Soul vond dat het eens tijd werd dat hij een kijkje ging nemen bij Oak’s Field. Hij had er wel over gehoord, maar hij was er nog niet echt geweest. Hij had niet eens van het bestaan geweten toen hij hier was geweest het eerste jaar. Maar goed, toen had hij te druk met verliefd worden en ruzie met bezemkasten hebben. De gedachten aan zijn oude vriend Mineko lieten hem weer even glimlachen. Helaas leek de groenharige niet meer op school te zijn, iets wat Soul redelijk jammer vond. Het was ergens ook wel zijn schuld omdat hij het contact had laten verwateren, maar hij vond ergens toch wel dat Mineko wat meer moeite voor hem had mogen doen. Zijn rode ogen richtten zich naar voren. Hij hoorde verderop een kreet weerklinken, maar vond het niet nodig om een kijkje te gaan nemen. Vast weer van die herrieschoppers die ruzie hadden gekregen. Hij was geen watje, maar hij mengde zich niet graag in zaken die hem niet aangingen en waarbij geen vrienden van hem betrokken waren. Dat was om problemen vragen die je liever niet wilde hebben. Hij kon zich zijn vorige gevecht met een bende nog herinneren en dat had hem wel wat schade opgeleverd. Alsof zijn litteken dat wilde bevestigen begon het zachtjes te kloppen en te jeuken. Soul richtte er echter geen aandacht aan, maar keek meer naar Dino die geïnteresseerd naar zijn omgeving aan het kijken was. Het was grappig om te zien hoe erg de pup afgeleid raakte van alles. Dan kon er nog zoveel misgaan, toch was de husky pup weer afgeleid. Hij grinnikte toen het hondje begon te blaffen naar een kussend koppel. Dino had echt een neus voor kussende koppels. Soul schudde zijn hoofd toen hij weer aan dat incidentje dacht dat hij had meegemaakt toen hij en Dino naar het meer waren gegaan om te gaan zwemmen. Toen had hij Kailee ontmoet, een best wel aardige gozer. Wie weet zou het net zo’n vriend als Mineko worden, hoewel deze band misschien weer anders was omdat Kailee ook een andere persoonlijkheid had dan Mineko. Hij schudde zijn hoofd toen hij een landhuis in de verte zag opdoemen. Voor normale mensen zou het er te spookachtig uitgezien hebben om naar binnen te gaan, maar voor Soul was het het meest coole ding dat er bestond. En dus zette hij zijn tocht voort naar het landhuis. Het was redelijk groot om aan te zien. De ramen waren zwart en het was onmogelijk om naar binnen te kijken tenzij je helemaal met je neus tegen het raam ging staan, maar zelfs dan was het moeilijk om iets te zien omdat er in de omgeving geen lantaarnpalen stonden. Het feit dat het avond was hielp er ook niet echt aan. En dus liep Soul naar de deur. ‘Sesam open u,’ sprak hij op een droge manier en hij duwde het open. ‘Het werkte. Cool,’ ging hij droog verder, waarna hij de deur helemaal open zwierde. Dino rende al voor hem uit en Soul volgde rustig. Hij deed zijn handen in zijn zakken en liet zijn rode ogen wennen aan het donkere gedeelte. Plotseling sloeg de deur met een klap achter hem dicht. Hij draaide zich om en trok aan de deur, maar het ging niet meer open. Oh. Hij zat ingesloten. Hij schrok op van een geluidje. ‘Wie je ook bent, ik wil je even meedelen dat de deur niet meer opengaat van binnen uit,’ zei hij op een kalme manier tegen wie daar dan ook was. Dino rende naar voren en begon te blaffen. Waarschijnlijk had de jonge pup het figuur dat er ergens moest zijn al opgemerkt.

Soul zag echt geen hand voor ogen en dat was iets wat hem lichtelijk irriteerde. En dus stak hij zijn hand uit en opende deze zodat een lichtbolletje tevoorschijn kwam. Het lichtbolletje verlichtte de kamer, maar niet zo goed dat hij alles kon zien. En dus opende hij zijn handpalm nog wat meer en gooide het lichtbolletje de kamer in. Het lichtbolletje werd alsmaar groter en uiteindelijk kon hij iets zien. Zijn rode ogen gingen naar de stem die opeens luid door het huis klonk. Zijn ogen fixeerden zich op de jongen en hij fronste toen hij tranen langs de jongen zijn wangen zag lopen. Aha. Vast weer een jong jongetje dat verdwaald was geraakt. Soul schatte hem echter veertien of vijftien. Hij leek gewoon nog zo jong en het feit dat hij slecht was in leeftijden schatten, hielp ook niet echt. Dino zag de paniekerige reactie van de jongen echter aan als een reden om nog harder te blaffen en hij stak zijn tong uit om de jongen een paar likken te geven. Soul bracht zijn vingers naar zijn lippen en een hoge fluittoon schalde niet veel later door de open, donkere ruimte. Dino bracht verbaasd zijnde zijn kopje naar boven en keek zijn eigenaar haast verwijtend aan. Deze keek strak terug met zijn rode ogen en merkte dat Dino’s oren begonnen te hangen. De hond haalde zijn pootjes van de jongen af en keerde terug naar Soul, zijn oortjes nog altijd naar beneden hangend. Soul ging op zijn hurken zitten en aaide het beest. ‘Je moet niet zo aandringen als die jongen niet wilt,’ sprak hij streng. Vervolgens kwam hij overeind en liet het lichtbolletje naar voren gaan zodat de jongen hem goed kon zien. Met zijn witte haar en rode ogen zou hij vast niet zo normaal overkomen als andere jongens, maar daar kon hij zelf ook weinig aan veranderen. Misschien had de jongen liever gehoopt dat er een aardig meisje voor zijn neus zou staan die precies wist hoe ze de deur moest openen. Soul grinnikte alleen al bij de gedachte. De jongen zag er uit alsof, als er al een meisje voor zijn neus stond, hij het in zijn broek zou doen van angst als ze hem al zou aanraken. Hij vermaande zichzelf. Het was niet leuk om iemand uit te lachen. Om zijn gedachten wat te verdoezelen liep hij op de jongen af. ‘Niet huilen,’ sprak hij. ‘We komen er wel uit.’ Hij draaide zijn hoofd naar de deur, haalde diep adem en schreeuwde vervolgens. Daarna ging hij naar voren en knalde met zijn volledige gewicht tegen de deur, maar één of andere magie zorgde ervoor dat hij dat moest bekopen met terug hard op de grond te vallen. ‘Slecht idee,’ kreunde hij en hij kwam overeind. ‘Maar nee,’ verzekerde hij de jongen nogmaals. ‘We komen er wel uit.’ Hij draaide zijn rode ogen naar de jongen. ‘Hoe ben je hier terechtgekomen trouwens? Met alle respect, maar je ziet er niet uit als het soort type dat deze ruimte zou betreden.’ En daar had je hem weer met zijn subtiliteit.

Soul was lichtelijk boos op zichzelf omdat hij het weer zo subtiel had gevraagd, maar voor subtiliteit moest je echt wel niet bij hem zijn. Hij vroeg de dingen precies zoals ze waren. En dan nog deed hij zo zijn best om zijn vraag ietsje anders te stellen zodat het niet aanvallend of beledigend over zou komen, op de één of andere manier kwam het wel altijd zo aan en had hij altijd de poppen aan het dansen. En dan had hij nu nog geluk dat het een jongen was, want als het een meisje was geweest had hij het pas echt weer mogen horen. Op dat vlak ging hij liever om met jongens dan met meisjes. En je had natuurlijk ook nog het feit dat Esmira zijn hart had gebroken en dat hij daarom ook weer wat minder graag bij andere meisjes in de buurt was, hoewel hij wel moest onthouden dat er een onderscheid was tussen Esmira en andere meisjes. Wie weet zou hij ooit nog bereid zijn om verliefd te worden op een ander meisje, maar hij twijfelde er echt wel aan. Hij had kort zijn schouders opgehaald op de vraag van de jongen of het wel ging. Het was niet dat hij daar echt op ging antwoorden of zo. De reden van de jongen was echter een manier om wat meer aandacht te besteden aan iets anders en hij fronste met zijn wenkbrauwen en snoof nadat de jongen klaar was met zijn uitleg. ‘Yeah right,’ sprak hij terwijl hij snoof. ‘Ik wil je niet droevig maken, knul, maar zowat iedereen op Starshine weet dat die deur niet meer opengaat. Plus als het echt vrienden waren en ze wisten hoe je zou reageren, zouden ze je hier niet naar toe sturen.’ Hij had echt een hekel aan dat soort jongens. Dat soort jongens dat zo’n weerloze knul als deze hier naar binnen stuurden ook al wisten ze dat de knul helemaal overstuur zou raken. Als hij de jongens tegen zou komen, was het hun beste dag nog niet. Dat waren geen echte vrienden en hij hoopte dat de jongen dat ooit wel zou beseffen. Hij wist dat het lastig was om je te realiseren dat iets niet helemaal was zoals anderen het wilden laten zien, maar toch moest de realisatie er ooit doorheen komen anders bleef je gewoon leven in een leugen. Hij kon ook natuurlijk blijven hopen dat Esmira terug zou komen naar Starshine en dat ze weer een koppel zouden vormen, maar dat was ook valse hoop. ‘We gaan niet wachten tot die losers terugkomen,’ verzekerde hij de jongen. ‘We gaan zelf een manier vinden om uit dit huis te komen. No fear cause Soul’s here.’ Hij grijnsde. ‘En wat die vrienden van je betreft? Laat ze vallen. Ze zijn je aandacht niet waard. Ze hebben overduidelijk geen respect voor jou anders zouden je ze echt niet naar hier sturen. Je hebt echte vrienden nodig. Een beetje zoals wij, hè, Dino?’ De hond blafte bevestigend en kwispelde met zijn staartje.