Het was al weer een tijdje geleden dat ze een leerling op de proef had gesteld. Maar dat gold nog niet dat ze het opgegeven had. Helemaal niet. Het was gewoon weer wat drukken geworden de laatste keer dat ze Shia op de proef had gesteld, maar ze dacht niet dat hij het echt in zich had, maar ze moest er nog zo veel doen die nog kwamen. Ze had de meeste leerlingen die Erdse magie bezaten al gehad, maar toch was ze nog niet overtuigt. Er waren wel wat kandidaten, Die moesten nog hard aan hun vaardigheden werken net zo als zij vroeger. Maar ze hadden wel duidelijke kansen. Nu had ze s'morgens vroeg al weer een stapel papier door gesnuffeld en sommige beantwoord die een antwoord moesten hebben. Ze had er even genoeg van en stapte Cruinne uit en maakte een licht joggende beweging de trap af naar beneden. Daar was ze de gangen al rustig door gejogd naar buiten. Het was pas 7 uur in de ochtend dus bijna niemand was wakker, toch? Ze wilde weer wat gaan trainen maar ze liet haar lieveling Claw even slapen. Ze zou later vandaag wel naar hem en Gyashin gaan bezoeken, maar eerst moest ze haar frustratie even kwijt. Ja dat kwam enkel zelden bij haar voor, maar ook de vrouwe der aarde had zo haar moeilijke momenten. Een LM zijn was nog zo gemakkelijk niet als dat het leek. Eenmaal 100 meter bij het bordes vandaan zetten ze zich krachtig af en liet een waar spoor van vernieling achter. Ach dat maakte ze later wel weer. Nu moest ze even rennen, rennen en nog eens rennen! Goed het kleine planeetje Kovomaka was dan wel niet zo groot, maar dat kon haar even niet interesseren. Luna renden zo een vol uur voor ze de eerste tekenen van lichte hijgende adem begon te vertonen. Ze kende haar conditie goed genoeg, maar de rust was al weer in haar lichaam terug gekeerd en dus ging ze eerst langzamer lopen voor ze richting het gras veld toe jogde om daar wat met de ijzeren rotsblokken te gaan spelen. Die dingen wogen best zwaar, maar ze wilde ze weer eens rangschikken en rolde ze gewoon van hun plek alsof ze niets wogen. Pas toen ze voetstappen hoorde stopte Luna en keek in de richting van de aankomende persoon en wachten geduldig af.

Het was herfst nu, de bladeren begonnen te verkleuren en ook Ryan nam die verandering waar. De bladeren die verkleurd waren, die verlieten langzaamaan hun veilige plek aan de takken van de bomen, als een vogelkuiken dat klaar was om zijn nest te verlaten. Het was donker in de kamer van Ryan, waar de jongen zelf naar een foto van zijn vader aan het kijken was, een raadsel waarom hij werkelijk deze afbeelding had meegegrepen van zijn moeders huis. Was het voor een aandenken? Men kon er alleen maar naar raden waarom de lichtbruinharige jongen een herinnering van zijn vader op zijn bureau had staan. Iedereen vertelde hem hoe een slechte man hij was en hoeveel wandaden hij had verricht, zoals Ryans moeder te vergiftigen, maar om de een of andere rede kon Ryan het hem vergeven. Was het omdat hij zwak was? Geen greintje ballen had om hem te blijven haten met elke pees in zijn lijf? Zelfs daar kon de jongen eerlijk gezegd geen antwoord op geven, want hij wist het zelf niet eens meer. Een lichte grijns sierde zijn lippen toen Eren besloot op zijn schoot te kruipen, de draak die hij van een ei had, was al stukken gegroeid en was meer pluis dan draak eerlijk gezegd, maar het dier fungeerde als een ideaal kussen en het sliep meer dan dat het wakker was, mooi meegenomen. Met een aardig vluchtige beweging draaide hij zich naar zijn opgemaakte bed, want het beest was weer eens in slaap gevallen op zijn schoot en eerlijk gezegd wilde hij naar buiten gaan zometeen, een beetje ‘genieten’ van de ‘prachtige’ herfst. Maar misschien was het gewoon om te ontsnappen van zijn eigen problemen, zijn eigen zieke gedachten die door zijn hersenen maalden als een woeste tornado die alles wat hij lief had, verwoestte op zijn desastreuze pad. Ryan sloot zijn ogen, het mocht ophouden, het was genoeg voor hem geweest. Afwezig gingen zijn beiden handen door de drakenpels van zijn huisdier Eren, de aanraking van zijn zachte pels maakte Ryan opzich al stukken rustiger dan dat hij eerder was geweest. Een ontspande zucht verliet zijn lippen terwijl hij tegen zijn draak prevelde: “Jij houdt me nog enigszins oke, samen met...” daar stokte zijn adem in zijn keel, terwijl zijn hartslag versnelde. Haast meteen gooide hij de lade van zijn bureau open met een vliegensvlugge beweging van zijn slanke vingers en hij haalde er met enorme voorzichtigheid een foto uit, die hij behandelde als een breekbaar stukje kunst. Zijn amberkleurige ogen keken naar de jongen met de sidecut en het donkere haar, waarna er haast automatisch een glimlach verscheen, een glimlach die aantoonde dat de jongen tot over zijn ogen verliefd was. Maar hij schudde zijn hoofd, bracht zichzelf uit de trance waarin hij zichzelf bevond, legde de foto weer zorgvuldig in zijn bureaulade, die hij dan op zijn beurd dicht deed. Met een simpele zachte beweging legde hij Eren op bed, die ongestoord, net zoals een tamme kat verder sliep en hij wandelde in zijn sportkledij naar buiten. Veel zin om andere kleding aan te doen had hij niet gehad, dus de wereld moest het maar doen met een Ryan in een tanktop, een sportbroek en gympen. Toen hij buiten was geraakt waren zijn eerste gedachten dat hij moest joggen, dus dat deed hij dan ook gewoon, niet echt beseffend dat hij een vrolijke uitdrukking op zijn gezicht had. Hij hield halt bij een dame die zonder enige probleem met ijzere kolossen aan het spelen was alsof ze groot uitgevallen veertjes waren. Zijn amberkleurige ogen gingen nieuwsgierig naar de vrouw die naar zijn weten geen leerkracht was, of stagiaire of leerling, was ze misschien een... legendarische magiër? Hij kon haast zijn ogen niet geloven, dit was gewoon de LM van aarde en met een vrolijke zwaai wuifde hij naar haar als een casual begroeting die hij alleen maar reserveerde voor diegene die zijn aandacht waard waren.

//sorry dat je hebt moeten wachten ^^"

De persoon die aan kwam gelopen droeg een sport uitvoering. Misschien was het handiger geweest als ze voor zichzelf ook iets gemakkelijkers had aangetrokken, maar Luna had hier ook genoeg bewegings-ruimte in en zwaaide vrolijk terug. Ze vond het begroeten van andere juist een voordeel hebben dan een nadeel. Ze voelde zich nu wat meer op haar gemak nu ze wist dat de ander haar zo vrolijk toe wuifde. Misschien was het wat naïef om zo te denken, maar zo was ze nu eenmaal. Open voor iedereen, voor vriend en vijand, maar zodra ze bemerkte dat er onheil in de lucht hing was er niets van haar open vrolijkheid meer over, maar dat gebeurde zelden. Ze maakte zich los van de ijzeren blokken en wuifde hem om dichterbij te komen. Ze kon voelen dat hij ook aarde magie bezat en eentje die ze tot nu toe niet gevoeld had. Dit was dus nog een leerling die ze niet kende. 'Een goede morgen. Kom gerust dichterbij ik bijt niet!' riep ze tijdens haar uitnodiging en wachten geduldig. Ze moest zeggen dat hij er goed uit zag. Hoe oud zou hij zijn? Zo rond de 18 jaar of hij was al zo oud? Haar brede glimlach was net zo uitnodigend als haar gebaar. Ze wilde wel eens kijken tot wat deze jongen in staat was?

Ryan was in sportkleding naar de grasvelden gerend, joggend en dan zag hij de vrouw die metaal aan het bewegen was. Vol fascinatie had hij er naar gekeken en voor een van de weinige keren klonk hij vrolijk en opgewekt, niet een kant die mensen echt van hem gewend waren. De vrouw zwaaide vrolijk terug en dat deed hem deugd, voor die ene keer dat hij eens opgewekt was, was er eens iemand die zich niet afvroeg of hij ziek was. Maar ja, eigenlijk kon hij de mensen niets kwalijk nemen, hij was nou niet bepaald de vrolijkheid zelve op negentig procent van de dagen dat men hem zag rondlopen. De vrouw liet duidelijk merken dat hij dichter mocht komen en dit deed hij ook zonder enige aarzeling. De wind blies door zijn haren terwijl hij tijdens haar zin dichterbij kwam: 'Een goede morgen. Kom gerust dichterbij ik bijt niet!'
Ryan knikte en hij stond nu voor haar. "Goedemorgend mevrouw," sprak hij met een glimlach terwijl hij zijn handen in zijn zakken had gestoken, proberend niet compleet te flippen omdat hij voor de Legendarische Magiër van de aarde stond, hij vond het werkelijk zo'n eer dat hij dichter werd geroepen door haar maar dat kon je niet afleiden van zijn uitdrukking. Hij stond er gewoon met een zachte glimlach om zich dan voor te stellen: "Mijn naam is Ryan Burned mevrouw." Vol respect hadden zijn woorden geklonken en hij haalde zijn hand uit zijn broekzak om deze door zijn haar te laten gaan. Benieuwd waaraan de eer had om zo dicht in haar aanwezigheid te mogen zijn.

De jongen man die haar vrolijk toe gezwaait had kwam dichterbij. Kennelijk had hij al door wie hij voor zich had, maar dat constante gemevrouw kwam echt haar neus uit. Het liefste zou ze een van die ijzeren rotsblokken oppakken en weg smijten, maar ze liet niet meer dan een geergerde zucht over haar lippen komen. 'Noem me maar gewoon Luna. Dat gemevrouw laat me zo oud voelen.' zei ze en liet het klinken alsof ze een grapje maakte. Maar hoewel iedereen haar net zo aan keek zoals deze jonge man deed die zich voorstelde als Ryan Burned. Die naam liet wel een licht belletje rinkelen bij haar, maar ze behandelde iedereen. Zoals ze zelf behandelt wilde worden. 'Aangenaam Ryan. Ik neem aan dat je al weet dat ik een lm ben?' vroeg ze na zijn woorden te spreken. Ze voelde dat hij krachtige aarde magie bezat en nu dat Ryan hier toch was kon ze hem meteen testen, toch?

Ryan leek zich bewust te zijn van haar ergernis, maar ze had het niet zo op dat plechgige gerespect. Ze werd veel liever bij naam genoemt. De jonge man leek zich nauwelijks vol vragen in te kunnen houden. Iets wat zijzelf ook bij Fennon had gehad. Een zekere interessen nam bezit van Luna terwijl ze op zijn antwoord wachten. 'Je straalt een en al vraag uit.' lachte Luna vrolijk en legde haar hand bemoedigend op de schouder van Ryan die vast een waterval aan vragen had. De meeste zouden vast wel bij het bekende riddeltje Hoe, wat en vaak ook waar of waarom.

Natuurlijk had hij nooit kunnen weten of Luna weldegelijk met haar voornaam wilde aangesproken worden of net met Vrouwe van de aarde of als Mevrouw en dan haar achternaam die hij dus niet wist. Maar het was al fijn dat ze vermeldde dat ze niet leuk vond dat ze zo formeel werd aangesproken, dus dan hoefde Ryan niet meteen overbeleefd te zijn, daar viel al een enorme last van zijn schouders. Toen hij vroeg waarom zei had gevraagd of hij wist wie ze was, speelden er een hoop vragen in zich af, vragen die Luna vast allemaal met gemak kon beantwoordden. Haar hand voelde hij op zijn schouder en zijn amberkleurige ogen verwijdde zich voor een momentje. Werd hij nu... aangeraakt door dé LM van aarde? Oh. My. God. Hij geloofde zijn ogen niet, hij werd gewoon aangeraakt. Zijn blik ging naar Luna en hij haalde diep adem omdat hij zo nerveus was. “Dus hoezo wilde u weten of dat ik wist wie u was? Waaraan heb ik het geluk om dichter te komen? Is er iets speciaals dat me staat te wachten of wilde u gewoon een babbel?” hij ratelde aan één stuk door, zijn oren lichtjes rood verkleurd dankzij de aanraking en omdat hij gewoon zo dicht stond bij iemand die hij haast letterlijk aanbidde en hij wilde ook zo worden zoals zij, een legendarische magiër, zodat hij kon zeggen tegen de mensen hoe ver hij het wel niet had geschopt en misschien zo, zijn ouders trots te maken daarboven, alleszins zijn moeder toch al.

Alle spirit's wat was die knul nerveus. Ze zag er wel een beetje zichzelf in. Zij was zelf ook nerveus geweest toen Fennon haar uitgenodigd had. Maar ze wilde hem enkel gerust stellen. Zijn vragen waren toch iets anders dan ze verwacht had, maar haar kalme en vriendelijke blik bleef op Ryan gericht. Hij vroeg waarom hij dichterbij mocht komen en waar hij dat geluk aan verdient had en of ze gewoon een praatje wilde maken. Ze kon het niet helpen. Luna moest even lachen om zijn vragen, geen uitlachen nee ze vermaakte zich prima met deze jongen. 'Oh, oh. Je bent me er eentje. Hoezo zou je denken dat het daarmee te maken heeft?' vroeg ze en haalde haar hand van hem af. Ze vond het nu eenmaal prettig om mensen om zich heen te hebben. 'Wel om eerlijk te zijn is het niet zo speciaal om een LM te zijn. Ik ben een eenvoudige magiër net als jij enkel sterker en ouder dan jij nu bent. Maar zo bijzonder is het niet dat mensen bij me mogen komen eerlijk. Ik ben graag onder de mensen en doordat jij voorbij kwam is omdat we beide vroege vogels zijn en onze paden elkaar net nu juist kruiste.' haar toon had iets mysterieus, maar dat had ze wel vaker als ze iemand probeerde uit te leggen dat ze gewoon van gezelschap hield en ze ook graag andere hielp.'Dan daarbij voelde ik dat je iets dwars zat, misschien dat ik je zou kunnen helpen?' vroeg Luna en ze leunde tegen een van de ijzeren blokken aan. Ze voelde altijd aan als andere mensen iets niet lekker zat of ze goede of kwade bedoelingen hadden. Dat was ook een deel spiritueel wat haar die gevoelens door gaf.

Het was vreemd om zo dichtbij een LM te staan, om aangeraakt te worden door een LM en vriendelijk behandelt te worden. Het voelde fijn aan om eens een keertje niet horseface genoemd te worden, mensen wisten niet af van zijn equinophobia, maar dan nog mochten ze er echt mee kappen, het werd het hem een beetje te veel, oke hij maakte misschien inderdaad niet snel vrienden, en kwam misschien nogal heel hard over, maar dat betekende niet dat hij zonder respect moest behandelt worden. Toen ze had gezegd dat hij een en al vraag uitstraalde, begon hij zijn vragen er in één stroom te laten uitkomen, als een ratelmachine waarvan de stopknop was stuk gegaan. Hij was nerveus, want hij wilde toch op zijn minst een redelijke indruk achter laten, maar daar faalde hij volgens zichzelf al faliekant in. 'Oh, oh. Je bent me er eentje. Hoezo zou je denken dat het daarmee te maken heeft?' Ze lachte en een halve grijns verscheen op zijn gelaat, het was al leuk dat ze met hem kon lachen, toch? 'Wel om eerlijk te zijn is het niet zo speciaal om een LM te zijn. Ik ben een eenvoudige magiër net als jij enkel sterker en ouder dan jij nu bent. Maar zo bijzonder is het niet dat mensen bij me mogen komen eerlijk. Ik ben graag onder de mensen en doordat jij voorbij kwam is omdat we beide vroege vogels zijn en onze paden elkaar net nu juist kruiste.' Zijn amberkleurige ogen richtten zich op de vrouw voor hem en hij knikte. “Als ik niet zo’n lastig persoon was, was ik vast ook graag onder de mensen,” mompelde hij binnensmonds terwijl hij zijn armen kruiste en zijn blik afwendde. Het was normaal voor hem om gehaat te worden maar hijzelf werd het een beetje beu. Het enige wat hij nu nog gewoon deed was zichzelf beschermen tegen alle nijdige woorden en de haat die hij op zijn dak kreeg, meer niet. 'Dan daarbij voelde ik dat je iets dwars zat, misschien dat ik je zou kunnen helpen?' ze sloeg de nagel gewoon recht op de kop, zijn amberkleurige ogen verwijdde zich voor een seconde, gewoon omdat ze het zo snel door leek te hebben. Wel, het leek er op alsof hij de vrouw kon vertrouwen dus waarom ook niet? Ryan haalde diep adem terwijl hij haast moedig zijn blik weer naar Luna richtte en sprak: “Heb je ooit zo het gevoel gehad dat mensen je gewoon al door je gezicht niet moeten? Dat je neef wenstte dat je dood was en mensen je bijnamen geven door middel van je fobie? Oh en dat bijna alle mensen hier homofoob lijken te zijn? Horseface, prachtige bijnaam toch?” Dat laatste was zo sarcastisch gesproken en met tranen in zijn ogen dat hij gewoon verwoed door zijn ogen moest wrijven zodat hij niet zou gaan beginnen met huilen. “Ik wil ze... bewijzen dat ik sterker ben dan hen, maar trainingen helpen niet meer zonder echt een mentor te hebben waar je naar opkijkt zie je... Plus, iemand om mee te praten hebben zou fijn zijn..” Hij sprak het laatste zachter en onzekerder, alsof hij bang was om iemand nog echt in vertrouwen te nemen.

Ryan leek het niet erg te vinden dat ze lachte, maar ze hoorde zijn woorden dat hij een lastig persoon scheen te zijn? Dat begreep ze even niet. 'Lastig? Hoezo lastig?' vroeg ze, maar al snel leek de jongen haar te vertrouwen en vertelde wat hem grotendeels dwars zat. Hij vertelde over dat andere mensen hem niet mochten van zijn uiterlijk, net als zijn neef die hem liever dood wenste dan er blij mee te wezen dat die hem had. Of dat men hem bijnamen gaf doordat hij een of andere fobie had, nog dat mensen hier meer en deels homofoob leken te zijn en dan het scheldwoord Horse face. Als het niet zo ernstig had geklonken zou ze om die bijnaam hebben gelachen. Luna's ogen waren groot geworden door de problemen die de jongen met zich mee moest dragen op zijn jongen schouders. Woede welde zich langzaam in haar op, waarom konden sommige jongeren zo gemeen zijn?! Haar ogen waren vochtig geworden door wat hij vertelde. Zonder erbij na te denken zoals ze zo vaak bij weeskinderen gedaan had liep ze dichter naar hem toe en sloeg haar armen om hem heen. Hij was twee koppen groter dan haar, maar dat boeide Luna niet. 'Oh Ryan... Mijn verhaal in wat ik meegemaakt heb is dan wel niet zoals de jouwe, maar ik weet hoe gemeen mensen kunnen zijn in hun doen en laten.' zei ze en omhelsde hem nog iets steviger zodat hij voelde dat ze het meende. Ze wilde hem troosten of hij het misschien nu wilde of niet. Luna liet Ryan weer los en kon het niet helpen dat ze zelf wel wat tranen had laten lopen. 'Kom ga even zitten.' zei ze en wees naar een paar platte rosten die in de jaren zo glad waren geschuurd door de hoeveelheid mensen die er op plaatst hadden genomen. Ze liep er heen en ging zelf alvast zitten. Ze keek Ryan bemoedigend aan. Ze wilde hem vertellen wat ze zelf had meegemaakt en dat zou hem vast wat meer opbeuren hoopte ze.

Om eerlijk te zijn, Ryan was allesbehalve een simpele persoon in de omgang, hij was grof, rad van tong en ging geen gevecht uit de weg. Mensen kenden hem als een oppervlakkige lul die het niet waard was om aandacht aan te schenken, maar de leerlingen hier keken niet verder dan hun neus lang was, want dan zouden ze iemand zien die dit gewoon doet om zichzelf te beschermen, om zo meer pijn te voorkomen. Zijn blik ging naar Luna, hij legde haar uit hoe hij best een lastig iemand was in de omgang, en daarop stelde ze de vraag van hoezo dat hij lastig was, maar hij was al verder gegaan met spreken, hij vertrouwde de aardige dame vreemd genoeg haast meteen. Zelfs bij Kai had het langer geduurd dan bij deze vrouw. “Heb je ooit zo het gevoel gehad dat mensen je gewoon al door je gezicht niet moeten? Dat je neef wenstte dat je dood was en mensen je bijnamen geven door middel van je fobie? Oh en dat bijna alle mensen hier homofoob lijken te zijn? Horseface, prachtige bijnaam toch?” Dat laatste was zo sarcastisch gesproken en met tranen in zijn ogen dat hij gewoon verwoed door zijn ogen moest wrijven zodat hij niet zou gaan beginnen met huilen. Hij had geen zin om tranen te laten vallen recht voor de ogen van Luna, hoe graag hij nu zou willen instortten en alles er weer uit te laten, hij deed het niet, in plaats daarvan vervolgde hij zijn uitleg, die nog niet gedaan was. “Ik wil ze... bewijzen dat ik sterker ben dan hen, maar trainingen helpen niet meer zonder echt een mentor te hebben waar je naar opkijkt zie je... Plus, iemand om mee te praten hebben zou fijn zijn..” Hij was bang om nog iemand in vertrouwen te nemen, want de mensheid was wreed en meedogenloos, hij wilde zichzelf geen pijn meer veroorloven die hij als kiespijn kon missen. Zijn blik ging over Luna, zijn amberkleurige ogen merkten op hoe haar ogen glaziger waren geworden door de tranen die er in leken te gaan, maar ze deed iets wat hij niet verwacht had, ze waande zich dichter dan de meeste mensen zouden durven en sloeg haar armen om hem heen. Zijn adem stokte in zijn keel terwijl zijn ogen ook weer vochtiger werden, zijn schouders lichtjes schokkend terwijl hij bedwingend op zijn onderlip begon te bijten toen ze sprak: 'Oh Ryan... Mijn verhaal in wat ik meegemaakt heb is dan wel niet zoals de jouwe, maar ik weet hoe gemeen mensen kunnen zijn in hun doen en laten.'
Hij wist maar goed genoeg dat ze de omhelzing meende, maar het drong meer tot hem toe toen ze de omhelzing ietsjes verstevigde, hijzelf was alleen niet echt capabel om terug te knuffelen sinds hij zo zijn best moest doen om niet in tranen uit te barsten. De vrouw liet hem weer los en gebaarde hem om te gaan zitten, wat hij ook deed zodra ze het zei om te gaan zitten, op een van die platte rotsen die een beetje verderop lagen. Langzaam wandelde hij er heen met onzekere passen en eenmaal daar ging hij zitten. "Dus je weet ook hoe meedogenloos de mensheid kan zijn? Hoe het is om je vertrouwen in de mensheid te verliezen door wat er allemaal gebeurd?" vroeg hij aan haar terwijl hij zijn vochtige amberkleurige ogen naar haar richtte, vol vraag.

Ze had al gevoeld aan zijn Aura dat hem iets dwars zat, maar dat het zo erg was en hij vocht om niet te gaan huilen was voor Luna de druppel geweest. Ze had hem haar armen om hem heen geslagen om Ryan te troosten en haar medeleven naar hem te uiten. Het was haar ook niet ontgaan dat hij schouderschokte hoe licht dan ook. wat hadden manne toch met dat niet huilen gedoe? Waarom hadden hun toch die regel verzonnen mamnen mogen niet huilen? Dat was zo'n Bull shit! Maar ze begreep ook wel dat de meeste mannem zich er voor schaamde om met rode ogen gezien te worden. Nadat ze Ryan had los gelaten en had uit genodigt om te gaan zitten zag ze ook heus wel dat zijn ogen nog nat waren. ze legde haar hand tegen zijn wang aan na zijn volgende woorden en veegde met haar duim een van zijn ogen droger. 'Ja dat kun je wel zeggen. Ik ben half Gyaianse en het andere stam wil nooit door een van hen geholpen worden. Waardoor die ruzie ooit is ontstaan weet ik niet, maar hoewel het de kinderen met de paplepel wordt ij gebracht nooit met die stam om te gaan is nog erger. Maar ook de meeste stadse mensen van Erd zijn niet echt te spreken over de twee stammen. Er zijn zelfs acties geweest die er op aan drongen dan een stamlid van een van beide stammen liever niet als LM gezien werd. Hoewel dat in het begin was weet ik dat die groep hoewel onder gedoken zit maar nog steeds bestaat.' zei Luna en voelde zichzelf iets lichter worden nu.ze het ook met iemand anders kon.delen dan met Shin. 'Maar voor mijn tijd als LM ben ik van planeet naar planeet gereisd om memsen te helpen die het njet breed hadden. Voor hen was afkomst van Erd niet bangrijk. Maar eerder of je rijk was of niet. Aangezien ik uit een rijke familie af stam die belangrijke ijzererds uit de grond en rotsen haalt wilde de meeste mensen niets van me weten. Sommige gingen zelfs zo ver dat ze me van hun terrein of uit hun huizen sloegen. Ik kan het hen niet kwalijk nemen. Ze wilde zich enkel beschermen. Maar de kunst is dat je hun woorden nooit serieus moet nemen. Je hoeft enkel te onthouden waarom jij iets doet waaromje het doet. Luister Ryan jik hoeft niet sterker dan al die last posten te zijn. Zolang jij maar weet dat je in je gedachten sterker bent kunnen andere je niets maken.' vertelde ze verder. Luna kende de grillen en.grollen van het leven maar al te goed. Een gedachten blonk in haar op, maar die wilde ze nog niet uit spreken. Ze wilde eerst dat Ryan zich meer ontspande en zijn hart luchten zou.

De herinneringen bleven hem achtervolgen, de herinneringen aan de tijd waarin hij nog massief gepest werd, iedereen hem uitlachtte over hoe hij eruit zag en omdat hij gewoon een verlegen scheet was vroeger. De Ryan die hij nu was, was een stuk bitser en groffer dan de persoon die hij ooit geweest was, van een persoon die alles maar over zich heen liet komen, naar een kerel die gewoon hetzelfde deed bij diegene die hem beledigden, al was hij nu ook meer geneigd om zelfs bij anderen al grof te gaan doen, om zichzelf te beschermen voor eventuele haat, al leek die tactiek niet echt te werken. Zijn schouders schokten lichtelijk bij de omhelzing die Luna hem gunde. Na deze omhelzing, werd er van hem gevraagd om te gaan zitten op de plat gepolijste stenen. Ze veegde zijn ogen droger met haar duim en hij was ondertussen gaan zitten, niet echt er erg in vindend wat ze deed. Vreemd, want normaal was hij niet de man die zich al te graag mengde in kleffig gedoe wat knuffelen en lichamelijk contact. Maar nu leek hij er geen erg in te vinden. Misschien had het te maken dat ze zo enorm op zijn moeder leek qua gedrag. Hij miste zijn moeder en besefte nu maar al te goed dat ze al bijna een halfjaar dood was. Zijn amberkleurige ogen wendde hij weer naar Luna, die begon te vertellen: 'Ja dat kun je wel zeggen. Ik ben half Gyaianse en het andere stam wil nooit door een van hen geholpen worden. Waardoor die ruzie ooit is ontstaan weet ik niet, maar hoewel het de kinderen met de paplepel wordt ij gebracht nooit met die stam om te gaan is nog erger. Maar ook de meeste stadse mensen van Erd zijn niet echt te spreken over de twee stammen. Er zijn zelfs acties geweest die er op aan drongen dan een stamlid van een van beide stammen liever niet als LM gezien werd. Hoewel dat in het begin was weet ik dat die groep hoewel onder gedoken zit maar nog steeds bestaat.' Hij begreep wat ze hiermee bedoelde, hij bleef aandachtig luisteren naar haar verhaal. Zijn amberkleurige ogen keken haar aandachtig aan terwijl ze verder ging spreken: 'Maar voor mijn tijd als LM ben ik van planeet naar planeet gereisd om memsen te helpen die het njet breed hadden. Voor hen was afkomst van Erd niet bangrijk. Maar eerder of je rijk was of niet. Aangezien ik uit een rijke familie af stam die belangrijke ijzererts uit de grond en rotsen haalt wilde de meeste mensen niets van me weten. Sommige gingen zelfs zo ver dat ze me van hun terrein of uit hun huizen sloegen. Ik kan het hen niet kwalijk nemen. Ze wilde zich enkel beschermen. Maar de kunst is dat je hun woorden nooit serieus moet nemen. Je hoeft enkel te onthouden waarom jij iets doet waaromje het doet. Luister Ryan jik hoeft niet sterker dan al die last posten te zijn. Zolang jij maar weet dat je in je gedachten sterker bent kunnen andere je niets maken.'
Hij beet zachtjes op zijn lip, want hij wist dat ze een punt had. "Ik begrijp wat je bedoeld, maar het houdt de gemene opmerkingen niet weg, hoe graag ik ze ook wil negeren, het lijkt alsof ik ze gewoon niet meer kan incasseren. En ik probeer me hierdoor te beschermen via mezelf sterk op te stellen en hetzelfde terug te doen, maar alles lijkt tegendraads te werken, negeren en ze gaan erger roddelen, er wat op zeggen en ze lachen me uit, met de vuist er op gaan en domineren lijkt zelfs het meest efficiënte blijkbaar, want dan gaan ze me uit de weg," sprak hij met een lichtelijke frons op zijn gelaat. "Het klikt stom, ik weet het, maar begrijp me als ik zeg dat ik gewoon geen andere oplossingen zie buiten te trainen en proberen mezelf sterker te maken. Ik las ook over een bepaalde soort magie die de controle over zowel aard- als vuurmagie vereiste, maar dat gaat mijn petje te boven, maar het leek me wel interessant, magma," sprak hij, alleen het laatste deel was meer naar zichzelf gericht, want magma magic leek hem weldegelijk interessant en met een nadenkende frons keek hij naar Luna, hij leek weer helemaal kalm te zijn en hij gunde haar een lichte glimlach, om te tonen dat hij zich weer beter voelde.

Ryan luisterde naar wat ze vertelde. Het was fijn om hem te vertellen waar ze zo lang mee liep en nog steeds. Al had Luna zo er een methode voor. Wat Ryan haar vertelde verontrusten haar zeer. "Ik begrijp wat je bedoeld, maar het houdt de gemene opmerkingen niet weg, hoe graag ik ze ook wil negeren, het lijkt alsof ik ze gewoon niet meer kan incasseren. En ik probeer me hierdoor te beschermen via mezelf sterk op te stellen en hetzelfde terug te doen, maar alles lijkt tegendraads te werken, negeren en ze gaan erger roddelen, er wat op zeggen en ze lachen me uit, met de vuist er op gaan en domineren lijkt zelfs het meest efficiënte blijkbaar, want dan gaan ze me uit de weg," sprak hij met een lichtelijke frons op zijn gelaat. "Het klikt stom, ik weet het, maar begrijp me als ik zeg dat ik gewoon geen andere oplossingen zie buiten te trainen en proberen mezelf sterker te maken. Ik las ook over een bepaalde soort magie die de controle over zowel aard- als vuurmagie vereiste, maar dat gaat mijn petje te boven, maar het leek me wel interessant, magma," sprak hij en Luna schudden haar hoofd. 'Het klopt dat de gemene opmerkingen niet uit blijven. Die zul je vast de rest van je leven te horen krijgen, maar andere te lijf gaan zal het alleen maar erger maken. Je kunt ze beter laten roddelen dat slijt op een gegeven moment en dan vinden ze het niet langer meer leuk om over je te roddelen. Weet je hoe ik het doe? Ik hoor het wel en het gaat hier in en daar eruit.' zei Luna en maakte een gebaar bij haar linker oor alsof de woorden daar erin gingen en aan haar rechter kant maakte ze een gebaar dat de woorden weer eruit kwamen. Ze moest er even bij glimlachen. Ze zag altijd het positieve van alles dat wilde ze hem ook aan leren, maar ze wilde eerst zeker zijn of Ryan het wel aan kon. '' Kijk Ryan ik weet dat het zwaar is wat ik je ga vertellen, maar het ligt aan jouw of je de dingen veranderen wil. Ik kan je helpen als je wilt, maar dan moet ik je zeggen dat ik van je verwacht dat je het niet alleen wil proberen, maar al je wilskracht erin legt. Dan zal ik je mijn geheim verklappen hoe ik al die mensen en hun furie kan doorstaan en misschien zit er nog wel iets meer achter dan je vermoed bij waar ik je mijn hulp voor aan bied.' zei ze en keek de jongen naast haar bloed serieus aan.

Natuurlijk had hij geluisterd naar wat ze te vertellen had, haar hele verhaal leek een beetje op het zijne qua pijn dat ze had ervaart en het deed hem goed om te weten dat hij er niet meer alleen voor stond. Het nam een hele hoop last van zijn schouders af. Maar dat nam niet weg dat zijn methode voor het geroddel te stoppen inefficiënt was, want mensen in elkaar slaan was wel goed voor zijn woede die als een vulkaan was en regelmatig moest uitbarsten, maar het ging ten koste van zijn eigen lichaam dat onder de krassen, wonden kwam te zitten. Natuurlijk pikte hij er geen onwinbare gevechten uit, maar hij was moe en vooral op. Nu wilde hij gewoon dat de gemene roddels stopten, het was genoeg geweest. De lol was er af, werkelijk. Hierna begon hij te spreken over hoe hij de magmamagie wel wilde leren, maar daar leek ze niet op in te gaan. 'Het klopt dat de gemene opmerkingen niet uit blijven. Die zul je vast de rest van je leven te horen krijgen, maar andere te lijf gaan zal het alleen maar erger maken. Je kunt ze beter laten roddelen dat slijt op een gegeven moment en dan vinden ze het niet langer meer leuk om over je te roddelen. Weet je hoe ik het doe? Ik hoor het wel en het gaat hier in en daar eruit.' Ze maakte de beweging van: ‘het ene oor in, het andere oor uit,’ maar Ryan was zo’n persoon die sowieso al geen opmerkingen meer tolereerde. Hij fronste, goed genoeg wetende dat ze gelijk had, maar hij had gewoon niet meer het geduld om te blijven incasseren.

'' Kijk Ryan ik weet dat het zwaar is wat ik je ga vertellen, maar het ligt aan jouw of je de dingen veranderen wil. Ik kan je helpen als je wilt, maar dan moet ik je zeggen dat ik van je verwacht dat je het niet alleen wil proberen, maar al je wilskracht erin legt. Dan zal ik je mijn geheim verklappen hoe ik al die mensen en hun furie kan doorstaan en misschien zit er nog wel iets meer achter dan je vermoed bij waar ik je mijn hulp voor aan bied.' Hij fronste, vooral bij het laatste wat ze zei, nog wel iets meer? Wat bedoelde ze daarmee? Haar bloedserieuze blik beangstigde hem bijna, alleen kon je de diepe frons alleen maar waarnemen op zijn gelaat, elke andere emotie had hij achter zich gelaten op dit moment. “Ik vraag om hulp, want ik kan het niet meer alleen Luna. De gedachten, om er een eind aan te maken spelen te vaak op. Ik wil mensen hebben die om me geven, die me steunen en die me willen op deze wereld en dat zal één van de sleutels zijn die me me beter gaan doen laten voelen. Ik ben bang voor wat ik mezelf kan aanrichten Luna, ik ben bang,” sprak hij langzaam terwijl hij zijn blik afwendde en een aantal keer vaag knipperde met zijn ogen, waarin de angst die hij had voor zichzelf weerspiegelde.

Ze had het echt met die jongen te doen. Hij droeg zo veel haat en pijn met zich mee. Meer dan een jongen van zijn leeftijd zou moeten dragen. Zijn woorden roerde haar des te meer en Luna vond dat het tijd was hem eens wat te vertellen. Hij had haar nodig. Nu meer dan andere op het moment. Ze zag zijn angst in zijn ogen en trok hem dicht tegen haar aan, maar dit keer liet ze niet zo snel los en aaide hem over zijn hoofd. 'Ik ga je helpen Ryan. Als je wilt zal ik je mentor worden en je trainen en helpen waar het maar kan zolang ik geen dingen moet doen die mijn verplichtingen van me verlangen. Misschien kan ik je soms op een van die verplichtingen mee nemen, maar dat is voor uit lopen.' zei ze en bleef hem tijdens haar woorden omarmd houden. Hij hoefde niet bang meer te zijn, niet zolang zij bestond en ademde. 'Je hoeft niet langer meer bang te zijn Ryan. Angst is wat mensen tot gekke dingen drijft en dat laat ik niet met je gebeuren, maar je moet me 1 ding beloven...' zei ze en liet hem weer los en keek Ryan rustig en vriendelijk aan. 'Geen geruzie meer met andere leerlingen en geen vecht partijen meer Okay?' ze bleef haar vriendelijke en zachte stem houden, maar je kon ook duidelijk horen dat ze een strenge toon erin legde. Luna had voor alle zekerheid een Sand spirit over laten komen. Ze stak twee vingers in haar mond en floot een vreemd melodietje waarna de grond rond de platte rots even begon te beven. Een klein figuurtje kwam uit een soort groter wordende molshoop uit gekropen. Ze schudden haar hoofdje even en keek Luna vol verwachting aan. Ze was niet echt groot en liep meestal op vier pootjes, maar ze kon ook als een soort stok staartje op haar achterpootjes gaan staan. Luna stak haar hand uit en De sand spirit pakte haar duim en pink vast waarna Luna haar weer op trok. Het wezentje was niet veel groter dan een halve meter groot als ze op haar achterpootjes stond, maar als ze op alle vier stond was ze ruim 40 cm hoog. Haar schattige uiterlijk maakte dat je haar geen kwaad kon doen en dat zonder magie gebruik. Ze had ook twee schattige hoorns in de vorm van een klein gewei op haar koppie en ze keek tussen Luna en Ryan, maar ze begreep al snel wat er van haar verwacht werd, maar ze wachten geduldig op een teken van Luna die haar uit gewoonte over haar kopje begon te strelen. 'Dit is een van de vele soorten Sand spirit's Als je mijn leerling worden wil zul je haar ten alle tijden bij je in de buurt moeten hebben. Ze weet dat ze tijdens de lessen buiten de lokalen moet blijven, maar verder zal ze je vergezellen waar je gaat. Misschien dat de leerlingen nu minder op je gaan reageren en zo niet dan heb ik nog iets waar jij je woede op af kan en mag kuren. Oh ja haar naam is op zijn Erds nogal ingewikkeld, maar misschien dat jij een leuke naam voor haar hebt. Maar Sandy kun je haar beter niet noemen, Mijn dochtertje heeft ook een Sand spirit die zo heet en misschien dat die twee dan allebei naar je toe komen als je haar roept?' Voegde Luna er nog snel aan toe, om Ryan de kans nog te geven om zijn keuze te maken. Ze zou hem straks wel de stormbaan laten zien.