Een lichte zucht ontsnapte Elliot’s mond terwijl hij naar zijn haar keek. Normaal gezien boeide het hem vrij weinig hoe zijn haar lag, maar hoe hij dit voor elkaar had gekregen was voor hem ook een vraag. Het hing erg raar op zijn hoofd. Een paar lokken staken naar boven, een paar naar de zijkant en een paar lagen plat. En dan ook echt plat. Hij wist wel dat hij de moeite had moeten nemen om zijn haar te drogen voordat hij ging slapen. Grommend kamde hij er in met een borstel zodat het netjes zou liggen, maar het stak steeds weer terug omhoog. Natuurlijk deed het dan. Wat verwachtte je dan ook als je de verwarming op de hoogste stand had staan en je trok een elektrische deken over je kop heen? Hij keek naar zijn mutsje en besloot om deze op te doen. Hij had geen idee waarom, maar dit was echt zijn favoriete mutsje. Waarschijnlijk omdat hij het van zijn moeder had gekregen. Of nou ja, eigenlijk wist hij niet zo goed waar het vandaan kwam. Zijn in de gevangenis zittende vader had altijd gezegd dat het van zijn moeder afkomstig was, maar zijn stem had zo afwezig geklonken telkens als hij dat zei dat Elliot het niet langer geloofde. Maar goed, het maakte niet zo veel uit waar het vandaan kwam. Als het hem maar warm zou houden en zou zorgen dat zijn haren niet te zien zouden zijn, want zelfs hij zou zo niet over straat willen gaan. Met zijn handen in zijn zakken gestoken liep hij naar beneden. Zijn ogen waren gericht op de gang. Het was een wonder dat hij gisterenavond eens een keertje geen ruzie had gekregen met de gasten in zijn slaapzaal. Altijd was er wel iets en sinds hij vuur had gestuurd, waren ze er al helemaal op uit om hem te kleineren. Maar hij weigerde om zich te laten pesten door zo’n groepje jongens. En meestal maakte hij dan ook duidelijk met daadwerkelijk uitgevoerde dreigementen dat ze hem met rust moesten laten. Hij zuchtte terwijl hij naar buiten liep en zijn handen nog dieper in zijn vest stak om zich te beschermen tegen de opkomende kou. Het was dan ook herfst en hij had enkel een dikke zwarte trui en een donkere jeans aan. De trui had een print met een pitbull, maar veel aandacht had Elliot er niet aan besteed. Het was dat hij laatst wat kleren was gaan kopen met het centje dat hij in de weekends verdiende, anders had hij ook geen nieuwe kleren gekregen. Of nou ja, gekocht, want het kwam nog altijd uit zijn eigen zak. Hij keek op toen hij het donkere landhuis zag waar zo bewonderend over gefluisterd werd in de academie. Puh. Zo eng was het toch niet? En om te bewijzen dat hij het niet eng vond, liep hij naar het landhuis toe. Hij opende de grote houten deur en stapte naar binnen. De deur viel achter hem dicht en Elliot fronste. Hij was misschien zorgeloos en niet bang, maar zelfs hij vond het geen aangenaam idee dat die deur dicht was. En dus draaide hij zich om om de deur weer terug te openen. Dat ging echter niet. De deur zat vast. Hij zat vast. Geërgerd gaf hij een trap tegen de deur om dit te bekopen met het feit dat hij door één of andere magie naar achteren vloog en pijnlijk hard op de grond belandde. Verdomme.

De klap in zijn schouder was misschien nog wel het ergste van heel het gebeuren. Hij was namelijk zo erg bezig geweest met de deur verrot te schelden dat hij zich niet echt geconcentreerd had op het feit dat hij pijnlijk was neergekomen. Hij had de pijn tot nu toe dan ook kunnen negeren, maar het werd hem pijnlijk duidelijk toen hij zich probeerde te verschuiven dat zijn schouder wel degelijk hard geraakt was. Hij had sowieso niet echt de beste botten voor te vallen. Vroeger als kind brak hij ook al geregeld botten omdat hij op een erg domme manier van de trap viel. Vroeger begon hij dan ook altijd te huilen en dan maande zijn vader hem tot stilte, maar nu was er geen vader die hem tot stilte kon manen en Elliot was zo’n emotieloos geval geworden dat er niet eens tranen in zijn ogen verschenen. Het enige waar hij aan dacht was om dit verdomde landhuis uit te komen zodat hij in elk geval wat kon gaan eten. Het idee om noedels te gaan eten stond hem wel aan. De gedachte aan noedels liet hem even kwijlen van de honger, want hij had sinds de middag al niks meer gegeten en het begon al tegen de avond aan te lopen. Hij was dan ook zo druk bezig geweest met zijn gedachten en met alles wat er tot nu toe in zijn leven was gebeurd dat hij tegenwoordig geen tijdsbesef meer had. Soms ging hij dan om vier uur ’s morgens slapen en kwam hij er om acht uur ’s morgens alweer uit. Soms sloeg hij zijn middagontbijt over omdat hij met andere dingen bezig was en crepeerde tegen vijf uur ’s middags dan wel echt van de honger. Elliot werd uit zijn gedachten gehaald toen hij een stem hoorde en hij snoof sarcastisch. ‘Al zou ik het willen,’ zei hij op zo’n manier dat de jongen het net niet kon horen. Het was dan ook redelijk voornaam dat de deur voor hem zo dik was dat een buitenstaander hem hier niet gauw zou kunnen horen. Dus in principe kon Elliot hem voor alles en nog wat uitschelden, maar dan was wel zijn enige uitgang verdwenen. Het bleek namelijk weer één of andere goedzak te zijn die hem met zijn eigen magie wel eens even uit dit landhuis kwam halen. Oh nou, Elliot was hem nu echt zo dankbaar, zeg. Het was niet dat hij uiteindelijk zelf die uitweg wel had kunnen vinden of zo, hoor. Terwijl de jongen bezig was met hem er uit te krijgen, kwam Elliot voorzichtig overeind. Hij had zijn schouder in een rare positie liggen en hield zijn hand er omheen zodat het in elk geval niet kon verschuiven. Zijn rode ogen keken geërgerd zijnde naar de deur, boos zijnde omdat hij deze hulp toe liet. Hij had de ander beter een vuurbal in zijn gezicht kunnen stoten zodat hij in elk geval zou oprotten, want nu moest Elliot zijn dankbaarheid nog eens gaan uiten ook en daar had de blonde jongen nu eens echt geen zin in. Maar het was niet alleen vandaag dat hij daar geen zin in had, hoor. Hij had elke dag geen zin om iemand te bedanken. Hij was niet het type dat snel vrienden maakte en dat werd hem hier op Starshine elke dag weer pijnlijk duidelijk als hij weer eens ruzie kreeg met iemand anders. Omdat hij echter zo klein was van lengte zagen ze hem dan ook constant als het pispaaltje waardoor hij vaak in de problemen kwam vanwege zijn agressieve karakter. Maar goed, er kwam een gat in de deur en Elliot hurkte zich zodat hij de persoon die hem ‘gered’ had kon aankijken. Aangezien hij vrij klein was voor de gemiddelde jongen, hoefde hij zich niet ver te bukken en hij fronste toen hij de opmerking van de jongen hoorde. ‘Ja ja,’ bromde hij. ‘Opzouten zodat ik dat gat groter kan maken en hier eindelijk weg kan. Ik heb geen tijd voor formaliteiten.’ En met die woorden kwam hij naar voren en zette zijn handen aan weerszijden van het gat. Deze keer was er geen magie die hem tegenhield. Toen hij echter magie wilde gebruiken om het gat verder open te branden, begon zijn schouder irritant te doen en sissend liet Elliot het gat los. ‘En jij denkt dat ik hier doorheen pas?’ vroeg hij uitdagend aan de jongen. De waarheid was dat zijn muts net iets te groot was voor het gat waardoor deze op grond zou vallen als hij er doorheen zou stappen en dat Elliot te lui was om het ding af te zetten, maar eerlijk gezegd de beweging van zijn schouder ook niet wilde riskeren. Hij zuchtte. ‘Luister knul, ik heb mijn schouder daarnet ernstig bezeerd, dus ik zou het fijn vinden als je me niet te lang ophoudt. En als je verder nog uitgebreide bedankjes verwacht, moet ik je helaas teleurstellen. Zo’n persoon ben ik nu ook weer niet.’ Hij keek de jongen fronsend door het gat aan en ondersteunde zijn schouder om aan te tonen hoe ernstig het wel niet was.