Een intense staar ging naar het zonlicht dat door een spleet in de gordijnen naar binnen drong. De blondharige jongen was hierdoor meteen wakker geworden met een pijnlijke hoofdpijn en een kurkdroge keel. Damian geeuwde niet, maar greep meteen naar de fles water die hij naast zijn bed had staan omdat de jongen nogal vaak met een droge keel wakker werd, dit kwam vast doordat hij er een gewoonte had van gemaakt om met zijn mond lichtelijk open te slapen. Een brom verliet zijn keel toen hij te veel moeite moest doen om de stop van de fles af te trekken, maar eenmaal dit was gelukt en hij eindelijk degelijk had kunnen drinken, was de jongen opgestaan. Met zijn voeten in sloffen schuifend, was hij recht gaan staan in één vlotte beweging. Nog half slaapdronken maakte hij zichzelf klaar door zichzelf in de douche te duwen eenmaal hij daar klaar voor was, zijn haren te wassen en zichzelf wakker te maken met het ijskoude water waar hij nu eenmaal quasi direct van wakker werd. Hij wist niet zeker of hij zijn viool moest mee nemen, en hij was lichtelijk in dillemma geraakt met zichzelf of hij zijn instrument nu ging mee nemen naar de les of niet tijdens dat hij zijn tanden poetste. Het was misschien idioot als hij niet met zijn eigen instrument naar de les kwam dus nadat hij klaar was met zijn tanden en hij zichzelf had aangekleed, had hij zijn vioolkoffer in de hand genomen. Zo vertrok hij naar de les die in het muzieklokaal werd gegeven waar hij al eens eerder was geweest, in de nacht om te spelen. Het had niemand gestoord buiten dan Tári die haar gezicht daar voor het eerst had laten zien in de weken dat hij al hier was. Eigenlijk had hij wel zin in de les die ging volgen. Het was een van de enige onderwerpen waar hij werkelijk echt interesse voor toonde, muziek was immers zijn ding, zijn leven, zijn passie waarin hij al zijn frustraties op kon uitwerken. Misschien kwam het daardoor dat hij een bijna onzichtbare glimlach op zijn gelaat had.

De deur van het muzieklokaal stond open en het was zo vertrouwd omdat hij hier al eerder was geweest. Het was een open ruimte die hem gewoonweg uitnodigde om binnen te komen en al je liefde voor muziek los te laten op de wereld. Zijn blauwe ogen keken rond toen hij langzaam het lokaal was binnen gestapt. De leerkracht was er al, hij herkende haar nog van lang geleden. Met zijn vioolkoffer in de hand wandelde hij naar haar toe. “Goede dag Miss Eres, Damian Hoshina meldt zich voor de les,” waren zijn zorgvuldig uitgekozen woorden toen hij de vioolkoffer op de dichtstbijzijnde tafel legde met een zachte glimlach op zijn gelaat.