‘Oké, maar beloof me dat je niet schrikt,’ sprak Soul zuchtend. Sinds dat hij had opgemerkt dat hij ook een dierlijke vorm kon aannemen, was Dino buiten zinnen geweest. De puppy dartelde steeds om hem heen, blaffend om aandacht. Soul wist wat de husky wilde, maar hij wist niet of hij zichzelf er wel toe kon aanzetten. Wat als hij Dino bang maakte? En wat als hij zichzelf verwondde? Het was een lange tijd geleden dat hij nog eens in een wolf was veranderd. Hij zuchtte, richtte zijn aandacht op de dierlijke vorm en merkte al dat hij begon te veranderen. Het was niet moeilijk om zijn weerspiegeling te zien omdat ze momenteel bij het meer stonden. Hij zag zijn eigen verandering en dit moedigde hem des te meer aan om te veranderen. Opeens stond Soul daar niet meer, maar een prachtige witte wolf met een grijze gloed over zijn rug. Als Soul zich op zijn achterpoten hief kon hij zijn eigen litteken zien dat diagonaal over zijn borstkas liep. Zijn ogen veranderden niet van kleur en dat was ook het enige waaraan men hem kon onderscheiden van andere witte wolven. Normaal gezien werden je ogen lichtgrijs en pasten ze perfect bij je vacht, maar bij Soul was dat niet het geval. Hij had dat deeltje nooit onder controle gekregen. Het waren dan ook weer niet zijn grote ogen. Het was wel gewoon het formaat ogen van een normale wolf, alleen was de kleur van zijn ogen rood in plaats van grijs. Hij merkte dat hij minstens een kop groter was dan zijn eigen husky en keek de puppy afwachtend aan. Dino keek hem verwonderd aan alsof hij nog altijd niet kon geloven dat zijn eigenaar capabel was om te veranderen in een wolf. Vervolgens liep hij naar Soul toe en gaf hem een likje. Soul grinnikte en zette zijn poot plagerig op het oortje van Dino. Het was grappig om deze interactie met zijn husky te hebben. Plotseling leek de husky afgeleid te zijn en rende naar een boom toe. Hij begon te blaffen en richtte zijn blik naar boven. Soul stapte – op vier poten weliswaar – dichterbij en richtte zijn rode ogen naar boven. Het was een stuk lastiger om vanaf deze lengte naar iets te kijken. Het was een ijsvogel. Maar geen gewone. Het moest een leerling zijn die veranderd was in een ijsvogel. Hij was een jaar weggeweest, dus hij zou geen idee hebben wie het zou kunnen zijn. Hij veranderde terug naar zijn eigen vorm en stak zijn handen in zijn jaszakken terwijl hij Dino een zetje gaf. ‘Hij wordt pas rustig als je verandert naar je eigen vorm!’ riep hij de ijsvogel toe. Deze moest hopelijk wel weten dat Soul het tegen hem had. Of tegen haar. Persoonlijk vond hij de vorm van de ijsvogel en de pracht ervan beter bij een meisje passen. Het voelde raar aan om in zoveel maanden weer tegen een potentieel meisje te praten. Na Esmira… Hij schudde zijn hoofd, had geen zin om zijn gedachten voor de zoveelste keer naar haar te laten gaan.

De blauwe ijsvogel bleef hem aankijken en Soul vroeg zich af wat hij verkeerd had gedaan. Even begon hij zich af te vragen of hij het verkeerd had. Of het echt een normale blauwe ijsvogel was en dat het geen leerling was. Of misschien was het wel een leerling, maar durfde diegene niet toe te geven dat Soul hem of haar doorhad. Of er was een andere reden waar hij niets van wist, want hij was er vrij zeker van dat hij zich niet vergiste. Die grootte en de manier waarop de vogel op de tak zat kon gewoon geen toeval zijn. Het feit dat de vogel hem aankeek en hem leek te begrijpen verraadde ook al wel dat er iemand zat. En net toen hij wilde zeggen dat het geen zin had om zich te verbergen, sprong de vogel van de tak en veranderde. Hij wilde dat hij dat ook zo kon als wolf, maar daar ging hij toch even op moeten oefenen. Dino begon te blaffen, zakte door zijn voorpoten en sprong enthousiast naar achteren toen de vogel daalde. Hij verloor echter zijn evenwicht en viel met een zielig piepje tegen Soul’s been aan, maar deze was te geschrokken om daar op zijn normale humoristische manier op te reageren. Nee. Dit kon niet. Ze was lichtelijk veranderd qua uiterlijk, maar nog was het niet te missen dat zij het was. Hij kon zelfs stellen dat ze mooier geworden was, maar zelfs die gedachte wilde hij niet volledig zijn brein laten bereiken. Wat natuurlijk onzin was, want hij had het al gedacht voordat hij er erg in had. Hij beet op zijn onderlip terwijl hij naar haar zilveren haar en grote ogen keek. Het was niet anders te begrijpen. Dit was Esmira. Het meisje waar hij al zo lang van droomde en waar hij zijn gedachten niet vanaf wist te krijgen, hoe hij het ook probeerde. ‘Esmira,’ mompelde hij alsof hij nog eens aan zichzelf wilde verduidelijken dat ze echt voor hem stond en dat het geen hallucinatie was. Wilde hij dat het een hallucinatie was? Geen idee. Aan de ene kant wel, aan de andere kant niet. Aan de ene kant wilde hij haar in zijn armen sluiten en haar zoenen, maar zijn koppige kant, de kant die dominanter leek te zijn, wilde dat niet. Wilde haar te rug toekeren. Hij schudde zijn hoofd om de tweestrijd in zijn hoofd wat te bedaren en sloeg zijn armen over elkaar heen. ‘Ik wist niet dat je terug was,’ sprak hij en hij kon er niks aan doen dat het als een verwijt klonk. ‘Niet nadat ik je gered had van…’ Hij schudde zijn hoofd. Alleen al denken aan die dag waarop hij zich volledig had laten gaan en waarop hij zich had gedragen alsof hij weer tegen die straatbende met Maka moest vechten deed pijn. Zijn litteken begon te kloppen en Soul legde er een hand tegen. Hij wist niet of Esmira het ooit had gezien, want ze… hadden verder niet al te veel lichamelijke dingen gedaan. En hij wist niet of dat ooit nog wel zou gebeuren, want zoals het er nu naar leek, leek het er niet op.

Het deed hem pijn. Hij kon wel net doen alsof hij een emotieloze zak was die niets om haar gaf, maar het deed hem pijn dat ze zo op de grond zat. Ze had haar armen om haar knieën geslagen, duidelijk een teken dat ze zichzelf probeerde te beschermen tegen de boze buitenwereld. Esmira was al vanaf het begin een redelijk fragiel persoontje geweest, maar dat leek nu te zijn verergerd. Soul wilde graag weten wat er gebeurd was in de tussentijd dat ze niet meer bij elkaar waren, maar voelde er niet de behoefte voor om daar nu over te beginnen. Het zou misschien wel wat zaken tussen hun oplossen, maar hij was nog steeds redelijk kwaad dat ze opeens verdwenen was nadat hij haar had gered van die vreselijke man. Waarvan hij zich niet eens meer kon herinneren wie het was. Haar stiefvader? Ook daarover had hij maar half informatie gekregen en het was dankzij Tess dat hij Esmira uiteindelijk had gevonden. Het was wonderbaarlijk dat Tess niet in de buurt van Esmira was. Normaal gezien waren die twee onafscheidelijk. Ook hij had het dier niet meer gezien. Hij had zich dan ook voorgenomen dat hij Emsira zou vergeten en voor de afgelopen paar dagen was hem dat gelukt, maar zijn gedachten zouden altijd bij haar blijven en nu hij wist dat ze hier rondliep op school, zou het onmogelijk worden om niet meer aan haar te denken. ‘Dood,’ antwoordde hij. Hij wilde niet kortaf klinken, maar toch gebeurde het. Het deed ook pijn om aan Green te denken. De leguaan was op zeer jonge leeftijd gestorven. Soul dacht dat de leguaan vermoord was, maar hij had geen bewijs die dat kon aanduiden. Hij had zijn leguaan ’s morgens vroeg dood op de straat gevonden, bloed aan zijn lijfje klevend. Vermoedelijk gestorven door een auto dat over hem heen was gereden. Green was altijd al het beestje geweest dat graag naar buiten wilde en dat had hem zijn leven gekost. Soms kostte het hem moeite om voor Dino te zorgen omdat hij aan Green dacht en alles wat daaraan verbonden was in die tijd, maar het ging steeds makkelijker om Green uit zijn gedachten weg te duwen. ‘En Tess?’ vroeg hij vervolgens. Hij beet op zijn lip toen hij hoorde hoe ze zijn naam uitsprak. Ze sprak het anders uit dan alle anderen hier op deze academie. Hij kon het niet plaatsen, maar hij vond het nog steeds aangenaam om te luisteren als zij zijn naam uitsprak. Alsof hij een speciaal persoon was. Want zo had hij zich het afgelopen jaar niet gevoeld. Nee, de depressie waar hij mee had moeten kampen was alles behalve aangenaam geweest, maar hij was uit de put gekropen en hier stond hij weer. Hij vond het vervelend dat ze daar zo zat, zo hulpeloos. Dat was hij niet van haar gewend. Of toch niet de weken dat ze samen waren. Hij kuchte, haalde diep adem en liep vervolgens naar haar toe. Hij twijfelde of hij zijn handen uit zijn zakken moest nemen, of hij iets moest zeggen tegen haar. Hij ging op zijn hurken zitten zodat zijn knieën kraakten en legde zijn handen vervolgens op haar knieën. Zijn hart begon vrolijk te kloppen in zijn borstkas en hij slikte wat opkomend speeksel weg. ‘Wat is er gebeurd?’ vroeg hij met klem. ‘Ik had je gered van je vader… of je stiefvader… en toen was je opeens weer weg zonder iets te zeggen. Ik hield van je.’ Er volgde een korte stilte. ‘Hou van je.’ Hij voelde zijn wangen warm worden. Damn it.

Oké, hij had het toegegeven. Hij had het recht in haar gezicht gezegd. Het feit dat hij nog van haar hield had hij net aan haar duidelijk gemaakt en hij had eerlijk gezegd geen idee hoe hij daarmee om moest gaan. Dat hij van haar hield was inderdaad een feit en dat hij nog veel voor haar voelde was er ook eentje. Maar het feit dat hij gekwetst was door haar actie om niks van zichzelf te laten weten was ook nog steeds aanwezig. Het zorgde ervoor dat hij in een dubio stond. Aan de ene kant wilde hij haar omhelzen en haar kussen, maar aan de andere kant vond hij dat veel te snel gaan. Dan wilde hij liever goed praten over dingen en weer gaan daten. En het daarna heel misschien weer terug een kans geven, want om eerlijk te zijn leek ze mentaal niet stabiel te zijn om terug een relatie met hem te beginnen. Hij wist zelf niet eens of hij zelf wel stabiel genoeg was om een relatie met haar te beginnen. Misschien als hij tijd zou krijgen wel. Want die liefde voelde hij nog steeds voor haar. Het was niet dat hij niks meer voor haar voelde omdat hij een tijdje thuis depressief had gezeten. Hij haatte haar niet, ook al probeerde zijn gedachten hem dat soms wel wijs te maken. Gelukkig was hij dan realistisch genoeg om niet naar zijn gedachten te luisteren, om zich te focussen op zijn omgeving. Zijn rode ogen bleven op haar hangen toen ze plots haar armen om hem heen sloeg. Het was zo plots dat hij zijn evenwicht verloor en dat hij op zijn kont naar achteren viel. Verbaasd zijnde keek hij naar het meisje dat haar hoofd tegen zijn borstkas aandrukte alsof haar leven er vanaf hing. Hij rook haar parfum en sloot zijn ogen even genietend. Damn, wat had hij haar gemist. Haar geur, haar aanrakingen en bovenal gewoon haar aanwezigheid. Hij wist dat hij wel wat meer medelijden mocht tonen omdat ze hard aan het huilen was, maar voor nu kon hij enkel van haar aanraking genieten, ook al was dat op een fout moment. Hij haatte het als ze huilde. Zijn armen leken de diensten wel voor hem uit te maken, want opeens had hij ze om Esmira heen geslagen. Hij rook haar vertrouwde geur en sloot zijn ogen terwijl zijn kaken over elkaar heen bewogen toen hij haar woorden hoorde. Hij voelde dat zijn lichaam begon te trillen van woede en haalde diep adem om te zorgen dat zijn arm dadelijk niet opeens in een zeis zou veranderen. Het zou niet de eerste keer zijn dat het hem gebeurde en hij wilde dat deel van zijn verleden nog even voor Esmira verzwijgen. ‘Je had me moeten waarschuwen,’ gromde hij. ‘Een briefje moeten sturen, een sein moeten geven… iets.’ Zijn stem klonk lichtelijk verslagen en zo voelde hij zich eigenlijk ook. Want toen hij depressief thuis had gezeten, was zij waarschijnlijk weer onder handen gevallen van haar vader. En hij hoefde niet heel erg te raden wat die vader allemaal met haar deed of haar allemaal liet doen. Zou ze… interactie hebben gehad met mannen? De gedachte gaf hem al een gevoel van afschuw, maar hij moest het weten. ‘Esmira,’ sprak hij. Hij legde zijn hand onder haar kin en dwong haar hoofd naar boven zodat ze elkaar recht in de ogen aankeken. Hij voelde zijn hart sneller kloppen, maar negeerde het. ‘Wat heeft je vader gedaan, naast je geslagen te hebben? Heeft hij je met andere mannen…’ Zijn zin maakte hij niet af, maar zijn ogen vertelden genoeg. Ze keken haar enigszins hoopvol aan, maar hij had het gevoel dat hij het antwoord dat hij ging krijgen niet echt leuk ging vinden. Hij staarde haar aan met zijn rode ogen en merkte nu pas hoe dicht ze wel niet tegen elkaar aanzaten. Hij had zijn benen gespreid om de landing wat zachter te maken. Zij had haar armen om zijn middel en zat tussen zijn benen dicht tegen hem aan. Het was een intieme houding en Soul wist niet eens of hij dat erg moest vinden. Dit ging te snel, maar hij had er niks op tegen. Hij besefte nu ook weer hoe erg hij haar kussen miste. Damn, zo erg.