Tilo was nog nooit zo blij geweest om poep te scheppen. Hij deed alles secuur, en liet dus geen mest-atoom liggen. Hij leek een geweldige dag te hebben. Zodra hij bijna klaar was met de grote stal, hoorde hij dus dat geritsel. Hij keek er naar en eerste zag hij niks, tot dat hij onder een jonge hippogrief keek, en hij twee kleine beentjes zag. Hij glimlachte, en liep richting de beentjes toe. Hij zag een klein meisje, wat hem heel erg deed denken. Ze leek heel herkenbaar, maar hij kon er niet uit halen waarvan hij haar kende. Hij glimlachte even naar haar, en hurkte bij het meisje. 'He, vind je het een leuk beestje? Ik ben Tilorcian Florintia, de stagiair Verzorging van Fabeldieren hier. Ik help de dieren verzorgen hier op Starshine, en geef en help soms bij de lessen. Wie ben jij, als ik dat vragen mag? Je komt redelijk bekend voor, als ik het zo kan zeggen. Zijn groene haren waren goed zichtbaar in het eind-zomerse zonnetje. Plots voelde hij gekrabbel aan zijn onderbeen, en keek ernaar. Plots zat er een heel bekend konijntje bij hem. Even keek Tilorcian er vragend naar toe, tot hij besefte dat zijn adoptiekind een konijn-dierenvorm had, en het er toch wel op leek. Tilorcian begon wat raar te snuffelen, wat in konijnentaal 'Ben jij toevallig Ryan Burned?' moest beteken, waarna hij zijn blik rustte op beide aanwezigen. Oftewel hij keek naar het konijntje, en tegelijk ook naar het meisje, wachtend op antwoord.

Ryan kreeg een niesbui en dat verneukte zijn hele dag gewoon, het feit dat zijn brein elke keer besloot om zijn hele dag te verpesten was een irritant iets. Nu was hij een konijn, een zacht bruin knaagdier met lange oren en een lange pels. Natuurlijk was hij als het snelste konijn ever door de gangen gelopen, mensen voor hun voeten gespurt waardoor leerlingen wel pardoes op de grond vielen . Eenmaal aangekomen aan die stallen, was die man poep aan het scheppen, Ryan trok zijn neusje hiervoor op, maar als hij wilde terugveranderen, moest hij de verdomde stank trotseren. Hij was aan zijn adoptievader zijn been aan het krabben, in de hoop dat hij opgevallen zou worden door de man, die het eerst even niet leek door te hebben dat er een flipping konijn zijn been aan het openhalen was uit pure agressie.  Maar toen Tilo snuffelend een antwoord aan het geven was en Ryan net agressief wilde terugsnuffelen, voelde hij zijn achterpootjes de grond verlaten. Met een korte moment werd het duidelijk dat hij opgepakt werd en zijn agressieve gesnuffel wat dan zijn antwoord moest voorstellen van: “Ja ik ben Ryan jij...” werd een helse scheldtirade. Niet dat enig normaal mens zou verstaan wat hij zei, buiten Tilo, dus dat was mooi meegerekend voor het kleine kind dat hem had opgetild. Zijn amberkleurige oogjes waren even kort naar het meisje gericht dat hem had opgetild en zichzelf had voorgesteld als Jackie Simons. Urgh, nu kon hij niet in zichzelf veranderen, want dit verdomde kleine lilliputtertje had hem vast. Met luid gesnuffel en gesnif maakte hij Tilo duidelijk dat hij wilde terugveranderen maar niet wist hoe. Hij wilde niet langer in deze verdomde vorm blijven. Hij was niet schattig! Hij was stoer en cool en... Oh dat geaai van Jackie viel best nog mee. Zijn kopje duwde hij nog meer naar Jackies hand terwijl het gestribbel met zijn pootjes stopte en hij gewoon genoot van het kleine handje over zijn kop terwijl hij ongecontroleerd ronkte als een echt konijn.

Tilorcian keek even met een doodnormale glimlach om zich heen. Niemand kon eigenlijk zien dat er onder die glimlach, veelste veel afspeelde. Die rustige glimlach overdekte zijn gedachtes, die elk moment vol stroomde met nieuwe vragen waar hij natuurlijk veelste ver moet graven om er een antwoord uit te krijgen. Het was nog altijd de vraag hoe hij zich zo rustig houdt in het zicht van anderen. Iedereen denk dat niemand extreem rustig kan zijn en blijven, maar zodra je Tilo leert kennen zouden al die mensen zeker van mening veranderen. Tilorcian was buiten het feit van wat er binnen afspeelde, de rustigste persoon die je ooit zal meemaken. Dat staat zeker vast.

Hij hoorde uiteindelijk een reactie terus van het konijntje, wat naar zijn gedachtes Ryan was. Dit werd dan ook bevestigd met de enorme laag helse scheldtirade die Tilorcian over zich heen kreeg. Wat begon met een simpele “Ja ik ben Ryan jij...” eindigde dus met die laag scheldwoorden. Toen Tilorcian weer naar Jackie keek, zag hij dat ze Ryan oppakte. Als dat maar goed afliep. Het begon al met vreselijk agressief gesnuffel, maar het leek te eindigen met een ronkend geluid. Dat zal vast iets goeds beteken, dus liet Tilo het maar even voor gezien. Wel antwoordde hij nog "Wil je nog altijd terugveranderen of vind je het te fijn" tegen hem in konijnentaal, maar wist niet of Ryan dit nog wel hoorde. Hij keek vervolgens het meisje aan en fronste bij de naam van het meisje. Jackie Simons, dit meen je toch niet. Nee, dit kan niet anders. ging het door het hoofd van Tilorcian. Hij keek verbaasd, en dat was vreselijk ongewoon voor iemand die luistert onder de naam Tilorcian Florintia. 'Jackie, leuk je te leren kennen. Klopt het dat je moeder veel op je lijkt? Ik neem aan dat ik je moeder zeg maar een beetje ken..' zei hij zo rustig mogelijk, want hij was natuurlijk weer helemaal in zijn Tilorcian-Zen modus. Tilorcian is niet zo lang verbaasd, als hij überhaupt al verbaast is. Hij keek even naar de hippogrief waar Jackie bij stond. Wat een geweldige beesten waren dat, niet?

Het konijn in haar armen leek woest te protesteren in zijn eigen konijnentaal. Hij snoof en trappelde met zijn achterpootjes maar zodra ze hem begon te aaien, viel hij langzaam stil en duwde tevreden zijn kopje in haar hand. Ze drukte hem wat dichter tegen zich aan en kriebelde hem nu achter zijn oren. De man voor haar snoof nog wat en het leek wel of hij praatte met het beest. Maar dat kon toch niet! Praten met dieren was onmogelijk! En toch... Hoe vaak had ze niet de gesprekjes tussen zeehonden kunnen opvangen en tussen de zeugen en hun coys. Maar ze had nooit iets terug kunnen zeggen, dus het kon niet...toch?
'Jackie, leuk je te leren kennen. Klopt het dat je moeder veel op je lijkt? Ik neem aan dat ik je moeder zeg maar een beetje ken..' Verbaasd keek ze hem met grote ogen aan. Waarom had hij het over haar moeder, en hoe wist hij dat ze op haar leek?! 'Ja...iedereen die haar kent, zegt altijd dat ik precies op haar lijk.' Dat kwam er zo vlekkeloos uit, dat ze er zelf van schrok. Ze ging voorzichtig weer overeind staan, met het konijn nog steeds in haar armen. 'Maar meneer, hoe weet u dat? En...en waarom heeft u dezelfde achternaam als mijn papa?' Ze kon haar gezicht niet meer verbergen in haar sjaal omdat ze het konijn met beide handen vasthield, anders was hij te groot om vast te houden.

//note: jackie heeft het over 'zeugen' en 'coys', daarmee bedoelt ze ijsberenmoeders en hun jongen

Tilorcian keek dus met een glimlach naar de hippogrief die bij ons stond. Hij had altijd al een zwak voor fabeldieren, maar voor de hippogrief was er iets speciaals. Iets wat hij niet precies kon uiten in woorden. Het zal waarschijnlijk wel eraan liggen dat hij ook luchtmagie heeft, en dat dus een beetje een verwant aanmaakt, maar voorderest is er eigenlijk geen verklaring voor. Tilo begon langzaam weg te dagdromen bij het beestje, maar werd al snel wakker toen hij de reacties hoorde van beginnend van Jackie.  'Ja...iedereen die haar kent, zegt altijd dat ik precies op haar lijk, maar meneer, hoe weet u dat? En...en waarom heeft u dezelfde achternaam als mijn papa?' begon Jackie dus. Tilorcian glimlachte, en een glimlach van Tilorcian is alles behalve zeldzaam en negatief. Hij glimlacht heel vaak, en dan is het even warm als altijd. Zo'n warme glimlach die je meteen oppept, en gelijk ook rustig maakt. Het leek bijna alsof zijn glimlachjes bijna magisch waren, terwijl dit zeker niet was. Plotseling zag hij Ryan uit Jackie's handen huppen, waarna hij zelf terug transformeerde. 'Wel Jackie, Tilo zal hoogstwaarschijnlijk je papa zijn,' begon hij dus ook meteen. 'Nou, om gelijk met de deur uit huis te vallen: Ja ik ben je papa, Jackie.' zei Tilorcian om rustig mogelijk te blijven. 'Je mama wou enkel alleen voor je zorgen, tot en met de tijd dat je oud genoeg was om mij te leren kennen.. En ik denk dat het nu dus zeg maar een beetje anders is gaan lopen..' glimlachte Tilorcian. Hij keek even de situatie na en zou ingrijpen als het nodig zou zijn.

'Mama, waarom heb ik geen papa zoals Josey of Khila?' Sally keek even op van haar werk, het naaien van een van haar dochters dikke wanten, en slikte langzaam. Even zag ze hem weer voor zich: de jongen met het groene haar. Haar gedachten vlogen terug naar die ene dag, toen ze eindelijk mee mocht naar de bewoonde wereld. Sally Simons was altijd een wildebras en een onruststookster geweest, maar wat ze die dag had gewaagd, had haar verbanning gekost. Dat kleine stadje, haar eerste en gelijk laatste keer in bewoond gebied. Ze was opstandig, vol met vuur. Haar ouders hadden al een man voor haar gevonden...ze weigerde zich zomaar gewonnen te geven! Zo was ze zwanger geraakt, uit opstandigheid. Hij had haar begrepen, medelijden getoond en deinsde niet achteruit van haar beslissing om met een nieuwe stam weg te trekken, met de baby.
Sally zuchtte zachtjes en aaide even over het kastanjebruine haar van haar dochtertje. 'Omdat je papa stierf voor jij geboren werd, liefje.' Dat was wat ze de stamoudste had verteld en met die leugen zou ze het graf ingaan, allemaal voor haar Jacobena.

Haar handje bleef herhaaldelijk de oortjes kriebelen en ze voelde de tevreden rillingen van het zachte lichaampje in haar armen. Aan dat vrolijke geknuffel kwam abrupt een einde toen het beest opeens op de grond sprong en veranderde in de jongen die ze al eens eerder op het platform had ontmoet. Bijna twee meter lang en met een vervaarlijk uitziend kapsel en brede schouders. Jackie slaakte nog net geen gil, maar bleef met bange, grote ogen omhoog kijken. “Wel Jackie, Tilo zal hoogstwaarschijnlijk je papa zijn,” zei de jongen, die in haar herinnering Ryan werd genoemd. Het duurde even voor de belachelijke betekenis van die woorden tot haar door drong. Voor ze meer kon doen dan haar gezichtje in een verbaasde uitdrukking te trekken, viel de man die Tilorcian heette hem bij. 'Nou, om gelijk met de deur uit huis te vallen: Ja ik ben je papa, Jackie.' Haast als vanzelf begon ze haar hoofdje te schudden. 'Dat kan helemaal niet...mijn papa is dood...'
Dit was absurd! Haar vader was dood, haar moeder was weduwe voor zijzelf ook maar geboren was. Opeens in een soort shock probeerde ze de stal uit te schuifelen, maar de deur was een eind weg en het zou te veel opvallen als ze weg zou rennen. Beide waren een enorm gebouwd en zouden haar zo te pakken hebben. Ze voelde zich steeds banger worden en haar onderlip begon te trillen.

Tilorcian keek even wat gefocust op Jackie. Zoveel gedachtes kwamen in hem op, alles deed hem aan zijn daad bij de moeder van Jackie denken. Er was zoveel te vertellen aan de kleine Jackie, over zeker zo'n korttijdig moment. Allemaal gedachtes, meningen, vragen kwamen in zijn hoofd voorbij, en zo weinig wist zijn hoofd te verlaten door zijn mond... of elke andere opening dan ook! En alsnog, hij bleef relaxed van buiten. 'Dat kan helemaal niet... mijn papa is dood...' hoorde hij Jackie zeggen, en zag dat ze langzaam steeds banger werd. Zijn vadermodus werden ingeschakelt om het zo maar te zeggen en meteen stonden zijn ogen weer open naar het meisje. "Rustig, Jackie.. Ik zal het zo kalm mogelijk uitleggen.." begon Tilo, waarna hij een zakhorloge uit zijn broekzak haalde. Er zat vervolgens een zo klein mogelijk opgevouwen papier in wat er letterlijk als een plat grindsteentje. Hij liet doormiddel van zijn luchtmagie de moeilijke vouwpuzzel uit te vouwen door de stukjes papier die opgevouwen waren open te laten vliegen met luchtdruk. Vervolgens kwam er een brief uit met als postadres "Tilorcian Florintia, The Flying- Flying Lizard Farm 1, Kaeris Frontier City, South Gren" waar het volgende op stond:

Dag Tilo,

Dit is denk ik de laatste brief die ik kan sturen vanaf hier. Het ligt nogal lastig, maar zoals je weet ben ik zwanger, door jou. Ik heb de laatste tijd er flink over zitten nadenken, en ben tot een beslissing gekomen. Ik wil graag dat ze (Inderdaad, het is een "ze") je leert kennen zodra ze oud genoeg is. Ik ben al een tijdje zwanger en heb gekozen haar Jacobena te noemen. Haar roepnaam zou denk ik Jackie zijn, omdat dat makkelijker zal zijn in een gesprek. Maar om erbij te blijven, zodra ze oud genoeg is bedoel ik dus echt oud genoeg. Als in zodra ze volwassen is, 18 dus. Zodra de tijd rijp is zal ik het haar vertellen, tot die tijd verzin ik wel iets om te zeggen als ze vraagt om een vader. Ik of zij zal dan contact met je opnemen. Ik heb je adres dus zo moeilijk zou dat niet zijn. Als je verdere vragen hebt kan ik die moeilijk beantwoorden. Ik hoop daarom dat je het begrijpt. Ik moet zo weer snel terug naar het kamp, daar waar ze al zorgen beginnen te maken waarom ik zo vaak opeens wegloop om een brief te sturen.

Groetjes,
Sally Simons

De brief liet hij Jackie zien, in de hoop dat ze hem zal begrijpen. "Zie je Jackie? Ik denk dat mama het een beetje lastig vond om het zo snel te vertellen tegen je, ze was bang dat je je ging schamen voor je moeder, omdat nou ja.. Ik denk dat het niet zo simpel was om de stamoudste te vertellen dat ze opeens met een voor het kamp-vreemde snuiter een kindje heeft gemaakt." Hij keek het meisje aan, met het mooie kastanjebruine haar. "Nog altijd niks om dan bang voor me te zijn, ik zal er vanaf nu voor je zijn. Voor wanneer dan ook"

Het was onmogelijk! Een buitenechtelijk kind krijgen met ook nog eens een buitenstaander werd beschouwt als verraad en bestraft met verstoting. Ze wilde eigenlijk de stal uitrennen, weg van die grote mensen. Al dat gepraat sloeg helemaal nergens op en bewees ook maar weer dat ze nooit, nooit, nooit naar deze school had moeten komen. "Rustig, Jackie.. Ik zal het zo kalm mogelijk uitleggen.." Ze deinsde nog een stapje achteruit, ze wilde niet dat hij haar aanraakte! Hij haalde iets uit zijn zak wat leek op een horloge. Ze had geen idee wat voor handelingen hij uitvoerde en wilde het eerlijk gezegd ook niet weten. Haar stamsjamaan had ze vaker zoiets zien doen, maar Jackie was de enige geweest in het hele kamp die het na kon doen, wat vaak de andere kinderen bang had gemaakt.
De man voor haar had nu opeens een stuk papier vast die hij haar aanreikte. Aarzelend stak ze haar handje uit en begon te lezen. Bij iedere zin boog haar hoofd zich wat verder naar voren, zodat haar bruine haren langzaam voor haar gezichtje vielen. Al bij de eerste zin had ze geweten dat het haar moeders handschrift was, omdat het het enige handschrift was geweest dat ze had gezien voor ze naar school ging. "Zie je Jackie? Ik denk dat mama het een beetje lastig vond om het zo snel te vertellen tegen je, ze was bang dat je je ging schamen voor je moeder, omdat nou ja.. Ik denk dat het niet zo simpel was om de stamoudste te vertellen dat ze opeens met een voor het kamp-vreemde snuiter een kindje heeft gemaakt." Ze reageerde niet. Ze stond daar maar met die brief in haar kleine handjes geklemd. Haar onderlip trilde. Al die tijd had ze anderen benijd om het volledige van hun gezin en nu kwam ze erachter dat haar vader leefde, en hij was hier. "Nog altijd niks om dan bang voor me te zijn, ik zal er vanaf nu voor je zijn. Voor wanneer dan ook"
Voor het eerst keek ze hem weer aan en knikte zachtjes. Ze wist nog helemaal niet goed wat ze hiermee aan moest. Al haar hele leven vertrouwde ze haast niemand, hoe zou ze dat nu opeens wel doen. Maar ze keek hem aan en knikte nog een keer, wat vaster dan eerst. Plots besefte ze dat hij die brief misschien wel terug wilde en haastig stak ze hem naar hem uit. 'Dan...dan heet ik dus ook Florintina...' zei ze zachtjes en ze schrok haast van hoe vlekkeloos dat eruit kwam.