En weer een keer een lesdag. Hij had echt en lang, lang weekend nodig, een dat minstens vier dagen zou duren, zodat hij kon slapen in plaats van les volgen. Want zodra hij wakker geworden was, wist hij welke zijn eerste les zou zijn, een waar hij helemaal niet naar uitkeek: gym. Hij deed gym verre van graag. Hij schudde geërgerd zijn hoofd en stopte zijn agenda een beetje ruw terug in zijn rugzak waardoor de hoek van het ding omplooide. In stilte vloekte hij voor hij zijn haar met de palm van zijn hand, of net niet met zijn pols, van zijn voorhoofd weg duwde. "Goed", mompelde hij en deed zijn kast open om zijn spotkleren er uit te halen. Tijd om te eten had hij toch niet gehad doordat hij een beetje langer was blijven liggen in zijn bed dan dat hij kon, maar de herinneringen aan de droom die hij die nacht gehad had waren te prettig geweest om NIET juist langer te blijven liggen en als een idioot naar zijn plafond te liggen grijnzen.
Shia trok zijn sportkledij aan en trok zijn rugzak met schoolspullen en gewone kledij mee. Hij keek lastig naar het spiegelbeeld van zichzelf en schudde opnieuw zijn hoofd. Hij haatte sportkledij. En ook sport. En ook alles wat er mee te maken had. Maar het moest. De jongen knipperde met zijn groene ogen en liep de deur uit. Hij moest naar het grasveld toe. Dacht hij. Zou wel, zeker? De gymzaal was het al sowieso niet. Dat wist hij zeker. Hij verstopdie zijn mond achter zijn hand toen hij een geur op voelde komen, maar toen die toch achterwege bleef liet hij geërgerd zijn hand weer zakken. Maar toen liep hij écht richting het grasveld, ongeveer klaar voor de les, al had hij er nog steeds weinig zijn in. Van ver zag hij al daar eet mensen waren, maar hij wist niet wie de leerkracht was. Pas toen hij een kerel in sportkledij zag staan, had hij door waar de leerkracht was. Het was die midget in het gras, met het zwarte haar en het serieuze gezicht. De jongen met de skeletten herkend hij jammer genoeg wel. Ryan. Geweldig, nu had hij nog minder zin in de les. "Shia Leif", zei hij, om zich aanwezig te melden, voor hij zich naar Ryan richtte. "En niet Bob." Hij keek even lastig maar ging daarna maar ook in het gras zitten, zoals de leerkracht zelf.

_{Rustig lag ze op haar bed naar het plafond van de slaapzaal te staren, zonder enig besef van tijd en het feit dat ze over een tijdje bij de ruïnes aanwezig moest zijn voor de eerste les van de dag. Gymles, om wat preciezer te zijn, stond vandaag op haar rooster. Ze had aan de vorige gymles ook al deelgenomen en had het niet bepaald nutteloos gevonden wederom mee te doen met de volgende. Echter leek ze niet bepaald tot beweging te komen, want echt aanwezig en wakker was ze nou bepaald niet. Ze zat diep verzonken in haar gedachten en er was een grote kans dat als op het moment iemand naast haar was gaan staan en haar aan had gestaard ze dat amper had gemerkt. Het was haar droom - beter genoemd, haar nachtmerrie - die haar ontwaakt had deze ochtend en haar in deze staat had gebracht. Ze had geen idee wat ze ermee aan moest, want normaliter herhaalden de nachtmerries zijn en waren het gebeurtenissen uit haar verleden, met andere woorden haar lichtelijk traumatiserende jeugd, die iedere nacht weer terugkwamen in een poging haar te teisteren, maar ditmaal was het anders geweest. Het was geen nachtmerrie geweest zoals de anderen, ze wist niet eens of ze het een nachtmerrie kon noemen. Ze was niet met angstzweet wakker geworden, noch gillend, noch verward over waar ze zich bevond - ze was gewoon rustig wakker geworden alsof ze een goede nachtrust had gehad. En zo zag ze er ook uit, geen wallen onder haar ogen, geen doffe blik in haar kijkers en vanbinnen voelde ze zich ook veel fitter dan normaal gezien. Alsof iets haar uit haar gedachtes haalde knipperde de brunette kort met haar helderblauwe ogen, waarna ze haar nek zo draaide, dat ze naar de tijd kon kijken. Aan de zijkant van haar bed stond namelijk een klein klokje, ze had het gezien als een noodzakelijk iets om te kopen aangezien ze soms nog wel redelijk diep kon slapen wanneer ze in een nachtmerrie was verzonken, waaraan ze duidelijk kon zien dat ze sowieso te laat ging komen. Zelfs al zou ze opschieten, zou ze waarschijnlijk nog enkele minuten te laat komen bij de gym docent. De man, zijn naam kon ze zo even niet voor haar geest halen, had zich tijdens de eerste les voorgesteld en meteen aan zijn leerlingen verteld dat hij te laat komen niet tolereerde. Shit, dat had zij nou weer, te laat komen bij iemand die er ook daadwerkelijk streng op zou reageren. Snel schoot ze omhoog uit haar bed en haalde wat kleding uit haar kast, niet bepaald de kleding die je zou dragen bij een gymles maar Ziva was er heilig van overtuigd dat ze liever gymles had in een spijkerbroek dan in een of andere lelijke sportbroek die veel te groot was. Aankleden ging redelijk snel en vanuit daar wist ze zich ook snel klaar te maken - ze had geen andere keuze namelijk, de man zou het waarschijnlijk helemaal niet waarderen dat ze te laat was, dus dan kon ze dat te laat zijn maar beter enkele minuutjes maken dan een heel kwartier. Een korte blik op de klok vertelde haar dat ze nu moest vertrekken, wilde ze daar maar enkele minuten te laat aankomen en niet midden in de les erbij komen. Snel verliet ze de slaapzaal die aan haar was toegewezen, die van de Razianen, en daalde ze de trappen af richting de uitgang van het schoolgebouw.
Eenmaal buiten ging haar looppas over tot een licht geren, ze wilde niet de indruk wekken dat ze op haar dode gemak richting de ruïnes had gelopen. Niet dat het veel invloed op haar zou hebben, deze afstand rende ze wel vaker en ze had haar uithoudingsvermogen over de jaren heen goed genoeg getraind om niet helemaal buitenwesten aan te komen bij de ruïnes. Natuurlijk ging haar adem wel redelijk snel toen ze eenmaal daar aan was gekomen en moest ze even op adem komen toen ze zich bij het groepje had gevoegd, voordat ze normaal kon spreken en zich kon verontschuldigen tegenover de leraar. Haar blik vond de man toen ze een diepe teug adem binnenhaalde, waarna ze haar rug rechtte en kort even naar de twee andere leerlingen keek. Ze was niet de enige die laat was, of waren dit de enigen die zich hadden ingeschreven voor de zogenaamde 'bootcamp'? "Ben ik te laat?" Probeerde ze nog onschuldig op te merken. "Sorry." Voegde ze er gauw aan toe, lichtjes nerveus glimlachend al was het allemaal om hem de indruk te geven dat ze niet gewend was aan te laat zijn. Natuurlijk was ze dat wel, door haar gedachtes de laatste tijd was ze wel vaker te laat opgestaan uit haar bed, of te laat vertrokken richting de lessen. Gelukkig voor haar hadden de leraren die haar toen les hadden gegeven, daar niet veel aandacht aan besteed - helaas voor haar zou deze leraar daar waarschijnlijk wel wat strenger op zijn.}