❥ no rest for the wicked  

_{De plotselinge klets vlak voor zijn neus maakte het tot een uitdaging om zich vlug te kunnen herpakken. Het kille staalachtige geluid stierf intussen als een echo die er nooit was geweest weg op de achtergrond. Flarden van bijna tastbaar aanziende schaduwen, als dikke rollende zwarte rookwolken die zich door de ruimte verspreidden, kringelden nog na om de kling van zijn rapier. Tussen de kolkende zwarte substantie en het kruis dat hun parerende wapens vormden staarden Savadors goudgele ogen het lange meisje voor hem ijzig aan, bijna oplichtend in het halfduister. 'Je onstuimigheid en dat wapen hebben je eerder in de problemen gebracht, Selene Celia,' siste hij zacht, en zijn stem versmolt met de vibraties van tensie die nog in de lucht hingen. Hij herinnerde zich haar nog zoals hij zich alle leerlingen leek te kunnen herinneren. Hij herinnerde zich ook nog dat hij een conclusie had getrokken, eentje die inhield dat deze leerlinge niet zomaar een leerlinge was. Anders. Speciaal. Die gedachte was ontstaan tijdens hun eerste confrontatie, waarbij hij haar hachje had gered van twee Novaanse geëmployeerden, bloedhonden van de regering die op die dag daadwerkelijk een spoor van bloed hadden geroken. Een Suasama die geen Suasama was. Slechts een wapen. Een wapen dat een wapen hanteerde, het was ironisch. Een kind van het Selene-project. En naast dat nog altijd een leerlinge op zijn school waarvan hij vurig hoopte dat ze een zo doorsnee mogelijk schoolleven poogde te hebben, maar waarvan hij vermoedde dat dit nooit truly het geval zou kunnen zijn.
Hij had haar in haar volledig opgeslokte concentratie (zo had hij tenminste gedacht) op zich af zien komen, het archaïsche wapen door middel van duistere transportatiemagie aan zijn zijde opgeroepen en in een bliksemsnelle handeling getrokken. Het leek wel alsof Celia Cartagos in een furie was verkeerd, zo geconcentreerd had ze om denkbeeldige tegenstanders heen gemanoeuvreerd, oefenpop na oefenpop doorboord en het perfect afgerond met een paar dodelijke combinaties. Als een schaduw had hij haar bekeken, aangetrokken door het geluid van stimulerende ademtochten die werden uitgestoten, het geklang van staal tegen hout en scheurend stof. Hij was naar de gymzaal gebeend en was daar als een schaduw blijven staan in een nis, ervan overtuigd dat hij onopgemerkt zou kunnen blijven. Misschien had ze zijn aanwezigheid al gevoeld, de eerste seconde dat hij een stap binnen de op haar na verlaten gymzaal had gezet. Misschien had ze een glimp van zijn fonkelende ogen in de schaduw opgevangen. Misschien had hij onopgemerkt een geluid gemaakt, een haast onhoorbaar geruis als een zuchtje wind, dat in haar oren als een fanfare had geklonken. Het was in ieder geval een grandioze misrekening geweest van zijn kant. Zoals met alle linke kwesties die een gevaar konden vormen voor hem of zijn posities, lieten zijn twijfels zijn bewondering voor haar wankelen en zweepten een duidelijk voelbare afgunst op in de plaats ervan. 'Een roekeloze combinatie,' vervolgde hij daarom op een bittere toon terwijl hij met een soepele zwiep zijn rapier terug in zijn hand draaide en deze met een sissend geluid in zijn schede liet glijden. Hij begreep nu echter wat ze bedoeld had met dat ze in feite een levend wapen was. Indrukwekkend, moest hij toegeven. Indrukwekkend, maar riskant.}

_{In de heersende kalmte die de overhand speelde zag hij haar terug staren, scherp en onbevreesd. Een blik te onwaardig voor slechts een wapen, gereedschap. Of misschien was hij dat nu alleen van mening omdat het hem alles behalve aanstond, want hij wist dat ze wel meer moest zijn dan dat; ze had duidelijk fouten gemaakt en moest daarom wel degelijk menselijk zijn. Als een oogverblindende lichtstraal die terug in zijn richting werd geworpen leken haar ogen als spiegels en keek hij in zijn eigen bitterheid. Zijn smalle lippen persten zich kort nukkig samen terwijl hij haar een nog grimmigere blik toewierp, want hoe kon ze immers? Ze stond bij hem in het krijt. En als ze zo roekeloos wilde zijn kon ze niet van hem verwachten dat hij meer dan eens zijn nek nog voor haar uit zou steken om haar sorry ass te redden. Men zou nog denken dat hij een hart had.
Terwijl Selene Celia de reden van haar onaangekondigde gebruik van de gymnastiekzaal toelichtte, gleden zijn goudgele ogen door de ruimte, zijn hand het rapiergevest van sierlijke bogen en spiralen beroerend. Te gefixeerd op de details die hij in de zaal kon vinden negeerde hij de woorden van het meisje straal. Alles was nu per slot van rekening beter waarneembaar nu hij niet vanuit de schaduwen toe hoefde te kijken, aan de kant van de zaal. Hij zag stro liggen, en opgestelde oefenpoppen met scheuren op de plaats van waar de menselijke vitale organen zich bevonden. Zijn trage, maar scherpzinnig observerende rondte die zijn blik door de zaal aflegde eindigde weer bij Celia, die hem had horen of - wie weet - had voelen aankomen.. Ze zweette niet eens. Van haar gezicht legde hij een rechte lijn af over haar lichaam, naar beneden. Ten slotte bleef zijn blik even op haar hand rusten, die besloten had om haar wapen niet weg te stoppen in haar schede, maar schuin naar de vloer gericht bij zich te houden.
'Zie ik eruit als een flamboyante, oliedomme spierbonk in sporttenue met een A op mijn certificaat voor apenkooien?' reageerde hij sarcastisch op haar vraag. 'I think not.'
Veelbetekenend flitsten zijn ogen weer naar haar zwaard, zijn strenge blik net zo betichtend als wanneer hij een verbale uitbrander gaf. Een zwijgende afstraffing zoals hij dat goed in de praktijk kon brengen. De meesten wisten niet beter dan zich direct schuldig of zelfs dom te voelen, al wisten ze nauwelijks waarom. Zodra zijn ogen de hare weer vonden richtte Savador zijn kin ietwat minachtend de hoogte in en stelde zijn vraag, die hij aankondigde met een kalm ademteugje, zo zakelijk en nonchalant mogelijk. 'Ik hoop dat je je niet meer op Nova hebt vertoond sinds de laatste keer?' Ze moest zelf vast ook wel weten waar hij op doelde met 'sinds de laatste keer'.}

_{Zijn giftige ogen knepen zich tot spleetjes terwijl hij de lange leerlinge zwijgend volgde met zijn blik. Het moest ongetwijfeld wel merkbaar zijn dat hij niet gediend was van haar - zo is gebleken - uiterst onvoorzichtige manier van handelen, van haar wapengebruik, van haar. In de onvoldaanheid die zich van hem meester maakte trok hij een nukkige mondhoek op, zijn smalle lippen iets van elkaar af, de puntige tanden die hij op elkaar klemde daardoor zichtbaar. Alsof hij op het punt stond iets te zeggen, maar zich weer bedacht. Terwijl hij dat deed keek hij toe hoe Cartagos naar de andere kant van de zaal liep om de toegetakelde juten pop, waar het stro uit vloeide als versnipperd bloed, van de vloer te rapen. Hij liet haar antwoord in zijn chaotische overpeinzingen inzinken, maar de gedachten die in dat volgende ogenblik opspeelden maakten hem alleen nog maar grimmiger. Hij geloofde niet dat Selene Celia, met haar onverantwoordelijkheden, in staat was om de juiste conclusie te kunnen trekken wanneer het weer acceptabel voor haar zou zijn om opnieuw naar Nova te reizen. Hoe kon ze er zeker van zijn dat de kwesties daar inmiddels bekoeld waren, en er nu niet op dit zekere moment een geheim genootschap in de weer was om een complot jegens haar - wie weet wel tegen hem - te bedenken? Hij betrapte zichzelf er steeds vaker op dat het een misstap was geweest om haar uit de problemen te helpen. Daar had hij zichzelf ook een hoop risico's mee op de hals gehaald. Het was dat hij connecties met Deshas en diens kennissen had binnenin de Suasama en hij daarom waarschijnlijk niet zo snel op de rode lijst zou komen te staan. Waarom Diva dat noodlot had moeten treffen, daar kon hij de gerechtigheid niet in zien. Het was gewoon een willekeurige slachtpartij geweest, een hinderlaag, en Diva bevond zich die dag op de verkeerde plaats, op het verkeerde moment. Dat was in ieder geval wat hij wilde geloven.
Het was een misselijk toeval dat Selene Celia juist nu dat onderwerp aan moest snijden. Zijn goudgele ogen leken zich even voor een fractie van een seconde waarschuwend te verwijden toen ze duidelijk het lef had om die feiten op te graven in zijn bijzijn. Met de opbouwende razernij in zijn hoofd en de strakke knoop in zijn borst boorde hij zijn blik in de hare en staarde haar aan, lang en intens, maar vooral intimiderend en ongelovig, beledigd zelfs.
'Ik adviseer je om je mond te houden voor je jezelf opnieuw onverantwoord bewijst en die voorbij praat, Miss Cartagos. Hoe durf je dat onderwerp zo nalatig omhoog te halen?' siste hij zacht. Hij draaide zijn hand er niet voor om om de link te kunnen leggen dat zaken die de Suasama aangingen vast ook bekend waren bij het Selene Project. Maar haar volgende woorden maakte het ertoe dat hij zijn bevende hand zo stevig om het gevest van zijn rapier klemde dat de huid om zijn knokkels wit kleurde en het staal rammelde tegen zijn gesp. 'Vrij?'
De donkerharige man nam het woord in een bittere, quasi-geamuseerde fluistering in zijn mond, een aanwezige withete woede daarbij hoorbaar in zijn ondertoon, als de rommelende donder in de verte. 'Ze is dood. En als het aan mij gelegen had offerde ik tien van jouw soort op als dat haar had kunnen redden! Hoe een getalenteerd, gespecialiseerd, gepromoveerd huurmoordenaar eerder het noodlot treft dan een roekeloos Kind van Selene met losse tong, oh, zal ons dát een onopgelost mysterie voor de wereld blijven!' Het rauwe sarcasme verliet spattend zijn in een woedende grauw betrokken mond, zijn hand nog altijd om zijn rapier geklemd. Hoe durfde ze het zelfs ook maar te weten, laat staan te herinneren?}

Haar woorden hadden hem goed geraakt. Ze wist het toen ze zijn gezicht zag betrekken. Toen hij haar vertelde haar mond te houden. Nee, ze zou niet zwijgen. Misschien probeerde ze zichzelf wijs te maken dat de tijd op school haar niet veranderd had, maar dat was niet zo. Door de Suasama werd ze gezien als een defect. Door de buitenwereld als een mislukt experiment dat nooit had mogen bestaan. Maar niemand scheen haar als levend wezen te herkennen. Niet meer. Nooit meer. Dat wilde ze niet meer. Celia bleef strak naar Master Savador kijken die zijn tirade verder oppakte. Ze had gehoopt in hem iets van een bondgenoot te kunnen vinden als iemand die ook onrecht aangedaan was. Maar hij was niets meer dan een blinde dwaas. En zij was er een geweest door dat niet in te zien. 'Blijf die leugen vooral geloven als u wilt. Maar probeer hem mij niet door mijn strot te duwen,' klonk haar stem, hard en bitter, door de zaal. De man was amper uitgesproken geweest. Hij wist het niet. Hij wist niks. Onwetende blinde dwaas. Dacht hij dat ze nobel was geweest? Edel? Hij had nog veel te leren. De Suasama zag haar leden niet als mensen. Het was pure zelfmoord. JE gaf je leven praktisch weg door je bij die groep aan te sluiten. Waarom zag hij dat niet? Had de pijn hem zo verlamd? 'Wat als het geen toeval was geweest,' zei Celia uit het niets. Ze was gestopt met opruimen. De helft van de oefenpoppen stond er nog. Maar dat scheen ze niet te zien. Haar felle ogen waren enkel gericht op Master Savador. 'Ze zou de eerste niet zijn,' ging ze kalm verder. Het was een gegeven feit dat de Suasama gewetenloos en meedogenloos was. Als ze jeniet langer konden gebruiken stuurde ze je op een hopeloze missie een zekere dood tegemoet. Daarom werd Selene in het leven geroepen. Om de menselijkheid nog verder weg te nemen zodat ze zich niet meer schuldig hoefden te voelen. Als ze dat woord tenminste kenden. 'Heeft u nooit willen weten wat er echt gebeurd is die dag?'. Ze bleef weer even stil. Had hij echt nooit de beweegredenen willen weten? De motieven? Het hoe, wat en waarom. Zou hij echt zomaar geslikt hebben wat ze hem voorgeschoteld hadden? Celia had de man wel intelligenter ingeschat. 'Wij werden gebroken en hervormd om op een dag de normale Suasama over te nemen. Er bestaat niet zoiets als eervol ontslag nemen. Als ze van je af willen ben je ten dode opgeschreven. Je weet te veel. Je hebt te veel gezien. En zij moet dat geweten hebben,' sprak Celia als laatste. Ze pakte de scheden met haar zwaard erin op die ze af had moeten doen bij het verslepen van de poppen. Haar vrije linkerhand hield ze met de palm naar beneden gericht. Ze spreidde haar vingers. De laatste drie poppen werden met zwarte rook omgeven en verdwenen om in de opberg ruimte weer te verschijnen. Haar duistere magie was niet heel sterk. Maar drie voorwerpen lukte haar nog wel. Ze duwde de deur dicht en maakte zich op om te vertrekken.

Het was bijna uit gewoonte om zijn zorgvuldig behouden maskertje te laten barsten wanneer de naam van zijn gestorven vrouw door de ruimte zweefde. Twee klanken die hem zo lief waren dat hij er geen woorden aan terug kon koppelen, maar sinds haar dood had die zoete genegenheid plaatsgemaakt voor een metershoog rijzend hellevuur aan toorn dat niemand kon blussen. De pijn was het branden van het vuur zelf in zijn borst, en hij vertikte het om eraan toe te geven dat een simpel kind als het meisje voor haar die emotie bij hem los wrikte. Hij bezat immers nog wel over een voor haar onbereikbaar begrip als emotie. Toch slaagde hij erin om zich iets te bedaren en verstrakte zijn gelaat zich weer tot het kalme wateroppervlakte van een verborgen meer. Het bevroor tot de bekende harde, herstellende buitenlaag van zijn fiere verschijning. Zelfs Cartagos' onderbrekende kijven, totaal astrant en ongehoord, kon zijn bedaardheid niet breken. Alleen zijn ene mondhoek trok zich iets op in een poging tot een smalende grimas, of misschien wel een spottende glimlach die verried dat hij niet kon geloven hoe stompzinnig ze was. Zijn zijdeachtige stemgeluid die daarna besloot om een einde aan de korte stilte te maken, klonk vrijwel even honend als de uitdrukking op zijn gezicht. 'Hoor jezelf nu toch eens -' In een elegante handeling tikte hij met een zacht metaalachtig geluid de punt van zijn rapier onder haar kin en hief deze iets naar hem op.
'My dear love, ik wás daar,' hij lispelde de zes woorden zacht vlakbij haar gezicht, waar hij zich naar toe gebogen had. 'Ik was erbij toen Heer Deshas over de Suasama ging. Ik was erbij toen mijn vrouw haar examen aflegde en cum laude slaagde. En ik bleef lang genoeg om haar naar de top te zien stijgen, waar ze een lange tijd eenzaam bleef staan. Wellicht heb je je huiswerk niet nagenoeg gedaan, maar voor een aantal lange jaren stond ik onder Heer Deshas' hoede als zijn opvolgende pupil. Onze bond was solide, we waren meer dan leermeester en leerling, anders dan bondgenoten. Vrienden, de facto. Er zit geen enkele logische theorie in dat hij zijn rekruten opdroeg om de topagente van zijn areaal af te slachten, of te zwak was om een vuist te vormen tegen rebellen onder het Selene-project. Er is nooit een ander in de elite geweest die mijn vrouw oversteeg en de opzichter zou een dolk in eigen hand hebben gestoken als hij zijn beste pion zomaar van het bord veegde, als het al niet was dat die pion ook nog eens verloofd was aan zijn beste vriend. Niet vanuit de Suasama en niet vanuit elke andere zijtak of concurrerende tegenpartij.' De huid tussen zijn neus en wenkbrauwen plooide zich tot een kleine frons toen Celia sprak over afgemaakte rekruten die mogelijk teveel hadden gezien. 'My gratitude for that novel newsflash is skyrocketing new levels,' hij greep de kans om zijn sarcasme weer te laten vloeien, want bij Medusa; dacht ze nu werkelijk dat die hypothese niet in hem opgekomen was, dat hij er niet op had zitten kniezen en verworpen om het vervolgens weer opnieuw en opnieuw op te halen en te verwerpen?
'Oud nieuws,' vervolgde hij bits. Er was een geërgerde nadruk te horen op het eerste woord. 'Praktisch de eerst logische theorie uit velen om een hoofd over te breken.' Met een fonkeling in zijn ogen boog de zwartharige man zich opnieuw dichter naar haar toe, zijn wapenpunt priemend onder haar kaak om ook haar kin iets hoger op te heffen. 'Denk je nu werkelijk dat ik nooit ook maar heb gegist naar het hele verhaal, al was het maar een nietig aspect van een zielig flardje van het hele geheel?' siste hij zacht, maar op een griezelig ijselijke toon. 'Tot de dag van vandaag heb ik me gewijd aan research, mijn hele leven staat nota bene in het teken van mijn vrouw en haar onzinnige dood. Ik heb een scala aan dekmantels om me aan vast te pinnen voor het oog van de buitenwereld en de school tot ik die in mijn persoonlijke ruimte af kan gooien en grote porties van mijn vrije tijd verwerp aan analyses. Nooit opgevallen? Dat is klinkklaar een bevestiging dat jij degene bent die maar slikt wat ze ziet, en laat me je on that matter op het hart drukken dat je jezelf dom inschat door mij wezenloos in te schatten. Wellicht is er in één van je routinerende experimenten teveel aan je brein geknoeid? Je bewijst jezelf steeds opnieuw slechts een wapen, Celia Cartagos - een bot, ongeslepen wapen. Je bent ontwikkeld voor die functie en dat is louter, al dan niet duidelijk ook je enige functie geweest. De theorie van de tandwielen achter de schermen zijn niet voor jou bestemd. Verwijt anderen niet voor de stompe punt van je tinnen brein - doe liever een poging deze pragmatisch te vermenselijken. Je hebt werkelijk geen idee.' Het was lachwekkend. Wat dacht ze nu? Hij was aannemelijk één van de intelligentste mannen die ze tegen zou komen in haar miserabele bestaan - praktischer dan zij was, was in ieder geval zeker; het bewijs was helder en klaar geweest toen hij het woordje voor haar had genomen om haar van de Novaanse ambten te behoeden, en haar daarmee waarschijnlijk van onvermijdbare executie te redden. Dat was, als ze inderdaad over de mogelijkheid beschikte om verder te kunnen kijken. Waarschijnlijk niet. Toen was ze een kat in het nauw geweest die in haar gedreven hoekje rare sprongen maakte, en vandaag de dag zou ze niet veel anders zijn. Speciaal wapen of niet, ze was in haar verschijning en in denkvermogen onrijp en tactloos, en nog onomstotelijker was dat zulke personen nog niets leerden na fout na fout. En laat het nu net zo zijn dat hij al wel een beetje meer levenservaring achter de rug had, en in al die jaren meer informatie had opgepikt dan zij op haar tien vingertjes kon tellen. Nee, hij was nooit dom geweest. Hij wist zijn feiten vaak beter dan de personen die zich om die zekere feiten specialiseerde. Het was niets voor hem om de laatste te zijn te weten wat er gaande was. Ze onderschatte hem. Dat zag er slecht uit voor haar, want als ze over een beetje breinwerk beschikte had ze goed gebruik van hem kunnen maken - op zowel de goede, als de slinkse manier. Als er iemand hier een blinde dwaas was, dan was zij het wel.