Het zachte tikken van de regendruppels op de ramen hield haar nu al uren wakker. De laatste keer dat het regende was ze doodsbang naar Ronodan gegaan. Het weer werd heftiger nu het duidelijk herfst was. Er waren regelmatig heftige windhozen of het regende dagen achter elkaar. Anna was er nog niet over uit wat ze prettiger vond. Het was beide zwaar voor haar. Haar angsten en nachtmerries hadden niet verminderd, ze waren juist verergerd, kwamen met bakken uit de hemel vallen. Net zoals de regen op dit moment. Er was geen houden meer aan. Dus draaide het meisje zich lichtelijk geërgerd door de zoveelste slapeloze nacht weer om en kneep haar ogen dicht. Het meisje was erg bewust in haar gedrag en wist daardoor ook dat ze haar moeder niet nog meer lasten wou geven. Luna was al bezorgd om haar gezondheid. Sinds ze de eerste dag letterlijk ziek was geweest van alle emoties die rond dwarrelde in haar hoofd. Ondanks dat ze veilig onderdak had in de Cruinne was ze nog altijd niet volkomen op haar gemak. De eerste paar dagen had ze al voor voldoende ophef gezorgd. Waardoor ze nu met moeite weer haar masker had opgezet. Ze wou niets achterhouden voor Luna maar vond zichzelf niet belangrijk genoeg om haar van haar taken als Legendarische Magiër af te houden. Ze had al die jaren voor zichzelf gezorgd dus zou dat nu ook niet zo moeilijk moeten zijn, toch?

Nu de regen was toegenomen was het waaien van de wind ook duidelijker geworden. Waarschijnlijk zou er weer een herfststorm zijn die nacht. Het was al zo donker in haat kamertje waardoor ze gespannen haar handen tot vuisten kneep. Het donker was haar grootste vriend en tevens haar grootste vijand. In het donker waren de meest vreselijke dingen gebeurd, dingen die het daglicht niet verdragen konden. Maar ook was het haar veilige haven geweest, wanneer ze zich verstopte voor het monster dat haar vader was geweest. Een monster dat te laat in zijn kooi geplaatst werd. Het meisje trok al rillende de dekens verder over zich heen zodat ze nu opgekruld in de foetushouding lag en de dekens een veilig en warm, knus plekje vormden. Ze had het nog steeds koud, niet zozeer door het herfstweer. Ze had het koud door haar gegronde angst, door het feit dat ze nooit helemaal gerust gesteld kon worden. Tenzij haar vader miraculeus overleed. Dan was ze vrij van de onzichtbare kettingen die zich stevig om haar polsen gebonden hadden, figuurlijk gezien natuurlijk.

In het weeshuis zou ze normaal gesproken een van de vele oude en verweerde boeken pakken en gaan lezen. Zolang ze niet te lang over haar pijnlijke verleden dacht was er eigenlijk niets aan de hand. Toch leek ze haar gedachten nooit helemaal uit te kunnen zetten. Ze was het meer dam gewend om altijd op haar hoede te zijn, overal rekening mee te houden. Dat ze was vergeten hoe het was om "normaal" te zijn. Zover het mogelijk was onder dat noem te vallen. Het getik was ondanks dat ze onder de dekens verstopt zat nog goed te horen. Nu duidelijk gefrustreerd gooide ze de dekens van haar kleine lichaam af en stond ze op. Ze was een smal en klein meisje. Vreselijk fragiel, alsof ze elk moment kon breken. Ze gaf niet zozeer de indruk sterk te zijn. Al was ze krachtiger dan de meeste mensen waarschijnlijk voor ogen hielden. Het was mogelijk dat het uiterlijk niet overeenkwam met het innerlijk. Mensen lieten zich zo makkelijk misleiden door het uiterlijk, hetgeen dat bij haar heel liefjes was. Ze zag er niet uit als iemand die zich kon misdragen of de regels niet zou volgen. Ze was erg strikt opgevoed waardoor ze niet durfde een van de regels te breken. Zelfs regels die eigenlijk klinklare onzin waren volgde ze vaak nog op. Net zoals ze belang legde bij de juiste manieren. Zeker nu Luna haar moeder was, ze kon geen slechte indruk achterlaten bij haar moeders collega's.

De nu al vertrouwde geuren van het donkere kamertje zorgden ervoor dat ze relatief ontspannen haar veromfaaide ochtendjas aan kon doen. Het was een oud en versleten ding, en zorgde ervoor dat ze er een beetje ziekelijk uit zag. De maat was niet juist, de ochtendjas was te groot en duidelijk al helemaal afgedragen. De mintgroene kleur stond haar ook niet helemaal, zeker niet met haar lichtroze en verweerde pyjama. Ze deed niets aan haar voeten, ze was dan ook niet van plan lang weg te gaan. Ze moest gewoon even tot rust komen, een luchtje scheppen zoals oudere mensen het waarschijnlijk zouden noemen. Sandy haar geliefde huisdier sliep in de stallen, dus kon ze die niet zo snel vinden. Luna wou ze laten slapen, die had haar rust ook nodig. Dus zat er niets anders op dan dat ze zichzelf gerust zou stellen. De enige manier was het lezen van een boek. Ze had al snel uitgevonden dat het wat lastiger was dan normaal. Ze kon nergens een boek vinden die haar niet nog meer angst aan zou jagen of te moeilijke taal bezat. Met een voorzichtige beweging had het meisje dan ook uiteindelijk de deur geopend nadat ze erna toe gelopen was. De toren werd minder patrouilleert door de leraren sinds er bijna geen kinderen woonden. Dus had het ook geen zin in de gaten te houden of ze wel echt sliepen. Natuurlijk viel het leraren wel op als Anna elke dag vermoeid de klas in kwam lopen. Al had ze voldoende oefening gehad om het meeste achter haar maskers te houden. Op die manier zou ze minder snel de zelfde pijn herbeleven. De pijn die ze nog geen plekje had kunnen geven. Langzaam vervolgde ze de weg van de trap naar beneden toe. Uiteindelijk kwam ze ook langs Ronodans kamer maar ze wou hem niet nog eens wakker maken. Zodra ze helemaal beneden stond of in ieder geval bij de laatste kamer keek ze verward rond. Ze was zo moe dat ze haar ogen nauwelijks open kon houden. Haar voeten waren koud en haar handen had ze diep in haar zakken weg gestoken. Op haar hoede liep ze weer richting de trap waarna ze zachtjes trillend op de laatste tree plaats nam. Ze wist niet hoe ze zich hier ooit mee zou kunnen redden. Ze wou het liefst zichzelf verdiepen in verhalen waar ze niets mee te maken had, zoals in boeken. Dan kon ze haar mistroostige leventje vergeten. Haar schouders schokten zodra de eerste snik naar boven kwam. Hierna verstopte ze zich zo goed en kwaad ala het kon op de onderste tree. Veel bewoog ze niet meer, waarna ze vermoeid haar lange haren uit haar gezicht wreef. Gestopt met huilen was ze nog niet, al probeerde ze de maskers weer op te bouwen. Ze brokkelden te snel weer af. Te snel voor haar, ze wist niet of ze de volgende stap wel durfde te nemen.

Het meisje was zo erg van slag geweest dat ze niet door had gehad dat er voetstappen naderden. Was dat wel het geval geweest had ze zich waarschijnlijk snel verstopt. Niet dat ze daar zo goed in was, het had haar nooit beschermt tegen de aanvallen van haar vader. Inwendig kromp het meisje ineen terwijl ze herinnerde hoe het was geweest. Er waren misschien al een paar jaren verstreken sinds ze voor het laatst iets van haar vader, haar enige levende familielid had vernomen. Toch betekende dat niet dat ze zich er beter door voelde, ze was nog steeds niet veilig. Het was een man van zijn woord, en de laatste woorden die ze van hem had vernomen waren niet de beste om te horen. Snikkend en rillend van de koude had ze zich opgekruld op de laatste trede van de lange trap. Haar haren waren voor haar ogen gevallen, sinds ze zo voorover gebogen zat. De spieren in haar schouders en rug begonnen al te protesteren terwijl ze met horten en stoten adem haalde. 'Hé gaat het wel? Is het niet een beetje te koud om hier te zitten?' Klonk er ineens, waardoor het meisje haar schouders geschrokken aanspande. Ze had niemand verwacht rond deze tijd, het was al donker en zelfs haar moeder sliep. Luna leek nooit te willen slapen zolang ze er niet zeker van was dat Anna helemaal in orde was. Het meisje beet voorzichtig op haar lip en keek de man in het donker met haar betraande ogen aan. Hij was naast haar geknield, op zijn knieën. Wat vast en zeker geen prettige houding was om lang vol te houden. Hij hief zijn arm, en ondanks dat het nauwelijks te zien was in het donker verstijfde het meisje, terwijl snikken nog langzaam uit haar borst omhoog resen. Ze bewoog onhandig naar achteren toe totdat de man zijn arm weer liet zakken. Een flits van een herinnering zorgde ervoor dat ze een geschrokken kreet uit slaakte. Een hele zachte, maar doordat de man zo dichtbij zat had hij het zeker kunnen horen.

'Miss Aylward, u moet meekomen,' klonk de heldere hoge stem van een van haar verzorgers. Een wat gezette donkerharige vrouw met sprekende groene ogen. Het meisje stond langzaam op van het bankje waar ze net op had zitten lezen. Het briesje dat door haar vastgebonden haren blies zorgde ervoor dat ze de bladzijden nauwkeurig vast had moeten houden, anders vielen een paar van de bladzijden soms terug. Ze sloeg met een zachte en doffe klap het boek dicht waarna ze de verzorger volgde. Ze kon het geen moeder of vervangende ouder noemen. Er waren zoveel kinderen dat er nooit genoeg tijd was om een kind de juiste aandacht te geven. Met een beetje tegenzin volgde ze de vrouw door alle gangen, ze had veel liever het boek uitgelezen in het waterige zonnetje dat nog scheen. 'Miss Aylward, zodra u de kamer van het hoofd inloopt, moet u onthouden de juiste woorden uit te spreken. Dat kunt u toch?' Zei de vrouw op de meeste moederlijke toon die ze kon opbrengen. Anna knikte langzaam en keek daarna naar de grond. Ze had toch niets fout gedaan? Waarom moest ze dan anders hier heen. 'Nu ga dan maar,' vervolgde de vrouw, in de hoop het jonge kind aan te sporen naar binnen te gaan. Het was een kil kamertje, niet alleen door het hoofd dat een strenge aura om zich heen had hangen. Maar ook door de lichtinval. Het was donker en rook er na oude mensen. De muffe geur begroette haar zodra ze de deur opende. Ze had natuurlijk wel eerst netjes geklopt. Daar stond een lange man, met dezelfde ogen als haar met alleen een kille blik. Alsof zijn ogen bevroren waren, was hij boos? Heel langzaam nam ze plaats op de stoel naast de lange man. 'Miss Aylward, dit is Mister Aylward,' begon het hoofd langzaam, een zachte glimlach op haar getuite lippen. Ze zag er nu aardig uit, maar Anna wist van eerdere ervaringen dat het zeker geen aardige vrouw was. Ze wou niet alleen met die vrouw zijn. Dus legde ze zich maar zo snel mogelijk bij de schok neer. Waarom had die man dezelfde achternaam? Haar ouders waren toch dood, ze zat niets voor niets in een weeshuis. 'Dit is uw lang vermiste vader. Hij was op reis waardoor u hier belandde. Hij neemt u meer naar huis. Pak uw koffers en een fijne terugreis Miss Aylward,' verklaarde de vrouw opgewekt. Waardoor ze verward een blik op haar "vader" wierp. Waarom was hij dan niet eerder terug gekomen? En hoe kwam het dat hij ineens voor de deur stond. Met een kort gebaar van haar hoofd gaf het hoofd aan dat ze op moest schieten. 'Ja Mevrouw,' fluisterde het meisje zachtjes, haar soprane stem klonk trillend. Ze wist niet wat ze hier van moest vinden. Het was niet elke dag dat familie zomaar op de stoep stond. 'Dan zie ik je zo Anna-Lena,' zei de man, zijn zware stem klonk enigszins waarschuwend. Anna-Lena was haar hele naam, alleen hield ze er niet zo van. Ze heette veel liever Anna. Kort en minder netjes. Ze voelde zich er niet goed bij. Daarbij had zijn stem de rillingen over haar rug lopen.

Uiteindelijk had later gebleken waarom ze die rillingen had gevoeld. Haar blauwe ogen staarden blind voor zich uit waarna ze zich moeizaam herstelde. De snikken waren gestopt al liepen de tranen nog steeds over haar wangen. 'Wil je misschien binnen komen? Daar is het warm en ik kan je een warme chocomelk maken als je wilt.' De stem klonk warm, zacht. Het meisje keek de man met grote en waterige blauwe ogen aan. Ze glinsterden dan ook onnatuurlijk. Voorzichtig stond ze op en sloeg ze haar armen al trillend om de middel heen van de blauwharige man. Ondanks dat ze hem niet geheel kon zien in het halfduister, kon ze zijn gezicht wel een beetje uitmaken. Hij had sprekende ogen, ogen die geen kilte uitspraken. Maar een beetje een blanke uitdrukking. 'W-wie bent u?' Vroeg het meisje trillend. Haar ogen keken met een vragende blik naar de man voor haar. De tranen dropen nog van haar kin omlaag. Waardoor ze  die met een hand weg veegde. Als hij een van de Legendarische Magiërs was zou hij vast geen kwaad in zin hebben. Ronodan had er ook anders uit gezien en ook sterk, maar had harstikke aardig gebleken. Hierdoor was ze minder springerig dan ze normaal was geweest, toch was ze nog steeds onrustig en angstig. Ze had zich alleen aan zijn middel vast geklemd. Iets dat ze maanden geleden misschien zelfs dagen geleden nog niet zou hebben gedaan. In deze staat van stress merkte ze niet eens op dat ze een wildvreemde praktisch aan het knuffelen was. Ze verborg haar gezicht in zijn kleding, terwijl ze een rilling onderdrukte. Het was zeker koud op de gang, ze was echt niet voor de koudere seizoenen gekleed. De herfst was dan niet zo koud als de winter, maar nu al had ze er last van. Het was eerder zomerkleding. Luchtig en fris, in plaats van dik en warm. Haar blauwe ogen had ze dicht geknepen. Ze zei niets meer, kreeg geen woord meer over haar lippen. Wel was ze doodop, van al het huilen en de slechte nachten die ze achter de rug had gehad.

Ze had de man gedurende hun nu nog korte ontmoeting nauwelijks aangekeken. Ze was juist weg gedeinsd zodra hij zijn arm hief. Een gedeeltelijk reflex. Toch wist ze het te verbergen door zich zo snel mogelijk te herstellen na haar zachte kreet. Haar gezicht hield ze zo blank mogelijk van emotie ook al kon ze het niet voorkomen dat er tranen over haar wangen liepen en via haar kin op de grond of op haar handen drupten. Ze stopte gelukkig al snel met huilen waarna ze nog wat snufte en de man rustig verder sprak. Iets in zijn lage rustige stem kalmeerde haar voldoende om met aangespannen spieren te blijven zitten. De herinnering die zonet nog voor haar ogen had afgespeeld probeerde ze te verdringen, ze was moe en het enige wat ze wou was slapen. Ze werd tegen haar zin in telkens herinnerd aan haar verleden. Het focussen op het heden was bijzonder moeilijk elke keer dat ze een man tegen kwam of om de een of andere manier aan haar vader en zijn daden werd herinnerd. Er was niet eens zoveel van nodig, een iets te snelle beweging van de man tegenover haar had al een reactie uit haar getrokken. Haar ogen gleden langzaam naar zijn gezicht, waarvan ze vooral zijn ogen goed kon zien. Ze waren niet zo kwaadaardig en onrustig als die van haar vader waren geweest, een soort rust en stilte leek in zijn diepe poelen te zetelen waardoor ze haar trillende lichaam probeerde te ontspannen. De man bood haar chocomelk aan, waarna ze langzaam opstond en hem langzaam omhelsde. Ze leunde zwaar tegen zijn lichaam aan, vermoeid en enigszins verzwakt van het huilen. Na het huilen kon ze zich soms nog slechter voelen als daarvoor, onder andere door het waterverlies dat ze kreeg door haar vele emotionele wendingen, die ze niet eens onder controle had. Ze reageerde nog niet op zijn vraag, maar vroeg er zelf een. Ze vroeg zich af wie de lange man voor haar was. Hij had haar zo rustig benaderd dat ze haar lichaam voelde ontspannen, al trilde ze nog steeds, nu meer dan ooit van de koude temperatuur waar ze al een poosje had ingezeten. Ze had hem met enige moeite aangekeken toen ze haar vraag stelde, waardoor ze zijn glimlach opmerkte. Zijn warme handen wreven zachtjes over haar rug en schouders waarna ze wat ontspande. De spanning verliet haar lichaam voor het eerst die nacht waardoor ze haar ogen weer sloot. 'De nieuwe heer van het water, maar je mag me best Tyr noemen.' Vertelde de man haar in zijn aangename stem. Een zwaar accent was erdoor te horen, al wist ze niet precies van welk gebied dat afkomstig was. In haar elf jaar was ze nog nauwelijks van Erd af geweest. Opgroeiend in een weeshuis zorgde ervoor dat ze nauwelijks aandacht kreeg. Als iemand ziek was, werd er nauwelijks naar om gekeken. Vaak wisten de weeskinderen zichzelf wel te redden en zo niet dan kwamen ze daar snel genoeg achter. Ze knikte alleen zodra de man zich voorgesteld had, te vermoeid om nog terug te spreken. Haar gezicht hield ze stilletjes verborgen in zijn kleding, waar haar tranen nu de stof ingedrongen waren. De man sprak haar verder niet meer aan, al merkte ze wel dat hij in beweging kwam. Langzaam was hij opgestaan en had hij haar in een beweging opgetild. Ze leunde gewoon slaperig tegen hem aan en murmelde wat onverstaanbaars. Ze merkte zelfs nauwelijks op dat de man de deur van zijn vertrekken openduwde met zijn ellenboog maar had wel door dat ze in een warmere ruimte terechtkwamen. Eenmaal binnen werd ze voorzichtig op een bank neergezet waarna hij naar een kist toeliep en daar een deken uit pakte. Die werd al snel om haar schouders gedrapeerd waarna hij weer richting de deur vertrok. Trillend als een rietje bleef het meisje krampachtig zitten terwijl ze hem vanuit haar ooghoeken in de gaten hield. 'Heb je zin in een warme chocomelk of heb je liever iets anders?' Vroeg hij terwijl hij een stapel boeken naar binnen haalde. Haar aandacht lag meteen bij de boeken terwijl ze van afstand de titels probeerde te lezen. Nieuwsgierig drukte ze zich overeind op de bank waarna ze de deken iets dichter naar haar kin toetrok. De warmte van de deken zou er normaal gesproken voor zorgen dat iemand ontspande, toch waren de spieren in haar schouders pijnlijk strak aangespannen alsof haar lichaam op een of ander gevaar wachtte. De man sloot de deur en integendeel tot wat ze bij Ronodan had gehad bleef ze relatief rustig zitten. Een kleine frons stond op haar voorhoofd terwijl ze hem aanstaarde. 'Warm,' murmelde ze alleen waarna ze met moeite haar ogen open hield. Haar haren hingen inmiddels voor haar blauwe ogen die soms op wilde wateren leken. Diep en bedachtzaam. Ze kroop dichter in zichzelf terwijl ze met haar vingers ongemakkelijk op de leuning tikte. Ze was het nog niet zo gewend dat ze iets mocht kiezen. Waardoor de keuze haar verwarde en ongemakkelijk maakte. Natuurlijk liet haar moeder, Luna de Legendarische Magiër van Erd, haar wel kiezen alleen op haar tempo en haar manier. Ze kreeg voldoende ruimte van haar moeder om langzaam maar zeker uit het diepe dal te klimmen. Of ze er ooit helemaal overheen zou komen was nog maar de vraag. Ze zou waarschijnlijk altijd angstig blijven rondom mannen. Daar had haar vader wel voor gezorgd.

Veel langer kon het meisje niet meer wakker blijven. Haar ogen vielen telkens ondanks haar moeite ze open te houden dicht. Langzaam maar zeker gaf ze zich over aan de wensen van haar lichaam. Immers was ze nu warm en niet meer alleen. Veilig genoeg om een dutje te doen. Haar hoofd gleed ontspannen weg terwijl ze in elkaar zakte op de bank en naar enkele minuten rustig en diep inademde. Waarmee meteen duidelijk werd hoe moe ze eigenlijk wel niet was. Ze had zichzelf vaak zo lang mogelijk wakker gehouden of haar best gedaan om niet te gaan schreeuwen naar een nachtmerrie. Hoe vaak werd ze niet trillend en zwetend wakker naar een paar uurtjes slaap om vervolgens te blijven woelen in haar bed. Ze hield waarschijnlijk zelfs haar moeder wel eens wakker. Luna had als Legendarische Magiër haar slaap hard nodig, dat wist Anna wel waardoor ze zich zo vaak mogelijk probeerde te vermannen. Daarbij wist haar moeder nog niet hoe erg beschadigd ze was en had ze er nog nauwelijks over gesproken. Ze wist dat ze haar moeder de kans moest geven voor haar te zorgen maar was er nog niet helemaal klaar voor. Ze kon haar zwakte nooit te lang tonen, durfde niet alles te zeggen al verzekerde haar moeder haar er altijd van dat het wel goed zou komen en dat ze altijd zou luisteren. Hoe lang had ze dat wel niet van iemand gewenst en nu ze de mogelijkheid had deinsde ze terug.
Twee paar zware voetstappen kwamen haar donkere koude kamertje binnen. Een zware bijna sissende stem verzekerde haar ervan dat ze stiekem waren gekomen. Waarschijnlijk dachten ze dat ze sliep en niet wakker zou worden van hun voetstappen en gepraat. Haar vaders stem klonk helder in haar oren, levensecht alsof hij recht tegenover haar stond. Hij boog over haar heen, dat wist ze alleen door de geur van alcohol die haar luchtwegen binnen kwam. Het duurde niet al te lang voordat de voetstappen zich van haar verwijderden en het weer stil was. Deze doodse stilte was des te meer beangstigend. Haar vader was alleen in zijn slechte stemmingen echt stil en voorzichtig. Het was meestal net voor het moment dat de denkbeeldige vulkaan uitbarstte en alles zou verbranden onder zijn hete as.
Op dit moment in haar droom bewoog ze al op de bank, de deken viel daardoor op de grond terwijl haar gezicht blank van de emotie wel verbleekte. Zweet brak al uit op haar voorhoofd terwijl ze haar wenkbrauwen fronste. Ze besefte zich nog half waar ze werkelijk was, al was het niet genoeg om tot haar door te dringen. Ze kromp in elkaar alsof iets haar pijnigde en probeerde zichzelf in een hoekje te drukken, wat niet erg makkelijk ging op de bank.
Het had niet al te lang geduurd voordat ze had bewogen en van haar matras opstond. Het was stil en zelfs de tweede paar voetstappen was niet meer te horen. Voorzichtig liep ze richting de badkamer toen ze niemand op de gang kon ontdekken. Ze moest nodig naar de toilet en ook even wat drinken voor haar droge keel. Daar voor haar stond ineens een tweede man. Zijn felblauwe ogen stonden raar, alsof hij er niet meer helemaal bij was en geschrokken stond ze stil. Ze kende hem niet, had hem werkelijk nog nooit gezien maar zijn aanwezigheid maakte haar bang. Hij leek niet een man die ze kon vertrouwen. Trillend bleef ze bij de ingang staan, te bang om te bewegen...
Nog voordat de droom tot het volgende stadium kon vorderen, schrok het meisje wakker. Haar haren waren verwilderd, zelfs al zaten ze vast in een staart. Haar ogen gleden onbewust langs alle meubels en de kamer die haar onbekend voorkwam. Angstig keek ze rond, zoekend naar enige aanwijzing dat ze veilig was, en voor herkenning. Haar ademhaling versnelde terwijl ze wanhopig probeerde te herinneren waarom ze hier ook al weer was. De ogen van haar vaders gezelschap joegen nog in haar herinnering en bleven op haar netvlies gebrand. Happend naar adem bleef ze in elkaar gedoken zitten. Haar paniek zichtbaar op haar gezicht totdat ze de man in haar ooghoeken zag. 'Tyr?' Bracht ze met krakende stem uit, terwijl ze een poging deed haar ademhaling te kalmeren. Vaag leek ze de ontmoeting met de man te herinneren. Was hij niet degene geweest die haar bij de trap gevonden had?