Stom gedoe ook. Het was altijd hetzelfde liedje: zoek dan gewoon wat afleiding. Dat was zo ongelofelijk makkelijk gezegd, maar om het ook echt voor elkaar te krijgen was dan weer een ander verhaal. Ja, hij had een korte concentratie: maar vreemd genoeg leek hij nergens anders aan te kunnen denken dan die paar dingen. Alsof er geen andere opties beschikbaar waren, een soort van doosje. En je mocht alleen maar uit de dingen kiezen in dat doosje en niets anders.
Natuurlijk was hij weer eens gaan drinken zoals alleen hij dat kon als hij binnen was gebleven, dus om het te voorkomen ging hij gewoon naar buiten. Probleem opgelost. Dacht je dan. Was het zo dat hij nu al helemaal niet meer aan iets anders kon denken, wilde het liefst gewoon terug naar zijn kamer en zichzelf daar proberen in een coma te zuipen of zo. Het was dat zijn lichaam er nu aan gewend was geraakt na een lange tijd, natuurlijk had het weer eventjes moeten wennen: maar daarna ging het ook wel. Echter bleven die katers en dat was gewoon zo vervelend als maar kon. Hij kreeg al snel hoofdpijn als hij te lang nadacht en dan ook nog eens een leuke kater in de ochtend was dus niet echt ideaal.
Een hand plaatste hij op zijn wang, wreef vervolgens zachtjes over zijn kin. Het was niet meer zo egaal als het eerst was geweest… Die baardgroei was altijd blijven aanhouden en eigenlijk had hij er nooit wat voor gevoeld om er iets tegen te vinden, het gaf aan dat hij ergens nog goed functioneerde. Echter had hij alles een beetje verwaarloosd qua uiterlijk de laatste tijd, hoewel hij er altijd zo geobsedeerd mee was geweest. Wat had het eigenlijk nog voor zin? Lesaiah had hem de feiten laten zien: hij was niets waard en diende enkel nog als vervanging mocht het zover komen. Waarom zou hij er nog moeite voor doen als het toch niets meer waard was? Was tijdsverspilling, hij had wel betere dingen te doen.
Denk nu niet gelijk dat hij eruit zag als een of andere holbewoner. Zo ver zou hij het nooit laten komen, want daar kon hij niet tegen. Er was ook wat dat betreft weer een grens. Stoppeltjes waren oké, tot een bepaald punt waar het op een baard begon te lijken en hij zichzelf net zo’n oermens vond lijken. Hij was dan wel niet de slimste, maar zijn intelligentie was wel nog redelijk genoeg om zich in deze tijd te redden.
Hij stopte met ronddwalen, bleef stilstaan. Zijn kin ging wat meer omhoog, staarde voor zich uit. Zeg niet dat – Nee, gelukkig. Was een of ander… Kind. Een meisje, dat strak naar de grond keek. Kind, als je nu niet opkijkt heb je dadelijk een probleem, ging er nogal nors door zijn hoofd heen. Ze deed het ook nog eens niet en was zo handig om tegen hem op te lopen. Echter bleef hij gewoon staan en vertrok geen spier, keek haar enkel aan. Wat moest hij hier nou in godsnaam van weten? Hij had nooit naar buiten gemogen in zijn kinderjaren en hier werd het gewoon toegestaan dat kinderen vrij rondliepen op een plek als dit? Eigenlijk vond hij dit ergens wel leuk: had hij nog iets waarover hij kon zeuren bij Savador en ja hij had het tot een hobby gemaakt om de ander te irriteren. Gewoon omdat het uiterst amusant was.
‘Wat doet een meisje als jij op een plek als deze?’ bracht hij rustig uit, fronste zijn wenkbrauwen, ‘Er zijn erg veel gevaarlijke dingen die je hier kunnen over en er is niemand om je te helpen. Je bent alleen, helemaal alleen.’ Oké, eventjes stoppen. Dadelijk ging hij dat kind nog nachtmerries bezorgen met zijn duistere gedachtegangen. ‘Dus vertel mij eens, waarom lig jij niet braaf te slapen in je bed?’ Plande hij erop haar straf te geven? Meh, een tik tegen haar voorhoofd ja. Moest ze maar uit haar doppen kijken en niet zo lomp tegen hem oplopen.

» Miep. Hij is kort en vaag, maar wist eventjes niets. Suddy ~