Tári was iemand die altijd dat beetje extra tijd nodig had om alle hints van Damian aan elkaar te plakken en deze tot een mooi geheel te vormen. Hij kende haar, ze had die tijd nodig, haar hoofd was vast zo’n verschrikkelijke warboel. Ze was naar hem toe gewandelt en dat was voor hem de moment dat hij wist dat zij het eindelijk had begrepen, dat ze eindelijk de puzzel had opgelost. Damian bleef staan, terwijl ze hem een begroeting in zijn oor fluisterde. Het was leuk om te zien dat ze hem niet was vergeten na al die jaren dat ze elkaar niet hadden gezien. Damian was weer naar zijn normale uiterlijk overgeschakeld, een uiterlijk dat Taars nog nooit in haar hele leven samen met hem had gezien. Zij zou hem zich alleen maar herinneren aan een bruinharige jongen met lang haar en rode ogen. Maar hier stond hij met blond golvend haar en helderblauwe ogen. Misschien was dat de rede waarom het even langer had geduurd, maar zijn stem was hetzelfde gebleven over de jaren grotendeels. Misschien was hij ietsjes schorrer geworden, maar meer niet. Ze wilde een uitleg, een uitleg waarom hij hier was. De rede van zijn aankomst was iets waar ze recht op had. Alleen was het zo lastig om het in woorden te zeggen. De jongen keek lastig voor zich uit, de goede woorden zoekende zonder ook maar een spoor te laten zien van de droefheid die hij voelde voor zijn tante die er niet meer was. Damian besloot de directe aanpak te nemen, dat deed het minste pijn voor hem en zorgde er voor dat hij hier zo snel mogelijk vanaf was. Hij gaf haar een doodskaartje van zijn tante, vertelde dat ze was heen gegaan en ook vertelde hij over Sam. Sam die wilde dat hij het kwam goedmaken en dit ging hij ook gewoonweg doen. Ze hield het kaartje voor hem en hij duwde haar hand(en) weg richting haar borstkas. ‘Hoe is ze overleden?’ vroeg ze zich af en Damian haalde zijn hand van haar hand(en) af. “Ziekte, ze was de laatste maanden er echt verschrikkelijk aan toe,” meer wilde hij er eigenlijk niet over kwijt. Hij had een eeuwige frons op zijn gezicht terwijl hij zijn ogen gericht had op Taars die er kennelijk even duidelijk van haar melk van was.

‘Is dat de enige reden dat we hier nu staan?’ Ze keek hem met samengeknepen ogen aan. ‘Want als ik je brief goed gelezen heb zou je je excuses niet maken in het echt, dus waarom nu ineens wel? Wat voor een spel speel je, Damian?’ Hij glimlachte. Het was fijn om te weten dat ze het zich nog herinnerde. Zijn blauwe ogen twinkelden en keken haar aan. “Ooit al gehoord van verrassingselement? Misschien klinkt het bekend in de oren als ik zeg dat ik de verrassing niet wilde wegnemen,” sprak hij op een nonchalante toon om dan te gaan oplichten eenmaal hij over Sam en Lieke begon. Het had hem zo veel tijd gekost om hen beiden bij elkaar te krijgen, het was goed om te weten dat het hem eindelijk was gelukt. Ze waren een relatie begonnen vlak voor Damian vertrok en het was goed om hen zo te zien. ‘Ik hoorde het, ja.’ Ze glimlachte even en fronste. Zijn blauwe ogen keken nar hoe ze fronste en meteen kon hij er van uitgaan dat ze iets achterhield. Maar hij ging er niet op in, hij liet het hier bij. Hij had werkelijk geen zin om ergens achter te gaan zoeken, dus hij bleef haar met een aardig warme blik aankijken ook al had hij eerder nog met een frons haar aangekeken. Hij was al blij dat ze compleet in orde was. ‘Hoe gaat het met Sams woedeaanvallen?’ Zijn warme glimlach verdween voor korte moment aan de gedachte van een hysterische Lieke en een Sam die zelf op het randje van breakdown had gestaan de eerste maanden in de gevangenis. Damian had er nog al onder geleden en een half jaar terug hadden Lieke en hij nog een ruzie gehad waarbij Damian van geluk mocht spreken dat hij nog met beide ogen kon zien. Het had zijn littekens achtergelaten op zijn gezicht en op de helft van zijn bovenlichaam. “De laatste maanden was hij toch rustig. Oke we hebben onze ruzies gehad waarbij we allemaal wel een beetje hebben overreageert. Maar verder was hij oké. Vanwaar de vraag Taars?” Damian keek haar weifelend aan terwijl zijn wenkbrauw quasi automatisch de hoogte in schoot.

Ontkennen dat het onwennig was om na drie jaren weer voor Tári te staan kon hij niet. Dan zou hij tegen zichzelf liegen. Hun laatste confrontatie met elkaar was niet bepaald van een leien dakje verlopen, zeker doordat de blondharige jongen haar had gezoend terwijl ze kennelijk nog een vriend had gehad. Hoe het nu zat met die twee vroeg hij maar best niet, wie weet was het wel een gevoelig onderwerp. Maar ook daar was hij weer niet zeker van, misschien waren ze nog steeds gelukkig samen want van hoe hij Taars kende was het duidelijk dat zij iemand was die zich echt voor de volle honderd procent voor iets inzette, zeker voor zoiets als een relatie. Iets wat Damian nooit had gekunnen. Natuurlijk had hij het al geprobeerd, maar elke keer was het na een paar weken door zijn doen compleet verpest en was er gewoon geen lekker gevoel bij gebleven. Of hij bedroog ze met een ander, of hij zette er een punt achter omdat de relatie niet spannend genoeg was voor hem. Had hij bindingsangst? Ja. Zou hij dat ooit toegeven? Nee.
Het was nog maar twee weken geleden toen zijn tante haar strijd tegen kanker had verloren. Hij had haar beloofd weer te gaan studeren en dat was dus ook de reden geweest waarom hij hier was, op SSA. Als hij niet van de vrouw had gehouden, was hij echt nooit meer naar hier gekomen en dat wist hij gewoonweg. Damian besloot Taars de uitleg te geven waarom zijn tante was heengegaan, maar hij had geen zin om er eeuwig over bezig te blijven, dus hij hield het kort en bondig. Meer was er ook niet nodig voor hem om uit te leggen want meer ging er ook gewoon niet van komen. Damian op zich was een heel gesloten persoon die weinig vertelde over zichzelf. Hij had haar het doodskaartje toegeduwd, hij had speciaal voor Taars een duplicaat kunnen te pakken krijgen die ze wel had verdiend, ook al was ze er niet bij geweest. ‘Het spijt me. Had ze.. pijn?’
Het enige wat hij deed bij die vraag, was haar kort aanstaren voor hij zijn blik afwendde. De vraag zou onbeantwoordt blijven, maar als ze goed nadacht dan wist ze al dat het een nutteloze vraag was geweest als ze zijn eerdere antwoord nog eens herhaalde in haarzelf.

Ze knikte en schudde haar hoofd toen hij sprak over the element of surprise. De brief die weken eerder was gestuurd, had niets verraden over zijn plannen om naar hier te komen. Eigenlijk was het ook nooit zijn bedoeling geweest om nog naar hier te komen, maar zijn tante en haar wens was zijn doel. Hij wilde haar gelukkig zien daarboven en als dat ging gebeuren als hij weer naar school ging, dan ging hij gewoon weer naar school. ‘En je hebt mijn reactie gelezen. Ik houd niet van verassingen, zeker nier als ze afkomstig zijn van jou.’ Ze beet op haar lip, meer uit frustratie dan wat anders. ‘Ik heb geen reden meer om vrolijk te worden van jou verassingen.’ Ah dat was een steek recht in zijn hart, ze deed een stap naar achteren en Damian hield zijn hoofd schuin en zijn blauwe ogen hielden haar elke beweging in de gaten, alsof hij haar niet vertrouwde om de een of andere reden. Toen hij haar vertelde over Sams woedeaanvallen, vertrok zijn gezicht kort, zeker omdat zijn littekens over zijn hele lichaam leken te reageren op de herinneringen van Sam die zich volop op Damian had gestort en Damian zelf de breedgeschouderde jongen met moeite maar kon afschudden. ‘Vertel me eens over de dag dat jullie opgepakt werden.’ Ze keek even naar de sjaal en toen keek ze bedenkelijk naar Damian. ‘Wat kan je me erover vertellen? Ik hoorde vaag ergens dat het tijdens een opdracht gebeurde?’
Verbaasd keek hij haar aan en een vage woede begon diep vanbinnen in hem op te borrelen. “Waarom vraag je dit Tári. Wat kan het jou opeens zo veel schelen. Jij zat mooi op deze school, wij werden opgepakt. WAT KAN HET JOU SCHELEN!” Een trillerige grimas verscheen op zijn gezicht en zijn ogen vernauwden zich tot spleetjes. “Er is iets wat je me niet verteld Tári, er is iets wat je achterhoudt voor me. Ik hou niet van geheimen en bedrog, zeker niet als het met mij te maken heeft.” Zijn stem was gevaarlijk kalm geworden toen hij tot het besef was gekomen dat ze weldegelijk wat achterhield. Zijn blauwe ogen werden op haar gericht en zijn lippen werden gewoon een neutrale streep, om niet te verraden hoe razend dit hem werkelijk maakte. Ze wist overduidelijk meer van dit af.

De dingen die er waren gebeurd tussen Damian en Tári waren diepe wonden geweest, waarvan de meesten Damians schuld waren geweest. Het was vreemd om hier weer te zijn en eigelijk had hij drie jaar geleden gezworen hier nooit meer voet te zetten op dit terrein. Maar toch was hij weer hier, stond hij voor het witharige meisje met de rode ogen waar hij al ruimschoots een week naar aan het zoeken was. Maar dat nam het knagende gevoel van schuld niet weg. Hij had het niet mogen doen, drie jaar geleden. Hij was nog zo'n onwetend kind geweest dat hield van met andere hun gevoelens te spelen, maar wat was hij nu dan? Zelfs Damian kon hier geen antwoord op geven, simpelweg omdat hij gewoon niet meer wist wie hij was. Het klonk vaag voor hem, maar de dood van zijn tante had hem er op gewezen hoe veel hij gewoonweg niet wist, wie hij was, wat hij hier deed, waarom hij zelfs nog in godsnaam nog de moeite nam om te ademen of te overleven. Waren het instincten? Misschien. Ook daar had hij geen antwoord op en dat frustreerde hem zo enorm. Toen hij Tári het stille antwoord gaf van alleen maar wegkijken, leek het al genoeg voor haar te zijn om te weten hoe het was gegaan. De jammerende kreten van zijn tante galmden nog door zijn hoofd terwijl hij haar voor de zoveelste keer had willen doen laten eten, haar morfinezakjes ververste, haar lakens verschoonden en nog de andere zovele dingen die hij met plezier voor haar had gedaan. Het toonde voor hem alleen maar hoe graag hij haar had gezien en hoe veel pijn het hem deed beseffend dat hij haar nooit meer kon omhelzen, dat zij hem niet meer zou dwingen te eten sinds de vele trauma's die hij had opgelopen toen hij in het gevang had gezeten. Hij stond er alleen voor. Ook zijn grootvader van zijn moeders kant kon hem niet helpen met de problemen, hij was bijna altijd weg dus ook voor hem was Starshine Academy mooi meegenomen om hem daar te 'dumpen'.

Damian werd opgeschrokken uit zijn gedachten met de vraag of hij wilde vertellen over de dag dat hij opgepakt werd, de missie. Het maakte zo veel emoties bij hem los, emoties die hij niet wilde herbeleven. Het maakte hem kwaad, radeloos, nijdig, triest zelfs. Triest door het feit dat hij inderdaad zijn vrienden op het verkeerde pad had gezet en zij hem vertrouwden op alles. Hij voelde zich een verrader, een mislukkeling en alles behalve een goede leider. zijn reactie was dan ook fel geweest, een nijdig geschreeuwd antwoord wat voor Tári genoeg had moeten geweest zijn om te zien dat dit niet een geschikt onderwerp was om over te converseren op dit exacte moment. Het was ook iets waar hij zich niet lekker bij voelde. Het geschreeuw van Lieke galmde door zijn hoofd, de vage beelden van Sam die een wacht van zich afschudde en Damian die een matrak tegen zijn hoofd kreeg na een wacht met zijn mes te hadden bewerkt uit pure agressie en misschien ook deels door de borderline die hem achtervolgde, waar hij ook was. Ze barstte in lachen uit en het liefst had hij zijn vuist in haar gezicht geplant, maar hij had een belofte gemaakt, een belofte haar nooit pijn te doen. Ze maakte het hem er niet gemakkelijk op en hij voelde zich zo machteloos in haar bijzijn, iets wat hij alles behalve aangenaam vond. Het was een vreselijk gevoel dat hem zijn vuisten deed ballen, zijn tanden en kaken op elkaar liet klemmen en boven alles, bijna in huilen deed uitbarsten. ‘Typisch.’ Ze keek hem strak aan zodra ze uitgelachen was en schudde toen haar hoofd. ‘Had ik wellicht moeten verwachten, dat je nog steeds een hypocriet bent.’ Hij was alles behalve een hypocriet. Ze leek niet te willen begrijpen wat er door zijn hoofd speelde, waar hij mee zat, wat hij met zich meedroeg van ballast. Zijn wenkbrauwen vormden zich tot een frons, maar hij kon zichzelf nog net beleefd forceren om haar aan te kijken. ‘Je laat het klinken alsof jullie me nooit wat hebben kunnen schelen.’

"Je weet goed genoeg dat jij, een van de belangrijkste personen bent voor mij," kwam er uit, kalmer dan dat hij zich werkelijk voelde. Zijn blauwe ogen waren nog altijd gefocust op Tári zelf. De emoties die ze uitstraalden negeerde hij bewust, omdat hij wist dat het hem alleen maar nog gefrustreerder ging maken dan dat hij zich nu al voelde. Toen ze hem beval te gaan zitten, moest hij even lachen. Zijn focus op Terra was eventjes kort gelegd toen ze van hem weg trippelde en weer naar haar baasje ging die hem beval te gaan zitten. Het was grappig. Vroeger had ze dat niet eens durven moeten doen of ze had een mes op haar keel gekregen. Maar nu, keek hij haar gewoon aan, schonk hij haar een korte geforceerde glimlach en ging hij zitten. Het deed hem weinig, gevoel van macht was niet meer hetgene waar hij om snakte. Misschien klonk het vreemd in de oren, maar hij was echt werkelijk verandert. Zijn blik was op Tári gericht terwijl hij probeerde zo kalm mogelijk te blijven. Het verbaasde hem, dat hij gewoon wist dat ze hem wat ging vertellen en het nare gevoel in zijn onderbuik vertelde hem dat het geen goed nieuws ging worden. ‘Er is zoveel wat ik je niet vertel, zoveel wat je niet weet en wellicht ook wel wat dingen die je nooit zult weten. Bedrog? Ja. Geheimen? Ik verdrink erin.’ Ze glimlachte even. ‘Het kan me schelen hoe het gegaan is. Waarom? Ik wil weten in hoeverre het plan is gelukt, in hoeverre al dat schrijf- en tekenwerk nuttig is geweest.’ Ze haalde haar schouders op en grijnsde kort. ‘Als ik de uitkomst zo hoor is het in elk geval niet voor niets geweest.’ Ze hield haar hoofd schuin en de grijns verdween compleet. ‘Maar laat me je een ding vertellen. Ik ging hierheen met een reden, eentje die je heel goed weet en god wat ben ik blij dat ik niet naar jou heb geluisterd en niet ben gebleven.’
Damian knikte instemmend. Als ze erbij was geweest, was ze, net zoals Lieke, Sam en hij; jaren van haar jeugd kwijt geweest. Het deed wat met een mens, het vervormde hun manier van het bekijken van de wereld. In het begin had het weinig met Damian gedaan, maar nu, sinds de dood van zijn tante was er een hele puzzel in elkaar gevallen en had hij een deels klare kijk op de wereld. ‘Bedrog is iets vreemds. Weet je eigenlijk wel waar ik het over heb? Wat voor een soort bedrog? Wie je verraadde heeft?’ Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, waarschijnlijk besef je nu pas dat je nog blinder bent geweest dan een mol.’ Moest die belediging nu per sé? Hij trok zijn wenkbrauw op, nam niet de moeite te antwoorden maar het gedacht aan dat ze wist dat ze waren verraadden, deed hem fronsen. Wat wilde ze bereiken? Dat er een verrader tussen hun vriendengroep was? Dat was gewoonweg.. verrassend. ‘Dat jullie opgepakt zijn was geen toeval. En voordat je je grote mond lostrekt, laat je me uitpraten.’ Ze herinnerde zich nog duidelijk de 'oude' Damian zoals hij deze noemde. Het verbaasde hem dat ze zelfs bereid was zo veel te vertellen over wat er was gebeurd, ook al was het iets dat hij liever achterwegen liet. Het was nu gebeurd en het was niet iets dat hij wilde oprakelen. ‘En nog belangrijker, voordat je gaat wijzen, ik was het niet, ik wist er alleen vanaf.’ Ze zuchtte zachtjes. ‘Het was Sams idee, hij vertelde me wat hij van plan was voordat ik jullie over mijn vertrek vertelde.’ Zijn ogen werde groter bij de naam die was gevallen. Sam.. was diegene die hen had gelinkt..? Al die jaren had hij gedacht dat Tári het was.. Zijn adem stokte kort in zijn keel en hij voelde de woede jegens Sams verraad opborrelen in hem. Ongemakkelijk begon hij te kauwen op zijn onderlip met zijn ogen van Tári weggedwaald, naar de grond toe. ‘En het had niet uitgemaakt of ik hier zou zijn of op Shadra.’ Het verbaasde hem zelfs niet eens meer, alles viel op zijn plek, alles werd duidelijk. Sam had ervoor gezorgd dat ze veilig was, dat ze van alle beschuldigingen werd verlost. Dat ze een schone lei kon beginnen hier. Het was een mooi gebaar geweest van Sam, maar nu was de vraag voor hem. Waarom deed hij het? Hij had het laatste van Taars geneens meer gehoord. Zijn blik werd bedenkelijk en zijn vingers wreven over zijn voorhoofd. "Heeft Sam dit al aan Lieke verteld van voor ik hier van wist? Verdorie Sam.. ik zou kwaad op hem moeten worden. Misschien ben ik het zelfs, maar het doet op één of andere manier ook iets anders met me. Ik hoor hem te bedanken want het heeft me wel degelijk wakker geschud, als dat zijn bedoeling was alleszins. Ik ben blij dat jij het gevangenisleven nooit hebt moeten zien en geen van ons had je dat gegund. Maar ik ben je nog een verontschuldiging verschuldigt dus hierbij, mijn oprechte excuses voor alles wat jou door mijn doen door hel heeft gesleurd." De blondharige jongen haalde diep adem en met zijn hand wreef hij door zijn ogen, het ene wat lichter blauw en wat doffer dan het andere. Hij keek op en gunde haar een kleine inimini glimlach. "Ik denk dat het ook meer dan normaal is dat ik uitleg hoe in godsnaam dat ik zo'n uiterlijke verandering ben doorgaan. Dit is heel simpel eigenlijk. Dit ís hoe ik er echt uitzie Taars. Die Damian die jij kende met het lange bruine haar, was ik die mijn haren kleurde en kleurlenzen droeg," hij lachte kort om de herinnering aan Sam en Lieke die compleet verbaasd waren om hem zo te zien. Hij knipperde even vaag met zijn ogen en keek een beetje bedenkelijk. "Ik ben je een hoop verschuldigt en ik weet hoe moeilijk het is om mij te vergeven om wat ik je heb geflikt. Wat ik deed hoorde gewoon niet. Ik hoop dat je het me kan vergeven, uiteindelijk," sprak hij op een zachte toon en hij wreef lichtelijk ongemakkelijk door zijn blonde haren, onzeker of ze nu vergevingsgezind was of net niet.



//ehm.. geen idee wat er is gebeurd, mijn hand schoof uit XD