, het beschermen van die sneeuwpop en het neerhalen ervan, die adrenaline kick was leuk maar dan liever in de zomer. Sneeuw en kou was zeg maar niet echt zijn ding. Hij schudde wat verdwaalde sneeuwvlokken uit zijn haar en liep gestaag door. Als hij stilstond, zou hij het zeker koud krijgen.
Hij zuchtte even zacht en keek even naar de grond, als er nu een wortel of iets onder de sneeuw lag, zou hij zeker op zijn plaat gaan. Dat was iets wat hij wel zag gebeuren. Het was ook iets, waar hij geen zin in had. De sneeuw zou zijn kleding vochtig en daardoor erg koud maken. Nee dat was iets wat hij niet zag zitten. Hij keek op toen hij vanuit zijn ooghoek een beweging zag, maar toen hij weer opkeek, zag hij niets. Hij schudde zijn hoofd even, het was vast zijn verbeelding geweest. Zijn ogen scanden zijn omgeving... Nu waar was die sneeuwpop?

(ooc: voor Zack Doffy)

Het was verse sneeuw, witte sneeuw die zijn kleding had besmeurd en wat hem ziedend had gemaakt. Maar dat was niet wat je kon zien aan zijn gelaatstrekken tenzij als je keek naar die uitpuilende pulserende ader bij zijn slaap, maar verder had de zwartharige jongen met de gifgele ogen een brede grijns op zijn gelaat die je haast als maniakaal kon omschrijven. Maar dat was Doffy ook gewoon; gek in zijn hoofd. Het enige waar de jongen aan kon denken aan wie zijn volgende slachtoffer zou worden, wie hem tot die drang kon brengen om iemands strot er uit te trekken, maar het toch alleen maar liet bij diepere wonden. Hoe meer de persoon leed, hoe beter. Doffy likte zijn lippen geamuseerd bij de gedachte terwijl hij verder wandelde in de sneeuw met zijn handen in zijn zakken. Zijn gele ogen keken rond en merkten een gedaante op niet zo ver van hem. Vast een of andere sul die zocht naar de sneeuwman maar er niet in slaagde om deze te vinden. Zijn ogen twinkelden en hij sloop op de jongen af om dan zachtjes in zijn oor te fluisteren: “Aan het zoeken voor die sneeuwman jongen? Ik weet een interessanter iets om te doen. Wanna play? I can’t guarantee it won’t get bloody.~” Nee hij bedoelde het niet vettig, nee hij wilde zijn lichaam op de grond zien, omringd door bloed en tranen.

" Trembling, crawling across my skin."

Hij voelde dat er iemand achter hem stond dan dat hij hem hoorde. Zijn spieren stonden aangespannen voor een flight or fight actie. “Aan het zoeken voor die sneeuwman jongen? Ik weet een interessanter iets om te doen. Wanna play? I can’t guarantee it won’t get bloody.~” Klonk het fluisterend in zijn oor. Hij was nog nooit zó snel omgedraaid, ogen groot, hand hoog ter verdediging, klaar om zijn belager een mep te verkopen en... Zijn adem stokte in zijn keel. Een gast van zo een twee meter stond tegenover hem, gif gele ogen en een grijns die niets goeds voorspelde. Hij had deze jongen niet in zijn team gezien, wat betekende dat hij van het andere team was. Automatisch deed hij een stap achteruit, zijn hand liet hij zakken. Deze vreemde kerel gaf hem de rillingen, niet van de kou en níet de goede soort. De zwartharige jongen zag er maniakaal uit, niet iemand die hij zonder consequenties iets aan kon doen of uit reflex kon gebruiken als boksbal. Hij besefte dat hij toch wel íets moest zeggen omdat dat hij al even stil was geweest, en hij slikte een keer voordat hij sprak. 'Ik kan goed genoeg die sneeuwman zelf vinden.' begon hij, zijn stem klonk zelfverzekerder dan hij zich voelde. 'En nee, ik wil niet mee doen aan je... spelletje.' zei hij daarna, en het klonk (voor zijn doen) kil. Hij deed nog een stap achteruit, keek snel om zich heen. Er was genoeg om te gebruiken ter verdediging, genoeg schaduwen om te vormen, mocht het erop aan komen. Hij hoopte van niet. Deze jongen oogde sterker dan hij was, meer ervaren, of hij ouder of jonger was durfde hij niet te zeggen.

"Feeling your cold dead eyes, stealing the life of mine."

De spiertjes van de jonge kerel spanden zich op en hij voelde de kick in zijn lichaam over hoe hij ervan hield om mensen ongemakkelijk te zien worden in de nabijheid van hem, hoe ze liever wegkrabbelden in plaats van hem recht in zijn ogen te kijken. Hij hield ervan, hij wilde meer. Hij likte zijn lippen voor hij recht zijn lippen haast tegen het oor van de jongen om dan te spreken over een spelletje te spelen met hem, eentje waarbij er bloed zou vloeien. De jongen had zich als de bliksem omgedraaid, leek klaar te staan voor hem een klap te verkopen, maar dan bevroor hij. Een bredere grijns verscheen op Doffy’s gelaat toen hij zag hoe de jongen zijn ogen zo groot waren geworden als golfballen terwijl Doffy zelf hem met zijn gifgele ogen toekeek, vol twinkelend amuse over wat er hier aan de hand was. Eindelijk werd de stilte verbroken na een paar minuten, door de jongen die eindelijk de ballen had gekweekt om te spreken: 'Ik kan goed genoeg die sneeuwman zelf vinden.' Oohhh, waar haalde hij deze zelfverzekerdheid vandaan? Het verraste hem haast. 'En nee, ik wil niet mee doen aan je... spelletje.' Oh nu begon hij kil te doen en dat amuseerde hem, werkelijk. “Wie heeft er gezegd dat je een keuze had skinnyboy?” Langzaam liet hij zijn tong over zijn bovenlip glijden om dan een stap dichter te zetten terwijl de jongen duidelijk al paniekerig om zich heen aan het kijken was. Doffy liet zijn wijsvinger langzaam van zijn onderlip tot aan zijn kin glijden voor hij deze dan naar Theneras richtte. “I've thought of a wonderful present for you... Shall I give you despair?” sprak hij met een brede tevreden grijns voor er een lichtmagiebal zijn vinger verliet aan de snelheid van een kogel, richting de jongen.

Hij vertelde de jongen dat hij niet mee zou dan aan zijn 'spelletje.' De lange, zwartharige jongen met die gif gele ogen keek bijna geamuseerd. “Wie heeft er gezegd dat je een keuze had skinnyboy?” zei hij waarna hij zijn tong over zijn bovenlip liet gaan. Bij een ander had het er maf uitgezien... bij hem? Hem maakte het angstaanjagender. De jongen deed een stap dichterbij. Theneras neigde er naar om weer een stap naar achteren te doen, maar bleef op zijn plek staan. Hij zag de lange jongen zijn wijsvinger van zijn onderlip tot aan zijn glijden waarna hij hem op Theneras richtte. Theneras' ogen flitsten even naar de vinger en weer terug naar de jongen, hij wilde graag oogcontact houden, zien wat hij deed en dacht. Al was dat laatste haast onmogelijk, deze knaap was compleet gestoord. “I've thought of a wonderful present for you... Shall I give you despair?” klonk zijn stem en een brede, tevreden grijns kwam op zijn gezicht. Theneras had genoeg tijd om te zien dat de jongen tegenover hem magie afvuurde, maar op dat moment raakte het hem in zijn schouder. In reflex schoot zijn hand naar zijn schouder en hij siste even in pijn. Hij had dan een hoge pijngrens en een rug vol littekens, dit voelde hij wel degelijk. Hij voelde zijn hand warm en vochtig worden en hij wist dat zonder te kijken er bloed uit zijn wond sijpelde. Het zat op zijn hand, drong in zijn kleren. Het voelde niet alsof de "kogel" nog in zijn lichaam was. Nee dit voelde meer alsof hij dwars door zijn schouder was gegaan. Dat was dan wel beter, had hij gehoord. Zijn hand haalde hij van zijn schouder en hij creëerde een zweep vanuit de schaduwen. Het was een spreuk die hij het beste onder zijn knie had. Deze jongen, medeleerling, was knettergek en hij moest zichzelf kunnen beschermen. De dichtstbijzijnde schaduw was een paar meter van hem af, het lukte hem nog niet om die schaduw naar hem toe te roepen dus zou hij daarheen moeten... en het was net een meter te ver. Deze jongen had langere benen dan Theneras had, zou hem zo de pas afsnijden. Dan maar geleidelijk aan dichterbij geraken en afstand tussen hemzelf en de zwartharige jongen creëren. Hij zwiepte zijn zweep zo hard als hij kon op de jongen af.

Het was leuk om gevreesd te worden en de reputatie van zijn andere kant compleeet te verpesten. Want om eerlijk te zijn wilde hij gewoon Zacks leven zo miserabel mogelijk maken en gunde hij die kant helemaal geen geluk. Dus dit was ongeveer een van de leukste dingen om te doen; mensen laten zien hoe monsterlijk de jongen wel niet was, roddels verspreiden tot het ochtendgloren. Doffy likte zijn lippen, de jongen deed niet de moeite om achteruit te stappen en dus kon Doffy zonder enige problemen dichter komen. Zijn vinger gleed van zijn lip naar zijn onderkin voor geen enkele reden, gewoon omdat hij het leuk vond om dat te doen. Toen hij de laatste woorden prevelde over hoe hij de jongen een flinke hoop ellende zou bezorgen, had hij een lichtmagiekogel door de jongen zijn schouder gejaagd, wat resulteerde in een kreet die de jongen uitslaakte. Een grijns sierde Doffy’s lippen want dit was exact wat hij wilde horen: de schreeuwen van pijn. Eindelijk leek te jongen ook in actie te willen schieten, een schaduwzweep werd gevormdt en Doffy kon het werkelijk niet laten luidop al grijnzend te zeggen: “Kinky.” De jongen probeerde afstand te creëren maar hij was niet van plan dit te laten gebeuren. De zweep, hij stootte een korte grom uit toen hij deze impact liet nemen met zijn hand en deze liet vullen met een hele bom aan lichtmagie in de hoop de jongen zo te laten schrikken en te laten brandden. Een grijnsje was weer op zijn lippen te vinden toen hij keek naar hoe er bloed van zijn hand sijpelde.

De kogel was dwars door zijn schouder gejaagd. Even had hij gesist in pijn en zijn andere hand op de schouder gelegd. Hij voelde hoe bloed uit zijn wond sijpelde, zijn kleding introk en op zijn hand terecht kwam. Hij zuchtte even dat werd nog een litteken. Hij haalde zijn hand van zijn schouder en creëerde een zweep vanuit de schaduwen. “Kinky.” hoorde hij de zwartharige jongen zeggen. Theneras gromde even in antwoord voordat hij de zweep met een harde zwiep door de lucht liet gaan. De zweep maakte contact met de hand van de maniakale vreemdeling die als reactie een bom maakte van lichtmagie. Theneras' zweep flikkerde een paar keer helderblauw waarna zijn hand even brandde en hij en wendde hij zijn ogen naar zijn eigen hand. Er zat een mooie brandplek. Niet genoeg om een litteken achter te laten maar het zou wel een aantal dagen zeer blijven doen. De jongen gluurde naar zijn eigen hand, en grijnsde. Waarom precies wist Theneras niet, en dat hield hij ook liever zo. Hij pakte zijn schaduw zweep weer goed breed en staarde de jongen tegenover hem even aan. Hij deed een stap achteruit, hief zijn zweep even op en liet hem met alle kracht die hij had neerkomen op de jongen. Hij stapte schuin naar achter, dichter naar de plek toe waar hij heen wilde. Nog een keer zwiepte hij met zijn wapen en deze keer richtte hij op de benen van de jongen. Het zou hem wat tijd en afstand winnen als hij hem uit balans kon brengen, ervoor kon zorgen dat hij zijn evenwicht verloor.

De jongen bloedde, het maakte hem helemaal vrolijk en bracht hem in een opperbest humeur. De jongen had gesist in pijn, het klonk als muziek in Doffy’s oren, wat je kon opmerken door de twinkelingen in zijn ogen. De zweep die de jongen had gemaakt van dark magic vond hij alleszins al enorm kinky hoor want dit was allemaal gewoon een spelletje voor hem. Een lichte grijns sierde zijn gezicht toen hij de schaduwzweep beetnam, die zijn hand had doen laten bloedden om dan het tot een lichtmagietijdbom te maken die de blondharige jongen zijn hand hopelijk zou verbrandden, wat het ook deed. Het was geen extreme brandwonde, maar het zou vast venijnig steken. Doffy liet de zweep los die daarna weer serieus werd vastgenomen en recht op hem neerdaalde. Zijn ogen werden kort even groot om ze dan stijf dicht te doen en zijn hoofd omlaag te richten om het oog niet te beschadigen. Hij wilde immers nog serieus kunnen zien. Alleen zijn wenkbrauw werd geraakt en een stuk van zijn voorhoofd terwijl hij gewoon bleef staan. Deze keer zag hij de zweep wel afkomen en sprong hij er letterlijk en op een best droge manier over om dan op de jongen af te stormen, in een poging hem met een zijwaartse vuistslag richting zijn zij, hem weg te slaan van die schaduwen mits een klein beetje luchtmagie om te klap te verergeren mocht deze raken.

De zweep kwam hard neer op het hoofd van de jongen. Hij had wel net op tijd zijn hoofd weggedraaid waardoor het zijn wenkbrauw had geraakt. Het begon te bloeden en leek aardig diep te zijn, al was het lastig te zien vanaf deze afstand. Theneras was er vrijwel zeker van dat hij de zwartharige jongen een litteken gegeven had. Onder andere omstandigheden had hij er waarschijnlijk spijt om gehad, dit doordat hij echt een hekel had aan zijn eigen littekens, maar nu? Nee, nu had hij alles behalve spijt, het kon hem eerlijk gezegd weinig schelen dat die lange gast nu een litteken had. Hij hief de zweep op en zwiepte hem in de richting van de benen van de jongen. Als hij hem nu zijn evenwicht kon laten verliezen? Jammer genoeg had hij het door en hij sprong op de zweep om vervolgens op Theneras af te stormen. Shit. De vuist ging rakelings langs hem heen. Het was hem gelukt om ternauwernood naar de kant te springen, en hij slaagde een zucht van opluchting, maar was jammer genoeg wel verder weg van waar hij heen wilde. Hij gromde even zacht uit frustratie dat was waarschijnlijk ook waar de jongen op had gerekend al was zijn doel om hem daarbij te verwonden mislukt. Waar waren de scherpe wapens, messen of dolken wanneer je ze nodig had? Hij had nog niet eerder zo erg de neiging gehad om ze te gebruiken, al had hij ook nog niet in zo een scenario gezeten sinds hij op de academie gekomen was. In de lessen wel, maar dat was minder hectisch en geen leven of dood. Dit.. Hij was niet zeker of de jongen hem wilde verwonden of erger, maar dit.. Dit was wel écht. Een grote fout zou fataal kunnen zijn. Theneras wist dat maar al te goed. Hij slikte even, deed een stap opzij en keek even naar de bomen. Nee, de takken waren te hoog en te bot. Hij had nu echt geen tijd om ze scherp te maken. Dan maar met zijn zweep en andere magie verder, want met zijn blote handen vechten? Dat zag hij nou niet bepaald zitten bij een (grote) gast als deze zwartharige jongen. Hij maakte even snel een schaduw bal en vuurde deze af naar de jongen, en maakte wederom een zweep. Hij sloeg deze door de lucht, en hoorde het zwiepende geluid niet eens, doordat zijn hart in zijn keel klopte en het bloed suisde in zijn oren, hij stond compleet stijf van de adrenaline. Van deze naamloze jongen was het vrij moeilijk, misschien zelf onmogelijk, om te winnen. Dus vluchten was de enige goede optie, al moest hij nu opzoek naar een andere schaduw waar hij naartoe kon. En als dat niet lukte, moest hij tijdrekken, hopen op help. Zich overgeven was hier geen optie, hij had geen idee of hij hier dan wel levend vandaan kwam.

Zijn wenkbrauw hing nu onder het bloed en ook droop het langzaamaan naar beneden terwijl Doffy er maar geamuseerd om leek te grijnzen alsof het fijn was dat hij nu een litteken had. Deze keer zag hij de zweep wel afkomen en sprong hij er letterlijk en op een best droge manier over om dan op de jongen af te stormen, in een poging hem met een zijwaartse vuistslag richting zijn zij, hem weg te slaan van die schaduwen. Het raakte niet, maar het had de blondharige jongen wel verder van zijn doel weggehaald, wat de hele bedoeling geweest was achter dit. De jongen gromde uit frustratie en het enige wat Doffy deed, was er om lachen, werkelijk. Zelf had Doffy zijn katana uit zijn schede gehaald die hij mooi onder zijn jas had kunnen verstoppen en deed er een spreuk op waarmee deze begon te gloeien. Toen de jongen een schaduwbal op hem afvuurde die veel te obvious was geweest, deed hij een stap opzij en miste deze dus helemaal. De zweep raakte ook niet, want ook nu was hij veel te oplettend geweest. Een grijns sierde zijn lippen en hij bewoog het zwaard in slashende bewegingen waarbij dus blauwe vlijmscherpe luchtmagie op de blondharige jongen afsuisden. Na drie keer zo heftig te bewegen met zijn katana, keek hij gewoon toe, observerend wat de blondharige jongen ging doen.

Op de plek waar de zweep de jongen had geraakt, wat zijn wenkbrauw was, zat het nu onder het bloed wat langzaam naar beneden droop. Het was een vrij diepe wond dat hoogstwaarschijnlijk een litteken zou vormen. De zwartharige jongen leek er niet mee te zitten en grijnsde geamuseerd. Theneras mepte naar hem met zijn zweep maar de jongen ontweek het, sprong er zelfs op, waarna hij snel op hem afrende. De blonde van het stel kon de zijwaartse vuistslag nog net ontwijken, en gromde gefrustreerd, want hij was nu verder van zijn doel. De nog steeds naamloze jongen lachte zacht en als reactie daarop vuurde Theneras een schaduw bal op hem af. Hij miste finaal, logisch ook hij vocht nu niet met zijn hoofd hij had gewoon gereageerd. Snel hierna zwiepte hij met zijn zweep richting de lange zwartharige, maar ook deze miste. Tssk, hij zette zijn kaken op elkaar en klakte nog net niet met zijn tong uit frustratie. De zwartharige grijnsde naar hem, en Theneras begreep nu ook waarom, toen er een katana slashende bewegingen maakte. De katana zelf deed verder niet veel, het was de vlijmscherpe luchtmagie die ermee werd gecreëerd. Drie, drie maal vlijmscherpe en blauwige luchtmagie. De eerste suisde langs zijn voorhoofd, sneed een klein stukje van zijn haar af. Hij was net te laat geweest met weg stappen. Het voordeel was, was dat hij het nu minder hoefde te knippen. De tweede ontweek hij met gemak door een zijwaartse koprol en de derde raakte hem wederom bij zijn schouder. Hij siste in pijn. Godverdomme natuurlijk raakte dat ding hem op zijn al pijnlijke schouder. Het was gelukkig niets vitaals en hij mocht ook van geluk spreken dat het dezelfde plek raakte, liever één gewonde plek dan meerdere maar het maakte het wel dat het des te meer pijn deed. Theneras krabbelde overeind van zijn positie, hij zat namelijk nog licht gehurkt door die zijwaarte koprol en hij veegde met zijn mouw over zijn voorhoofd. Het was geen diepe wond zoals op zijn schouder. Het zou geen litteken worden, maar het bloedde wel erg zoals hoofdwonden altijd deden en het droop nu bijna in zijn ogen. Zijn schouder stak als hij zijn arm probeerde te bewegen. Shit. Dit was alles behalve goed. Hij voelde het bloed van zijn vingertoppen druipen, zag het ook in de witte sneeuw belandden. Een mooi contrast dat felle witte met dat helder rode. Hij keek weer naar Doffy, al wist hij zijn naam nog steeds niet. Hij had op het moment niets anders dan zijn hand, voeten en magie te gebruiken. shit. Dit had een leuke dag moeten zijn, koud en druk maar leuk. Een rede voor hem om tussen de mensen te komen, sociaal te doen en inplaats daarvan stond hij hier leunend tegen een boom met een maniakale medeleerling.Hij duwde zich van de boom af, vuurde een schaduwnet verzwaard met dark matter op de jongen af. Het kon schaduw wezens vangen (en ook mensen wist hij) het had geholpen tijden het vangen van Revas, waarom zou het bij deze jongen niet helpen? Hij deed een stap naar achteren, liet een prachtig bloedspoor achter in de sneeuw, druppeltjes rolde van zijn vingers... Juist en nu?