New start with a new family. (Viper)

Avalynn

Words: 981

Langzaam keek de jonge tiener naar het grote gebouw voor zich. Haar mogelijke adoptieouders hadden erop gestaan dat ze dit jaar naar Starshine Academy zou gaan. Een grote en goed aangeschreven school, waar ze opnieuw kon beginnen. De jaren ervoor had ze les gekregen bij het weeshuis. Het waren drukke lessen, er was weinig aandacht voor de kinderen, maar toch weerhield het haar er niet van om te leren. Haar cijfers waren nog niet optimaal, omdat ze door het matige les, niet erg ver was gekomen in haar ontwikkeling. Toch was ze getalenteerd en sterk, positief ingesteld. Dit jaar zou ze niet alleen zijn, nee ze had voldoende adoptiebroers en adoptiezussen in de buurt. Heel even bekeek het meisje het gebouw nog, voordat ze aanstalten maakte om dichterbij te komen. Ze had namelijk eerst van een afstandje toegekeken, maar wist ook dat het misschien beter was naar binnen te gaan, en haar kamer op te zoeken. Haar koffer hield ze in de hand, voordat ze met soepele passen richting het grote gebouw liep. De daken reikten hoog en alles had een machtige vibe. Ze wist niet dat er zulke scholen waren in Kovomaka. Het duurde dan ook niet al te lang, voordat ze, het gebouw nog steeds bewonderende, bij de ingang terecht kwam. Daar aangekomen, rechtte ze haar rug, voordat ze de deur opentrok en naar binnen keek.

Ze wist alleen dat vele van haar adoptiebroers en adoptiezussen waarschijnlijk op een andere afdeling sliepen. Geen van hen had haar soort magie. Namelijk licht, al had ze ook een redelijke aanleg voor water. Ze was dan ook niet oorspronkelijk in Erd geboren, maar was daar met haar ouders heen gereisd kort voordat het noodlot toesloeg. Veel dacht ze er ook niet aan. Ze had nu nieuwe ouders die voor haar zorgden, een nieuw ritme waarin ze zichzelf kon vinden. En regels die makkelijk waren na te leven. Een nieuwe start samen met haar toekomstige familie. Iets dat meer was dan ze ooit had kunnen hopen, sinds haar ouders waren overleden.

Zodra ze Viper in haar vizier had gekregen, liep ze met zelfverzekerde en rustige passen op haar grote zus af. Het was prettig om te weten dat ze er niet helemaal alleen voor zou staan dit jaar. En waarschijnlijk ook de jaren die nog zouden komen. Een rustige blik in haar heldere blauwe ogen, gaf geen blijk van onzekerheid. Ook al was ze natuurlijk wel gespannen. Toch wist ze ook wel dat ze zich beter niet druk kon maken over haar toekomst. Zolang ze haar best deed, was er vrij weinig aan de hand. Haar haren vielen half voor haar ogen, waardoor ze die met een rustige beweging achter haar oren stopte. Ze zei niets, ze had dan ook weinig te melden. Ze woonden in hetzelfde gezin, en gingen zo nu en dan met elkaar om. Ook waren de meeste van hen een band met elkaar aan gegaan, of deden hun best om er een te krijgen. Avalynn was dan ook nog niet zo lang in de familie, en weigerde te praten over haar familie, tenzij ze zich op haar gemak voelde om dat te doen. Tot nu toe, was dat niet zo, waardoor ze haar verhaal wat afzijdig hield. Ze leefde er niet meer, en had andere, nieuwe en waarschijnlijk ook mooiere kansen gekregen. Toch herinnerde ze ook wel de andere weeskinderen, en voelde ze zich soms een klein beetje schuldig, wetende dat ze niet allemaal zoveel geluk zouden hebben. 'Viper? Begrijp je de plattegrond?' Vroeg ze zachtjes, op haar vriendelijke en rustige manier. Ze was er niet eentje die haar manieren snel vergat, of een opvliegend karakter bezat. Dit was ook altijd een voordeel wanneer ze in het hotel mee moesten helpen, ze was erg klantvriendelijk. Ze had geduld voor vele vragen, zelfs als ze er even geen antwoord op had. Ze blikte even op de kaart in haar handen, die half verfrommeld in haar koffer had gezeten. Ze was niet bepaald goed in kaartlezen, en hield hem misschien zelfs op zijn kop. Er stond namelijk niet bij wat de bovenkant en onderkant was.

Ze keek nu al uit naar de lessen, ondanks dat ze wel erg zelfbewust was. Ze wist dat ze in het begin misschien iets harder moest werken om in staat te zijn, goed werk af te leveren. Maar zag dat niet als een probleem, wat ze wel onprettig vond was het idee dat ze op een slaapzaal zou slapen zonder enige bekende gezichten om zich heen. Natuurlijk zou ze wel snel wennen aan de nieuwe plek, maar ze vond veranderingen altijd wel pittig. Haar blauwe ogen gleden langs de muren van de lange gang, waarna ze haar blik soms even liet rusten op passerende leerlingen. Dit was een grote school, en de grote van het gebouw, deed haar veel aan haar verleden denken. Weeshuizen waren ook niet bepaald klein, niet dat het hotel van hun pleegouders een kleine plek was om te wonen. Er was genoeg ruimte voor ieder van hen, en nog gasten ook. Nu als ze geen gasten hadden was het ook niet zo'n goed hotel geweest als nu. Dan was het misschien eerder een Bed&Breakfast geweest, gewoon een plek waar enkele gasten konden slapen en ontbijten. Dat zou wel lastiger zijn, elke dag nieuwe namen om te onthouden, waarvan sommige nauwelijks uit te spreken waren, en waar Ava dan ook vaak genoeg haar tong over brak. Toch was het bekend, en dat zorgde ervoor dat ze er van genoot. Ook al was het zo nu en dan een aardige klus om te klaren.

Of ze het erg vond dat ze naar school moest? Helemaal niet. Stiekem vond ze het wel spannend om zich onder de ‘normale’ mensen te begeven, mensen die even oud waren als haar en die haar geen vieze lachjes toesturen als ze langsliep. Oh, er waren genoeg fatsoenlijk mensen die weleens een kamer in het hotel huurden, maar er moesten altijd wel een paar van die vieze mannen tussen zitten. Het was op de momenten dat die mannen binnen kwamen, dat ze haar pleegzusje meestal achter zich duwde en met haar hele lichaamshouding liet weten dat ze met hun vettige handen van haar af moesten blijven. De jongens konden zichzelf wel redden, al bleef ze hen ook altijd in de gaten houden. Je weet nooit wat er kon gebeuren en hun pleegouders waren niet altijd in de buurt om die dingen in de gaten te houden. Daarbij was zij de oudste en diegene die al het langst in dat hotel rondliep en ze ging nooit de gelegenheid uit de weg om iemand legaal in elkaar te timmeren. Viper zou nooit zomaar iemand pijn doen, ze had altijd een reden nodig. Een reden waar ze zich mee kon verantwoorden als mensen vroegen waarom ze het gedaan had. Mensen gaven haar de reden meestal zelf of ze moest hen even in de juiste richting duwen. Het was niet zo dat Viper een gewelddadig persoon was, maar soms moest ze haar woede en frustraties gewoon kwijt. Zeker de woede en frustratie die ze niet kwijt kon met het graffiti spuiten op de muren waar het eigenlijk niet mocht en het maken dat ze wegkwam op haar skateboard als iemand haar toch betrapte. Niet dat ze mensen op hun neus ging slaan die een klein foutje hadden begaan. Het waren meestal de mensen die haar al een aantal keer hadden lastiggevallen en meerdere keren over de schreef waren gegaan wiens gezicht ze al weleens durfde te bewerken.

Een glimlach vormde zich om haar gestifte lippen terwijl ze zich een weg over het grasveld baande en haar donkere ogen over de leerlingen die zich nog buiten bevonden liet glijden. Zo nieuw zijn was niet altijd gemakkelijk. Zo moest je nog zien uit de dokteren waar de lokalen waren waar je les had en hoe de leraren juist in elkaar zaten. Je moest de juiste plekjes nog uitzoeken waar je je creativiteit z’n gang kon laten gaan, of het nu illegaal was of niet. Dat kleine feitje maakte voor de jongedame meestal niets uit. Als je op illegale plekken ging spuiten, was er meer publiek om ernaar te komen kijken. Het maakte niet uit of ze het afkeurden of niet, Viper zou haar punt gemaakt hebben en ze zouden het gezien hebben, daar ging het om.

Viper keek een stukje opzij en naar beneden toen ze de zachte stom van een nieuwverworven familielid hoorde. Haar korte zwarte haren begonnen mee te dansen met de wind vanaf het moment dat ze de capuchon van haar hoofd afhaalde. Ze bukte zich lichtjes en scande de kaart vluchtig met haar ogen. ”Volgens mij moet je hem omdraaien. Ik ben nog maar een keer binnen geweest, maar volgens mij bevinden die grote deuren zich niet aan de achterkant van het gebouw.” Ze gniffelde zachtjes terwijl ze haar rug terug rechtte en iets rustiger dan daarnet doorliep zodat Avalynn makkelijk zou kunnen volgen. Het meisje had nu eenmaal kortere benen dan haar en zou dus bijna moeten lopen als ze van die grote stappen ging nemen. ”Heb je er een beetje zin in? Dit gaat heel anders zijn dan thuis, maar je kan altijd op mij of de anderen terugvallen als er iets mis is. Dat weet je wel, toch?” Ze hoopte toch dat Avalynn het zou komen zeggen als ze zich niet thuis voelde of iets dergelijks, dan konden ze het samen gezellig maken.

» [GZ] Big family
» [GZ] Family
» [GZ] Family
» [GZ] Family
» sleep with family

New start with a new family. (Viper)

New start with a new family. (Viper)

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen