Het was gedurende de loop van de late middaglessen dat hij haar had gevonden, deinend als een foetus op de koude vochtige vloer. Een ongezond bleek, schrikachtig meisje dat constant op haar hoede leek te zijn. Beroerd ogend, maar met een heldere jeugdigheid en haar rode Raziaanse mantelkapje deed ze hem aan Roodkapje denken, eentje met een ondergeschikt en haast schrikbarend laag niveau van vuurmagie. Hij had niet veel van haar soort gevallen gezien. De maatregelen die hij die dag had genomen waren resoluut en standvastig geweest, ondanks dat ze in de mentorklas van Norwood zat en dus eigenlijk onder zijn hoede stond. Spijtige tegenslag dat de sul lang niet zo attent was als het beeld dat hij van zichzelf had; nergens was hij in de buurt te bekennen, en dus was de grimmige donkerharige man gedwongen geweest om zich over het hulpbehoevende meisje te moeten ontfermen. Er waren tig andere dingen waar hij beter zijn tijd aan had kunnen besteden, maar het mocht niet zo zijn. Haar doffe grijze ogen hadden hem meer verteld dan hij hoefde te weten; het waren lege poelen die haar zwakte op het moment sterk weerspiegelden, als een triestig meer waar de mist in de vorm van een dik gordijn laag over de oppervlakte hing. Hij had enkel zijn plichten gedaan. Roselle Hunter, zo luidde haar naam, had hij van haar lessen ontheven en mee naar buiten genomen, daar waar ze frisse lucht binnen kon krijgen en hij haar gebreken eens goed onder de loep kon nemen. Voor hij het goed en wel beseft had, overviel een grote duizeligheid haar en stond hij met het meisje in zijn armen om te voorkomen dat ze tegen de grond smakte. Dat was de cue dat hij haar op een ziekenbed wilde zien voor hij haar weer achter de schoolbanken zou treffen, en nergens anders. Yvaine was afwezig, wist hij, maar die vent van een Ryohei stiefelde ongetwijfeld nog wel rond op de ziekenzaal om aan pleisters te plukken en in bloedzakjes te knijpen. Of met klunzige onkunde voor zolang de degelijkere taken van Yvaine had overgenomen, zoals het een klunzige onkundige doktersassistent betrof. Of Ryohei daadwerkelijk zo'n kluns was met witte latexhandschoenen, daar zette hij in het diepste van zijn cynische benul de nodige vraagtekens bij, maar het moest anderzijds ook een algemeen bekend feit zijn dat niemand ontkwam aan Savadors bevooroordeelde, scherpe kritiek.

Zoals hij haar gevraagd had te doen, had hij Miss Hunter bij de gesloten deur van de ziekenzaal achtergelaten om haar op eigen houtje verder op weg te laten helpen. Het leek erop dat de overdracht van het minimum beetje vuurmagie dat hij haar geschonken had, het enige was dat ze van hem kon verwachten. Vrijgevig was hij immers nooit geweest - over soft nog maar te zwijgen. Het jonge meisje zou het in haar staat vast en zeker niet wagen om de brui te geven aan zijn opdrachten en haar gespijbel voort te zetten. Ze had al mogen beproeven hoe streng hij zijn handelingen verrichte en dat er iets zou zwaaien als ze zijn wensen straal negeerde. Met het halve vertrouwen in haar - het volle gaf hij niet zo vlug in de mens - liet hij haar achter bij de ziekenzaal. Hij zou terug naar zijn kantoor zijn gebeend om de deur met een klap achter de zwierende zoom van zijn mantel dicht te gooien en zijn zeer administratieve werk op te pakken waar hij gebleven was, als er niet de overdracht was geweest. Lang verhaal kort: Norwood was ontslagen (de laan uit gestuurd kuch) en dat liet enkele leerlingen klassenloos. Enkelen waren bij het juweeltje, licht van zijn leven, terecht gekomen - anderen bij hem, of bij de pas aangewezen klas van Miss Hange. Roselle Hunter werd onder zijn mentorklas toegewezen. Dat liet hem geen andere keus dan, hoewel met Savadorische tegenzin, rechtsomkeer te maken naar de ziekenzaal.

De lange Shadraan doemde als een grote zwarte roofvogel achter het meisje op, hachelijk en imponerend. Hij stond nog in de deuropening, zijn stugge blik onder zijn frons de ziekenzaal in gericht, en met name priemend in de rug van de jonge doktersassistent. Het was alsof hij gekomen was na een stille roeping, als een beschermengel van het meisje die er absoluut zeker van wilde zijn dat Yvaine's hulpje haar geen vingers afsneed met een scalpel of iets dergelijks. Nieuwsgierig keerde de doktersassistent zich naar hen toe bij het horen van zijn naam. Meteen werd Savador in het gezicht geworpen door een korte, maar vreselijke hoofdpijn, als een mes dat van slaap naar slaap zijn hoofd in tweeën spleet. Hij wist dat het kwam door de walgelijke lichtmagie die er in de kern van de jonge knul schuilde. Marvelous. Werd dat even een jolige fuif als hij eens een keer naar de ziekenzaal zou moeten. De blauwharige druif stelde zich voor als 'gewoon' Ryohei - niet eens Mr. Matsumoto, zoals hij juiste adresseringen onder zijn leerlingen en hoger personeel prefereerde, want stel je toch eens voor als men zich voor een keer aan de regels hield, jeminee - en vroeg vervolgens waar hij Hunter mee kon helpen. Lijkbleek meisje dat op haar benen stond te wiegen als een iel sprietje in de wind, maar het was kennelijk niet duidelijk voor de assistent wat er gaande was. Ladies and gentlemen, mijn schoolpersoneel. Als hij kon zou hij nu huilen uit ellende. De jonge kerel ging Miss Hunter voor en gebruikte één van de bedranden als djembé om haar te tonen waar ze plaats diende te nemen. Goh, hij dacht toch echt dat ze in een kringetje op de grond zouden zitten. De grimmige frons tussen Savadors wenkbrauwen viel dieper weg terwijl hij ze naging, als een perfect rechte spleet die als een streep was onder zijn nukkigheid. Hij kon er weinig aan veranderen, of irriteerde zich nu al aan de jonge assistent. Die galante ridderlijkheid met die sunbeam on top, en die veels, veels te sympathieke houding. Zwijgend bleef hij aan de rand van het bed staan, zijn armen voor zijn borst over elkaar heen geslagen, zijn ogen half toegesloten en zijn lippen wrang op elkaar geperst, maar hij kon zijn sarcasme niet meer beheersen toen Ryohei een nieuwe act van prinselijkheid over de brandschone lakens naar het meisje toewierp. 'Is het niet duidelijk?' sprak hij zacht op zijn fluweelzachte, tegelijkertijd vinnige toon, als antwoord op Ryohei's oppering om haar te helpen. 'Ze komt hier voor een kop thee en een pluchen teddybeer.' Ze kwam hier niet in doodzieke staat naar de ziekenzaal, en ze vroeg ook niet naar de hoofddokter ofwel haar assistent om geholpen te worden, ben je gek. Ze kwam hier de bedden even uittesten - want het was verder ook absoluut niet aan haar te zien dat ze misschien een heel klein beetje hulpbehoevend was, Ryohei, beste kerel.

- I hereby apologise for his XXXL-dose of sarcasm ;v;

Het besef van tijd en plaats was zeker niet meer aanwezig bij het meisje. Ze had Meneer Savador niet eens horen verdwijnen. Nu had de beste man ook een zacht en soepel loopje, en was hij haast als een donkere schim, die door de gangen zwierf. Hij was gevaarlijk als de koning der dieren. De leeuw, hij leek overal ogen te hebben, en was bijna een kruising tussen een slang en een vleermuis. Toch had de man, ondanks en misschien zelfs door zijn gebreken, haar respect gekregen. Normaal gaf ze niet zo snel respect aan iemand af, want daar schoot ze toch niet zo veel mee op. Vaak ging het er bij haar om, dat de ander in staat was een soort van respect te tonen. Nu stond ze dus voor de deur, een deur waar ze nooit gedacht had vrijwillig door heen te lopen. Natuurlijk was Master Savador ook duidelijk geweest, eerst melden bij de ziekenzaal, dan zouden ze verder zien. De beste man leek een druk bestaan te hebben, maar net als de leeuw was hij vast niet van plan weg te lopen voor uitdagingen of gevechten. Waarschijnlijk was dat dan ook een van de redenen dat leeuwen als koningen werden gezien. Roselle leunde nog steeds woordloos tegen de deur aan. Hij was nog niet helemaal open, maar dat vond ze dan ook niet nodig. Ze stond prima zo, de deur gaf haar voldoende steun om op haar bibberige benen te blijven staan. Duizeligheid schoot door haar hoofd heen, alsof ze te lang rond had gedraaid. Zover ze wist was ze niet in een draaimolen geweest. Op sommige momenten voelde het alsof haar hoofd heel wat te verduren had gehad, eigenlijk haar hele lichaam wel. Het eeuwige gevecht, zoals een leeuwin eeuwig zou vechten voor haar welpjes, had haar uitgeput. Ze kon niet langer vechten tegen haarzelf, tegen haar innerlijke vlam. Het kostte te veel, veelte veel energie. Wat als de Headmaster haar niet gevonden had? Dan had ze misschien wel de halve school in lichtelaaie gezet. Hoe kon ze zichzelf überhaupt redden in een onbekende menigte? Ze had nu al op een veel beter niveau moeten zitten, zelfs met haar onrustige en on-gebalanceerde vlam. Ryohei nog Dokter Yvaine leken er op dit moment te zijn. In ieder geval niet in de ziekenzaal. Vanachteren kwam er een man aangelopen. Blauw haar en met een glimlach op zijn gezicht geplakt. Zijn blauwe ogen namen hoogstwaarschijnlijk alles in zich op, maar het meisje had niet genoeg energie om daar zeker van te zijn. Het enige wat ze nog wou was slapen. Met de seconde verbleekte haar gezicht, haar grijze poelen werden somberder en enigszins vermoeider; zover dat nog kon. Haar rode wenkbrauwen had ze even opgetrokken bij de eerste opmerking die de blauwharige kerel maakte. 'Ik hoorde mijn naam vallen?' Klonk er nieuwsgierig, waardoor het meisje een zachte zucht uit slaakte. Was het echt zo'n wonder dat iemand die hulp nodig had, zijn naam riep? Zover ze wist was het niet een van de wereldwonderen, dus negeerde ze die vraag. Daarbij leken haar benen non stop te trillen, en had ze al haar concentratie nodig om nog een beetje waardig over te komen. 'Ryohei. Waar kan ik je mee helpen?' Vervolgde dezelfde nieuwe stem, het meisje kon zich voorstellen dat er een glimlach om zijn lippen stond, maar keek niet op of om. Ze wou niet onbeleefd zijn, enkel wist ze zich geen houding aan te nemen. Hoe moest ze in hemelsnaam reageren op iemand die ze niet kende en blijkbaar wel in staat zou kunnen zijn haar te helpen? Nu had ze waarschijnlijk redelijk gereageerd op Master Savador; zijn manier van doen. Maar ze was dan ook Shadranen gewend, haar moeder was er een, en ze stonden niet bepaald bekend als gezellig, of lief. Een paar voetstappen passeren haar, waarna ze heel even vermoeid haar hoofd opricht. Haar grijze poelen staren de man even aan, terwijl ze vragend haar schouders op haalt. Verwachtte hij dat ze naar hem toe kon lopen, terwijl ze nauwelijks overeind bleef staan. Zelfs een Shadraan wist beter dan dat, en Shadranen dachten meestal niet aan anderen. Het was altijd eerst voor jezelf zorgen, dán pas voor een ander. Een zacht geklop klinkt, waarschijnlijk op een van de bedden, toch klinkt het hard en hol door in haar hoofd. Alsof alles echoed. 'Kom binnen en neem plaats.' Voegt de stem er aan toe, het meisje schud haar hoofd. Ze wist beter dan nu te bewegen. Zelfs de weg hier naar toe had ze begeleiding gehad, van niemand minder dan de Shadraan. 'Laat mij je helpen.' Klonk er ineens, waarna er abrupt een gestalte voor haar neus staat. Onwennig en lichtelijk geschrokken zet Roselle een stapje achteruit. Daarom hield ze zich dus afgescheiden van anderen, uit het omgaan met andere mensen kwam vaak geen goeds. 'Is het niet duidelijk?' Klinkt een bekendere stem vanachter haar. Het roodharige meisje wierp snel een blik over haar schouder heen, daar stond de lange man. Was hij dan niet naar zijn kantoor gegaan? Hij had als schoolhoofd vast niet alle tijd van de wereld. En zo te zien ging dit nog wel wat tijd kosten. De stem die de man gebruikte, kende Roselle maar al te goed. Er zat een soort van verborgen waarschuwing in, of Ryohei had in zijn ogen wat belachelijks gezegd of geopperd. De fluweelzachte stem, met een vinnige toon was duidelijk Savador. 'Ze komt hier voor een kopje thee en een pluchen teddybeer.' Vervolgde de man.

Roselle lette inmiddels niet meer op haar omgeving, haar duizeligheid werd erger met de seconde, en de mannen waren gezellig aan het kletsen. Vermoeid hang het meisje wat zwaarder tegen de deur aan, misschien was het wel een goed idee om te gaan zitten. Ze wou geen beroerde val maken, ook al twijfelde ze niet aan Master Savador zijn snelle reactievermogen. Ze ging hem zeker niet uittesten. Toch komt haar gedachten om te zitten iets te laat, ze valt letterlijk met de deur in huis, of beter gezegd in de ziekenzaal. Met een zacht plof beland het meisje languit op de grond, een geërgerde zucht verlaat haar keel al, waarna ze langzaam gaat zitten. Met een hand wrijft ze onbenullig over haar slaap heen. Waarna ze onwennig naar de mannen kijkt. Een beetje beschaamd blijft ze dan ook maar zitten, misschien was het een goed idee om gewoon op de grond te blijven. Dan kon ze tenminste niet weer zo'n smakkerd maken. Haar grijze poelen glijden langzaam naar Master Savador, waarna ze een keer slikt. 'Eh,' mompelde het meisje langzaam. 'Hoewel ik hier lekker zit, kan iemand er voor zorgen dat ik niet nog een keer omval, want ik zou toch liever staan?' Haar vraag komt er zachtjes en licht geërgerd uit. Ook al was ze meer boos op zichzelf dan op een ander. Waarom kon ze niet gewoon vijf minuutjes zelf rechtop blijven staan, maar moest ze in plaats daarvan met een plof op de grond belanden. Misschien was een muur toch beter geweest. Die hoofdpijn en duizeligheid maakte het denken duidelijk te moeilijk. Wel was ze slim genoeg om niet meteen weer op te staan.

Haar gedachten zijn inmiddels overal en nergens. Kilometers ver weg en toch dichtbij. Ze was eigenlijk al jaren niet meer naar een dokter of doktersassistent geweest. Ze had er vaak genoeg reden voor gehad, enkel nooit toestemming gekregen om te gaan. Daarbij waren de meeste Razianen niet zo gesteld op een Shadraan, laat staan een onzuivere Raziaan die bloed van een Shadraan in zich droeg. Als mensen als dachten dat het hebben van een Duistere kracht al erg was, tel er dan maar bij op dat een halfbloedje zijn het er zeker niet makkelijker op maakte. Zelfs haar vader durfde zijn mond niet open te trekken voor zijn dochter, die lafaard. Ze hoopte maar dat haar blauwe plekken van de laatste paar dagen voordat ze vertrok, inmiddels al weer vervaagd waren. Anders kreeg ze zeker wel wat vragen op haar afgevuurd. Ryohei leek toch niets anders te hebben gedaan in de eerste paar minuten van hun ontmoeting. Langzaam vouwde het meisje haar armen voor haar borstkas en sloot ze haar ogen weer, alles leek te fel, te veel. Ze wou nu gewoon slapen en hier niets meer mee te maken hebben. Zodra ze wakker werd, zou ze alles wel herinneren. Dat haar innerlijke vlam zo op hol was geslagen vergat ze niet snel. Al haar spieren deden zeer, alsof ze te hard gesport had. Ze voelde zich leeg en futloos, zelfs Savador zijn hoeveelheid energie had weinig uitgehaald. Uiteindelijk trok het meisje haar knieën op om zich af te sluiten van haar omgeving. Ze wist niet wat ze van Ryohei moest denken waardoor ze zich zo ver mogelijk opkrulde. Master Savador zou die onzekere, bange reactie wel van haar kennen. Ze zou eerst proberen een uitweg te vinden voor zo iets, zo'n nieuwe ervaring, voordat ze zichzelf er mee kon confronteren. Zelfs als ze zich er mee kon confronteren kon het nog lastig worden. Ze vertrouwde mensen niet zo snel, laat staan dat ze hen respecteerde. Misschien was het maar goed dat Master Savador er nog was, hij had genoeg aan haar kunnen zien om te weten hoe hij kon reageren. Daarbij zou ze doen wat hij van haar vroeg, dat was het nadeel van het respect dat ze naar hem voelde.