Cyllae was hem on zijn nek gevlogen en had zo zijn zin afgekapt, al leek ze er zelf wel degelijk van te schrikken. “A-ah..! “ klonk het en Theneras leek als aan de grond genageld te staan en het duurde ook even voordat hij zich herpakt had. Hij had het, net als zijzelf blijkbaar, niet verwacht. Lichtelijk uit zijn doen en ongemakkelijk keek hij haar aan voordat hij zijn woorden weer hervond. Hij vertelde haar dat ook hij wel blij was om uit het bos te zijn. Daarna wees hij haar op haar been, waar ze ook even naar keek, voordat ze zachtjes murmelde dat ze hem blijkbaar toch had open gehaald. Rustig keek hij toe hoe het meisje meet een van haar vingers aan de rand van de wond prikte en verklaarde dat het inderdaad echt wel open was, toen ze haar vinger er weer vandaan trok. Vlak hierna bedankte ze hem en keek weer naar hem op, terwijl hij een deel van zijn pony voor zijn ogen wegveegde. Zachtjes hoorde hij haar grinniken en voor een kort moment was er een kleine frons op zijn gelaat te zien. 'Ah, geen dank nodig' sprak hij haar daarna toe. Zijn blauwe ogen gingen kort even naar het kasteel, en daarna weer terug naar haar. De jongen stelde voor om terug te gaan naar het kasteel, zo kon zei haar been verzorgen en hij nog wat slaap vatten. cyllae stemde er gelukkig mee in. “Uhu! Dat lijkt mij een prima plan!” Met rusige passen liepen ze naar het kasteel toe en hij had ergens onderweg zijn handen in zin jaszakken gestopt. Revas liep ergens rond in de schaduwen, merkte de jongen op. Het duurde niet lang of hij zag het bordes al wat aansloot op de grote deuren van het kasteel. Mooi, ze waren er dus al bijna. Met een vrolijk gevoel liep hij door maar hij draaide zich half om toen hij Cyllae haar stem hoorde. “Heb je even?”  Hij keek toe hoe ze op de grond ging zitten en haar wonde bekeek. “het trekt…” sprak ze zachtjes en hij hurkte bij haar neer. 'Door het lopen denk ik? Of door het vuil wat erin zit? Misschien wel beide?' Kort haalde hij zijn schouders op want zeker wist hij het niet. Ze keek even naar haar hand, maar waarom ze dat deed, wist de blonde jongen niet.  “kan je me overeind helpen?” vroeg ze hem terwijl ze haar hand uithield en wederom knikte hij.  “Alsjeblieft?” Voorzichtig pakte hij haar hand beet en stond op 'Tuurlijk. Oké, 1-2-3..' En voorzichtig trok hij haar overeind. 'Kan je er nog op lopen of staan?' Kort keek hij naar haar been terwijl hij haar hand weer los liet. 'Anders moet je die paar meter even op mij leunen ofzo..' mompelde hij daarna zachtjes voordat hij een blik over zijn schouder wierp en de afstand tussen hun twee en het kasteel bekeek.

Met zijn blauwe ogen keek hij Cyllae aan nadat hij haar omhoog had geholpen en gevraagd of ze kon staan en lopen met haar zere been. “Moet… Het moet nog wel even lukken..” klonken haar woorden al waren ze niet geheel zeker, kon hij opmaken uit haar toon. Over zijn schouder keek hij naar het bordes wat naar de deuren van het kasteel zouden lijden voor hij zijn blik weer op haar richtte. 'Anders moet je die paar meter even op mij leunen of zo..' hadden zijn gemompelde woorden geklonken. De blondine schudde haar hoofd. “Hoeft niet, het moet wel lukken.” Kort knikte de jongen en wachtte op haar met zijn handen in de zakken van zijn jas gestoken. Op een langzaam tempo liepen ze terug naar het kasteel. Theneras liep naast haar mee voor het geval haar been het toch even begaf. Het langzaam aan lopen ging voor haar over op mank lopen en toen ze net in het kasteel aangekomen waren bleef ze staan met ietwat vochtige ogen. Ergens voelde hij zich wel schuldig dat hij haar toch niet gewoon had geholpen, maar als ze hulp had gewild had ze het wel aangegeven, toch? Het meisje ademde nog met een hapering en glimlachte iets. “Yush, pauze gehad.“ Na dit gezegd te hebben mankte ze weer verder naar de trappen. Theneras moest haar één ding nageven ze was positief en volhoudend. In een rustig tempo liep hij achter haar aan naar de trappen en stapte de eerste trede alvast op. “Naja… Bedankt voor vannacht.. Dat je me ook niet alleen liet.” Kort knikte hij naar. Dat was iets wat hij niet meer deed, mensen achterlaten. Dat had hij op shadra wel gedaan, maar goed dat waren andere tijden geweest. Dat was een tijd en plaats geweest waar dat soms beter was en waar zijn vlugge vingers hem van pas kwamen. “Zoals je eerder zei… moeten we het de volgende keer misschien inderdaad maar houden op de keuken overvallen!” Hij keek op toen die woorden hem uit zijn gedachte haalden en lieten hem kort en zachtjes grinniken. 'Laten we dat de volgende keer maar doen ja.' hij grijnsde nog even lichtjes voor hij weer serieus werd. 'Hoe staat het met je been? En lukt het je de trap op te komen denk je?' Lichtjes hield hij zijn hoofd schuin en keek even naar het openliggende been. 'En schroom het niet te vragen als je hulp nodig heb.' Sprak hij haar toe terwijl hij zijn ene been nog een trede hoger zette en lichtjes tegen de trapleuning leunde.