Het leek hem van ver te doen komen toen hij tegen de jongen met de zwarte haren sprak. Dio werd aangekeken door hem, maar hij kon noch verbazing, noch woede of noch eender welke emotie aflezen van het gezicht, maar hij wist niet of het aan zijn aandachtsprobleem lag of aan dat de jongen gewoon geen expressie had. "Ik.. Ik ben nieuw hier en zoek iets spannend om te lezen." Diusz knikte en sloot zijn ogen kort om erover te kunnen wrijven. Goed, een nieuwe leerling en die stamelde. Hij hoopte dat hij niet stamelde doordat hij aangesproken was door Dio. Want zijn uiterlijk kon zo nu en dan misschien wat afleidend zijn of je de verkeerde indruk doen geven van hem, maar hij was wel degelijk een vriendelijke man die alleen maar zijn best wou doen. Het oogcontact was al snel na de zin verbroken geweest, want de kerel was naar de boeken in de kast tegenover hem. "Oké," sprak de leerkracht toen, "Dan zal ik je helpen zoeken." Hij stond op en liet zijn eigen boek open liggen zodat hij daar later nog in verder zou kunnen lezen, als hij wou. "Hoe kan ik je noemen?" vroeg hij aan de persoon toen hij hem even aankeek, voor hij zich naar het hoge boekenrek omdraaide om daartussen ze gaan zoeken naar een boek dat geschikt kon zijn voor de jongen die hij aangesproken had. "Want ik ben Master Diusz, welkom bij ons op school. Ik ben ook nog nieuw." Je kon een lach horen in zijn stem als je goed luisterde. Iets spannend moest hij zoeken. Iets spannend was waarschijnlijk dus al niet de geschiedenis van Erd, Puffoon of één van de overige planeten. Ook was een fotoboek van hoe de school er vroeger uitzag niet zo interessant. Mooi wel, want de ruïnes waren er nog geen ruïnes, maar spannend was het zeker niet. Deze jongen zocht een verhaal, waarschijnlijk iets fictie. Fictie was meestal spannender dan non-fictie. Diusz liet zijn getatoeëerde vingers over de ruggen van de boeken glijden om er dan vervolgens één tussenuit te halen. Hij bekeek de kaft even, las de achterkant en keerde zich dan terug naar de jongen toe. Hij stak het boek naar hem uit met een vragende blik in zijn ogen.

Diusz had de jongen gevraagd hoe hij hem mocht noemen, en gelukkig kwam er ook een antwoord op. Anders had het hem zich een beetje ongemakkelijk doen voelen, als de leerling gezegd zou hebben dat zijn naam niet belangrijk was, of iets in die aard. "Mijn naam is Crystal, Crys in het kort." Hij knikte er met een glimlach om en had zich naar het boekenrek gedraaid om een boek te zoeken voor Crystal. Hij zou zichzelf er toe dwingen de naam te onthouden, maar dat ging hem wel lukken, dacht hij. Crystal was nu niet de meest voorkomende naam. Hij had de naam nog nooit eerder gehoord. Als hij het goed aan kon voelen was de jongen een Dark Magician. Vroeger had hij ook altijd een darkmagic willen bezitten, maar dat had hij maar voor zichzelf gehouden. Zijn familie was al zo strict op de regels. Een echte Casimir had zowel light- als watermagic, een darkmagic-Casimir was onaanvaardbaar. Dan had iemand de regels overdreven want de vader moest altijd een Cassiaan zijn en de moeder een Novaan. Dio haalde een boek uit de kast en stak het uit richting Crys. De jongen leek het boek wel wat te vinden, of dat kon Diu er toch uit afleiden, want hij bladerde door het boek heen. En zoniet dan zou hij het wel ter oren krijgen. Hij fronste licht toen de jongen zijn ogen opgericht had en hem aankeek. Oogcontact zonder een gesprek was altijd ongemakkelijk, niet alleen voor Diusz maar hij wist dat het voor de ander vast ook ongemakkelijk zou zijn. "Zou ik de betekenis mogen weten achter uw tattoo's?" De vraag kwam voor hem zo onverwacht dat hij de frons liet verdwijnen, zijn mondhoeken optrok en lucht door zijn neus uitblies. Niet als gesnuif, maar lucht die je uitblaast door het lachen zonder geluid. "Ja, natuurlijk", reageerde hij er vriendelijk op. De man deed een paar passen terug naar de tafel waar hij aan had zitten lezen en gebaarde naar de jongen en vervolgens naar de stoel tegenover hem aan de tafel. Dio ging zitten en kruiste zijn armen over het openliggende boek heen.  "Natuurlijk zie ik ze als een vorm van kunst, maar dat is wel vanzelfsprekend vermits ik ook met redenen kunstleerkracht geworden ben. Nee, de echte betekenis achter mijn tatoeages is misschien een beetje lastig te begrijpen, maar ik zal mijn best doen om het uit te leggen. Ze zijn een familietraditie. Mijn vader heeft deze tattoo's, mijn grootvader heeft ze, mijn overgrootvader ook, en zo kan je de lijst wel afmaken. In mijn familie is het de traditie dat ieder mannelijk familielid ze laat zetten. Mijn grootvader heeft ze voor me gezet." Er verscheen voor kort een glimlach op zijn gezicht bij het terugdenken aan zijn grootvader, Izaak. "En voor mij hebben ze nog eens een extra betekenis doordat ik me vereerd voel dat ik ze heb. Eerst wouden ze me niet eens tot hun familie noemen door een heleboel bijgeloof en angsten." De man met het opgeschoren haar duwde zijn staart een beetje omhoog en schraapte zijn keel waarna hij op het boek wees dat hij onder zijn armen had liggen. "En ik was dus over bijgeloven aan het lezen daardoor." Hij bleef nog even met zijn aparte ogen naar het boek kijken voor hij ze weer oprichtte naar Crystal. "Uitleg genoeg?" Hij grinnikte kort, hij had zich weer laten gaan en hij had weer veel verteld. Te veel, misschien. Deze student wist nu meer over hem dan eender welke andere student en als Crys het rond zou vertellen zou de hele school binnen de kortste keren weten over zijn vage familietradities.

"Familie heh..", sprak de jongen, en Dio knikte lichtjes. De stemtoon vertelde hem al genoeg. "Aangezien je mij verteld hebt over je verleden zal ik je wat terug zeggen", zei Crystal en bij het zien van de traan in zijn ooghoeken voelde Diusz zich schuldig, ook al had hij dit onderwerp niet aangesneden. "Ik ben geboren op vrijdag 13 januari. Daarvoor verliet mijn vader me en mijn ouders dachten dat ik ongeluk bracht.. Toen ik oncontroleerbaar werd met mijn magie heeft mijn moeder me proberen te vermoorden.. Het was tevergeefs. Ik ben van huis weggelopen en ben hier beland. Je familietraditie hou ik wel voor me, maakt u zich geen zorgen. Ik praat toch niet veel met mensen." De man knikte opnieuw en keek toe hoe de jongen met de zwarte haren de traan wegveegde. "Het spijt me dat te moeten horen, Crystal." Er viel even een stilte en die was best ongemakkelijk. De stilte van de gezamelijke, herkenbare punten in hun verleden. Hij merkte dat Crys naar het boek aan het kijken was. "Ongeluk is mijn geluk weet u, ik geloof dat het bestaat maar dat het iets is dat afhangt van persoon tot persoon. U hebt mij namelijk geluk gebracht." Hij glimlachte terug toen de persoon zijn mondhoeken ophaalde. "Heb ik dat?" De jongen zou waarschijnlijk nooit snappen waarom hij daar zo blij van werd, van die laatste zes woorden. Daarom besloot hij dat hij het uit ging leggen, want gek genoeg vertrouwde hij deze jongen wel. Hij zou niet zomaar alles rond gaan vertellen, daar was hij zeker van. "Ik ben geboren op 31 oktober. Een datum die niet zo speciaal klinkt voor jou misschien, maar in mijn familie is ieder kind dat dan geboren wordt een ongelukskind. En toevallig ben ik dus zo een kind. Ik ben eerst niet geaccepteerd door mijn familie maar mijn moeder geloofde niet in al het bijgeloof van mijn familie. Dus je hebt geen idee hoe geweldig het is als je zegt dat ongeluk je geluk is en vervolgens zegt dat ik je geluk gebracht heb." De man lachte en klapte het boek voor zijn neus dicht en schoof het naar het midden van de tafel. "Je zou eens een keer langs moeten komen in een les." Hij mocht Crys wel. Zijn gedrag werd ten zeerste geapprecieërd door Diusz, zijn aanwezigheid ook en ook wel het uiterlijk. Hij leek niet direct iemand die overal paste. Een beetje het buitenbeentje, de misfit. Maar dat wou niet zeggen dat de misfit niet juist vriendelijker was dan een ander.

"Je zou eens een keer langs moeten komen in een les", had Diusz gezegd tegen de jongen die de naam Crystal droeg. "Ik zou wel graag willen, maar op vlak van kunst stel ik niets voor.." werd er als antwoord terug gestameld. Dieu glimlachte half terwijl hij zag dat Crys naar iets zocht in zijn binnenzak. "Dit is het enige wat ik kan." De man liet zijn rode ogen naar het houten beeldje gaan. Een kraai, een kleine, houten kraai. Het was mooi gedaan, eerlijk waar, en Diusz verbaasde zich over het feit dat Crystal zei dat dat 'het enige was' dat hij kon. Hij nam het beeldje aan van de jongen, vermits die het aan hem gaf. Het niet aannemen vond hij dan redelijk onbeleefd. Leerkrachten wouden altijd respect van hun studenten, maar dan moest hij zelf natuurlijk wel beginnen met respect te tonen voor zijn studenten ook. "Als u zou willen mag u het hebben. Ik geloof namelijk dat kraaien geluk brengen. Ik hoop dat hij u het geluk dichter bij u brengt", zei de jongen met de duistere haren en de donkere ogen. Diusz keek hem weer aan. "Ben je daar zeker van, ik wil het niet van je afnemen, Crystal, want dit is zeer mooi gemaakt." Hij glimlachte en bekeek het beeldje langs alle kanten. "Je kan hier ook nog zo veel mee doen, je kan het nog verven, je zou het zelfs tot leven kunnen roepen met je magie. Dan zou het even kunnen leven en daarna terugkeren tot zijn vorm als beeldje." Hij zette het beeldje voorzichtig voor zich neer op de tafel waar ook nog steeds de boeken over bijgeloof lagen. "Maar het is een mooi idee dat kraaien geluk brengen", knikte de oudere man kalm. Hij wreef even met zijn rechterhand over de linker waardoor zijn huid dat over het bot zat meebewoog, de inkt in zijn huid ook. De inkt die wel vervaagde omdat het zich in de huis van zijn handen bevond, maar toch nooit echt helemaal weg zou gaan. Hij had het beeldje zo op de tafel gezet dat het even kort bij Crystal stond als bij hemzelf. "Ik wil je ook wel helpen met het beeldje, hoor." Hij wist dat hij niet op deze manier tegen alle studenten deed, maar Crys was de eerste student die er voor gezorgd had dat hij juist rustiger werd dan opgefokt. Ook had hij er geen probleem mee om bepaalde leerlingen liever te hebben. Favorietjes moesten kunnen. Hij zei nu niet dat dit zo het geval was, maar hij had geen probleem met het idee dat hij Crystal een aangenaam persoon vond. Diusz hield zijn hoofd een beetje schuin en leunde toen met zijn ellebogen op tafel, hoofd op zijn hand, Crystal aankijkend.

OOC: Excuse me voor de laatheid en zo, shame on me.

"Het is maar een stukje hout, ik vind het fijner om dingen te geven want dat geeft ze meer waarde. Als deze kraai u geluk brenger is dan is het meer want voor mij is het een manier om me bezig te houden", klonk het antwoord van de jongen. Diusz glimlachte naar Crystal. Ook had hij ideeën opgesomd die nog met het beeldje gedaan konden worden, niet om aan te geven dat hij het niet compleet vond, maar gewoon als idee, niets dat serieus genomen moest worden en niets waar naar geluisterd moest worden.  "Ik wil je ook wel helpen met het beeldje, hoor", sprak Diusz, en het leek alsof de zwartharige jongen van vier planeten verder kwam met zijn gedachten vooraleer hij weer door had dat Dieu tegen hem gesproken had. "Dit beeldje is voor mij al gedaan, ook al is het nog niet afgewerkt wil ik graag dat u het houd en het afwerkt tot iets mooier dan 1 persoon alleen ooit zou kunnen maken." De kunstleerkracht knikte kort en liet zijn ogen weer naar het ravenbeeldje glijden. "Als dat is wat je het liefst wilt." Opnieuw knikte hij, ook al had hij dat zopas nog gedaan. "Er is nog een probleem", hoorde hij de jongen zeggen, waardoor hij zijn blik losscheurde van het beeld en naar Crystal keek. "Ik ben niet goed met mensen.." Een zwakke glimlach brak door op het gezicht van de oudere man, al was die nog steeds net jong genoeg om jongeman genoemd te worden. "Het zou je verbazen hoe veel mensen op deze school niet goed zijn met mensen, maar de meesten zetten zich er gewoon overheen. Al snap ik dat dat makkelijker gezegd dan gedaan is, zeker omdat ikzelf niet veel problemen heb met omgaan met anderen." Diusz zweeg even, schraapte zijn keel en koos zorgvuldig zijn woorden. "Niet iedereen heeft aanleg voor alles. Niet iedereen kan goed dichten. Niet iedereen kan goed beeldjes maken. Niet iedereen is goed met woorden of met omgaan met mensen, maar iedereen, echt iedereen, kan er op oefenen en beter worden." Hij tikte kort met zijn vingers op tafel en dacht weer kort na. "Wacht maar, sociale contacten zullen wel automatisch op je af komen, en je zal zien dat als je nog wat langer hier bent op Starshine dat het allemaal wel vlotter zal verlopen. Echt lang ben je nog niet op de academie, geloof ik?"

Hij zag dat de jongen een glimlachje op zijn gezicht had, niet bijzonder opvallend, maar alles was beter dan niets. "Bedankt voor de raad, ik ben pas nieuw hier en alles is nog een beetje overweldigend, de leerlingen, leerkrachten. Ik ben niet zo een actieve leerling.. Niet zoals anderen en ben verlegen om eerste stappen te zetten." Diusz lachte even kort. "Dat geeft niet. Niet iedereen is hetzelfde." Hij bekeek de student nog een keer, begon zich dingen af te vragen. In zijn ogen viel niet veel af te lezen, maar Dieu vroeg zich af wat de jongen met die ogen gezien had. Hij vroeg zich af waarom precies de jongen zo verlegen bleek als hij beweerde dat hij was. Hij hield zijn hoofd een beetje schuin en dacht na. "Zijn er mensen waar u me aan zou willen voorstellen meneer?" De kunstleerkracht werd uit zijn gedachten gehaald. "Hmm", maakte hij een geluidje. Hij was zelf nog iet erg lang leerkracht en veel studenten kende hij nu ook niet. "Ik zou je vooral aanraden om om te aan met mensen met dezelfde interesses. Maar zo speciaal iemand... kan ik niet echt opkomen." Hij keek de jongen met het warrige, zwarte haar aan, maar die keek hem niet aan, Crystal keek naar zijn voeten. Opnieuw vroeg Diusz zich af wat er zich in het hoofd van de jongen afspeelde. Moest hij zich zorgen maken, moest hij deze student in het oog houden? Zijn empathische zelf nam weer over, en de volwassen man moest moeite doen om die onder bedwang te houden en de jongen niet uit te gaan vragen over wat er scheelde. Hij zag dat de jongen bleek weg aan het trekken was, maar voor hij zelfs wat kon doen, viel Crystal op zijn knieën op de grond. "Crystal-" sprak de man. Hij was opgestaan van zijn stoel, maar de student was al opgestaan en liep weg. Diusz wist niet of er van hem weggelopen werd, of dat de jongen weg probeerde te lopen van iets dat er in zijn hoofd zat - iets wat jammer genoeg niet door iedereen gesnapt kon worden, de denkwijze van andere. De jongen waar hij net nog een gewoon gesprek mee gevoerd had, viel flauw in de deuropening van de bibliotheek. Rustig, om niet nog meer heisa te veroorzaken, liep de kunstleerkracht naar Crystal toe en hurkte neer bij hem. Hij nam diens pols en stelde vast dat er nog hartslag te voelen was. "Crystal", sprak hij opnieuw, hopend door te dringen bij de student. "Wakker worden."