Esther-Anne zat rustig op het bankje. Tot opeens Saphira en Aiden veranderde in hun dierlijke vorm. Saphira Amerikaanse Zeearend en Aiden veranderde in een raaf. Het gebeurde in een flits. Esther-Anne had het niet verwacht dat ze zouden veranderen in hun dierlijke vorm. Eli begon met zijn hoofd te schudden. Raak hij nou in paniek of probeert hij een gedachte weg te halen dacht Esther-Anne. Ze had ergens gelezen dat het een vorm van paniek was maar het boek waar ze dat in had gelezen was een boek vol met leugens. Eli kwam overeind op Esther-Anne's schoot. Hij zei iets tegen Saphira en Aiden maar Esther-Anne had het niet gehoort omdat ze in gedachten was over waarom Eli met zijn hoofd schudde. "En jij? Wat is jouw dierlijke vorm" zei Eli terwijl hij naar Esther-Anne's ogen keek. Ik kan het tegen Eli zeggen of ik ga er gewoon in veranderen dacht Esther-Anne. Als ik er in verander hebben we meer spektakel en ik weet ik of ik dat wil. Aiden en Saphira zijn ook gewoon plotseling er in veranderd. Waarom doe ik het niet? Dacht Esther-Anne. Esther-Anne pakte Eli op en zette hem op het bankje naast haar. Ze stond op, ze keek om zich heen. Zal ik het doen dacht Esther-Anne. Gewoon doen! Zei Esther-Anne's lichaam tegen haar. Esther-Anne veranderde in haar dierlijke vorm. Een ree steigerde en rende wat rond en kwam terug naar het bankje. Esther-Anne voelde zich nu vrijer. De wereld leek nu groter. Ze keek om zich heen hoe hadden Aiden, Saphira en vooral Eli gereageerd?

"Nu zijn jullie échte tortelduifjes!" Saphira wou hem aanvallen, maar ze wou Esther-Anne niet pijn doen. Ze zag dat Eli iets tegen Esther-Anne zei en het meisje veranderde in een ree die stijgende en een rondje rende. Nu Esther-Anne vergenoeg was vloog Saphira naar Eli toe, maar op het laatste moment vloog ze omhoog. "Ik ben geen duif." Zei Saphira terwijl ze langzaam terug vloog en weer naast Aiden landde. Ze bleef Eli in de gaten houden. Saphira hield echt niet van duiven en zeker niet als ze een duif genoemd werd. "Ik haat duiven." Saphira stond nog wat hoog op haar poten en zakte wat naar beneden. Ze deed net of ze onschuldig was.

"Nu zijn jullie échte tortelduifjes!" zei Eli. Aiden keek even verveeld naar de kat. Hij zag dat Esther-Anne was veranderd in een ree. 'Leuke dierenvorm Esther-Anne.' zei Aiden. Vervolgens vloog Saphira naar Eli, Aiden keek even of Saphira hem zou aanvallen, mogelijk wel, Aiden wist het nog niet. Mocht ze aanvallen dan zou hij haar niet stoppen, dit was Eli zijn zoveelste ongepaste opmerking al. Aiden veranderde terug in zijn menselijke vorm en keek even naar Eli. 'Zelf lijk je ook wel op een tortelduifje, alleen word je paringsdans nog niet beantwoord.' merkte Aiden droog op. Oké dat laatste was niet honderd procent waar, het leek er op dat Esther-Anne Eli in iedergeval aardig vond. Aiden keek even naar Akuma die naast Saphira was gaan staan. Hij durfde erop te vertrouwen dat ze klaar was voor als er iets op Saphira af kwam.

Eli keek met grote, nieuwsgierige ogen naar Esther-Anne nadat ze hem op het bankje had neergezet en zelf in haar dierlijke vorm veranderde. Plotseling stond er een prachtige ree voor zijn neus. Haar blik was nog net zo lief als daarvoor. Daar zou hij haar wel aan herkennen. Haar vacht leek zo zacht te zijn dat hij haar even zou willen aaien. Om haar niet per ongeluk pijn te doen met zijn nagels, besloot hij dat in zijn dierlijke vorm in ieder geval maar niet te doen.

Totaal onverwacht leek het vervolgens alsof hij een bom had laten ontploffen. Saphira vloog letterlijk op en recht op Eli af. Uit instinct sprong Eli lenig zo hoog de lucht in dat hij in de boom achter het bankje belandde. Hij fronste en zakte iets onderuit, zodat hij het zich gemakkelijker kon maken op de tak waar hij zich nu op bevond.

“Ik ben geen duif.” sprak Saphira fel. Nee, dat had Eli ook vastgesteld. “Ik haat duiven.” voegde ze er nog aan toe. Heel fijn. Had de jongedame ooit van een metafoor gehoord? Blijkbaar niet.
“Zelf lijk je ook wel op een tortelduifje, alleen word je paringsdans nog niet beantwoord.” viel Aiden de ander bij.
Zelfs de draak was naast Saphira gaan staan. Wat was er allemaal aan de hand?
Eli deed het enige wat hem nu redelijk leek: met behulp van zijn magie liet hij een witte vlag verschijnen en wapperde hiermee in de lucht ten teken dat hij in vrede kwam, terwijl hij nog steeds op zijn zij in de boom lag. “Lieve dame en heer, excuses als ik iemand beledigd heb. Het is alleen…” begon hij met een halve glimlach tegen Aiden en Saphira. “de laatste keer dat iemand zo naar mij keek, zoals jullie naar elkaar kijken…” Hij zuchtte diep en schudde lachend zijn hoofd. “Tja, die heb ik eigenlijk nog nooit gehad. Dus wat dat betreft had je gelijk, Aiden. Dat is de enige reden waarom ik jullie zo noemde. De liefde tussen jullie is gewoon voelbaar en mijn oprechte excuses als ik het hardop uitgesproken heb als dat niet de bedoeling was of als het verkeerd overkwam.” Soepel sprong hij hierna de boom weer uit en op het bankje. Hier veranderde hij terug in zijn menselijk vorm en liep hij naar Esther-Anne. “Je ziet er mooi uit.” sprak hij met een warme glimlach, een glimlach die zijn ogen niet bereikte, terwijl hij haar voorzichtig even op haar kop kriebelde. Van buiten was Eli uiteraard zijn vreemde, excentrieke zelf, maar wie hem echt kende (en dat deed eigenlijk…nou niemand dus) zou een teleurgestelde glinstering in zijn rode ogen opmerken. Hij had het weer eens verpest. Tja, daarom was het nou eenmaal beter dat hij alleen bleef of in ieder geval niet in écht contact kwam met mensen, anders gebeurde deze dingen. Hij was en bleef nou eenmaal "eng" of "anders". Hij dacht en was niet als ieder ander en kon er niks aan veranderen. Hm.

Esther-Anne zag hoe Saphira op Eli af vloog. Eli sprong zo hoog dat hij in boom belande achter het bankje.Ik ben geen duif," zei Saphira boos. Waarkomt dat opeens vandaan? Dacht Esther-Anne. "Ik haat duiven." Zelf lijk je ook wel een tortelduifje, alleen word de paringdans nog niet beantwoord," zei Aiden fel. Een witte vlag kwam te voorschijn bij Eli. In teken voor vrede. Eli is dus erg geschrokken dacht Esther-Anne. "Lieve dame en heer, excuses als ik iemand beledigd heb. Het is alleen..." Mij heb je in ieder geval niet beledigd dacht Esther-Anne. "De laatste keer dat iemand zo naar mij keek, zoals jullie naar elkaar kijken... Tja die heb ik eigenlijk nog nooit gehad. Dus dat betreft had je gelijk, Aiden. De enige reden waarom ik jullie zo noemde. De liefde tussen jullie is gewoon voelbaar en mijn oprechte excuses als ik het hardop uitgesproken heb als dat niet de bedoeling was of het verkeerd overkwam," zei Eli. Hij veranderde naar zijn gewone mensen vorm en toen liep hij op me af. "Je ziet er mooi uit," zei Eli. "Dankjewel." Hij keek recht in mijn Esther-Anne's reeën ogen. Eli had een kleine teleurstelling in zijn ogen maar dat zag Esther-Anne niet heel goed dus ze wist het niet zeker. Hij kriebelde voorzichtig op Esther-Anne's hoofd. Het was een fijne aai dacht Esther-Anne.

Aiden veranderde in zijn mensvorm. Eli begon te praten, maar Saphira had zo geen zin in hem dat ze niet luisterde. Ze zag Ei veranderen in zijn mensvorm. Saphira wilde ook weer terug veranderen, maar ze was te geïrriteerd dat het niet lukte om te concentreren. "Urgh stom ding." Saphira merkte dat ze het hardop had gezegd. Ash kwam naast Saphira zitten en keek haar aan. "Ja ik moet mij concentreren, maar je ziet elf ook wel dat het niet lukt." Zei Saphira tegen Ash.

Aiden lachte naar Eli toen hij zei dat hij niet bedoeld had om iemand te beledigen. "Grappenmaker, wat mij betreft is het al goed hoor, maar natuurlijk kan ik niet voor Saphira spreken. Doe die witte doek maar weg, is nergens voor nodig." lachte Aiden. Hij deed zijn best om voor zichzelf te spreken aangezien hij Saphira haar reactie niet helemaal snapte. Zelf deed Eli zijn reactie Aiden niet zo veel, maar dat kon per persoon verschillen wist hij. "Urgh stom ding." hoorde hij Saphira zeggen. Even keek hij naar Saphira die nog in haar dierlijke vorm was, vervolgens keek hij weer naar Eli en Esther-Anne. Akuma was inmiddels bij Saphira in de buurt gaan liggen. Ze wist dat Aiden zich kwetsbaar voelde wanneer hij in zijn dierlijke vorm tegenover meer dan 1 magiër stond en dacht dat dit misschien ook voor Saphira zou gelden, daarom nam ze een positie in vanaf waar ze Saphira steun kon geven indien nodig.

Terwijl Eli, Esther-Anne zachtjes over haar kop bleef aaien, wachtte hij op een reactie van Saphira en Aiden nadat hij zijn excuses had aangeboden richting hen. Jep, zo hoorde het: als je iets deed wat anderen niet leuk vonden -ook al was het per ongeluk- dan behoorde je je excuses daarvoor aan te bieden. Dat had Elijah al op jonge leeftijd geleerd, al vond hij het soms nog steeds moeilijk om te doen. Maar nu was het aardig gelukt naar zijn mening.
Toen er echter geen reactie kwam van Saphira, keek hij wat verbaasd op. Misschien had hij het gewoon niet gehoord. Dat kon. Zijn ogen gleden naar Esther-Anne om te kijken of zij misschien iets gehoord had. “Heb…ik iets gemist?” vroeg hij aarzelend om te weten te komen of hij per ongeluk Saphira’s reactie over het hoofd had gezien. Vervolgens ging zijn blik naar zijn katje die plotseling was opgedoken en op het bankje bij hen was gaan zitten. Pip, de zwarte kitten, was werkelijk uniek in zijn soort. Dat kwam voornamelijk omdat Eli de enige was die hem kon zien, omdat hij in feite alleen in zijn gedachten bestond. Hij volgde Eli overal. “Pip, heb ik iets gemist?” vroeg Eli vervolgens aan de kitten, maar het diertje schudde zijn kop. Oh. Gelukkig. Hij was al bang dat hij per ongeluk Saphira genegeerd had. Wellicht had ze hem dan niet gehoord. “Oehoe~! Sorry!” riep hij daarom ietsje harder naar Saphira en wuifde naar haar voor het extra effect. Hopelijk hoorde ze het nu wel als ze het nog niet eerder had gehoord.
Hierna werd hij opgeschrikt door Aidens stem en ging zijn aandacht naar hem: "Grappenmaker, wat mij betreft is het al goed hoor, maar natuurlijk kan ik niet voor Saphira spreken. Doe die witte doek maar weg, is nergens voor nodig."
Maar hij was serieus geweest met zijn excuses! Ach ja, gelukkig was Aiden niet boos.
Eli glimlachte vriendelijk naar hem en liet de witte vlag, die ondertussen uit zijn broekzak had gehangen, verdwijnen.  Hij knikte even als bedankje voor hij op het bankje ging zitten en zijn ingebeelde huisdier op schoot nam en begon te aaien. Plotseling leek hij wat op te schrikken en keek naar de mensen in zijn omgeving. “Oh, oeps! Wacht even.” Hij maakte een draaiende beweging met zijn wijsvinger, waardoor er daadwerkelijk een zwarte kitten op zijn schoot verscheen, alleen was deze gemaakt darkmatter. Dat was hem aangeleerd, omdat blijkbaar niemand Pip in zijn werkelijke vorm kon zien, behalve Eli.

“Iedereen, dit is Pip.” stelde hij de kitten voor. “Pip, dit is iedereen.” Met een vlaag van trots keek Eli weer op. "Het is mijn beste vriend." voegde hij er met een oprechte glimlach aan toe.

Eli stopte met aaien en ging op her bankje zitten. "Grappenmaker, wat mij betreft is het al goed hoor, maar natuurlijk kan ik niet voor Saphira spreken. Doe die witte doek maar weg, is nergens voor nodig," zei Aiden.
Eli stopte zijn doek in zijn broekzak. Esther-Anne zag dat Aiden al veranderd was in zijn menselijke vorm net als Eli. Ik verander wel in mijn menselijke vorm dacht Esther-Anne. Terwijl Esther-Anne in haar menselijke vorm veranderde zag ze dat het Saphira niet lukte. "Oh oeps! Wacht even," zei Eli. Hij maakte een draaiende beweging met zijn wijsvinger waardoor er een kat verscheen. Iedereen dit is Pip. Pip dit is iedereen." Eli keek met trots omhoog naar Esther-Anne, Aiden en Saphira. "Het is mijn beste vriend," zei Eli. Esther-Anne liep naar het bankje en ging daar zitten. Ze keek een tijdje naar Pip, het was een schattig katje dacht Esther-Anne. Esther-Anne deed haar hand open. Er kwam op haar hand te liggen en er groeide een plantje uit. Esther-Anne tikte met haar andere hand op het plantje waardoor het plantje opeens voetjes had gekregen. Ze zette het plantje achter het bankje. Het plantje liep weg de struiken in.

Saphira zag Eli opeens uit het niets een kat verschijnen. Saphira hield niet zo van katten. Groot, klein allebei vond ze het niks. Ze was niet bang ofzo, maar iedereen had toch wel een dier die ze niet leuk vonden. “Iedereen, dit is Pip.” Stelde Eli de kat voor. "Pip." Saphira vond het een verschrikkelijke naam. Esther-Anne deed een trucje met een lopend plant. het plantje liep de bosjes in. Saphira wist niet waarom, maar de had zin om achter het plantje aan de gaan. Ze dook de bosjes in en zocht naar de plant. Saphira vond de plant best snel en bracht hem naar Esther-Anne, maar Saphira hield het plantje wel in haar bek. Esther-Anne kon de plant zo uit de bek van Saphira pakken. Saphira hield haar kop een beetje schuin.

Toen Eli zijn "kat" liet verschijnen schoot Aiden in de lach, die keek heel simpel door de illusie heen aangezien hij zag dat de kat van dark matter gemaakt was. Toch zag het beestje er wel lief uit, misschien was dit wel hoe Eli omging met zichzelf afgesloten voelen? door zijn fantasie te gebruiken? Aiden liep rustig naar Eli toe en zei: "Pip is erg schattig, maar je zal vast ook weten wat er gebeurd als een niet dark magiër, dark matter aan raakt? Niet veel goeds.". Vervolgens keek Aiden even naar Esther-Anne en Saphira en zei hij rustig: "Graag Pip niet direct met je huid aanraken, hoe lief die ook is.". Vervolgens zag hij dat Esther-Anne haar hand open deed ener een plantje groeide in haar hand palm. Toen liet Esther-Anne het plantje tot leven komen en weg lopen. Voor Aiden het wist was Saphira achter het plantje aan geschoten. Hij snapte niet zo goed waarom, maar vond het wel schattig. Akuma ging achter Aiden staan en kwam minder dreigend over nu ze niet meer probeerde te zorgen dat Saphira zich prettig voelde.

Eli aaide Pip liefdevol terwijl hij af en toe opkeek om een eventuele goedkeurende blik van Esther-Anne op te vangen. Zou ze zijn huisdier net zo schattig vinden als hij? Hij hoopte het stiekem wel. Zijn glimlach verbreedde toen ze naast hem op het bankje ging zitten. Onverwacht deed het blonde meisje haar hand open en groeide er een plantje uit die met een simpele tik van haar vinger ook nog voetjes kreeg. Waaauw!
Eli keek er geïntrigeerd naar met zijn eigen katachtige blik en hield Pip stevig vast om te voorkomen dat de kitten achter het schattige wezentje aan zou rennen toen het de struiken in dook. “Wat leuk dat je dat kunt maken!” mompelde hij vol ontzag richting Esther-Anne. “Ik zou willen dat ik dat kon… Misschien kun je het me een keer leren?” Hoopvol keek hij haar aan.
Vervolgens ging zijn blik weer naar de rest van de mensen om te kijken hoe ze op Pip reageerden. Als eerste gleden zijn ogen over Saphira. De manier waarom ze de naam van zijn huisdier herhaalde suggereerde dat ze niet erg onder de indruk was van hem. Integendeel, ze leek Pip zelfs helemaal niet leuk te vinden...
Oh...
Eli liet zijn hoofd iets hangen. Hij had nog nooit meegemaakt dat iemand Pip niet eens een beetje schattig leek te vinden. En bovendien deed Pip niemand kwaad! Tenminste, niet expres…
Hm. Nou... Dit vond hij stiekem niet zo lief van Saphira, maar hij hield het voor zich, omdat hij het niet nodig vond om ruzie met haar te zoeken. Hij was niet boos, alleen...teleurgesteld. Ja dat was het.
Hij schrok op uit zijn overpeinzingen toen Aiden ineens voor zijn neus was gaan staan.
"Pip is erg schattig, maar je zal vast ook weten wat er gebeurd als een niet dark magiër, dark matter aan raakt? Niet veel goeds.” zei hij.
Oeps. Dat was waar… “Oh ja!” prevelde Eli abrupt. “Sorry, helemaal niet aan gedacht!” Terwijl Aiden de rest duidelijk maakte Pip nu niet aan te raken, sprak Eli zachtjes een andere spreuk, waardoor Pip’s vacht begon te vervormen naar zijn “niet-dark magician vriendelijke vorm”: midnight smoke. Het was een speciaal soort rook die -als je het aanraakte- aanvoelde als een zachte deken. Bovendien was het onschadelijk voor iedereen, duistere magiër of niet. Eli's oudere broer Graham had hem dit geleerd. Eli pakte Pip voorzichtig op en hield hem op naar de rest. “Klaar! Als iemand Pip wil aaien, dan kan het nu!” zei hij triomfantelijk, waarna zijn blik naar Saphira ging die het plantje ondertussen bij Esther-Anne terugbracht. “Wil…wil jij hem aaien?” vroeg hij haar vriendelijk met een onschuldige blik, in een poging contact te leggen tussen hen. Misschien was Saphira gewoon een beetje bang voor katten, waardoor ze nog wat wantrouwen had richting Eli en Pip, maar als ze Pip eenmaal durfde te aaien, wist Eli dat er nog hoop was om contact met haar te maken. Wie weet!

"Wat leuk dat je dat kan maken!" zei Eli tegen Esther-Anne. "Ik zou willen dat ik dat kon... Misschien kun je me het een keer leren?" vroeg Eli. "Ik weet niet of het lukt, omdat er veel woudspreuken in komen die je op je duimpje moet kunnen anders gaat het niet. Maar we kunnen het proberen," zei Esther-Anne vriendelijk. Esther-Anne keek naar pip, het was een schattig katje. "Pip is erg schattig, maar je zal vast ook weten wat er gebeurd als een niet dark magiër, dark matter aan raakt? Niet veel goeds," zei Aiden. Esther-Anne had daar niet zo aan gedacht, maar wat Aiden zei was Esther-Anne het helemaal mee eens. "Oh ja!" prevelde Eli. "Sorry helemaal niet aan gedacht!" zei Eli. Pips vacht begon te veranderen, het was meer rook geworden. Saphira leek niet erg te kijken naar Eli, ze rende weg de struiken in. "Klaar! Als iemand Pip wil aaien kan dat nu!" zei Eli triomfantelijk. In de tussentijd was Saphira terug gekomen met het plantje in de haar bek, het plantje spartelde maar het had geen nut. Esther-Anne lachde in zich zelf. Saphira bleef Esther-Anne aankijken wat er zou gebeuren, ze hield haar hoofd een beetje schuin zodat Esther-Anne het plantje kon pakken. Esther-Anne pakte het plantje uit Saphira's bek en zette het plantje weer in de struiken. "Laat het plantje nu maar met rust Saphira, hij zoekt zijn plekje om in de grond te staan, dus laat hem maar," zei Esther-Anne. "Wil... Wil jij hem aaien?" vroeg Eli. Heeft hij het tegen mij of tegen Saphira? Vroeg Esther-Anne zich af. "Heb je het tegen mij of tegen Saphira?" Vroeg Esther-Anne.