Het had geregend op Shadra toen ze vertrok. Ze had ruim tien minuten in een natte, koude omhelzing staan rillen met de man die haar de afgelopen jaren met zo veel liefde had verzorgd. Ze hadden elkaar beloofd vaak te schrijven. Daarna was ze de shuttle ingestapt om ruim anderhalf uur later uit te stappen op het schoolterrein van Starshine Academy. Zoals met wel meer dingen in haar leven was er iets geweest, een bepaald gevoel als je het zo zou willen noemen, wat haar aangespoord had hiernaartoe te gaan. Van dat soort onbewuste gevoelens stond ze al heel lang niet meer te kijken. Ze had ernaar leren luisteren en had leren te onderscheiden welke veilig waren en welke gevaarlijk. Maar deze had haar toegeschreeuwd. Ze moest hier zijn, koste wat het kost. Dus ze ging. Ze solliciteerde naar een baan en werd aangenomen als lerares Waarzeggerij. Nog een teken dat ze op de juiste weg stond. Toch, het was een vreemd iets, dat gevoel. en soms gaf het Oriël het gevoel dat ze geen eigen leven had. Ze was een marionet, een figuur in één lang verhaal en zij speelde haar rol daarin zo goed als ze kon.

Na de volgende deur te zijn gepasseerd stopte ze. Toen ze was aangenomen was haar wel ongeveer verteld waar de lerarenetage was, maar het was moeilijk uit te vinden welke kamer van haar was aangezien elke deur op de ander leek. Maar er was iets achter de deur die ze zojuist gepasseerd was. Het was zwak, maar ze voelde de laatste luchtdeeltjes van een persoon die dezelfde gave had gehad als zij. Hij was er allang niet meer. Maar hij had hier veel tijd doorgebracht. Met hernieuwde zekerheid maakte ze de deur open. Na een korte inspectie bleek de kamer leeg te zijn. Toch, het interieur liet duidelijk merken aan wat voor soort persoon deze kamer ooit had toebehoord. Dit was de ruimte waar ze zou verblijven. Voorzichtig legde ze haar tas met spullen neer op de bank die er stond en hing haar mantel over de rugleuning ervan. Na een korte verkenning had ze de slaapkamer gevonden en liet zich even op het schone beddengoed neer vallen. De rest van de dag zou ze voor zichzelf hebben. Morgen zouden de lessen pas beginnen. Totdat kon ze uitrusten en zich vertrouwd maken met de school. Oriël had nog maar net haar ogen gesloten of er werd aan de deur geklopt. De felgekleurde irissen die elke kleur blauw en groen leken te bevatten schoten weer op. Had iemand nu al gemerkt dat er een extra kamer op de etage in gebruik was genomen? Na nog een paar seconden op het bed te hebben gelegen stond Oriël op en liep naar de deur om deze te openen.

Zijn handen gleden over de zilverkleurige en ruwe haren van de wolvenvacht dat traag en amper adem haalde. Norwood zijn ogen stonden leeg maar ergens met medeleven met de wolf. Hij voelde koud aan en hij wist dat de wolf niet lang meer had. Eyolf was zijn naam en zwijgzaam streek hij over de flank van de forse wolf. Hij zuchtte even. Norwood keek even op toen Aageth langzaam dichterbij kwam en naast Eyolf neerzeeg op zijn knieën. Op Norwood zijn ogen vormde zich wat vocht toen hij zijn zoontje zag huilen wanneer Eyolf steeds minder teken van leven vertoonde. Norwood haalde even huiverend adem en legde zijn hand op de hoofd van zijn zoontje. ‘Kom, Aageth, het is tijd dat je wat gaat slapen…’ sprak hij zacht en wreef over de kruin van het roodachtige haar van zijn zoontje. Norwood pakte zijn hand vast en liep met hem naar zijn kamer en stopte hem in de warme lakens. Norwood keek over zijn schouder en keek naar Eyolf die stokstijf lag. Zijn ogen sloegen neer terwijl hij de deur van de kamer van Aageth dicht trok en zwijgzaam liep hij naar de wolf om de ademhaling te voelen. Norwood zijn ogen sloten zich en het begon met een enkele schok van zijn schouders die gevolgd werd door een tweede. Zijn ogen vormde tranen en Norwood veegde moeizaam ze weg terwijl hij zijn hand legde op de koude flank van het dier. Hij zette zijn bril weer op en haalde even diep adem. Hij zou morgen er voor zorgen dat Eyolf zijn laatste rustplaats vond, hij had nu meer behoefte om zijn afleiding ergens anders op te focussen. Hij moest hier weg. Aageth sliep en zou ook even niet wakker worden. Zwijgzaam liep Norwood de gang af, niemand was echt op zijn kamer. Het was rond kerst en iedereen was bij zijn familie waar het kon. Zijn moeder was nooit echt een persoon voor kerst geweest en had gezegd dat een verplicht bezoek er niet bij hoorde. Zolang hij al regelmatig langs kwam was ze tevreden, wat Norwood doorgaans deed. Ineens hield hij halt bij een kamer waar wel een teken van leven was. Hij voelde een mengsel van licht en luchtmagie. Zijn ogen gingen naar de deur en zijn hand bleef er in een vuist voor staan alsof hij op het punt stond te kloppen. Onbewust wist zijn magie deze gedachten voor de persoon aan de andere kant het tot werkelijkheid te maken. Hij wilde zijn hand terugtrekken en weglopen toen de deur open ging tot zijn verbazing. ‘Oh pardon, ik wilde niet klop…en….’ Zijn hakkelige woorden hielden abrupt halt. ‘Ach, wie hou ik voor de gek…’ mompelde hij. Hij stak zijn hand uit naar de onbekende vrouw. ‘Mijn naam is Norwood Vavyendor…’ sprak hij kalm. ‘Docent woudmagie aan deze academie. Gezien ik u nog niet kende leek het me netjes voor te stellen, we zijn tenminste collega’s van elkaar.’ Sprak hij met kalme toon in de hoop dat zijn verdriet dat hem boven het hoofd hing niet teveel parten speelde in de toon van zijn stem.

- If you don't mind -

Het was een man die voor haar deur stond. Hij had bruin haar en lichte bruine ogen. Iets aan hem kwam op haar over als kalm en beheerst. Verder was hij lang. Oriël zelf was niet bepaald de kleinste voor een vrouw, maar ze moest bij hem omhoog kijken om zijn ogen te kunnen zien. Als hij direct voor haar had gestaan had ze waarschijnlijk haar hoofd in haar nek moeten leggen. De glazen van zijn bril reflecteerde een klein beetje in het weinige licht dat afkomstig was vanuit de deuropening van haar kamer. Kalm bleef Oriël de man aankijken, wachtend tot hij zou beginnen met spreken. Of daar leek het op. Onbewust las ze hem. Eén van haar meest gebruikte en favoriete divinatie technieken was oculomantie, het zien van het karakter en zelfs de toekomst van een persoon door naar de ogen te kijken. Het was ook een goede techniek als je een leugen wilde vertellen die niemand te weten zou komen. Je wist precies waar je op moet letten om te voorkomen dat mensen van de emoties vanuit je ogen af konden lezen of het wel de waarheid was wat je vertelde. Maar verder waren ogen een bron van informatie. En de ogen van deze man hadden veel verhalen te vertellen. En van de meeste wedde ze dat hij zich er niet eens bewust van was.

De man stak zijn hand naar haar uit en stelde zichzelf voor. Even flitste haar blik naar de uitgestoken hand, en daarna weer terug naar hem. Ze nam zijn hand aan om hem daarna te schudden. 'Oriël Tá Súil,' stelde ze zichzelf op haar beurt voor. 'Waarzeggerij,' vervolgde ze om haar vak duidelijk te maken aan hem. Zodra haar hand de zijne raakte ging er een lichte schok door haar heen. Haar vermoedens werden duidelijk vastgesteld. Voorzichtig liet ze zijn hand weer los. 'U kunt wel een kop thee gebruiken. Kom verder,' nodigde ze hem uit terwijl ze opzij stapte om Norwood door te laten. Hij had verdriet, alles aan hem schreeuwde dat uit. Normaal gesproken had ze hem niet zo snel binnen uitgenodigd. Maar deze man had wat afleiding nodig. De dood, zelfs die van iets als een trouw dier, was moeilijk te overkomen in je eentje. Ze deed de deur achter hem dicht en liep naar de keuken toe waarna ze in de kastjes zocht naar thee. Gelukkig waren een paar voedselwaren die lang houdbaar waren nog steeds aanwezig en stond er een ketel klaar voor gebruik. Ze stak het vuur van het fornuis aan, vulde de ketel met water en zette het ding op het vuur. 'U bent niet zoals de andere collega's in het dorp, de kerstsfeer aan het opsnuiven. Waarom?' vroeg ze met lichtelijk nieuwsgierige ondertoon in haar stem in een poging om een gesprek te beginnen. Maar zo direct als ze altijd was besefte ze, te laat zoals gebruikelijk, dat haar woorden als bot konden worden beschouwd. 'Mijn excuses. Het gaat me niet aan ook,' sprak ze daarom zacht terwijl ze haar zoektocht naar twee kopjes begon.

Not at all :3

Norwood keek de vrouw met kalme ogen aan, zijn ogen wisten echter nog steeds een deel van zijn verdriet te verraden en hij probeerde zo kalm mogelijk te blijven. Hoewel zijn lichaam schreeuwde van binnen was zijn houding kalm en weer zoals vanouds. Niemand hoefde zijn verdriet op het moment te voelen. Hij schudde haar de hand toen ze zichzelf voorstelde. Zijn ogen schoten opzij toen hij een lichte tinteling voelde in zijn zij en keek naar een lege gang. Ik kon zweren dat ik iemand voelde kijken…..wacht, wat was ze? Waarzeggerij? Kan het…. Zijn speculaties gingen er van uit dat ze hem dus onbewust of bewust gelezen had en dat ze wist wat er in hem omgingen. Zijn ogen sloten zich en hij duwde de bril wat verder op zijn gezicht terwijl hij haar aan keek met een kalmere blik alsof het feit dat ze wist van wat er in hem om ging een deel ontspanning opleverde. Hij liep met kalme pas naar binnen. ‘Als het je niet teveel moeite kost zal een warme kop thee er wel in gaan…’ sprak hij met een kalme reactie op haar reactie maar hij ging niet kalm zitten. Zijn kalme pas liep naar de raam en hij legde zijn handen op de vensterbank en keek met een starende blik naar de verte waar Oak’s Field overduidelijk zichtbaar was. Hij sloot zijn ogen toen de vrouw ineens sprak en uit zijn gedachten haalde. ‘U bent het anders ook niet, Oriël…’ sprak hij als tegenreactie op haar vraag. ‘Maar je hebt gelijk…’ sprak hij kalm. ‘Ik had de intentie om naar Gren terug te reizen. Mijn moeder op te zoeken, maar ze is niet zo van het kerst en heeft wederom een brief gestuurd dat ik beter hier kon blijven. Ze…..weet mijn situatie beangstigend goed.’ Sprak hij toen en keek afwezig naar het landschap. ‘Ik had niet bepaald meer de behoefte om me bij de kerstsfeer te voegen. Echter heb je waarschijnlijk allang door wat er precies speelt, ben ik correct?’ sprak hij terwijl hij zijn bril wat dichter op zijn ogen duwde terwijl hij wat naar beneden keek. ‘Eyolf.’ Mompelde hij zachtjes. ‘Ik vond hem ooit als uitgehongerd kleine wolf op Gren. Hij was de enige witte van de roedel en was uitgebannen door zijn eigen moeder die alleen maar zwarte pups had..’ sprak hij kalm. ‘Ik heb hem opgevoed en groot gebracht. Het is zonde dat hij juist op dit tijdstip..’ sprak hij zachtjes maar duidelijk hoorbaar voor Oriël. Zijn ogen knepen zich steviger dicht om de tranen terug te dwingen in zijn traanbuizen en ze tegen te houden. ‘Al het leven komt en gaat…’ sprak hij en keek toen weer naar buiten. ‘Ik moet mijn excuses maken voor het zomaar binnen vallen. U bent hier namelijk ook nog niet lang, vermoed ik…’ sprak hij kalmer maar met een lichte trilling in zijn stem die verraadde dat het verdriet en pijn diepgeworteld zat.

Het was fascinerend om te zien hoe mensen met hun emoties omgingen. Sommige mensen konden het heel goed verborgen houden. Het was bijzonder moeilijk om iets aan hun lichaamstaal af te lezen. Andere mensen hadden een uitlaatklep nodig. De gingen met iemand praten of erger, werden kwaad en gingen ruzie zoeken. Deze man hield het liever voor zichzelf, of anders sprak hij zich enkel uit tegen mensen die hij goed kende misschien. Hoe dan ook, ze voelde aan dat hij misschien liever wat afleiding wilde. Dus met de belofte aan een warme kop thee nodigde ze hem uit haar kamer binnen te komen. Na de thee te hebben gevonden en het water bijna aan het koken was, vond ze twee kopjes. Ze zette ze zachtjes neer op het aanrecht terwijl Norwood antwoord gaf op haar eerdere vraag. Ze keek hem even kort aan over haar schouder. 'Ik heb niemand om het mee te vieren,' was haar simpele antwoord. Ze was net pas aangekomen. Ze kende nog niemand en had er eerlijk gezegd ook geen trek in om nu heel sociaal te gaan doen en vrolijk naar buiten te gaan. Verder had ze alleen maar William, haar pleegvader. Maar de man was oud. Hij liep tegen de zestig aan en spendeerde zijn tijd nu voornamelijk met slapen, wat logisch was voor iemand die slecht zag. Hij kreeg snel hoofdpijn en moest veel rusten. Ze schonk het hete water in de kopjes en liet de theezakjes erin zakken terwijl ze verder luisterde naar Norwood. Toen het water donker genoeg was gekleurd van de thee haalde ze de zakjes eruit en nam de kopjes mee naar het raam waar Norwood bij stond. Ze schoof hem over de vensterbank een kop thee toe en nipte zelf voorzichtig van het hare. Ze zweeg totdat hij helemaal uit was gepraat. Een paar seconden na zijn excuses begon ze weer te praten. 'Ik ben hier met een reden, dat wist ik al toen ik hiervoor solliciteerde. En leerlingen begeleiden om betere mensen te worden was niet de enige,' sprak ze. Ze leunde met haar rug tegen de muur naast het raam en keek opzij naar Norwood. 'Iemand verliezen doet pijn. Maar het is onvermijdelijk. Je kunt of een manier zoeken om ermee om te gaan of je gaat er zelf aan onderdoor,' zei ze vervolgens. Ze keek naar de thee in haar kopje. Dat klonk wel heel hard. 'Kan ik je ergens mee helpen?' vroeg ze vervolgens zacht en nam nog een slok.

Norwood sloot zijn ogen terwijl hij uit het raam keek toen ze uitlegde dat ze niemand had om het mee te vieren. Norwood keek naar buiten en zweeg even. Zijn ogen dwongen zijn tranen tegen te houden en hij negeerde zijn verdriet even. Norwood keek opzij toen hij zag dat Oriël met twee koppen thee zijn richting in kwam. Een klein glimlachje vond zijn gelaat toen ze de thee naar hem toe schoof. Hij keek toen weer naar buiten en ontweek even haar blik. ‘In feite hebben we een psychiater op de ziekenzaal, dus zadel je niet met teveel taken op die je niet voorgeschreven zijn, Oriël…’ sprak hij vriendelijk. Bewust van het feit dat ze een volwassen vrouw was en zelf prima kon bepalen waar ze haar neus wel of niet in stak. Norwood keek voor zich uit toen ze de woorden uitsprak en zweeg even en haalde diep adem. Zijn ogen sloten zich en hij draaide zich om terwijl hij een ferme slok nam van de hete thee. Alsof hij de hitte niet voelde slikte hij het direct door. ‘Het is een wolf, ze leven gemiddeld korter dan mensen. Op het moment dat ik hem meenam van Gren wist ik al dat dit moment eens zou komen..’ sprak hij met een kalme stem. ‘Het blijft altijd lastig, maar het moet eenmaal..’ sprak hij kalm terwijl zijn blik toen Oriël opzocht. Iets in zijn ogen leken haar hulpzoekend aan te kijken, maar hij vroeg het niet. ‘Ik heb al meerdere personen verloren, Oriël. En iedere keer is het toch weer wennen als er een pilaar, een belangrijk persoon in je leven ineens wegvalt. Of het nu een dier of mens is..’ sprak hij kalm en keek toen weer naar buiten. Zijn mond vormde een glimlach. ‘Ach, het is anderzijds beter voor Eyolf. Zijn lichaam was oud, hij had ongetwijfeld pijn. En toch bleef hij koppig tegen zijn aftakeling vechten. Alsof hij aanvoelde dat ik hem niet wilde verliezen..’ sprak hij kalm en keek met een trotse glimlach alsof een zoontje zojuist voor het eerst had leren lopen. ‘Ik red me wel. Ik heb soms moeite er mee om te gaan, het is niet altijd even gemakkelijk. Ik maak me alleen wat zorgen om Aageth, mijn zoontje. Zijn moeder is tot twee keer toe uit zijn leven verdwenen en hij heeft nooit echt een vast moederfiguur gehad.’ Sprak hij met zachte woorden. ‘Nu zijn biologische moeder terug is weet ik niet hoe ik het hem moet vertellen. En om nu ineens een trouwe vriend als Eyolf te verliezen. Het is voor hem juist niet gemakkelijk…’ sprak hij zachtjes. ‘Mijn moeder waarschuwde me dat het zijn van een alleenstaande vader niet gemakkelijk zou zijn. Maar ik had nooit verwacht dat het zo heftig zou zijn…’ sprak hij mompelend maar duidelijk hoorbaar. Hij keek van zijn thee toen naar Oriël. ‘Waar kom je vandaan, Oriël?’ Sprak hij ineens kalm en glimlachte naar haar. ‘Je magie heeft een sfeer van Nova, maar ik bespeur lichte aspecten van Shadra….’ Sprak hij kalm tegen haar en keek haar vriendelijk aan om haar antwoord af te wachten.

Het verbaasde Oriël waarschijnlijk nog wel het meest dat ze nog steeds met elkaar aan het praten waren. Er was wel eens tegen haar gezegd dat zij niet het type mens was om tijd door te brengen met anderen. Ze deed het niet met opzet. Maar anderen irriteerde zich vaak aan de manier waarop zij hen kortaf antwoord gaf of altijd koud of hard voor een ander kon zijn. De meeste gesprekspartners waren na de eerste tien minuten bij haar weggelopen, dan wel kwaad en geïrriteerd, dan wel beledigd. Het was opnieuw een teken dat de weg die ze had genomen anders was dan het oude pad. Norwood leek totaal geen last te hebben van de manier waarop ze sprak. Of het hem niet interesseerde of hij het simpelweg negeerde wist ze niet. En ze had ook geen zin om dat nu uit te zoeken. In plaats daarvan probeerde ze zich weer op het gesprek te concentreren. 'Ik heb het niet over de werkzaamheden van een psychiater. Uiteindelijk zijn de meeste van hen maar aan het raden naar wat mensen dwarszit. Ze kunnen een analyse vast stellen of advies geven. Maar het blijft altijd gokken. Ik heb het over de mensen die zelf soms niet eens weten wanneer ze hulp kunnen gebruiken en wat voor hulp dat dan zou moeten zijn. Ze zullen niet uit vrije wil naar een psychiater gaan of naar een ander vertrouwenspersoon. Maar het helemaal verbergen zal ze nooit lukken,' vertelde ze. Oriël hield niet van lange uitgebreide verhalen. Voor haar moest alles zo beknopt mogelijk. Dat was simpel en overzichtelijk en kon je weinig de fout mee in gaan. Maar soms was er geen andere weg dan het lange verhaal.

Ze zweeg weer, luisterend naar wat Norwood verder te vertellen had. 'Als het leven zo heftig is, dan moet je op zoek naar een ander pad,' sprak ze na zijn mompelende woorden. 'Ik zou het bespreken met de biologische moeder. Het zal je verbazen wat mensen allemaal denken als je ernaar vraagt. Tenzij je haar natuurlijk niet terug in jullie levens wil hebben. Ik zou hoe dan ook wel met haar gaan praten,' adviseerde ze hem. Ook als hij niet wilde dat zij deel van het gezin uit zou maken, het was wel ook haar kind. Oriël was er bijna zeker van dat ze Norwood zou kunnen bijstaan als hij het aan zijn zoon wilde vertellen. Er viel een korte stilte die doorbroken werd door de kalme stem van de man naast haar. Ze keek even naar hem op. 'Ik kom van Nova. Toen ik elf was ben ik naar Shadra verhuisd. Daar heb ik jaren gewoond,' antwoordde ze hem. Het hoe en waarom liet ze achterwege. Zoals ze eerder had gedacht: ze hield niet van afdwalen van het verhaal.

Norwood stelde haar op het feit dat ze al een psychiater op deze school hadden, en eerlijk gezegd had hij het niet zo op dat soort type mensen. Hij was niet bepaald iemand die met zijn problemen bij iemand ging zitten die dacht te weten welke sprongen en kronkels je hersenen maakte en uiteindelijk met een bepaald onnuttig advies op pad te gaan. Norwood zijn ogen gingen naar haar toen ze een sterk weerwoord gaf. Hij mocht haar wel, ze wist zichzelf goed te verwoorden. Kort maar krachtig en dat was steeds vaker een zeldzaamheid aan het worden. Norwood nam een slok van zijn thee en voelde de warmte hem meester maken en het werkte zoals altijd lekker kalmerend voor hem. Hij vond de thee zalig en zou zeker haar nog eens moeten vragen naar wat voor smaak ze daadwerkelijk gebruikte. Norwood was steeds vaker thee gaan drinken en hij had al verscheidene smaken ontdekt die verassend goed werkte. Hij had niet verwacht er hier ook een te treffen. Zijn ogen gingen even zijlings naar Oriël toen ze het had over het bewandelen van een ander pad. Norwood draaide zich om en leunde op de vensterbank. Het gaf aan dat hij op zijn gemak was en dat hij allang blij was om iemand te hebben waar hij mee kon praten. ‘Een ander pad?’ sprak hij vragend om verklaring. Norwood glimlachte. ‘Natuurlijk wil ik een moeder figuur voor Aageth, en natuurlijk heb ik het liefst dat Eres dat is.’ Sprak hij kalmpjes. ‘Ze mag Aageth zo vaak zien als ze wil, ik heb geen wrok gevoelens jegens haar en ik ga er geen strijd van maken wie de voogdij heeft. Het kind is nota-bene van ons beide.’ Sprak hij met kalme toon in zijn stem. ‘Ik vraag me alleen af of Eres er zelf wel op zit te wachten.’ Sprak hij kalm en keek kalm naar Oriël. ‘Ik zal je advies ter harte nemen, ik zal het met haar bespreken.’ Sprak hij met een kalme stem en keek toen weer even over zijn schouder naar buiten. Daarna richtte hij zich op haar, waar ze vandaan kwam. ‘Aha..’ sprak hij kalm als reactie op haar woorden. ‘Dat verklaart inderdaad de menging.’ Sprak hij rustig terug. Hij kon zijn vinger nog niet op de vrouw leggen, haar woorden waren beknopt en haast kortaf te noemen. Al wist hij als geen ander dat dit meerdere redenen kon hebben en hij beoordeelde mensen niet direct op hun spraak. Norwood zijn ogen gingen weer naar Oriël en dacht even na. Zijn ogen bestudeerde de details op haar gezicht en nam ze even in zich op. Toen hij zich besefte dat het aardig op staren leek keek hij een willekeurig punt in de kamer in. ‘Dus je bent hier nog niet zo heel lang?’ sprak hij meer als conclusie dan echt een vraag. ‘Heb je je al wegwijs gemaakt door de school.’ Sprak hij vragend.

Oriël maakte op een van haar gebruikelijke felle discussie tonen duidelijk dat ze het niet over het werk van een psychiater had. Ze schrok lichtelijk van haar eigen felheid. Voor een paar stille seconden die daarna vielen bekeek ze opnieuw de ogen van Norwood. Ze kon geen tekenen ontdekken van irritatie of afgunst voor haar manier van doen. Om zich ergens anders op te kunnen focussen nam ze nog een slok van haar thee. Ze pakte het gesprek weer op bij het onderwerp over Norwood's ex- vrouw. Toen hij een vraag aan haar stelde probeerde ze haar antwoord zo helder mogelijk te krijgen. Niet dat ze het gevoel had dat Norwood niet kon begrijpen waar ze het over had, maar haar zicht op de wereld was niet gebruikelijk. Als mensen er dan ook maar enigszins interesse in toonde wilde ze het graag zo duidelijk mogelijk vertellen. Ze knikte op de reactie die hij op haar gaf en nam nog een slok van haar thee. En daarmee was het onderwerp Eres ook afgesloten. De volgende vraag die Norwood haar stelde had een meer persoonlijke inhoud. Kort legde Oriël hem het antwoord voor. En hoewel ze haar blik daarbij naar buiten gericht hield voelde ze de starende blik van Norwood. Ze voelde zijn ogen in haar priemen. Maar ze voelde het ook toen hij niet lang daarna weg keek. Ze keek vanonder een lok blauw/paars gekleurd haar opzij naar Norwood. Een lichte gouden glans leek zich over haar lokken te verspreiden, alsof sommige haren besloten hadden een goudblonde kleur aan te nemen. Het was een eigenaardigheid aan Oriël waarvan ze zelf niet eens wist waar het vandaan kwam. De kleur van haar kortgeknipte haar was gelijk aan haar emoties. 'Gezien het feit dat mijn tas nog onuitgepakt op de bank ligt en ik mijn reiskleding nog draag moet ik zeggen, nee. En daarna vragen of dit een uitnodiging is,' ging ze verder. Een van haar mondhoeken was lichtelijk omhooggetrokken tot iets wat voor een glimlach door moest gaan en meteen ook de reden van de enkele blonde haren.

Norwood had haar felle toon duidelijk naar binnen laten dringen. Zonder dat hij echt er op terug hapte richtte zijn ogen zich even terug op het landschap. Hij was gewend om toegehapt te worden door Savador, maar ze hadden een verleden dat dieper lag dan die hij had met Oriël. En ze zou er ongetwijfeld een reden voor hebben, en om eerlijk te zijn was zijn opmerking best bot over het feit dat ze al een psychiater hadden. Norwood keek even naar Oriël toen het over zijn ex-vrouw ging. Hij had het de laatste tijd regelmatig over haar. Niet alleen met Oriël. Hij legde zijn handen als vuisten op de vensterbank en leunde wat naar voren om zijn blik bedenkelijk naar buiten te richten. Norwood keek haar toen weer aan, wat vrijwel snel tot staren over ging. Hij bestudeerde iedere detail en toen hij besefte wat hij deed keek hij snel weer weg. Hij glimlachte kalm toen hij naar buiten keek. ‘Ach, we zien wel waar het schip ons heen leid.’ Sprak hij kalm over zichzelf. Norwood keek even opzij met een kalme blik naar Oriël toen hij had gevraagd of ze hier nog niet zo lang was en of ze wegwijs had gemaakt op de academie. Hij grinnikte om haar antwoord. Het was hem ook niet ontgaan dat ze in haar reiskleding en de onuitgepakte tas op de bank lag. De tweede was echter iets onverwachts. Maar hij liet niet merken van het feit dat hij het niet bedoeld had als uitnodiging. Hij keek even naar buiten om daarna met een vriendelijke expressie naar Oriël te kijken. ‘Ja, ik denk dat dat best wel een uitnodiging kan zijn.’ Sprak hij met een geheimzinnige toon. ‘Als je wilt kan ik je wat van de academie tonen.’ Sprak hij kalm. ‘Mijn jaren lange werk hier heeft weinig hoeken nog onontdekt gelaten.’ Sprak hij met een glimlach. ‘Ik snap echter wel dat je eerst je spullen op zou willen ruimen, dus die tijd mag je nemen.’ Sprak hij kalm. Met kalme houding draaide hij zich om en dronk de rest van zijn thee, die al wat afgekoeld was, op. Hij keek kort zijlings naar buiten en knikte. ‘Ik heb echter ook nog wat te regelen. Ik heb iemand nog een laatste rustplaats te geven.’ Sprak hij kalm en keek naar Oriël. Ik weet niet hoe lang het voor je duurt om je spullen op zijn plek te zetten.’ Sprak hij en keek op zijn horloge. ‘Heb je een uurtje of twee? Ik wil het niet gehaast doen en ik zal Aageth even wakker moeten maken er voor’ sprak hij kalm. Hij keek toen naar Oriël om haar reactie te bepalen.

Oriël had enkel geknikt op Norwoods woorden. Soms was afwachten het beste wat je kon doen. De toekomst stond immers niet vast. Zij wist dat als geen ander. Natuurlijk, ze voorspelde de toekomst. Maar echt zeker weten deed je dat soort dingen niet. Zij zag het meest waarschijnlijke scenario. En meestal klopte dat ook wel. Maar soms wist het leven je te verassen door ineens een andere weg in te slaan. Een weg die niet zo voor de hand lag als je eerst dacht. Het onderwerp van hun gesprek veranderde. Toen Norwood grinnikte om de opmerking die Oriël over zijn vraag maakte moest ze zelf ook zachtjes glimlachen. Wat toen gebeurde was een perfect voorbeeld van zo'n onwaarschijnlijke weg. Normaal gesproken had Oriël enkel negatief geantwoord. Gezegd dat ze zich nog niet wegwijs had gemaakt in en rond de academie. Maar in plaats daarvan had ze besloten de weg te nemen die juist het tegenovergestelde was van haar normale reactie. En Norwood ging daarop in. Ze knikte begripvol toen hij vertelde dat hij eerst iets belangrijks te doen had. Daar moest hij alle tijd voor nemen, dat begreep ze. Waarschijnlijk zou ze met die licht gevulde tas met haar bezittingen binnen een uur klaar zijn. Maar er was genoeg te doen hier om die tijd op te vullen. De ruimte voelde nog steeds onpersoonlijk en zag eruit alsof er niemand woonde. Daar kon vast wel nog wat aan gedaan worden. Oriël richtte zich weer tot Norwood. 'Neem alle tijd die je nodig hebt. Ik ben hier vast nog wel even bezig dus je weet me te vinden,' zei ze met een kleine glimlach.

Norwood zijn ogen richtte zich even op Oriël die anders reageerde dan verwachtte. Haar eerste botte woorden vervaagde met de persoon die hij nu voor zich zag. Hij had haar misschien wat verkeerd ingeschat, maar het bewees maar weer dat mensen die bot reageerde vaak een reden hadden of meer verlangde dan ze zelf wilde laten zien. Norwood had Savador eerst ook als normaal persoon behandeld, ware het niet dat de liefdesdriehoek van destijds een heftige rivaliteit op had doen spelen. En terugdenkend aan die tijd, Norwood besefte maar al te goed dat hij dat niet nog een keer wilde. Uit eigen bescherming duwde hij zich weg van zijn emoties voor haar. Zijn ogen gingen naar Oriël toen ze zei dat ze een uur nodig had en hij keek even over zijn schouder met een kleine glimlach die waterig oogde. Norwood zweeg even en keek toen naar de deur en verdween er door.
Zijn houding was klam toen hij naar binnen liep en hij deed de deur achter zich dicht. Hij liet zijn gewicht tegen de deur aan leunen en schoof naar de grond. Hij legde zijn handen op zijn knieën en verborg zijn gezicht. Zijn tranen die hij zojuist opgehouden had schoten los. Waren oncontroleerbaar geworden. Het voelde niet gemakkelijk om te beseffen dat Eyolf er niet meer was. En hij wist bij lange na niet hoe hij het tegen zijn zoon zou gaan vertellen. Langzaam stond hij op en liep naar het keukenblok om daar een warme chocomelk te maken. Terwijl hij leunde over het keukenblok en even zuchtte hoorde hij ineens een zachte stem ‘papa’ zeggen. Norwood keek opzij toen hij zijn zoon zag. Een warme glimlach overspoelde hem. ‘Heb ik je wakker gemaakt?’ vroeg hij zacht tegen Aageth. Aageth schudde stil zijn hoofd en zwijgzaam pakte Norwood de twee mokken en liep naar hem toe. ‘Ik moet je iets vertellen, Aageth.’ Sprak hij zachtjes en wenkte hem mee te komen. Met zijn tweeën zaten ze op de bank terwijl Norwood vertelde over Malaika. Subtiel bracht hij dat Eyolf nu bij haar was. Aageth keek op dat moment naar zijn mok en haalde even huiverend adem. Norwood keek even naar het levenloze lichaam van de wolf dat nog bij de haard lag die knapperde. Aageth dronk niet meer en legde zijn hoofd tegen de zij van zijn vader. Norwood legde zijn arm beschermend om Aageth heen. ‘We gaan hem morgen een laatste rustplaats geven.’ Sprak hij zachtjes tegen Aageth en zweeg zachtjes. Aageth knikte en verborg zijn gezicht even. Norwood wreef over zijn rug. Na een uur van emotionele schommelingen tussen de twee was Aageth uitgeput tegen zijn vader in slaap gevallen. Norwood tilde hem op en legde hem rustig in bed. Zwijgzaam keek Norwood naar het nog altijd stille lichaam dat voor de haard lag. Zwijgzaam legde hij een deken er overheen. Zodat deze verborgen lag. Hij doofde het vuur in de haard. Met een tijdelijke spreuk wist hij het lichaam te bevriezen van het rottingsproces waardoor het in tact bleef tot ze minstens het terug konden bieden aan de natuur. Norwood zijn ogen gingen naar de deur en zwijgzaam liep hij met zijn bruine jas naar de deur en trok deze dicht en sloot hem om zijn weg te maken naar de kamer van Oriël.
Het was anderhalve uur verder en zwijgzaam klopte Norwood op de deur van Oriëls kamer. Zijn houding was wat kalmer door alle emoties die er uit waren gegooid. Zijn gezicht toonde niet meer dat hij gehuild had en hij maakte een klein glimlachje. Gezien ze de docent voor waarzeggerij was kon ze mensen ongetwijfeld beter lezen dan je zou verwachten en hij zou het niet gek vinden als ze donders goed wist dat hij zich best ellendig kon voelen. Hoe dan ook wilde hij het de rondleiding niet laten verpesten. Het was voor haar een goede input voor haar werkperiode en voor hem was het alleen maar afleiding. Daarnaast kon er nog altijd een prima vriendschap uit groeien, niet? Hij zweeg even en wachtte geduldig tot de deur open ging.

Ze liep met Norwood mee naar de deur toen hij haar kamer verliet. Ze legde zachtjes haar hand op zijn schouder. Een warme aanraking die meer zei dan woorden hadden kunnen doen. Het was niet dat ze medelijden met hem had in de zin van ''hem zielig vinden''. Ze had begrip voor zijn verlies. Maar ze voelde aan dat hij sterk genoeg was om er zelf ook weer overheen te komen. Dat bewonderde ze in hem. Niet iedereen had die kracht. Haar hand gleed van zijn schouder af toen hij de deur uitging en Oriël die achter hem sloot. Met een zacht geluid ging de deur dicht. Ze bleef een tijdje tegen het donkere hout aanstaan. Haar hand lag nog steeds op de plek waar ze tegenaan geduwd had om de deur dicht te doen. Ze staarde naar de nerven onder het gelakte hout. Toen ze hier naartoe ging had ze wel al geweten dat het veel van haar zou vergen. Ze stond nou eenmaal sterk in contact met niet alleen haar eigen, maar ook de emoties van anderen. Bij vreemden op straat kon ze het negeren. Maar bij collega's en leerlingen waar ze meer interactie mee had zou dat een stuk moeilijker worden. Ze ademde even diep in door haar neus en uit door haar mond. Ze moest zich ervoor af zien te sluiten. Anders zou ze mentaal zo snel uitgeput raken dat haar lessen eronder zouden lijden. Nog een paar minuten bleef ze zo bij de deur staan totdat ze zichzelf weer volledig onder controle had. Ze draaide zich om en keek de kille, onpersoonlijke kamer in. Eerst maar eens hier beginnen.

Ze was met een uur klaar geweest. Ze had maar weinig bezittingen dus alles was snel een plek gegeven. Daarna had ze alles schoongemaakt en de kamer gelucht waardoor er al een veel prettigere sfeer hing. Een paar gekleurde lichtbollen die de kamer van licht voorzagen en rondzweefden in de ruimte hielpen ook al mee aan een meer vertrouwde sfeer. Op dit moment had ze niet veel meer kunnen doen dus was ze de badkamer in gestapt om zichzelf op te frissen en haar reiskleding uit te trekken. Ze had een nette zwarte broek aangetrokken met daarop een donker rood truitje met korte pofmouwen en een boothals. De onderkant had ze in haar broek gestopt zodat het daar over de rand heen pofte en ze had een brede donkerbruine riem om met bruine laarzen. Ze had net met behulp van haar kennis van luchtmagie haar haren gedroogd en geborsteld toen er op de deur werd geklopt. Ze legde de borstel op het kastje naast haar bed neer en liep naar de deur. 'Ben je zover?' vroeg ze kalm toen ze Norwood voor de deur zag staan.

Norwood had op het moment dat haar hand op haar schouder was beland met een warme glimlach even omgekeken. Een glimlach die hij al jaren niet meer had getoond aan een persoon op Starshine. De enige contact hier op de academie die hij echt als een diepgaande contact beschouwde was Savador en dat was niet de meest leuke omgang. Andere docenten had hij zo af en toe contact mee, maar bleef het bij. De glimlach die nu op zijn gezicht stond was er sinds de dood van Malaika niet meer geweest. Hij had zo gelachen naar Shong, de theedrinkende Cassiaan die hier watermagie als vak had. En hij had zo gelachen naar Kale, een misschien wat afgesloten persoon die zijn hart op de meest goede plaats had zitten. Het waren oude contacten die allemaal deze warme glimlach van vertrouwen en veiligheid hadden gekregen. Sinds hun vertrek en het overlijden van zijn toenmalige partner is de glimlach vaak een automatisme geworden om zijn gevoel weg te laten ebben. Zijn ellende te vergeten en zich voor te doen als de altijd zo sterke man die hij was geweest en zo positief in het leven stond. Om zichzelf over een lastige leerling heen te zetten en hem nog steeds met vriendelijke toon aan te spreken.
De hand op haar schouder symboliseerde meer dan gewoon een contact, hoe kort hij haar kende. Het voelde hem als een begrip voor wat hij doorging en dat begrip voelde prettig. Hij keek even schuin naar de grond en haalde even diep adem. ‘Bedankt.’ Sprak hij zachtjes tegen haar en liep toen de kamer uit. Het afscheid met Aageth ging wat moeizaam. Norwood had zijn zoon in slaap zien vallen en had hem netjes in zijn bed gelegd terwijl hij zichzelf evenals Oriël wat ging opfrissen. Hij ontknoopte zijn werkkleding, de standaard witte overhemd met daaronder vaak een nette spijkerbroek en liep de douche in. Na een geruim half uur had hij zich netjes omgekleed en stond hij in wat meer casual outfit in de woonruimte. Hij had zijn haren kort gekamd en hij had een simpel shirt aangetrokken. Het donkergroene shirt had een zwart blad als print er op en witte afwerkingen aan de boord van zijn nek en armen. Daaronder had hij een donkerblauwe spijkerbroek. Zijn ogen keken even in de spiegel. Wanneer was het voor het laatst dat hij zich zo ‘eigentijds’ had gekleed. Hij had vaak tot in de laten uren door lopen werken aan muziek en wisselde zijn werkkleding voor het gemak niet om. Hij wist niet waarom hij zich nu zo om had gekleed, maar het voelde prima om even alles los te laten van werk dat hij nog had liggen. Zijn ogen tuurde nog even de kamer van Aageth in en zag dat hij nog lag te slapen. Met een klein notitiebriefje gaf hij aan hem door dat hij op pad ging voor de avond en dat Aageth de volledige vrijheid had als hij wakker werd. Norwood wist dat Aageth goed inzicht had in wat hij wel of niet kon en Norwood gaf hem die vrijheid. Hij had alles dusdanig neergelegd dat zijn zoontje niet te veel gevaar kon lopen.
Met een kalme houding klopte hij op de deur en keek hij naar Oriël met een klein glimlach op zijn gelaat. De enige teken dat hij nog had gehuild waren de wat extra glinsteringen die veroorzaakt werden door de fakkels die de gang verlichtte. Hij knikte even. ‘Zolang je zelf klaar bent, ben ik zo ver.’ Sprak hij klam met warme toon in zijn stem. Terwijl hij even haar reactie peilde.

Het voelde vreemd. In die korte tijd dat ze Norwood had leren kennen was ze zoveel over hem te weten gekomen. Dat terwijl hij nog bijna niks over haar wist. En toch gaf hij haar een warme glimlach, eentje die oprecht uit het hart kwam. Misschien kwam het door de samenloop van omstandigheden. Hij had een dierbaar persoon verloren. Het enige wat zij hem had geboden was een luisterend oor. Maar soms was dat al genoeg. Oriël bleef stil toen Norwood haar bedankte. Ze hoefde niets te zeggen. Ze was ervan overtuigd dat hij wist dat ze hem zou zeggen ''geen dank''. Al die woorden die zaten verborgen in dat kleine simpele gebaar. Ze sloot de deur achter hem en probeerde haar hoofd weer een beetje leeg te maken. Ze ging verder met alledaagse klusjes als opruimen en een beetje schoonmaken. Tenslotte kleedde ze zich om naar ze nog altijd haar reiskleding aan had. Ze was nog maar net klaar met omkleden toen er weer op haar deur geklopt werd. Zoals haar onbewuste verwachting was, stond inderdaad Norwood voor haar deur. De lichte glinsteringen bij zijn ogen, het laatste teken dat hij getreurd had om zijn verlies waren haar niet ontgaan. Ze negeerde het. Er was genoeg gezegd, nu moest het verwerkt worden en dat ging moeilijk als dingen maar opgerakeld bleven worden. Ze knikte op zijn woorden en stapte uit haar kamer waarna ze de deur achter zich dichttrok. 'Na jou, ik weet niet waar we heen gaan,' zei ze zacht en gebaarde hem voor te gaan om te laten zien waar ze heen zouden gaan.

Norwood liep naar de deur van zijn appartement om zijn hand te leggen op een zilveren lijst die met een strakke afwerking een foto van een blonde vrouw omlijstte. Hij keek even met een korte treurige glimlach naar de lijst en keek even naar de kleinere er naast waar Eyolf opstond met schuine hoofd. Hij zweeg even en sloot zijn ogen. Hij voelde ineens een zachte aanraking op zijn schouder en zijn ogen verwijdde zich terwijl hij omdraaide. Zijn magie nam een loopje met hem en hij zag even Malaika voor zich die met een warme glimlach knikte. Norwood verbeet zijn kaken toen een wolf naast haar stond die even geluidloos leek te blaffen en zich uitschudde. Norwood kreeg een warme glimlach en zakte even door zijn knieën toen de wolf naar hem toe rende om vervolgens in hem te verdwijnen. Norwood zweeg even en liet zich tegen het kastje waar de lijstjes op stonden leunen. Het duurde vijf minuten dat hij daar beduusd bleef zitten. Vervolgens stond hij op met licht hervonden moed en haalde huiverend adem. Ze wilde niet dat hij zich weg ging cijferen omdat hij een moeizaam verleden had op deze academie. Ze wilde dat hij vooruit keek naar de toekomst. Al was dat wederom een deel afgebrokkeld omdat hij iemand was verloren. Norwood had onbewust een nieuwe stuk toekomst er aan gemaakt doordat hij contact had gehad met Oriël. Iets wat hij zelf niet doorhad was dat die oprechte glimlach een bevestiging was toen hij voor haar deur stond. Norwood nam aan dat hij het uit automatisme deed, hoewel hij moest zeggen dat hij zich vertrouwd voelde bij de vrouw waar hij nu voor stond. Iets aan haar gelaat deed hem een rust geven die hij al jaren zocht. Hij keek naar Oriël die hem gebaarde voor te gaan maar hij liep niet hard vooruit. Hij liep rustig een richting in waardoor hij zijn pas verminderde zodat ze naast hem kon lopen. Hij keek glimlachend voor zich uit. ‘Ik zal wel eerst de belangrijkste zaken tonen, sprak hij kalm. Zwijgzaam liep Norwood vanuit de westvleugel van de lerarenetage en zwijgzaam liep hij naar het grote trappen om de eerste verdieping kenbaar te maken. Hij liep kalm de gang door en wees naar een deur die zich in een hoek van de gang bevond waar hij duidelijk een stuk rustiger was en ergens ook killer. ‘Dat is het kantoor van het schoolhoofd.’ Sprak hij met een kalme stem. ‘Je opdrachtgever in feite.’ Sprak hij er achteraan en liep toen door de gang en sloeg rechtsaf en stopte voor een lokaal. ‘Ik vermoed dat dit jou lokaal zal zijn je komende carrière,' en opende de deur terwijl hij haar de mogelijkheid liet om het te bekijken.

Met kalme passen liep Oriël achter Norwood aan toen hij een kant koos om op te lopen. Ze ging naast hem lopen en samen struinde ze zo een beetje door de gangen van het kasteel. Ze knikte lichtjes, maar merkbaar voor hem toen hij haar vertelde dat hij haar eerst alle belangrijke dingen ging laten zien. Haar ogen namen de hele omgeving in haar op. Toen ze eerder vandaag naar haar kamer had gezocht had ze geen aandacht besteed aan hoe de binnenkant van het kasteel eruit zag. Maar nu printte ze bijna automatisch elke steen in haar geheugen. 'Het is zeker groot hier,' sprak ze zacht waardoor het niet helemaal zeker was of ze het tegen Norwood had of gewoon in het algemeen iets zei.

Hun eerste stop was het kantoor van de Heer Sathandiai. De enige reden waarom ze zijn naam wist is omdat ze met hem geschreven had over de baan. Maar hem echt ontmoet, die kans had ze nog niet gehad. Ze bleef even staan. De donkere deur leek eindeloos ver bij haar vandaan te zijn, toch kon ze de energieën voelen alsof ze er vlak voor stond. Elke haar op Oriëls hoofd was binnen een paar seconden zwart veranderd waardoor haar blauw kolkende ogen nog feller afstaken en haast leken te gloeien. Als in trance staarde ze naar de deur. Ze kon haar hoofd niet wegdraaien, kon nauwelijks knipperen. 'Wat koud,' was het enige wat ze zei en ze zou bijna zweren dat ze haar adem in de gang kon zien. Dit moest wel verbeelding zijn. In de school was het daar te warm voor. Het lukte haar om haar blik af te wenden en keek opzij. Norwood bleek al een stukje verder te zijn gelopen en met snelle pas haalde ze hem weer in. Langzaam kleurde haar haren weer terug naar het rood/paars met vleugje blauw dat haar bekend was. Haar kalmte was weergekeerd. Ze liepen verder en stopte bij een lokaal waarvan Norwood haar wist te vertellen dat het vermoedelijk het hare was. Ze liep een paar passen het lokaal in en bleef staan. Het zag eruit alsof het al een tijdje niet meer gebruikt was, eigenlijk zag het er net zo uit als haar kamer op de lerarenetage voordat ze er wat werk had verricht om het haar eigen te maken. Het was onpersoonlijk, zo kon ze het het beste omschrijven. Maar daar zou ze tijdens de komende lessen die ze zou gaan geven wel verandering in brengen.

Norwood merkte dat Oriël achter hem aan liep toen hij een richting in liep en al snel liepen ze in dezelfde snelheid door de gangen. Het was een rustig tempo dat ieder ander met gemak bij kon houden en hij hoorde hoe haar eerste reactie was. Hij lachte even ontspannen en knikte. ‘Het is inderdaad groot, maar je leert heel snel de omgeving kennen. Het is overzichtelijker dan het lijkt in het begin.’ Sprak hij met een zachte maar vriendelijke toon in zijn stem. Hij kwam vrijwel standaard langs de eerste belangrijke stop. Het kantoor van Savador dat zich als belangrijke stop richting de lokalen vestigde. Het was dusdanig daar geplaatst zodat het schoolhoofd ieder ongehoorde energie in de avond kon aanvoelen als hij nog wakker was en daarom konden leerlingen makkelijker betrapt worden op nachtelijke uitstapjes. Voor leraren was het geen probleem om hier langs te moeten omdat deze hun eigen plan mochten trekken in de avond. Norwood keek even over zijn schouder toen hij merkte dat Oriël niet meer naast hem liep. Hij zag haar staren naar de deur voor hem en hij had een licht vermoedde waar ze doorheen ging. Hij liep kalm naar haar toen en zijn hand kwam terecht op haar schouder met een bemoedigend gebaar die ze nog niet lang geleden zelf had gemaakt. Hij merkte dat ze ontwaakte uit haar trance en draaide zich toen weer de looprichting in. Haar haar was gitzwart geworden en dit was de definitieve bevestiging dat haar haar bewust of onbewust mee deed kleuren op hoe ze zich voelde. Niet alleen dat, het gaf hem ook een teken dat ze best veel kon meekrijgen uit haar omgeving, en misschien soms meer dan haar lief was. Norwood was de intense duisternis die in dat ene plekje verzameld was inmiddels gewend en voelde het amper. Iedere nieuwe docent kreeg minstens de rillingen van dat stukje. ‘Het is inderdaad een koude omgeving.’ Sprak Norwood zachtjes. ‘De persoon er achter, is niet bepaald de meest zuivere en makkelijke in de omgang.’ Was zijn stem vredig desondanks de situatie waar ze zojuist in had gestaan. Hij moest kalm blijven, ze pikte het teveel op als er iets gaande was en het zou haar meer energie kosten als hij zich daarnaast ook nog eens zorgen ging maken over haar situatie. Norwood liet haar de tweede stop zien, haar eigen lokaal. Norwood glimlachte kalm terwijl hij over haar schouder naar binnen tuurde. ‘Ik heb het eigenlijk nooit gezien, ik heb niet zoveel contact gehad met de voorafgaadne docent waarzeggerij.’ Waren zijn rustige woorden. Hij keek even rond en besloot het rondje af te maken langs zijn eigen lokaal om vervolgens de bibliotheek op te zoeken. Norwood wenkte haar mee te komen en wachtte tot ze de deur netjes had gesloten om vervolgens een rechtse gang in te slaan en niet veel later voor een houten deur te stappen. De sfeer was in deze gang wat minder koud dan voorheen en dat kwam mede door de kleine mosjes die plaatselijk op de stenen groeide. Desondanks het verleden van Norwood was de gehele gang positief geladen hier en een aantal leerlingen keken op en begroette Norwood vriendelijk. Met een warme glimlach en een knik deed Norwood hun terug begroetten en wees hun op de regel dat ze over enkele minuten toch echt naar de slaapzaal moesten gaan. Het was een vriendelijke reactie die hij terug kreeg omdat ze wisten wat voor sancties er lagen als de schoolhoofd hun betrapte. Norwood open de deur. ‘Mocht er iets wezen wat je wilt weten over woudmagie of een mentorleerling van mijn klas kun je hier binnen vallen.’ Was zijn stem kalm. Het was een net bureau en er waren veel planken waarop bloempotten, boeken of een klein hokje stond. Verder was het stil en rustig in het lokaal. ‘Maar voor een kop thee ben je natuurlijk al net zo welkom.’ Waren zijn vriendelijke worden naar haar en hij gaf haar de tijd even het lokaal in zich op te nemen. Norwood’s lessen waren altijd los en vrolijk en hij bleef een van de favoriete leraren onder de docenten vanwege zijn kalme en vriendelijke benaderingswijze. De leerlingen die te laat kwamen kregen vaak een waarschuwing maar daar bleef het bij. En hij noteerde ze nooit. Het was een geheel contrast met de lessen vuurmagie van de heer Sathandiai, waarin vaak de frustratie van de docent de overhand konden nemen en de leerlingen graag hun streken wilde botvieren op hem. Norwood kon grapjes waarderen tot op een zekere hoogte. Maar hij kon streng uit de hoek vallen wanneer deze grapjes gevaarlijk werden of de les teveel de les verstoorde. Op dat moment waren leerlingen soms geschrokken, maar wisten donders goed dat ze niet verder moesten gaan.

- Meh, ik vind het einde wat minder, maar ik denk dat je er wel wat mee kunt -

De kleine, haast onopvallende glimlach bleef de hele tijd dat ze naast Norwood liep om haar lippen hangen. Zijn vriendelijke woorden klonken zo oprecht dat Oriël zich begon af te vragen of hij altijd zo deed of nu vriendelijk tegen haar vanwege de recentelijke gebeurtenissen. Hun eerste stop bleek al snel het kantoor te zijn van Savador, haar werkgever. Een man die ze tot nu toe nog maar een keer gezien en gesproken had. Op haar sollicitatie. Ze had niet lang in dezelfde ruimte hoeven te zitten om te weten dat het een heel interessant maar ook heel duister type betrof. Ze rilde daarom opnieuw toen ze opnieuw bij zijn kantoor stond. Haar korte lokken direct diep zwart gekleurd, elk pigment eruit getrokken door die ene herinnering. Ze voelde ineens een hand op haar schouder. Half ervan overtuigd dat het Savador was die naast haar stond schoot haar hoofd opzij, als eerste naar de hand en toen ze merkte dat hij niet aan Savador behoorde gleed haar blik verder omhoog, naar het gezicht van Norwood. Ze zag hoe hij zich weer omdraaide en verder liep. Met nog een korte blik op de deur liep ze weer achter hem aan. Ze luisterde naar wat hij te vertellen had over Savador maar bleef naar de grond voor zich kijken. Er gingen veel geheimen schuil achter deze muren, veel pijn en drama. Ze kon het voelen. Ze moest zich ervoor afsluiten. Ze riep de rune Nied aan om een beschermend schild om haar aura te maken. Dit deed ze zonder te spreken of zelfs maar een spier in haar gezicht te vertrekken. Toen ze bij het lokaal aan waren gekomen dat volgens Norwood het hare was, was de kleur van Oriëls haar weer het vertrouwde paars blauw al was de kleur veel donkerder dan gebruikelijk. Na een korte ronde door het lokaal gingen ze weer verder. Onderweg kwamen ze een paar leerlingen tegen. En opnieuw verbaasde Oriël zich over het feit dat Norwood zo vriendelijk tegen iedereen was. Zijn lokaal straalde diezelfde emotie uit. Alles hier leek je te verwelkomen. 'Daar hou ik je aan,' was haar reactie toen hij zei dat ze altijd binnen mocht komen voor een kop thee. Ze liep verder het lokaal in, wilde meer van die positieve energie om haar heen voelen. 'Je hebt een mooi lokaal om in les te geven Norwood,' sprak ze zacht terwijl ze met zachte passen langs de potten liep en probeerde te ontcijferen wat voor bloem of plant erin zat. Sommige herkende ze. Ze had ze zien groeien op Shadra. Maar de meeste riepen vraagtekens bij haar op. Kruiden waren niet haar sterke punt al kon ze wel veel met geuren. Maar als je haar vroeg hoe de plant die bij een specifieke geur hoorde eruit zag, dan kon ze je daar geen antwoord op geven.

(Sorry voor de late reactie. Ik heb gewoon zo'n lange tijd niet kunnen posten en toen het weer ging had ik geen tijd)

Het was onvermijdelijk om de eerste stop bij het kantoor te maken. Je kwam er altijd direct langs wanneer je de eerste verdieping over ging. Het was de praktisch de snelste weg. Sommige leerlingen liepen bewust de omweg die er was, met angst in hun schoenen voor het schoolhoofd. Norwood had geen angst voor deze man, de slang. Hij stond steeds sterker in zijn schoenen sinds hij trainingen kreeg van Jareth. Norwood keek even rond anticipeerde wat de beste route was en keek toen naar Oriël. Haar intense blik naar de deur van het kantoor leek in combinatie met gitzwarte haren deed hem vermoeden waar ze doorheen ging. Hij had al door gekregen dat haar haarkleur veranderde op basis van haar emoties. Deze gitzwarte kleur zag hij niet graag bij deze vrouw. Hij haalde haar uit haar trans door zijn hand op haar schouder te leggen. Haar felle reactie gaf hem de bevestiging van zijn vermoedens. Hij schonk haar een warme glimlach. ‘Kom…’ sprak hij kalm en zacht en wenkte haar mee. Hun lokalen lagen praktisch in dezelfde gang en vandaar dat Norwood tevens zijn lokaal wees. Er waren docenten die niet er gesteld op waren dat je hun lokaal zomaar toonde zonder hun toestemming. Norwood opende de zware houten deur zonder angst om te tonen wat er achter lag. Hij glimlachte kalm toen er gelijk een aantal relatief jonge plantjes floten en begonnen te fluisteren. Norwood rolde ongezien zijn ogen en glimlachte. De fluisteringen zouden tevens de oorzaak kunnen zijn van het verwelkomende gevoel dat Oriël kreeg. Alle planten begonnen kort te ruisen met de wind die door het openstaande raam naar binnen kwam. Norwood glimlachte toen ze langzaam zijn lokaal verder in liep. Hij bestudeerde haar houding, ze leek wat gerustgesteld toen ze hier leek rond te lopen. Hij liep langs zijn bureau en liet zijn hand langs de rand glijden. Hij liep de kleine aangrenzende kas in. Het was op het moment leeg en hij liep naar de twee planten die er nog stonden. Hij bestudeerde het even en glimlachte. Hij plukte een paar blaadjes en knipoogde naar de planten. Hij liep vervolgens met de handvol bladeren richting een klein theepot en zette een vuur aan. Hij zette rustig de thee aan en glimlachte kalm richting Oriël. ‘En herkenbare planten?’ sprak hij kalm terwijl hij rustiger dichterbij kwam. Een paar meter van haar vandaan stond hij glimlachend naar de planken te kijken die praktisch heel het lokaal rond stond. Hij keek over zijn schouder toen de thee kookte. Hij liep er rustig naar toe en pakte een langvormige bus. Zwijgzaam schonk hij het vol en draaide de schroefdop dicht. Hij keek even naar Oriël met een goedbedoelde blik. ‘Dat houdt de thee wel even warm,’ sprak hij concluderend. ‘Als je wilt kunnen we nog een paar mooie plekjes bekijken, tenzij je liever hier blijft,’ sprak hij met een kalme stem terwijl hij tegen de voorkant van zijn bureau leunde, die verassend opgeruimd er bij lag. Norwood keek kalm naar Oriël.


[Is geen probleem. Ik heb zelf ook lang niet gepost. Hier en daar schiet er nu weer eentje omhoog. Het is wel heerlijk. Gewoon een tijd geen posten en dan weer typen. Dat gevoel is zalig. Raak weer helemaal verslaafd :3 ]

Oriël was altijd al extra gevoelig geweest voor mensen met een hele sterke aura of hele sterke energie om zich heen. Machtige mensen, sterke magiërs of individuen met hele krachtige persoonlijkheden. Ze kon ze er altijd zo tussenuit pikken. Op straat, in een grote menigte. Dat was een van de trucjes waar het hele begrip waarzeggerij rondom ontstaan was. Ze kon aan de hand van iemands energie en logisch denken iemand vertellen of ze later succesvol zouden worden. Helaas dachten veel mensen dat ze dit zonder goede opleiding dit ook konden en durfde er zelfs geld voor te vragen. Dat had Oriël nooit gedaan. De reden dat ze wel geld kreeg op de academie was omdat ze blijkbaar niet gratis mocht werken. Dan zou ze vrijwiligerswerk doen en dat zou weer botsen met andere schoolregelementen. Ze had weinig aandacht besteed aan de hoe en de waarom. Het was gewoon zo en daar had ze zich bij neergelegd. Ze had het gevoel wat ze nu bij Savadors kantoor had ook bij Norwood gehad maar op een andere manier. Ook hij straalde op een bepaalde manier macht uit. Maar dat voelde prettig om bij te staan. In tegenstelling tot Savadors energie voelde die van Norwood veilig en beschermend. Ook dat was een van die trucjes die gebruikt werden bij het toekomst voorspellen van personen. Daar dacht Oriël aan terwijl ze achter Norwood aanliep, op weg naar zijn leslokaal. Zijn lokaal had dezelfde energie als degene die rond Norwood hing. In het lokaal zelf ging haar aandacht uit naar de planten die door de hele ruimte verspreid stonden. Ze hoorde Norwood achter zich. 'Niet allemaal. Sommige herken ik van Shadra. Ik weet weinig meer van mijn tijd op Nova. Verder zat ik veel op plekken waar weinig groeide. De bergen van Erd, de ijzige vlakte van Cassia. Je weet wel, de plekken waar mensen die wel goed bij hun hoofd zijn niet komen,' zei ze. De energie liet haar zo veilig en vertrouwd voelen dat ze bijna elke muur die ze om zich heen had opgebouwd liet vallen. Ze maakte, voor het eerst sinds tijden, weer eens een grapje tegen iemand. Daarbij vertelde ze dingen over haar leven die normaal gesproken alleen de mensen wisten die erbij waren geweest. Oriël liet weinig over zichzelf doorschemeren. Als ze het doorgehad had dat ze zoveel over zichzelf prijs gaf had ze het waarschijnlijk ook nooit gedaan. Ze draaide zich daarna om naar Norwood. 'Ik vind het niet erg om nog een stukje te lopen. Dan heb ik de rest van het terein tenminste ook een keer gezien,' zei ze zacht, haar terughoudendheid weer wat meer zichtbaar.

Norwood keek haar kalm aan toen ze hun lokaal in liepen. Het was een warme en gezellige sfeer, die door de gehele ruimte heerste. Norwood was er zo aan gewend dat de hoge ramen zoveel licht in lieten, dat het voor hem geen bijzonderheid meer was. Met kalme pas liep hij naar de kas om wat thee te zetten van de vers geplukte bladeren. Hij zette de thee zodanig op dat hij warm bleef en liet op dat moment de keuze aan Oriël. Norwood had geboeid geluisterd en geknikt dat hij begreep wat ze bedoelde. Hij zag dat ze de rest nog wilde zien en hij glimlachte kalm. Hij liep dezelfde gang terug en ging een trap op. Ter bevestiging ging zijn blik even over haar schouder, om te zien of ze hem nog volgde. Hij glimlachte kalm en opende de houten deur die leidde naar het voormalige postkantoor waar de uilen al jarenlang niet meer waren. Hij glimlachte zachtjes en liep door terwijl hij uitlegde over het wat hier vroeger had afgespeeld. Op een zeker punt kwamen ze bij de ontvangsttoren van de uilen. Enkel het houten opstaande rek, wat als fietsensteun uitgemaakt kon worden, was het enige wat een hint geeft naar het verleden. Norwood zijn ogen gingen even opzij naar Oriël. Het was een rustige ruimte. Norwood liep naar de rand en keek even naar het prachtige uitzicht. Zijn glimlach werd wat waterig, maar hij hield hem wel overeind. Zwijgzaam keek hij naar Oriël om haar houding te bepalen. Vervolgens duwde hij zich weer van de rand af om zijn pas weer terug te maken en zich naar de etages te begeven van de leerlingen waar hij zijn uitleg gaf aan Oriël. Hij keek even naar de vrouw en haar reactie. Er waren vast veel energieën die ze overal oppikte. Hij hoopte dat ze maar op tijd aangaf als ze even rust wilde. Hij keek toen even rond en begroette weer een aantal leerlingen die glimlachend knikte als beleefd gebaar en liep vervolgens verder naar hun volgende stop, de grote poort van het kasteel naar het buitenterrein.

- excuses, ik moet weer inkomen -

Zijn lokaal was in alle opzichten zo anders dan de hare. Het was perfect voor het vak wat hij beoefende. Dat moest ook wel anders zou je er geen goed les kunnen geven. Norwoods lokaal had grote ramen die veel licht doorgaven wat logisch was als je zoveel planten als hij in je werkruimte had staan. Hij had zelfs een kleine kas met bloemen en planten. Haar lokaal had er heel anders uitgezien. Behalve stoffig na zo lang niet gebruikt te gaan deed het ook een beetje mystiek aan. Er stonden kandelaars om kaarsen in te branden. Ze gordijnen die er hingen waren er om licht buiten te kunnen sluiten. Voor sommige divinatie technieken was dat ook zeker nodig. Onder andere de meer gevaarlijke soort. Maar het gaf toch een wat duister gevoel. Terwijl hier licht en luchtigheid in overvloed was. Een veel prettigere sfeer om in te werken. Je zou er bijna instant vrolijk en opgewekt van worden. Geen wonder dat de meeste leerlingen Norwood zo vriendelijk begroette en zo goed reageerde op hem. Na al die tijd in zo'n sfeer doorgebracht te hebben ging die als vanzelf om je heen hangen. Al twijfelde Oriël er niet aan dat de man zelf ook prettig was in omgang, in elk geval aan het oppervlak. De lichtende sfeer had ook invloed op Oriël toen ze wat opener werd jegens Norwood. Hij stelde haar daarna voor de keuze. Hier blijven of nog meer van het terrein zien. Ze besloot om voor die laatste optie te gaan. Het was wel handig als ze de rest van de school en de buitengebieden ook gezien had. Al was het maar een keer.

Hij nam haar eerst mee naar een toren die vroeger blijkbaar voor uilen gebruikt werd. De ruimte die ze betrad leek op het eerste gezicht stil. Maar toen Oriël haar ogen sloot kon ze het horen bruisen van de energie. Gefladder en gekras kwamen boven alles uit. Voor haar ogen zag ze in een razend tempo de geschiedenis van dit kleine stukje van het kasteel. Het was onvoorstelbaar hoe lang deze plek al bestond en alle dingen die er sinds de bouw gebeurd waren. Het was niet te omschrijven. Dat waren van die momenten dat het Oriël enigszins verdriet deed dat ze dit soort beelden met niemand om haar heen kon delen. Ze kon het enkel in haar eentje ervaren, de boodschap ervan opnemen, en weer verder gaan. En dat deden ze ook. Ze gingen verder langs de etage's waar de leerlingen sliepen. Vanachter elke deur de ze passeerde pikte Oriël energieën op. Ze sloot zichzelf ervoor af. Als ze dat niet deed zou het haar zeker teveel worden. Ze merkte wel dat ze, doordat ze haar schild intact moest houden, ze er langzamer door ging lopen. Het was dan ook een hele verademing om daarna de school achter hen te kunnen laten en naar de poort in de richten van het buitenterrein te lopen.

(Dat heb ik ook altijd, geeft niet. Starten we trouwens een nieuw topic bij het buitenterrein of gaan we door op deze?)

Norwood was de sfeer die in zijn lokaal heerste na een aantal jaar werken op de academie inmiddels gewend. Hij was zelf grotendeels het aandeel van de vriendelijke sfeer die er huis hield. Er was amper straf gegeven en de sfeer was open. Norwood hoorde de verschillende bloemen die er nog stonden zacht fluisteren over het feit dat er weer in lange tijd een vrouw binnen kwam in het lokaal die ouder was dan de gemiddelde leerling. Norwood rolde ongezien met zijn ogen, de brutaliteit van sommige planten was onuitstaanbaar. Zijn ogen zochten de theepot en hij zette netjes thee om op te warmen. Zwijgzaam gingen zijn blik even naar Oriël die zich aardig op haar gemak voelde. Norwood merkte dat Oriël veel energie deed gebruiken. Ze liep soms langzamer dan een gewoon tempo dat hij liep en hield zijn pas netjes in zodat ze alle tijd had. Hij zou haar niet zomaar achter laten. Zwijzaam liep hij naast haar en opende de grote poort die met magie makkelijk te open was voor de minst sterkste persoon die er rondliep in het gebouw.
Het was geweldig weer deze dag, het was niet voor niets zomer. Norwood strekte zich uit en genoot van de zon. Voelde direct het effect dat het op hem had. Hij was door zijn magie licht gaan fungeren als een plant. Zonlicht kon hem en ergie geven, en een tekort was nooit echt aanwezig. Hij genoot van de warme stralen en het briesje dat met zijn haren speelde. Zijn blik ging opzij om Oriël te peilen, maar ze leek te genieten van de rust die heerste over de velden. Hij liep rustig aan en probeerde te anticiperen op Oriël wat het meest heftigste zou kunnen zijn. Hij liep dus als eerst de locatie wat de meeste verleden had. De oude ruines hadden vaak nog een magisch gevoel. En dat werd veroorzaakt door de opgeslagen energie er in. Norwood besloot voor Oriël’s welzijn hier als eerste heen te gaan. Hij wenkte haar een bepaalde richting in en glimlachte warm. Hij liet haar de ruïnes zien en hoe je er door moest navigeren. Zijn ogen bleven regelmatig naar haar terug gaan, om te kijken of ze het nog wel uithield. ‘Oriël? Als het niet gaat, moet je het zeggen,’ sprak hij vriendelijk en probeerde haar reactie te pijlen.

Oriël merkte dat Norwood zijn pas voor haar inhield en zich aan haar tempo aanpaste. Ergens wel lief maar Oriël vond het een beetje vervelend. Niet zozeer dat hij langzamer ging lopen, maar omdat zij zo langzaam was. Ze moest echt eens gaan werken aan een sterker schild. Eentje die haar niet zoveel energie kostte maar wel gewoon zijn werk deed. Ze klemde haar kaken op elkaar en zei er niets van in de wetenschap dat ze straks buiten waren en ze haar schild iets kon laten zakken zonder meteen overweldigd te worden door de energieën van de leerlingen die er waren.
Vanaf het moment dat ze naar buiten waren gegaan had Norwood geen woord meer tegen haar gezegd. Nu was zei niet de persoon om vragen te stellen. Als ze haar best ervoor deed kon ze precies zien waar ze heen zouden gaan. Maar sommige dingen waren leuker als ze een verassing bleven. En die gedachte bleek te kloppen. Een verassing was het zeker. Ze bleef een paar meter bij de ruïnes stilstaan. Ze had even de tijd nodig om alles in zich op te nemen. Veel magie stroomde door de oude en kapotte stenen. Dit was ooit deel van de school geweest besefte ze. Maar er was iets gebeurd, iets groots, waardoor het er nu bij lag alsof er een bom ontploft was. Ze kon zich voorstellen dat niemand het ooit had opgeruimd of herbouwd. Deze plek was heel geschikt als oefen terrein voor sommige lessen. Waarschijnlijk werden de lessen in aarde magie hier veel gegeven. Je had rotsblokken te over in elk geval.
Oriël keek opzij naar Norwood toen ze hem haar naam hoorde zeggen. Ze glimlachte even flauwtjes. 'Het gaat nog wel. Bedankt voor je bezorgdheid,' zei ze zachtjes. Na deze dag had ze een lange meditatie sessie nodig om weer helemaal zichzelf te worden, daar had ze geen voorspellende krachten voor nodig om dat te weten. Maar voorlopig voelde ze zich nog goed. Ze liep een paar passen tussen de brokstukken van de ruïnes door. 'Er verschuilen zich vele verhalen hier,' sprak ze nog altijd op zachte toon. Aan haar stem was te horen dat ze het niet alleen over de ruïnes had, maar over het gehele schoolterrein.