Met langzame passen liep hij dromerig door de gangen. Zijn hoofd zat vol met zoveel verschillende dingen en zoveel gevoelens dwarrelde om hem heen als vleugels die moeite hadden met het vliegen. Hij stopte bij een van de kozijnen en keek naar buiten met een pijnzend gezicht. Hij beet in frustratie op zijn lip, wist niet goed wat hij aanmoest met alles om hem heen. Het was zo raar om te denken dat het echt waar was. De brief van Hayden. De enige brief die tot nu toe dus wel was aangekomen, waar Savador niet meer zijn neus in had gestoken. Had hij besloten toch te stoppen zijn post door te zoeken? Drake begreep niet wat zijn motief zou kunnen zijn, maar er zat wel een luchtje aan. Toch was hij meer aan het nadenken over de inhoud van de brief, over hoe hij zou moeten terug schrijven. Wel of niet? Wat zou ze er van vinden? Hij kon het niet maken om nu niet terug te schrijven. Wat ze over Zean had verteld. Drake wist dat dat in de tijd was geweest waar hij nog wel onder invloed van het serum was geweest. Hij kon er niks aan doen dat hij zo was geweest en toch deed het Drake pijn. Hij zou mensen kunnen ombrengen voor haar, maar dit maakte de situatie lastig. Hij was niet bij zinnen geweest en Zean en hij waren juist weer net op het goede spoor samen. Drake wilde dat niet nog eens verpesten, hij wilde zoveel maar alles ging moeizaam. Alsof hij door een rivier van teer zwom waar niks hem duidelijk was en alles trok hem verder naar beneden. Toch was het niet zo dat hij wilde opgeven, want alles ging goed. Evengoed had de brief van Hayden hem veel gedaan en hem laten voelen hoeveel hij van haar hield, als vriend nu dan. Drake slikte en vervolgde zijn weg. Hij liep wel vaker alleen door het hoofd om zijn hoofd leeg te maken. Leeg van alle gedachten, maar het leek nu niet te helpen, misschien juist erger te maken. De jongen keek naar voren en zag nu dat hij langs het muziek lokaal kwam. Het viel hem op dat de deur nog op een kier stond. Nieuwsgierig stapte hij er naartoe. Doo het raam heen zag Drake dat er niemand scheen te zijn. Voorzichtig opende hij de deur en keek naar binnen toe. Alles leek gewoon te zijn opgeruimd, dus er was ook geen les. Iemand had waarschijnlijk gewoon vergeten de deur dicht te doen. Toch was Drake zoals altijd nieuwsgierig en die eigenschap was nu ook sterk aangewakkerd. Niet veel wisten dat Drake erg van muziek hield. Het maakte hem rustig, het kalmeerde en ontspande hem. Er stond een piano in het lokaal en Drake keek er naar. De piano was samen met de akoestische gitaar eigelijk zijn favoriete instrument. Drake keek nog even achterom langs het raam of er iemand was, maar er leek geen enkele levensvorm te zijn. Daarom beet Drake op zijn lip en waagde het. Hij deed zijn zwartwitte jas uit en liet die hangen aan een stoel die er naast stond. Daarna ging de jongen rustig zitten op het houten en stof beklede bankje dat er bij stond. Hij wreef met zijn ranke lange vingers over het bruine oude hout, voordat hij de klep opende. Witte en zwarte toetsen, allemaal met een lichte schijning er overheen en perfect bijgehouden. Drake glimlachte. Hij zette een vinger op een van de witte toetsen. Als eerst klonk die heel hard door het doodstille lokaal heen en leek Drake er zelfs een beetje van te schrikken. Het klonk echter wel erg mooi al, die klank. Nog een raakte hij aan, nu een zwarte. Nu hij zijn andere hand ook op de toetsen neer legde begon hij zachtjes te improviseren. Het was niet lukraak over de toetsen raggen, zoals de meeste van iedereen hier op school zouden verwachten. Het was heel klein en voorzichtig, alsof de piano nog maar een jonge kitten was, die nog mooi moest leren mauwen. Hij vond elke keer weer, meer logische tonen uit. Kleine stukjes die hij zelf ook wel mooi vond, maar dit was echt nog een het geluid van een beginner. Toch leek Drake er erg veel plezier in te hebben. Hij genoot van het geluid wat hij nu zelf kon maken inplaats van alleen maar luisteren. Soms hele diepe tonen en dan weer heer licht. Het duurde even, tot hij even stopte en met een open gezicht vol bewondering naar het instrument keek. Het gezicht van een kleine jongen dat de nieuwste race auto in de etalage zag staan. Het was stil, maar toen was er weer geluid. Verschrikt keek Drake op en gelijk sloten alle poorten, hing het masker weer voor zijn ogen. Hij stond op met een bijna boze indruk doordat hij geschrokken was en keek daarna de gene aan die opeens ook in de ruimte was.

Het warme en verwelkomende geluid van de witte en zwarte toetsen klonken door zijn oren. Het was nog wat onbeholpen en echt een melodie zat er ook niet in. Toch speelde de jongen door en werd hij bevangen van een gevoel dat hij nog nooit eerder had ervaren. In pure concentratie sloot Drake zijn bruine ogen om te genieten van deze tonen van muziek, de klanken die van de toetsen die meerdere keren per seconde werden aangeraakt. Het deed hem denken aan het typen van op een schrijfmachine, maar dan sneller en soepeler, daarbij kwamen er nu geen letters maar klanken tevoorschijn. Het was iets wonderbaarlijks voor hem. Drake snoof diep in en genoot van de oude houten geur van het grote instrument. Nu hij verder speelde werd hij terug gebracht naar zijn kindertijd, want wat muziek wel iet altijd kon doen met het mensen brein. Emoties konden zonder woorden aangeprikt worden met simpele tonen. Geur en muziek konden herinneringen oproepen aan mensen, plekken, gebeurtenissen en misschien nog wel zelfs meer dan dat. Onbewust was de jongen gaan glimlachen op een manier die hij niet vaak deed, een glimlach van genot uit zichzelf. Niet het uitlachen van een ander, niet het lachen om een grap van zijn weinige vrienden, niet het glimlachje als hij genoot van zijn vangst in de nachten. Ogen gesloten en een glimlach vol passie. Nu hij zo speelde, dacht hij aan de piano waar hij vroeger mee was omgegaan, niet per se echt op speelde, het was toen echt nog maar een spelletje voor hem en hij kon er niks van. Maar hij wist nog goed hoe ze een keer nieuwjaar hadden gevierd en dat in die grote vila waar hij in had gewoond.. samen met zijn 'familie' Ze hadden een band ingehuurd en natuurlijk was het schijn gezellig geweest. In een pauze van de band was een kleine Drake naar de piano gelopen en was op de kruk geklommen. Dunne ranke vingers zoals nu, maar toen jonger en kleverig van de poedersuiker van de oliebollen, hadden op de witte toetsen terecht gekomen. Een paar muziek tonen had hij er uit laten komen en al vanaf dat moment had het mannetje het leuk gevonden, met grote ogen naar het instrument gekeken. Vol plezier speelde het ventje er op los met grote grijns, want veel lol kende Drake in die tijd niet. Wat was zijn oom boos geweest, rood aangelopen en dronken van de champagne was de man op Drake afgestormd. In de kraag gegrepen en door het huis mee gesleept als een lucifer houtje, naar buiten in de sneeuw geworpen met de tekst een 'lelijk vies gedocht van een smerige hond' te zijn, was zijn oom zo aardig geweest dat hij in het oude hondenhok mocht slapen. Een plek waar hij zich nog een beetje warm kon houden aan een vervilte deken. In het begin zo vrolijk, nu denkend aan dat moment was zijn nummer onbewust droeviger geworden. Dat omdat een gemoedstoestand altijd bepaald wat je maakt. Drake slikte en schrok vrijwel gelijk stopte de jongen met spelen. Zijn vingers waren los geraakt van de toetsen alsof hij zich daar aan had gebrand. De jongen keek om, een flits angst was in zijn ogen te zien, wie had hem betrapt? En dan bedoelde hij niet een docent, dat zou hem geen zier kunnen schelen. Eerder iemand die zijn status en populariteit hoog in acht nam. Op deze manier zou hij dat gelijk allemaal verliezen, als was het maar een kleine etter die het dan door de hele school kon verspreiden. Ryan zou hem vreselijk uitlachen, iedereen zou hem nakijken met spot. Drake de 'bad boy' die piano speelde. Hij zag de groepjes al gebaren maken, opnieuw gepest worden. In die seconde gingen al die dingen door zijn hoofd en hij had bijna op zijn tong gebeten. Nu hij kon zien wie het was leek Drake eerder op een argwanende wolf, staart tussen te benen. Het wás een docent. Wie anders had hij hier kunnen verwachtten? Een vrouw waarvan naam hij al erg lang kende, van korte mededelingen en formele gebeurtenissen, maar een schone verschijning om te zien. Niets voor niets dat er door de school werd geroddeld dat Savador een oogje op haar had. Miss Eres had zich in de ruimte begeven en het beviel Drake maar niks. Zij had hem horen spelen, zij zou zijn geheim kunnen onthullen, vertellen aan die aasgier, slang, stuk ongedierte en wat nog meer hij van deze vlerk vond. Waren de banden tussen hen twee werkelijk zo goed als door de gangen werd gefluisterd? Argwaan, Drake vertrouwde mensen nou eenmaal niet snel en dit stond in zijn ogen te lezen. Als het jonge paard dat je uitdagend maar ook zenuwachtig kan aankijken wanneer het moet leren om bereden te worden. Drake beet zijn tanden op elkaar en keek in de heldere groene ogen. Zacht en lief, maar een vleug gezag was wat hij van haar kon omschrijven, al wist Drake zeker dat er nog wel meer achter deze vrouw zat. Geruchten, roddels, hij kende er meerdere en écht iets over Savador of Eres te weten komen, hij had zijn kans gehad om daar achter te komen tot de boom knuffelaar, maar toch gemogen docent Norwood het toneel verliet. Kans gemist, al had hij er wel een beetje iets aan gehad. Drake was nu niet op informatie uit, al was dat wel een van zijn kenmerken áltijd nieuwsgierig. Dit maal was hij verrast door haar aanwezigheid. Zijn humeur was omgeslagen en hij was een jongen die liever de kat uit de boom keek, toch was Eres op haar manier nu erg direct. Ze sprak eerst niet, stuurde hem ook niet weg en leek dat ook niet van plan te zijn. Nadat ze een blaadje naast een viool had gelegd was ze naar het bankje toe gekomen om naast hem te zitten. Drake wachtte af, gereserveerd en met half samen geknepen ogen. Hij vroeg zich af of ze hem überhaupt wel zou weg sturen. Drake was het gewend altijd weg gestuurd te worden, gestraft en met lelijke woorden terecht gesteld te worden. Zelfs bij de enige docent die hij leuk had gevonden was dit gebeurt. Wat was dit? Zelfs Oriël had de strenge woorden gebruikt dat hij niet welkom was wanneer hij haar nodig had, al was dat later wel goed gekomen. Elke leeraar haatte hem en als ze dat nog niet deden, dan zouden ze dat wel gaan doen. Vaak vroeg hij er zelf om, doordat hij zich vooral bij theorie vakken verveelde.. maar Saf was ook een meester in haat zaaien. hij zag Eres haar vingers en nog steeds wilde Drake weg gaan, hij maakte al aanstalten op te staan. Vanuit het niets, wat een knip van de vingers van Eres haar vingers was geweest begonnen opeens alle muziek instrumenten te spelen. Drake keek verwonderd om zich heen en vervolgde zijn weg om te gaan staan, maar bleef haken toen hij de instrumenten uit zichzelf zag spelen. Hij wilde niet langer weg. Zijn bewegingen van de oude sneakers waarvan een losse veters had bewogen over de vloer onder zijn stoel. Het waren zenuwachtige trekjes. Hij danste niet, maar bewoog wel mee op de muziek, dit wilde hij niet, was hij natuurlijk te 'stoer' voor, maar het ging jammer genoeg voor hem onbewust. Hij bekeek de viool die speelde van dichtbij en keek toen naar wat andere die ook muziek maakte, wilde ze wel en toch ook weer niet aanraken. Eres was ook mee gaan spelen met de piano en van dit zuivere geluid genoot hij misschien wel het meeste. Drake glimlachte, maar had zijn rug gedraaid naar Eres toe zodat ze het niet zag. Uiteindelijk keek hij naar de witte toetsen en haar handen. Later pas had hij in de gaten dat ze naar hem keek. Drake was nog steeds argwanend, maar iets in de muziek had een wenkbrauw bij hem geheven. Uiteindelijk slikte de jongen en schudde zijn hoofd met een zucht. Hij stond op en pakte de zwarte rugtas die hij even vlug er naast had gezet. Hij had een droge keel en wilde eigelijk het lokaal al uit lopen 'op de oude sneakers. ''Nou, eh.. bedankt voor de muziek. Ik zal zelf wel weg gaan, scheelt jou weg sturen.'' Drake haalde een hand door het zwarte haar terwijl hij de rugtas aan zijn hand wat heen en weer bewoog in zijn tred. ''Trouwens, dat je mij report voor nablijven aangezien ik onbevoegd het lokaal binnen ben gekomen, heeft geen zin. Ik kom toch niet opdagen.'' niemand moet me toch, zoals altijd, verbeet de jongen in zijn gedachten er achter aan. Lekker weer, al dat zelfmedelijden. Hij stopte zijn losse hand in zijn zakken om door te lopen. Die zinnen waren nog een kleine poging om zijn waardigheid te redden, maar dat had toch geen zin meer en dat wist hij toch. Wat ze met deze informatie deed wist Drake niet, maar hij hoopte maar dat het niet bij Saf terecht zou komen. Als dat wel zo was bereidde hij zich voor op het ergste.

[Thanks for much inspiration x3
The song helped]

Het was een uiterst vreemde en onwennige situatie voor hem. Hij vertrouwde het niet, maar het was niet zo dat hij het gevoel had dat er iets niet klopte. Het was gewoon zo dat hij dit gevoel niet kende, omdat docenten hem door zijn dossier op eerste gezicht al hardhandig wilde behandelen. Andere waren juist dan weer angstig voor hem waar hij zijn voordeel uit sloeg. Er was maar een iemand geweest als docent, ooit die hem een soort van had geaccepteerd en misschien zelfs had gemogen. Drake had geen eens les van hem gehad en toch had de man interesse in hem getoond, op zijn manier dan. Heel anders dan Eres nu deed. Het maakte voor Drake ook verder niet meer uit voor die ander. Hij wist dat hij was weg gestuurd en drie keer raden wie Drake daar verantwoordelijk voor hield. Het leek voor deze jongen wel altijd zo dat als hij iets fijns, iets leuks of moois had gevonden dat het altijd van hem afgepakt werd. Met een klap in zijn gezicht of weg geduwd bij het speelgoed dat hij had gevonden. Gestraft voor fouten die hij niet was begonnen. Vechten om een klein ding maar Drake kreeg altijd de preek. De 'rustkamer' waar hij dan zijn woedde tegen de muren van de kamer kon uitvechten. Ferme deuken in het gips waar hij zijn naam op had staan tot het bloeden van zijn knokkels. Maar dat gold ook voor de muur in zijn kleine slaapkamertje vroeger wanneer hij wakker werd na een heftige nachtmerrie. Eres had blond haar en de kleding die ze aanhad leek ook goed te zijn uitgezocht, dat wat bij haar paste, niet dat het hem nu nog veel uitmaakte omdat hij weg ging. Drake stond al bijna bij de deur. Hij wilde weg gaan terwijl zijn voetstappen door het lokaal klonken. 'Wil je niet verder spelen?' Drake slikte en wilde evengoed verder lopen, al was de stem die ze had opmerkenlijk en lieten hem even twijfelen. Hij had het namelijk wel heel erg leuk gevonden om te doen. Alleen wie zei dat ze het niet tegen hem kon gebruiken zoals altijd bij hem gedaan werd? Alles werd altijd tegen hem opgespeelde en daarom deed hij het altijd net zo hard bij anderen terug. Blaffen om zelf niet gebeten te worden. 'Ik kan ook weer weggaan als je liever niet gestoord wil worden. Maar ik zou het zonde vinden als je vertrok. Je leek er zo'n plezier in te hebben. Dat wilde ik niet van je afnemen,' Drake slikte even en zette zijn hand tegen de deurpost van het lokaal. De laatste zin die ze sprak weerklonk in zijn oren, het gaf hem een rilling. Drake slikte en de twijfel stoof door zijn hart en hoofd. Hij keek naar de deur die nog een stukje open had gestaan. Hij pakte de deurklink vast en nam toen een besluit. Hij bracht zijn hand naar hem toe waardoor hij de deur met een klik sloot. Daarna draaide hij zich om richting de vrouw die nu was gaan staan. Ergens wilde Drake zijn trots behouden maar op hetzelfde moment wilde hij ook zo graag verder spelen. Als een verlegen kat met de oren naar achteren en een lage staart keek de jongen haar wel nog wat wantrouwig aan. Hij hield zijn hoofd wat schuin en ogen wat meer dicht. Hij hield zijn tas vast in zijn rechter hand. ''Maar.. ik. eh, nee ga niet weg, dat hoeft niet.'' Drake slikte en wende zijn blik van haar af naar de piano. ''Ehm, maar dan komt er niemand achter okey? Geen levende ziel mag dit dan weten behalve, U.'' voor de eerste keer dat Drake zich kon herinneren sinds lang, dat hij een volwassene oprecht met U had aangesproken. Tipisch geval van men vangt meer vliegen met honing of stroop dan met azijn. Drake zette zijn tas bij een stoel en liep wat meer op haar af, alsof het 'kattebrokje' dat ze vast had opeens nog fijner geurde dan daarvoor.

Hij hoorde in Eres haar woorden dat ze echt graag wilde dat hij bleef. Drake slikte even, in zijn hoofd gebeurde veel. Het weerklonk in zijn hoofd, wat ze tegen hem had gezegd. Het feit dat ze het niet van hem af wilde nemen of stuk wilde maken. Drake wist eigelijk niet beter, dat iedereen altijd alles van hem stuk wilde maken omdat hij zo'n klootzak was. Hij begreep het even niet, ze was een docente die iedereen met eerbied aankeek, een persoon die echt wist wat ze deed. Hoe kon ze dit doen? Als er iemand hier zijn reputatie kende, dan was zij het toch wel? Waarom zou ze hem dan zo graag willen helpen. Vaak genoeg was hij door docenten met een sneer de klas uitgestuurd. Het feit dat ze hem op zo'n 'zwak' moment had getroffen had Drake roerloos op zijn dek laten staan. Nu waren al zijn touwtjes uit handen geweest en kon hij niet anders dan vluchtten. Vluchtten voor het feit dat een muur was gevallen. Drake slikte en verwonderde zich over de vrouw, iemand die hij altijd nog maar van afstand had gekend. Waarom was ze zo.. zo vreselijk lief tegen hem? Het licht dat bij haar vandaan kwam en de zachte woorden gaven Drake een gevoel van een soort vertrouwen. Toch was Drake een wantrouwig type persoon. Daarom woedde in zijn hart de tweestrijd van twee factoren en de kleine onbegrip. Normaal als hij zich per ongeluk niet zo bloot gegeven had, was Drake weg gelopen met arrogant geheven hoofd. In plaats daarvan liet hij de deur zacht in zijn hout vallen. Je zag dat het moeilijk voor hem was, maar deze keer zette Drake zich er overheen. Hij had het piano spelen ook daadwerkelijk leuk gevonden. Misschien, het was zo gek nog niet om haar een kans te geven toch? Op haar manier had Eres die ook zojuist aan Eres gegeven. Ze zou niet vragen naar wat achter hem zat, dat wist hij want dat wilde ze niet van hem weten. Drake zette zijn tas op een stoel en keek Eres aan, al zag je wel onbewust de onzekerheid in zijn ogen. Eres zou een van de weinige docenten zijn die dit te zien zou krijgen, aangezien Drake door de vreemde situatie even geen controle over zichzelf had. Hij waarschuwde haar wel dat niemand anders dit mocht weten, voegde daar zelfs het woord U aan toe. 'Van mij zal niemand iets te horen krijgen,' De jongen zuchtte even en liep nu rustig op haar af. Hij zag hoe ze een stoel pakte om daar zelf plaats te nemen, zodat hij het bankje voor zichzelf had. Drake keek er naar maar ging nog heel even niet zitten en hij luisterde naar haar woorden. 'Zolang ik hier toch in het lokaal ben....als je vragen hebt over de piano, dan kan ik ze wel voor je beantwoorden,' Drake keek haar aan met zijn lichtbruine ogen, velen spraken over oranje als er licht op geschenen werd. Normaal waren ze hard en vol arrogantie, de spot die hij bracht naar elk persoon die hem uitdaagde. Zijn pesterijen met de walgelijke sneren en zijn ogen die je dan vol haat of  sadisme aan konden kijken. Dit keer, waren ze zachter. Zacht als de avondzon bij het strand en de onzekerheid lag over de rand van de zee. De jongen nam plaats achter het instrument, liet zijn vingers een centimeter boven de toetsen zweven. Het idee dat de toetsen hem zouden branden, nu er iemand mee keek, en dan ook nog iemand die er alle verstand van had. Toch zette hij door en raakte de toetsen een voor een aan. Het leek niet eens op een liedje, er zat geen ritme in maar het had wel iets. Je kon horen dat in die tederheid voor het instrument, wel plezier zat. Het was niet uitbundig of overdreven, maar gewoon heel simpel. Het beetje piano ervaring dat hij had was niet veel. Vroeger in het oude huis van vader had ook een piano gestaan. Daar hadden Zean en Drake wel eens mee gespeeld als er niemand thuis was. Echt les? Drake was in die tijd al blij wanneer hij te eten kreeg. Na te voelen dat hij er dus inderdaad nog steeds plezier aan beleefde, stopte de jongen even. Hij keek Eres opnieuw aan en wist niet goed hoe hij het moest zeggen. ''Ehhm.. Ik, ik zou graag.. willen leren hoe dit moet. H-hoe ik echt muziek kan leren spelen.'' bracht Drake uiteindelijk uit. Het was zo vreemd voor hem om zo.. verlegen te zijn. Misschien omdat hij dit directe contact p zo'n gevoelig iets niet gewend was en dit, was ook duidelijk te merken. Met was verwachting wachtte Drake op haar antwoord.