Hij legde twee vingers onder zijn oog en trok naar onder zodat hij beter aan zijn oogbol kon. Met de duim en wijsvinger van zijn andere hand probeerde hij voorzichtig, zonder zichzelf blind te maken, de rode lens uit zijn oog te krijgen, maar die verschoof naar links waardoor hij nu precies een oog met een rode en blauwe iris had. Hij zuchtte en probeerde zijn oog niet dicht te knijpen, wat ervoor zorgde dat het een beetje begon te tranen. Diusz ondernam een tweede poging en haalde nu met succes de lens er uit. Nu knipperde de man wel en keek in de spiegel. Dit zag er nog vreemder uit. Het oogwit wat bij een normaal persoon dus ook effectief wit was, was bij hem zwart danzkij de familietraditie-tatoeages. Die hadden ervoor gezorgd dat hij zelfs zijn oogwit had moeten zwart maken. Hij huiverde kort bij de gedachte en concentreerde zich dus maar op zijn tweede oog, want ook daar moest de rode lens uit. Hij had geen lessen meer te geven, en hij moest ook nodig eens langs bij de schooldokter, want hij had gehoord dat een deel van zijn collega's al geweest was. Maar Dio was nog niet geweest. Hij had wel al veel gehoord over de blondine. Dat was misschien de reden dat hij juist nog niet gegaan was. De man met het donkere haar kreeg de tweede lens ook te pakken en borg de twee rode, gebolde schijfjes mooi weer op zodat hij ze later terug in kon doen. Nu had hij dus twee blauwe irissen. Hij vond het er vreemd uitzien, maar hij dacht dat de dokter het meer zou apprecieëren als hij met zijn 'eigen' ogen kwam. Met een zucht wreef hij over zijn nek en bewoog zijn hoofd lichtjes van links naar rechts om de zeurende pijn in zijn nek te minderen.

Na een douche genomen te hebben, zijn tanden gepoetst te hebben en versgewassen kleren aangetrokken te hebben liet de leerkracht naar de deur van zijn verblijf om die open te trekken en die vervolgens weer achter zijn rug dicht te doen en te sluiten. De man begon te lopen, hopend dat hij de ziekenzaal ging vinden, want hij was er nog mar één keer geweest, toen een leerling zich gekwetst had in zijn les. Diusz liep door de gangen heen en knikte zo'n twee keer naar leerlingen die hij herkende. Toen hij de deur in zicht kreeg, liep hij er doelbewust op af. Hij duwde de deuren open en keek rond in de zaal. Heel erg veel mensen bevonden zich er niet. De meeste leerlingen waren plots op 'mysterieuze' wijze genezen als de bel van het laatste uur ging. Maar hij kon het hen niet kwalijk nemen, hij zou waarschijnlijk hetzelfde gedaan hebben, mocht hij daar de kans voor gehad hebben, toen hij jonger was. Maar nu begon hij al oud te worden. Eenendertig. Waar was de tijd dat hij nog veertien was en niet eens wist wat hij wou gaan doen in zijn leven? Of de tijd dat hij pas geaccepteerd werd tot zijn familie door zijn grootvader Izaak? Het leek allemaal al zo lang geleden, maar echt klagen mocht hij nog niet. Zijn leeftijd was nog zeker niet hoog, alleen het idee dat de twintig nooit meer terug zou komen vond hij jammer. De man haalde een hand door zijn haar, voor zover dat kon met de spel achterin die zijn haar opgestoken hield. Hij wreef met zijn tong over de binnenkant van zijn onderlip en verbaasde zich weer even over hoe koud het ijzer van de lippiercing voelde tegen zijn tong. Maar toen zag hij een vrouw staan in de zaal. Een blonde vrouw. "Hallo?" vroeg hij kalm. Als dit de Yvaine was die hij zocht, dan zou ze vast wel doorhebben dat hij haar nodig had -- en dat hij eindelijk een keer voor het onderzoek gekomen was.

OOC: Yvaine