Esther-Anne zat rustig op een bankje te lezen. Haar dagboek lag naast haar. Ze dacht aan hoe fijn ze het vond op de academy. Hoe haar ouders hadden gezegd dat ze naar deze academy moest. En hoe ze vroeg of je heel je boekenkast mee mocht nemen. Maar dat was een hele tijd geleden. Ze pakte haar dagboek. Ze had wel 6 dagboeken mee genomen. Ze wilde elk jaar bijhouden in een dagboek.

Opeens zag een meisje het park in rennen een raaf vloog naast haar. Ze mompelde wat Esther-Anne wist niet wat ze mompelde maar dat boeide haar ook niets. Een briefje naderde haar, ze ving het op, ze keek er heel raar naar daarna keek ze om zich heen. Esther-Anne ging verder met in haar dagboek schrijven.

Aiden zat rustig tegen een boom zijn gitaar te bespelen terwijl Akuma rond vloog. Zo hier en daar zong Aiden stukjes meer of kwamen er dieren in de buurt zitten te luisteren. Aiden zat hier graag, de natuur was uitnodigend en de plek was rustig. Opeens zei Akuma over de telepatische band met Aiden dat ze Saphira had gezien. Aiden het gereageerd met dat Akuma maar even hoi moest zeggen, en dat hij zelf er zo aan kwam. Akuma landde naast Saphira en zei vrolijk 'Hallo Saphira, alles goed?'. Een paar tellen later kwam Aiden uit een van de schaduwen van de bomen die bij het bankje (op de locatie van Esther-Anne) stonden. Aiden keek even om zich heen en zag Akuma staan. Rustig liep hij op Akuma en Saphira af. Hij had Esther-Anne nog niet gezien en dus ook niks gezegd. 'Hiya Saphira!' riep Aiden vrolijk terwijl hij al zwaaiend richting haar liep.

// OOC: Yay een topic met 2 mensen die ik nog niet ken Saphira is even mijn aanknoop punt, hoop dat dat niet erg is

Eli zat op zijn gemak op een bankje te luieren in de zon. Voor een Shadraan vond hij de zon op zijn huid niet eens zo verschrikkelijk. Daarbij waren mensen nogal eens geschrokken van zijn zwarte haar, bleke huid en ietwat rode ogen, dus besloot hij dat hij er misschien wat minder angstaanjagend uitzag als hij wat zongebruinder was. En waar beter zonnebaden dan op een openbare plek als deze, waar hij zijn ogen goed de kost kon geven. Hij hield ervan om mensen te observeren. Daarover gesproken liet hij zijn blik nogmaals door de omgeving struinen. Verderop zag hij hoe een oud mannetje de vogels aan het voeren was en hoe een joch op een skateboard hem bijna een hartverzakking veroorzaakte toen hij voorbij racete. En daarnaast een hond die een kat achterna zat. Juch, honden. En voor zijn neus een meisje met een gigantische raaf op haar schouder. Eli moest voor een moment zijn dierlijke, katachtige vorm onderdrukken bij het zien van het lekkere hapje…eh…de vogel. Kalm gleed zijn bleek als laatste naar opzij, naar het meisje waar hij slechts lichtelijk expres naast was gaan zitten. Ze was zo zoetjes in haar dagboek aan het krabbelen dat het hem ook kalmeerde. Even voelde hij de neiging om over haar schouder mee te lezen wat ze schreef. Maar hij hield zich in. Voor nu. Ah, wat een heerlijke dag!
Plotseling werd Eli opgeschrikt door een stem vlakbij hem. Een jongen kwam uit één van de schaduwen van de bomen bij het bankje tevoorschijn. Nieuwsgierig keek Eli van de jongen naar het meisje met de raaf enneh…dat andere dier met vleugels wat net daarvoor was gearriveerd. Wat was het eigenlijk? Een soort draak? Hij kon het zo snel niet plaatsen.

"Hallo Saphira, alles goed?" Een draakje landde naast Saphira. "Ja, dankje." Saphira liet Ash van haar schouder afgaan. Ash ging op de grond zitten naast het draakje. "Hiya Saphira!" Hoorde Saphira iemand zeggen. Het meisje herkende de stem. Het was de stem van Aiden. Saphira keek om. Hij liep zwaaiend naar haar toe. "Hey Aiden." Zei ze terug. "Ken jij die twee mensen op dat bankje?" Saphira praatte hard genoeg voor Aiden om haar vraag te horen en zacht genoeg om te zorgen dat de rest de vraag niet had gehoord. Saphira herkende de twee wel, maar hun namen niet echt. "Ze komen mij wel bekend voor." Zei Saphira terwijl ze nog een keer naar de twee magiërs keek.

- Maakt niet uit ik vind alles prima. Bijna alles

Esther-Anne was zo druk en stil in haar dagboek aan het schrijven dat ze niet door had er een jongen naast haar was komen te zitten. Esther-Anne vroeg zich af waarom die jongen naast haar was komen te zitten. Maar ja het maakt niet uit dacht Esther-Anne. Als hij naast mij wil zitten vind ik dat goed. Esther-Anne wilde wel weten hoe de jongen heten maar ze durfde het niet helemaal. Ik ken hem niet en hij kijkt zo strak vooruit met zijn rode ogen. Ze vond hem haast wel eng geworden. Zijn bleke huid maakte het erger met zijn zwarte haar. Hij ziet er misschien eng uit maar dat betekent niet dat hij niet lief is.

Er was een jongen uit de bosjes komen lopen. Esther-Anne keek er verbaasd naar. Ze had de jongen niet gezien in de bosjes naast haar. Hij zei is tegen het meisje met de raaf. Maar Esther-Anne kon het niet verstaan. Het meisje zei iets terug maar Esther-Anne scheelde het niet heel veel. Ik wil gesprekken afluisteren dacht ze.

"Ken jij die twee mensen op dat bankje? had Saphira gevraagd terwijl Aiden naar haar toe liep. Voordat Aiden kon reageren gaf hij Saphira eerst een dikke knuffel en een kus. "Hey mooie meid, nope ik ken ze niet, jij? Het lijkt ook of ze elkaar niet kennen. Toen ik langs liep voelde de atmosfeer daar heel awkward." zei Aiden terwijl hij zijn hoofd nog op Saphira der schouder had. God wat hield hij van dit meisje. Rustig ging Aiden naast Saphira staan, gaf Akuma een knuffel en keek even naar de mensen op het bankje. "Akuma zei dat ze je zag lopen, dus ik besloot even langs te komen, eigenlijk miste ik je ook wel, en dat terwijl onze date pas 2 dagen geleden was.". Aiden keek even rond, het was erg zonnig vandaag, normaliter niet zijn favoriete weer, maar vandaag was het wel lekker.

Eli merkte dat het schattige, blondje popje naast hem af en toe een schichtige blik opzij wierp. Zat ze hem nou stiekem te observeren? Awh, wat lief! Een goed moment om contact met haar te maken… Maar in plaats van gewoon iets tegen haar te zeggen, hield Eli nog even zijn mond.
Kalm stak de zwartharige jongen een hand in zijn broekzak. Je zou je haast afvragen wat een figuur als hij in hemelsnaam in zijn broekzak verborgen kon houden. Langzaam pakte hij het eruit. Er kraakte iets. Het was…
Een zak lolly’s natuurlijk! Knalroze hartjeslolly’s nog wel. Ze waren nou eenmaal zijn favoriete smaak -aardbei natuurlijk, duh- dus had Eli ze gewoon gekocht bij de schoolkantine. Het had hem wel wat vreemde blikken opgeleverd, maar hé, die kreeg hij toch al!
Als een blij kind toverde Eli een lolly uit de zak, frummelde het papiertje eraf en stak het snoepgoed in zijn mond. Tevreden krulden zijn mondhoeken verder omhoog bij het proeven van de heerlijke zoete smaak. Hierna gleed zijn blik weer even naar opzij. “Een snoepje voor een snoepje?” zei hij vriendelijk, misschien iets té vriendelijk, tegen het blonde meisje naast hem, als uitnodiging om ook een lolly te pakken. Een grinnik ontsnapte zijn keel.
Vervolgens gingen zijn rode ogen naar het (blijkbaar) stelletje met de dieren- en draakliefde verderop. Eli observeerde het met oprechte verbazing. Ze waren zo...knuffelbaar en alles. Hij schudde zijn hoofd. “Hé!” riep hij tenslotte luid genoeg, zodat ze hem zouden horen. Wellicht compleet hun momentje samen verpestend, maar over dat soort dingen dacht Eli niet echt na. “Ja, jullie daar. Lolly?” Even zwaaide hij uitnodigend met de zak. Hoe beter om contact te maken met je omgeving dan door gratis eten uit te delen? Eli grijnsde kort. Hij vond het zelf wel slim. "Het zijn zelfs hartjes! Past nog goed ook bij jonge, verliefde tortelduifjes, zoals jullie!" riep hij er nog even achteraan en leek oprecht even trots dat hij de link had kunnen leggen tussen de vorm van de lolly's en het stelletje.

"Akuma is een slimme meid." Zei Saphira terwijl de over de kop van de draak aaide. Even wierp Saphira weer een blik opzij. De jongen op het bankje haalde roze hartjes lolly's te voor schijn. Hij zei iets tegen het meisje naast hem. Wat dat kon Saphira niet goed verstaan. Hé!" Riep de jongen op het bankje tegen Saphira en Aiden. Saphira draaide zich om. "Wat." Mompelde Saphira, net niet hard genoeg voor de jongen om het te horen. “Ja, jullie daar. Lolly?” Saphira keek naar de jongen die zwaaide met een zak. Even vergrootte de ogen van Saphira. Een vreemde, voor Saphira althans, bood een lolly aan. Het zijn zelfs hartjes! Past nog goed ook bij jonge, verliefde tortelduifjes, zoals jullie!" Saphira keek naar Aiden om steun te vinden. Saphira voelde zich niet echt op haar gemak.

Esther-Anne had al een groot stuk geschreven in haar dagboek. Ze hoopte zo niet dat de jongen naast haar had gekeken in haar dagboek. Ze keek heel even om zich heen. Waar was iedereen? De jongen van de bosje stond naast het meisje met de raaf waar een draak bij was. En de jongen met de rode ogen zat nog steeds naast haar. Ze wilde haar boek pakken tot de jongen naast haar opeens iets zei: "Een snoepje voor een snoepje?". Ze had wel een snoepje in haar zak zitten alleen die vond zij niet zo lekker. Het was een perensmaak.  "Prima, ik heb wel een snoepje in mijn zak zitten maar die vind ik niet zo lekker. Ik weet niet of jij hem lekker vind. Het is een perensmaak," zei Esther-Anne. Hij zei eerst iets tegen het tweetal. "He. Ja jullie daar. Lolly? Het zijn zelfs hartjes! Past nog goed ook bij jonge, verliefde tortelduifjes, zoals jullie!" Esther-Anne keek naar de lolly die hij omhoog stak. Het was een roze lolly. Vast een aardbeiensmaak dacht Esther-Anne.

"Akuma is een slimme meid.". Aiden knikte Akuma was tenslotte de prinses van de shadraanse demoon draken, slimmer dan Aiden zelf. Aiden zag Saphira naar het bankje kijken en keek zelf ook even. Het leek erop dat de twee even in gesprek waren. Kort daarna riep de jongen: "Hé!". Aiden hoorde Saphira "Wat." mompelen. "Ja, jullie daar. Lolly?". Aiden keek met een opgetrokken wenkbrauw naar de jongen. Ondertussen sloeg Aiden een arm om Saphira haar middel heen. "het zijn zelfs hartjes! Past nog goed ook bij jonge, verliefde tortelduifjes, zoals jullie!" Aiden rolde even met zijn ogen. De jongen leek wel aardig, maar leek ook erg naïef. Aiden zag dat Saphira naar hem keek. Hij glimlachte even naar Saphira en riep vervolgens naar de jongen: "Nee bedankt! Ik heb altijd geleerd om geen snoep van vreemden aan te nemen.". Vervolgens keek Aiden even naar Saphira en zei: "Probeer je maar te ontspannen meid, volgens mij heeft die jongen zelf niet door hoe awkward die is. Had jij een lolly gewild?". Aiden stond aan Saphira haar zijde. Akuma zei mentaal tegen Saphira: "Als je wil mag je op mijn rug komen zitten, misschien voelt het prettiger om vanaf een hoger punt te kunnen kijken. Ik ben bang dat die jongen zodirect ook nog eens een uitgebreid gesprek aan zal gaan met Aiden.".

Eli glimlachte tevreden toen het blondje meisje tegen hem sprak. Ze leek wat verbaasd, maar niet per se bang voor hem. Hij grinnikte toen ze vertelde over het snoepje wat zij in haar zak had zitten en trok even een vies gezicht naar haar toen ze daarna de smaak ervan vertelde. “Perensmaak is ook niet lekker.” bevestigde hij wat ze had gezegd. “Maar gelukkig heb ik genoeg lolly’s voor iedereen. Hier, alsjeblieft.” Met deze woorden drukte hij haar een lolly in de hand. Zijn mondhoeken krulden voorzichtig iets verder omhoog. “Aardbeiensmaak!” voegde Eli er enthousiast aan toe. Hij wist niet precies waarom, maar ineens deed dit meisje hem een beetje denken aan zijn jongere zusje Maddy. Misschien omdat ze hetzelfde lange, blonde haar had en dezelfde onschuldige uitstraling. Te onschuldig. Hij kon het niet over zijn hart (ja, die had hij) verkrijgen om haar te plagen, zoals hij normaal gesproken zou doen. Zijn plagende gedrag was precies dat: plagen. Ondanks wat men zou verwachten, was Eli niet per definitie gemeen. Alleen...bijzonder.
Het meisje van het stelletje verderop reageerde niet op zijn uitnodiging en keek hulpzoekend naar de jongen. Ah en daar was het: de reactie die Eli negen van de tien keer kreeg als hij iemand benaderde: achterdocht, gemixt met een vleugje angst. Echter had Eli zijn aanbod -voor de verandering- niet onvriendelijk bedoeld en verscheen er daarom een klein, ietwat teleurgesteld pruillipje op zijn gezicht. “Ik bijt niet hoor.” Meestal dan, voegde hij in gedachten aan toe.
Hierna antwoordde de jongen wel: "Nee bedankt! Ik heb altijd geleerd om geen snoep van vreemden aan te nemen.".
Eli lachte een oprechte, aanstekelijke lach. “Ik bén vreemd, klopt. Op die manier…en andere.” reageerde hij, waarmee hij eigenlijk wilde zeggen dat hij zich bewust was dat hij niet helemaal “normaal” was, naast dat hij de jongen en het meisje nog niet kende. Hè verdorie, wilde hij een keer sociaal doen, lukte het niet. Dat bleef moeilijk voor hem. Misschien moest hij ook maar zijn haar blond verven en gekleurde, blauwe lenzen indoen. Wie weet dat anderen dan niet zo afgeschrikt waren richting hem. Hij zuchtte, maar zette toch een dappere glimlach op. “Laat ik me dan even voorstellen, zodat ik in ieder geval op één manier minder “vreemd” voor iedereen ben…” begon hij vrolijk, terwijl hij ging staan, schaamteloos als altijd. “Elijah Lockwood.” Normaal gesproken was hij niet van de “volledige namen”, maar hij wilde best voor deze situatie een keer een uitzondering maken. Hierna maakte hij een buiginkje, waarbij er bijna een aantal lolly’s uit de zak vielen. “En met wie heb ik allemaal het genoegen?” vroeg hij erachteraan, terwijl hij één voor één het blonde meisje naast hem, de verliefde jongen en het meisje, plus hun dier en draak aan keek.

Esther-Anne hoorde hoe de jongen ven het stelletje de lolly afwees. Waarom zou een lolly van hem giftig zijn? Ze had wel zin in een lolly. Ze likte aan de lolly. De lolly was super lekker. Ze deed de lolly geulzig in haar mond. Aardbeiensmaak!! Ik had het goed dacht Esther-Anne blij. "Laat ik me dan even voorstellen, zodat ik in ieder geval op èèn minder 'vreemd' voor iedereen ben... Elijah Lochkwood. En met wie heb ik allemaal het genoegen?" zei de jongen naast Esther-Anne. "Ik ben Esther-Anne. Noem me maar Esther. Dat deden mijn ouders ook altijd," zei Esther-Anne vrolijk terwijl ze genoot van de lolly. "Ik ben benieuwd hoe die andere leerlingen heten," zei ze tegen Eli. Eli was wel een aardige jongen. "Dankjewel voor de lolly. De lolly is echt heel lekker!" zei Esther-Anne.

"Nee bedankt! Ik heb altijd geleerd om geen snoep van vreemden aan te nemen." Riep Aiden terug. "Probeer je maar te ontspannen meid, volgens mij heeft die jongen zelf niet door hoe awkward die is. Had jij een lolly gewild?" "Nee ik had niet echt een lolly gewild." Gaf Saphira als antwoord aan Aiden. "Als je wil mag je op mijn rug komen zitten, misschien voelt het prettiger om vanaf een hoger punt te kunnen kijken. Ik ben bang dat die jongen zodirect ook nog eens een uitgebreid gesprek aan zal gaan met Aiden." "Ik kom wel achter je staan als ik het niet vertrouw." Zei Saphira terug tegen Akuma. Saphira liep iets naar achter. "Ik bén vreemd, klopt. Op die manier…en andere." Zei de jongen. "Laat ik me dan even voorstellen, zodat ik in ieder geval op één manier minder “vreemd” voor iedereen ben…" Begon de jongen. "Elijah Lockwood." Dat was dus de naam van de jongen. Ook vroeg de jongen wie iedereen was. "Ik ben Esther-Anne. Noem me maar Esther. Dat deden mijn ouders ook altijd," Antwoordde het meisje op de bank. "Zou ik mijn naam zeggen?" Vroeg Saphira aan Aiden.

Aiden glimlachte opgelucht toen Saphira zei dat ze geen lolly had gewild. "Ik kom wel achter je staan als ik het niet vertrouw." had Saphira op Akuma gereageerd. "Prima meis." reageerde Akuma. "Ik bén vreemd, klopt. Op die manier... en andere." zei de jongen. Waarna hij zich voorstelde als Elijah Lockwood. Aiden keek even naar de jongen. Was dit de zoon van die zakenman Lockwood? Mogelijk wel. "Aiden Youkai, aangenaam." zei Aiden beleefd waarna hij hoorde dat Saphira hem vroeg of ze haar naam zou zeggen. "Als jij je daar fijn bij voelt moet je het doen, anders hoeft het niet persé. Dan zeg je gewoon dat je momenteel liever anoniem blijft. Als dat niet geaccepteerd word krijgen ze met mij en Akuma aan de haal." reageerde Aiden waarna hij nog even verliefd naar Saphira keek. Het andere meisje heette kennelijk Esther-Anne, ze leek Aiden wel aardig, misschien een beetje naïef, maar wel aardig. Ondertussen moest Aiden zich inhouden om geen foute opmerkingen te gaan maken. Als hij eenmaal opgang zou komen werd het lastig hem af te remmen.

Eli richtte zijn blik op het blonde meisje wat zich voorstelde als “Esther-Anne”, oftewel Esther. Een onschuldige naam voor een onschuldig persoon. Het paste haar goed.
“Ik ben benieuwd hoe die andere leerlingen heten.” voegde ze eraan toe, waarna ze hem ook bedankte voor de lolly.
Eli glimlachte naar haar, nog steeds lichtelijk verwonderd dat ze zelfs geen greintje angst had richting hem. Het was weleens fijn voor de verandering, maar het baarde hem ook zorgen. Hij voelde bijna de neiging om haar dan maar zelf te waarschuwen voor de buitenwereld en het verraderlijke karakter van veel mensen. Echter besloot hij haar voor nu nog even van haar heerlijke onwetendheid te laten genieten. Rustig ging hij weer naast haar zitten. “Ik ook! Ik ken nog niet zoveel mensen hier in de buurt dus.” Reageerde hij nog op Esthers opmerking. Met “in de buurt” doelde hij op Starshine Academy en het terrein eromheen. “En ik heb nog veel meer lolly’s als je wilt. Je zegt het maar.” Was zijn reactie op haar bedankje voor de lolly. Het was de omgeving verder vrij om dit te interpreteren hoe ze wilden.
Hierna ging zijn aandacht weer naar het stelletje verderop. Ze leken nog niet erg spraakzaam, al had de jongen hem vrij geamuseerd aangesproken. Dat leek een goed teken te zijn, toch?
Eli zag het meisje vragend naar haar vriendje kijken en iets zeggen, al kon hij niet horen wat er gezegd werd.
Had hij zoiets vreemds gezegd dan? Hij was enkel benieuwd hoe ze heetten. Het was niet alsof hij ze mee op dubbeldate had gevraagd met Esther en hem. Ha, dat was nog eens een idee! Maar nee, hij zou zich inhouden. Eli kon best braaf zijn als hij wilde en geen kattenkwaad uit halen.
Hij glimlachte tevreden toen de jongen zich gelukkig wel voorstelde. Aiden. Zo heette de neef van de schoonzus van de achternicht van Eli’s moeder ook! Toevallig zeg.
Vervolgens leek Aiden iets tegen zijn vriendin te zeggen, maar wederom was het voor Eli onhoorbaar, helaas. De blik die Aiden haar daarbij toewierp sprak echter boekdelen. Het proefde bijna zoeter dan Eli’s aardbeienlolly die- oh, die al een tijdje hulpeloos in zijn hand lag. Vlug stopte hij het weer in zijn mond. Hij knabbelde er zo enthousiast op, dat het veel te snel op was, waarna hij het stokje maar in de prullenbak naast het bankje wierp.
Tot nu toe kwam er nog geen naam van het meisje. Misschien had ze er geen? Kon dat überhaupt? In dat geval wilde Eli best een bijnaam voor haar verzinnen. Daar was hij goed in.
Of was ze soms wel erg bang van hem? Ze keek inderdaad nog steeds wat nerveus. Whoops. Toch maar zijn haar verven of…
Plotseling borrelde er een ander plannetje in hem op. “Misschien…” begon Eli luid genoeg, zodat alledrie de personen hem zouden kunnen horen. “helpt het als ik even een andere kant van mezelf laat zien…?” Met deze woorden ging Eli op zijn hurken op het bankje zitten. Het oogde apart, totdat hij plotseling begonnen te veranderen. Binnen enkele seconden transformeerde hij tot een schattige (al zei hij het zelf), zwart-grijze kater. Zijn ogen waren zelfs van rood naar helderblauw veranderd. Ineens oogde Eli veel onschuldiger en wellicht minder bedreigend, althans dat vond hijzelf natuurlijk. Het enige nadeel van zijn dierlijke vorm was zijn brede grijns. Die kreeg hij nooit helemaal van zijn gezicht af. Ook niet als kat. Maar hé, zo eng was hij niet, toch?

*Click!*:

Met zijn liefste snoetje keek Eli de personen om hem heen weer één voor één aan. "Beter?" zei hij met een zacht lachje tegen het nerveuze meisje.
Hierna wandelde hij over het bankje richting Esther. Met een zacht pootje tikte hij voorzichtig op haar been en miauwde als een echte kat, alsof hij haar wilde vragen of hij op haar schoot mocht gaan zitten.

Het meisje met de raaf ging een beetje naar de jongen staan. Blijkbaar heetten de jongen van de bosje Aiden. Best een mooie naam. Waarom zegt dat meisje naast Aiden niks? Maar ja als zij dat niet wil vind ik dat goed. "Ik ook! Ik ken nog niet zoveel mensen hier in de buurt dus." zei Eli. "Ik ken wel wat mensen alleen op gezicht. In de bibliotheek zijn er vaak dezelfde mensen. Jij bent eigenlijk de eerste die ik op naam ken. Ik heb geen groot contact met mensen. Ik stap ook niet zo snel op mensen af," zei Esther-Anne. Ze wist eigenlijk niet waarom ze dat zei. Het floepte gewoon uit haar mond. "En ik heb nog veel meer lolly's als je wilt. Je zegt het maar," zei Eli."Nee hoeft niet hoor. Eentje is is genoeg." Ze vond Eli steeds aardige worden. Waarom deinzen die mensen weg van Eli. "Misschien... Helpt het als ik even een andere kant van mezelf laat zien...?" Hoe aan de andere kant vroeg Esther zich af. Opeens vananderde de jongen in een kat. Het zag er best schattig uit. Het katje zei iets maar ze had het niet verstaan. Eli(de kat) liep naar mijn richting op. Wat is hij van plan dacht Esther-Anne. Hij legde zijn pootje op mijn been en maiuwde als een katje. Ik aaide op zijn bol als teken dat hij op mijn schoot mocht zitten. Esther-Anne vond dat helemaal niet erg. Ze hield van dieren. Al was het een slang of een tijger.

Aiden stelde zich voor. "Als jij je daar fijn bij voelt moet je het doen, anders hoeft het niet persé. Dan zeg je gewoon dat je momenteel liever anoniem blijft. Als dat niet geaccepteerd word krijgen ze met mij en Akuma aan de haal." "Ik heb geen zin dat hij een bijnaam voor mij verzint." Zei Saphira. Ze haalde adem. "Misschien…" Begon Elijah. "helpt het als ik even een andere kant van mezelf laat zien…?" Saphira zag de jongen veranderen in zijn dierlijke vorm, een kat. De kat liep richting Esther-Anne. Saphira snapte niks van de kat, waarom hij zijn poot op de been van Esther-Anne. "Ik zal mijn naam dan ook maar zeggen." Zei Saphira. "Ik ben Saphira." Saphira boog iets naar Aiden en fluisterde iets in zijn oor. "Zal ik dan ook in mijn dierlijke vorm veranderen of schrik in hem daar mee af."

Aiden keek naar Eli, die gozer wist wel hoe die de situatie van awkward naar komisch naar awkward moest maken. Saphira zei: "Ik heb geen zin dat hij een bijnaam voor mij verzint.". Aiden knikte begrijpend, bijnamen waren niet altijd leuk, zelf moest hij er ook op letten om Saphira niet gewoon Saf te noemen. Plots zei Eli: Misschien.. helpt het als ik even een andere kant van mezelf laat zien...?" waarna hij veranderde in een katje. Daarna liep Eli de kat naar Esther-Anne toe en gaf aan dat die opschoot wou. "Ah, dat is er zo een die het liefste fysiek wil zijn." dachten Aiden en Akuma luid in koor Saphira kon nog mee luisteren naar de communicatie en zou het vast gehoord hebben. Eli in zijn kattenvorm deed Aiden denken aan een draak die hij een tijdje geleden had gezien, hoe heette die draak ook al weer? Oh ja! Toothless. Plotseling zei Saphira: [i]"Ik zal mijn naam dan ook maar zeggen. Ik ben Saphira.". Aiden keek weer even liefhebbend naar zijn soon to be girlfriend. Wat had ze toch een lieve stem hij begon er spontaan van te glimlachen. [i]"Zal ik dan ook in mijn dierlijke vorm veranderen of schrik ik hem daar mee af." fluisterde Saphira in Aiden zijn oor. Aiden kreeg een heerlijke rilling door zijn rug toen hij Saphira haar adem tegen zijn oor hoorde komen, en vervolgens haar stem in zijn oor hoorde fluisteren. Kort daarna begon Aiden te lachen, keek Saphira speels aan en zei toen "Er is maar een manier om daar achter te komen, niet waar?. Vervolgens fluisterde hij naar Saphira: "Laten we samen veranderen.".

Eli luisterde naar wat Esther hem te vertellen had. Hm, Esther. Het bleef een leuke naam, al vond hij “candygirl” eigenlijk nog beter bij haar passen. Ja, zo zou hij haar voortaan voor zichzelf noemen!
Hij knikte begrijpend toen Candygirl vertelde dat ze zelf niet snel op mensen afstapte. “Dat is niet erg.” Antwoordde hij met een lieve glimlach. Je zou er haast bij fronsen omdat het niet bepaald paste bij de rest van zijn uiterlijk. “Ik heb normaal eigenlijk een beetje hetzelfde als jij, alleen…” Even trok hij een onschuldig pruillipje. “wil ik best wel zelf kennismaken met mensen, maar ze zijn vaak bang voor mij voor ik echt de kans krijg.” Onbewust gleed zijn blik hierbij kort naar het meisje verderop. Geleidelijk aan verruilde hij zijn pruillip toch weer voor een bescheiden glimlach. “Maar ik ben blij dat jij me niet eng lijkt te vinden!” Zachtjes tikte hij met zijn schouder tegen de hare. “Dus dan hebben we altijd elkaar nog, toch?” Hij moest erop letten dat hij Candygirl niet per ongeluk “Maddy” zou noemen. Ze begon steeds meer op haar te lijken.

Toen hij even later in zijn katvorm aan Esther vroeg of hij op haar schoot mocht kruipen, aaide ze heerlijk over zijn bol en liet daarmee ook weten dat hij welkom was. Eli purrde en drukte zijn pluizige kop gulzig tegen haar aaiende handpalm aan. Soepel klom hij vervolgens op haar schoot en maakte het zich gemakkelijk. Hij zorgde ervoor dat zijn nageltjes ingetrokken bleven, zodat hij Madd- eh Candygirl geen pijn zou doen. Spinnend bekeek hij wat het stelletje verderop ondertussen aan het doen was. Toen het meisje zich dan eindelijk voorstelde als Saphira, liet Eli een luider, purrend geluid horen ter goedkeuring. Gelukkig, dat wist hij nu tenminste.
Rustig ging hij op Esthers schoot liggen en ontspande hij zich, terwijl zijn blik nog gevestigd was op de twee personen in hun buurt. Something like:
Wat waren ze aan het bespreken? En waarom fluisterden ze zo zacht? Nu hij in zijn dierlijke vorm was, kon Eli veel beter horen, maar dan nog hoorde hij niet precies wat ze tegen elkaar zeiden. Zouden…zouden zij hem misschien tegelijkertijd ook komen aaien?! Yay!! Wat leuk!

Eli vertelde dat het helemaal niet erg was dat Esther-Anne niet zo snel naar mensen toe stapten. Hij vertelde ook dat mensen bang voor hem waren. "Als je er een beetje anders er uit ziet en zelf  een beetje eng dan is het erger. Mensen lopen dan al heel snel met een boog om je heen," zei Esther-Anne. "Maar ik ben blij dat jij mij niet eng lijkt te vinden." zei Eli terwijl hij tegen Esther-Anne's schouder tikte. "Dus dan hebben we altijd elkaar nog, toch?" "Tuurlijk." Eli begon in zijn dierlijke vorm te ontspannen op Etsher-Anne's schoot. Esther-Anne bleef hem aaien. Aiden en Saphira begonnen met elkaar te kletsen maar niet zo hard dat Etsher-Anne en Eli het komden horen. Waar zouden ze het er over hebben? Dacht Esther-Anne

"Er is maar een manier om daar achter te komen, niet waar?" Saphira keek even naar Aiden. "Hm ja." "Laten we samen veranderen." Saphira knikte en ze wachtte op het teken van Aiden. Toen hij het teken gaf veranderde Saphira in haar dierlijke vorm. Het was een Amerikaanse Zeearend met een spanwijdte van 3 meter, wat heel groot was voor een Zeearend. Saphira hupte wat heen en weer en spreidde haar vleugels. Ze klapte ze na een paar seconden weer in. Saphira zette een paar stappen naar voren. Ze wou eigenlijk gaan vliegen op de grond hoorde een Zeearend niet.

Aiden glimlachte toen Saphira toestemde om het uit te proberen. Even moest Aiden lachen, toen keek hij naar katje Eli en zei hij: "Niet schrikken Eli.". Aiden knipoogde en blies een kus naar Saphira waarna hij veranderde in zijn dierlijke vorm. Op de plek waar Aiden had gestaan was nu enkel een diep zwarte donderwolk te ze zien. Een paar tellen later staken er zwarte vleugels uit de wolk, die blauw oplichtten wanneer je er onder de juiste hoek naar keek. Een luide raven krijs was te horen waarna de donderwolk opklaarde en er een raaf met spanwijdte van 3.6 meter waar zo nu en dan een elektrisch vonkje vanaf sprong. Aiden keek even naar Saphira, damn was was ze een mooie, sierlijke en sterk ogende zeearend. Aiden keek even naar Eli en Esther-Anne. Eigenlijk was het wel schattig dat Eli bij Esther-Anne opschoot was gaan liggen.

Eli lag heerlijk comfortabel op Esther-Anne’s schoot. Hier kon hij nog wel even vertoeven. Hij knikte even begrijpend toen Esther bevestigde dat mensen die er “anders” of “enger” uitzien vaak vermeden worden. Uiteraard zei hij hier niet bij dat hij zich dan ook niet altijd even braaf gedroeg, maar voor nu leek hij het perfecte huisdier te zijn.
Hij werd iets opgeschrikt toen Saphira en Aiden plotseling begonnen te transformeren (in plaats van gezamenlijk hem te komen aaien, verdorie!). Met grote oogjes keek de zwart-grijze kater toe hoe er ineens twee enorme, overheerlijke hapjes voor zijn neus verschenen. Ongemerkt likte Eli zijn lippen. Vlug schudde hij hierna zijn kop om zichzelf uit zijn kat-modus te halen. Nee, Eli, de vogels voor hem waren vrienden, geen voer!
Met een blik vol verwondering keek de kat van de ene vogel naar de andere. Whoah! Ze zagen er best gaaf uit! En kijk nou! Eli spinde en kwam iets overeind op Esthers schoot. “Nu zijn jullie échte tortelduifjes!” purrde hij hardop met een grinnik. Hierna gleed zijn blik naar boven, naar Esther. “En jij? Wat is jouw dierlijke vorm?” vroeg hij, terwijl hij zijn kop iets schuin hield en haar met zijn schattige, turquoise ogen aankeek.