In het begin was het slechts een gevoel, een knoop die zich in zijn maag gevestigd had. Hij was er gisternacht mee in bed gekropen, en het had hem omhelst; en meegesleurd naar de verste uithoek van zijn brein. Het was er donker, kil en vervormd. Hij zag beelden van zijn vader, moeder en een ex-vriendin, haar gezicht vol paarse vlekken waarvan sommige opengesprongen waren in kleine wondjes. Zij waren klein, kleiner dan hemzelf en knielde voor zijn eigen gedaante neer. Een klein stemmetje vertelde hem dat hij dit verschrikkelijk moest vinden, die ogen gevuld met angst op hem gericht. Maar hij genoot. Hij genoot van hun rillerige gedaantes, hun timide lichamen vol overgave op hun bloederige knieën voor zijn neus. Hij was de baas, hij was beter dan ieder van hun. Waarom had hij moeten boeten een jaar lang voor daden die hun hadden begaan? Hij was een zoon uit zijn vader en moeder, het zijn hún genen die in zijn DNA rondzwemmen. Het is het gedrag uit díe genen wat zijn fenotype bepaald heeft en háár naar hem toe gelokt heeft. En zíj. Het is háár schuld dat ze het gemiddelde IQ van een plant heeft, of haar persoonlijkheid die maschosistisch en naïef is. Het was allemaal hun schuld. Hij was... oneerlijk behaneld. Hij zou zijn wraak krijgen. Zij zouden kruipen voor hem, laag bij de grond, door een dunne laag van hun eigen bloed. Hij zou toe kijken hoe ze zouden lijden voordat hij er een uiterst langzaam einde aan zou breien. En hij zou er van genieten, tot de aller aller laatste slag van hun bloedende harten.

Julius hapt wild naar adem, zijn ledematen een weg zoekend uit die donkere diepte. Zijn hart klopt wild tegen zijn borstkas, zijn bloeddruk tot een gevaarlijke hoogte pompend. Julius' voorhoofd glimt en zijn haren plakken aan zijn slapen en nek vast. Het ruikt er naar een mengelmoesje van vocht en zweet, angstzweet. Julius krabbelt overeind, zijn ogen om zich heen flitsend, onzeker waar hij was. Het was er donker, rook er naar schimmel en er was geen ziel te bekennen. De holle smalle gang echoot bij elke beweging die hij maakt, elk geluid terug reflecterend naar hemzelf. Hij was in de kerkers, beseft hij zich na enkele minuten. Hoe was hij hier beland? En hoe was hij aan die verschrikkelijke droom gekomen? Julius voorhoofd brandt en ook zijn vingertoppen lijken voorzien te zijn van bloed de kleur van rode wijn. Hij zal zichzelf wel hebben verwond bij een van zijn bewegingen. Kort kijkt hij naar zijn vingertoppen die allemaal open lagen en zijn nagels een vieze rode kleur gegeven hadden. Hij heeft met zijn vingers over de vloer geschraapt, concludeert hij wanneer hij naar de grond kijkt waar hij had gelegen. Hij betrekt zijn gezicht wanneer de snede in zijn voorhoofd oplaait in intensiteit en zijn oren kort verdoofd door het gedreun tegen de binnenkant van zijn hoofd. Wat voor tijd was het? 10:21 in de ochtend. Geslaapwandeld? bedenkt hij zich, zijn hoofd te wazig om er een conclusie van te kunnen maken. Zijn ogen schieten weer door de hal heen en hij begint stap voor stap de afstand te verkleinen tot de volgende hoek, waar hij een links neemt. Hij had geluk dat niemand hem hier nog gevonden had, dan hadden ze hem vast en zeker allemaal voor gek verklaard, bedenkt hij zich opgelucht. Hoe het ook zij, hij moest hier weg en zijn innerlijke en externe wonden likken op een plek waar niemand anders hem kon zien.

Julius had nog bijna nooit voet in de kerkers gezet, hij had er geen rede voor gehad. Tegenwoordig werden hier geen lessen meer gegeven en was het een plek voor angst en verdachte gebeurtenissen. Julius kan zich met behulp van zijn aardmagie enigszins situeren en de basis layout van de kerkers voor de geest halen. Bij het zien van de trap die hem zou leiden naar licht en zuurstof haalt hij opgelucht adem. Hij was er bijna. Hij begint de trap omhoog te lopen maar wordt verrast door een geluid en vage beelden van meerdere gebeurtenissen. Het ene moment kan hij een donkerbruine schim voorbij zien vliegen en het andere moment ligt er een vrouwelijke student in zijn armen. Het gebonk in zijn hoofd zorgt ervoor dat hij niet veel tijd heeft om na te denken over de situatie buiten dat hij vraagt: ''Gaat het?'' zijn stem klinkt schor, hees, en brand wanneer de woorden over zijn droge lippen rollen. Wat is er precies allemaal gebeurd vannacht?

[closed]Ziva