The silence will always be my friend

Hij zat majesteus op een steen, het was snikheet maar onder de beschutting van de bomen was het enigzins koel. Hij hield van deze stilte, geen brutale snotapen die je gedachten verstoorden, geen zeurende collega's en geen giegelende tieners. Dit was zijn wereld. En iedereen zou dat weten, man of vrouw, kind of volwassenen, iedereen zou eraan geloven. Maar nu moest hij geduld hebben, hij moest afwachten, dat had hij in al die jaren wel geleerd. Zijn stiekeme uitstapjes om voor de hoge heren een klusje te klaren en vervolgens de eer en beloning in ontvangst nemen. Zijn roem en macht was hem alles, als hij maar juist handelde. Hij moest hier alleen maar in een goed plaatje bij Savador komen te staan en dan zou alles zijn gangetje verlopen. Hij wist dat voor elk pad naar roem ook een offer nodig was, hij had zijn rustige leventje opgegeven voor een stel onwetende schooiers. Niemand hier had nog maar enig respect voor stilte en rust. Zijn gedachten werden soms ruw verstoord door een groep van giegelende en wijzende meisjes, die zou hij eens op hun donder geven als de gelegenheid zich voordeed. Dachten ze werkelijk dat hij een van hen leuk zou vinden? Het idee alleen al maakte hem misselijk. Hij was niet geintereseerd in vrouwen, al helemaal niet in pubers. Zijn witte haar werd af en toe beschenen door de zon die soms kans wist te maken om door de bladeren heen te schijnen.

(open voor 1 persoon)

Tsukimiye had enkele boeken stevig in haar greep vast, was trouwens neit van plan om die los te laten. Behendig nam ze een potlood uit haar zak tevoorschijnt opende toen een van de enkele boeken die ze bij had en begon wat te schrijven terwijl ze gewoon zonder op te kijken verder liep. De wind zou haar wel waarschuwen als ze ergens tegen aan zou lopen. Ze heeft daar genoeg op getraind om gewoon zonder te twijfelen niet te stoppen om er zeker van te zijn dat er niets in de weg lag. Behendig begon ze naast haar tekst nog iets te tekenen, zodat als je goed ernaar kijkt je het ziet bewegen, alsof het leefde wat eigenlijk ook zo was omdat het een magische potlood was, best handig moest ze bekennen. Enkele roze plukjes haar ginge voor haar gezicht liggen en die streek ze vlug weer achter haar oren zodat ze weer helemaal zich kon concentreren op haar blad. Enkele losse blaadjes tussen haar boek wapperde, maar ze negeerde het want ze had het te druk voor het moment. Een harde windvlaag die ze niet had voorspeld kwam opsteken waardoor haar haren voor haar gezicht kwamen de vliegen ze wreef die weer weg maar liet zo al de losse blaadjes los die zonder pardon al meteen in het rond vloog, toen ze keek welke bladeren het waren zag ze dat het ook van huiswerk was, Tsukimiya haar ogen werden groot en meteen ging ze in een goeie sprint achter die irritante blaadjes aan. Een van haar levende tekeningen dat leek op de school zelf vloog recht tegen iemand aan die op een steen zat. Dat liet ze daar maar even voor het moment liggen huiswerk was jammer genoeg belangrijker. Toen ze die uiteindelijk te pakken kreeg ging ze huigend terug naar de jonge man "sorry" sprak ze wat kribbig doordat ze buiten adem was. "Mag ik mijn blad terug." Ze had niet echt zin om over hem te buigen om zo haar blad te pakken.

De wind speelde een vreemd spelletje, alsof er een puffoonse op komst was. Na een poosje merkte hij dat zijn intuïtie gelijk had gehad, er vloog iets over zijn schoot heen. Hij greep het vast en bekeek de tekst met een paar krabbels erop. Hij snoof smalend. "sorry" klonk een ietwat kribbige stem die waarschijnlijk een heel eind had gerend. Hij draaide zich om, wat een verrassing, het was een meisje van Puffoon. "Mag ik mijn blad terug." Ze leek niet veel zin te hebben het zelf te pakken wat hemzelf ook geen slim idee leek, ze moest het eens wagen. Hij stond op, hij was een stuk langer dan haar maar dat vond hij allang geen wonder meer. Hij keek achteloos op haar neer en stak het blaadje naar haar uit. 'Ik geloof dat dit van jou is.' Zei hij zacht en een tikje ijzig. 'Volgende keer beter opletten kind.' Hij klonk bijna smalend en zijn mondhoeken krulden zich om in een ijskoude glimlach. Zwakzinnige tiener, vrouwen waren voor hem een groep van onbegrijpbare wezens, als je er niet was hadden ze je nodig en als je er wel was wilde ze liever alleen zijn. Maar niet alleen van de meisjes hier had hij afkeer; er waren jongens bij die zich als een stel varkens gedroegen, de clown uithingen of altijd onbeschoft waren. Hij ging weer op de steen zitten en concentreerde zich op zijn gedachten. Overal waar hij keek zag hij niet één enkele andere bloem dan maanlelies. Die hadden bij hem in de tuin gestaan toen hij klein was, nu zag hij ze overal. Waarschijnlijk een idee van de hoofdmeester. Zijn bruine ogen flitsten over de bloemen maar hij voelde de aanwezigheid van het meisje nog steeds. Dat irriteerde hem tamelijk, hij hield niet van gezelschap.

PROFILE MAGICIAN

» ~Fly my friend~
» [GZ] Best friend
» [GZ] Friend
» [GZ] Le best friend
» [GZ] Friend~

The silence will always be my friend

The silence will always be my friend

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen