Norwood liep zwijgzaam langs Oriël. Hij had bewust niets gezegd, omdat hij het gevoel had dat ze zonder een woord kon raden wat hij dacht. Hij had tijdens hun rondleiding licht geleerd van wat ze door zou moeten gaan in drukke situaties, met name van wat er is gebeurd. Norwood naam haar daarom mee naar een van de meest oude locaties. Niet alleen omdat het de meest zware zou zijn, het was wel een van de doorslag gevende redenen, maar vooral omdat het voor haar de meest interessantste plek was die men kon tonen. Veel verleden en daarom veel verhalen. Norwood had nog steeds dezelfde warme en vriendelijke blik. Iets zei hem dat hij Oriël wel mocht. Zijn houding was ontspannen toen ze de ruïnes in liepen en hij had haar nog een oprecht aanbod gedaan. Ze had het prettig gevonden gezien ze hem bedankte. Norwood bedacht zijn volgende stop, maar wist de geschiktste locatie. Hij hoorde de reactie van Oriël en glimlachte enkel. 'Het is een van de oudere gebouwen van de school geweest. Ik geloof graag dat hier veel verhalen verborgen liggen tussen de ruïnes,' sprak hij op timide toon. Hij keek even rond en wenkte toen Oriël met zijn hand zodat ze hem zou volgen. Norwood wist dat hier in de buurt en goede plek zat voor Oriël. Ze sloegen rechtsaf bij wat ooit en lokaal moest zijn geweest. De ramen waren in de loop der tijd vergaan en de stenen kozijnen stonden er nog half. Hij liep naar een van de kozijnen en sprong er behendig overheen. Hij wenkte opnieuw naar Oriël. 'Sta mij toe,' sprak hij en hielp haar netjes over het muurtje heen. Het was een dikke bossage waar ze voor stonden met overduidelijke connectie met het duistere bos op de achtergrond. Norwood hield een paar varens opzij zodat het Oss er er achter zich onthulde. 'Dames gaan voor,' sprak hij warm. Hij liet Oriël voor gaan en liep achter haar aan waardoor de varens terug schoten. Het was welgeteld tien minuten lopen, maar ze waren er. En kleinschalig open veld met in het midden een oude boom die in zijn aftakelingsfase was. Norwood wist dat dit het meest ongerepte stuk van het woud was een daarmee voor Oriël vermoedelijk het meest rustigste. Voor hem was het een hoop geroezemoes. De boom begroette hem onhoorbaar voor Oriël, en Norwood knikte beleefd terug. En stel wortels kwamen uit de grond, verhoutte en vormde een bank om op te zitten. Norwood grinnikte en nam dankbaar plaats. Het was de geschikte locatie om te genieten van wat rust, en Norwood liet deze kans niet schieten. Maar echt genieten van de natuur deed hij niet, zijn ogen waren gevestigd op Oriël die de omgeving nog leek te bewonderen. Zijn ogen gingen naar haar gezicht, haar kaaklijn, haren en ogen. Onbewust gleden ze kort over de rest van haar lichaam. Toen hij merkte dat ze zich naar hem keerde wendde hij schuldbewust zijn blik weg alsof hij iets hoorde, toevallig schoot en konijn net weg. Wanneer was het voor het laatst dat hij een vrouw zo bestudeerde, hij wist het niet meer. Hij moest toegeven, ze was vriendelijk tot dusverre en ze had een uiterlijk waar menig man haar nog op kon nakijken. Zijn ogen keken opzij toen ze naast hem plaats nam. Hij probeerde te peilen of ze het had gemerkt. 'Het is een prachtige plek,' sprak hij fluisterend. Alsof een normaal stemgeluid de stilte hier kon verbreken als oorverdovende klanken.

Er was ruim anderhalf uur verstreken sinds Oriël samen met Norwood haar kamer had verlaten. Na de rondleiding in de school zelf had Norwood haar mee naar buiten genomen om het buiten terrein van de school te laten zien. De drukte om haar heen was sterk afgenomen toen ze naar buiten stapte. Ze hadden meer bewegingsvrijheid. Meer ruimte om gewoon te zijn. Het was mentaal een verademing. Al snel hadden ze het schoolgebouw achter zich gelaten en gingen de bomen om hen heen steeds dichter op elkaar staan. Het bos was abnormaal stil na de drukte van de school. Maar toen de bomen plaats maakte voor een open plek met brokstukken waar ooit een groot gebouw had gestaan werden de stemmen weer duidelijker. Het zoemde om haar heen en drukte als beginnende hoofdpijn in haar hoofd. De ruïne had vele verhalen te vertellen en wilde ze allemaal aan haar kwijt. Maar Oriël sloot zich ervoor af. Het zou haar anders te veel energie kosten. Norwood ging alweer verder. Ze nam zijn hand aan en liet zich over het half vergaan stuk muur helpen. Ze vond het niet vervelend. Ze wist dat behulpzaamheid nou eenmaal in zijn aard zat. Ze dacht terug aan de ijzige bergen van Cassia die ze beklommen had om op de top nieuwe divinatie technieken te kunnen leren. Toen had ze zo'n helpende hand goed kunnen gebruiken. Ze was wel twee keer naar beneden gegleden zodat ze weer een paar meter terug gezet was. Ze duwde de herinnering weer weg en bleef Norwood volgen. De stemmen van de ruïne vervaagden langzaam en maakte weer plaats voor de stilte. Niet zomaar stilte zoals ze eerder in het bos had ervaren. Dit was echte stilte. Zelfs het altijd aanwezige zoemen was verdwenen. Het enige wat ze nu nog hoorde waren haar eigen gedachten. Haar eigen stem klonk vreemd in haar hoofd. Alsof hij daar niet thuis hoorde. Het was te lang geleden dat ze haar eigen stem zo gehoord had. Een gevoel van bekeken worden bekroop haar. Iets waar zij extra gevoelig voor was. Ze draaide zich om naar Norwood en zag hem zijn blik afwenden van haar. Ze had hem betrapt op staren. Ze had haar gave niet nodig om dat te weten. Zijn gezicht verried alles. Ze liep naar de boom toe die met zijn wortels een natuurlijke bank vormde en ging naast hem zitten. 'Ik ben in geen tijden zo'n rustige plek als dit tegen gekomen. Je komt hier zeker vaak,' zei ze zachtjes om de rust niet te verstoren.

Norwood had bewust de ruines als eerste bezocht, dit zou het zwaarste van heel het buitengedeelte van de trip zijn, was zijn vermoedde. Hij nam haar daarna mee naar een van de meest stilste en kalmste plekken die er waren. Een van de plekken waar hij zijn magie trainde op stabiliteit en rust. Op de controle er van, meer dan op de krachten en uithoudingsvermogen. En het was de aangewezen plek voor Oriël om haar gedachten tot rust te krijgen na de ruïnes bezocht te hebben. Norwood was verder gelopen en had de bekende plek volledig gecontroleerd. Geen teken van wilde dieren of bomen die mompelde. Het was stil hier, mooi. Toen pas draaide hij zich om zodat de verbaasde Oriël zijn aandacht trok. Echter was het kijken omgegaan in staren en hij keek schuldbewust weg. Hij had haar nog net zien kijken en vermoedde dat hij op heterdaad betrapt was. Wel ongemakkelijk was hij er niet onder, hij was immers een alleen staande vader voor al ruim meer dan een jaar. Het was niet ongewoon dat een persoon als hij een vrouw bekeek wanneer hij alleen met haar was. Als het hem gegund werd op de eerste plek. Gezien hij op een school zat met honderden leerlingen en zijn zoontje ook de nodige zorg verlangde. Norwood was gaan zitten en merkte dat Oriël rustig naast hem kwam zitten. ‘Vaak is nog zacht uitgedrukt,’ sprak Norwood al net zo zacht terug en grinnikte even stilletjes. Hij duwde zich van de bank af op het moment dat de wind opstak. Oriël hoorde stemmen van het verleden, stemmen gebonden met tijd. Norwood hoorde stemmen gebonden met de natuur en hij vroeg zich af of de bomen een hoorbare taal voor haar maakte. Sinds de trainingen met Jareth is het gehoor van Norwood enkel sterker ontwikkeld voor deze natuurlijke stemmen. Norwood glimlachte en ging rustig zitten op het midden van het gras. Hij sloot zijn ogen en zijn vingertoppen kwamen bijeen en vormde samen een cirkel door zijn handen in twee komvormen tegen elkaar aan te drukken. Norwood haalde heel gestaagd en rustig adem en zijn ogen bleven gesloten. Om hem heen vormde zich cirkels die zich verbonden. Het was zijn magie die leek te vullen in onzichtbare greppels van een oude cryptische plek. Zacht werden de stemmen hoorbaar in de wind. ‘Goedendag, mevrouw Beuk, hoe maakt u het?’ werd een oeroude taal omgezet in Kovomaanse taalgebruik. ‘De eekhoorns in mijn kruin hebben een nestje jongen,’ klonk een wat vrouwelijke stem. Norwood zijn gezicht vertrok wat. Soms konden bomen uren lang zeuren om niets. Norwood zocht naar een interresant gesprek dat het bos leek te voeren. Op een gegeven moment pikte Norwood een gesprek op dat bleef hangen. ‘Ik heb een stekend gevoel in mijn rug en ik kom er maar niet van af.’ Klonk de echoende stem hol en duidelijk. Het was ongetwijfeld van een boom in de buurt. Sterker nog de boom recht achter Oriël was de bron van het geklaag. De groene magie die als een vlam had vormgenomen in Norwood was weer gedoofd en Norwood zijn ogen gingen open. Dit waren een van zijn gebruikelijke meditaties. Oriël zal ongetwijfeld door hebben dat Norwood op de meest natuurlijke plaatsen zijn rust en onrust tegelijk vond. En soms had Norwood daar totaal geen controle over. Dit soort meditaties lieten de stemmen hoorbaar worden en de vrije loop zodat Norwood rustig kon nadenken over wat hij moest doen en enkel de nodige stemmen te horen. Norwood liep naar Oriël en klom behendig over de boom heen en keek naar de reusachtige Quercus Rubrum. Een Amerikaanse eik in bekendere termen. Norwood liet zijn vingers glijden langs de bast. Even leek de wind krachtig op te zetten en trok Norwood zijn handen terug. Hij keek even met rollende ogen naar Oriël alsof de boom zowat aan het janken leek om niets. Norwood legde zijn hand in een wat hollere gedeelte van de boom en voelde voorzichtig. Hij merkte iets scherps en glads op. Hij pakte het vast en trok er licht aan, waardoor het los schoot. Even waaide het wederom zo krachtig maar de wind ging al snel weer liggen. Norwood keek beduusd naar het groene kristalletje dat hij vast had. Hij zweeg even en borg het toen op. Hij moest dit nader bestuderen, dit leek namelijk niet op iets wat geen eigen leven had. Hij bespeurde een degelijke magiebron dat er in zat. Norwood ging weer naast Oriël zitten en keek haar toen aan. ‘Ik mediteer hier vaak net zoals ik net deed, het bos gooit allerlei geluiden op me af en dit soort noodkreten filter ik er dan uit,’ sprak Norwood kalm en rustig. ‘Je bent de eerste die de kans heeft gekregen om dit daadwerkelijk te zien gebeuren,’ sprak Norwood.

Ze had wel verwacht dat Norwood hier regelmatig zou zijn. Ze zou niet weg te slaan zijn van zo'n plek. Het stond haast gelijk aan de ijskoude toppen van de eenzame Cassiaanse bergen, of de verre uitgestrekte zandvlaktes van Erd's oppervlakte. Tja, waar was ze eigenlijk niet geweest. Haar studie had haar in al die vijfendertig levensjaren overal gebracht. En ze was nog steeds niet uitgeleerd. Toch had ze op al haar reizen weinig van dit soort plekken mogen bezoeken. Een nieuw stukje van de puzzel des levens was ingekleurd en neergelegd. Ze kon niet wachten om zijn afbeelding te zien, zijn betekenis te leren begrijpen. Haar blik ging weer naar Norwood. Hij had een houding aangenomen die haar bekend was. Hij luisterde, naar het leven om hem heen. Stemmen die voor haar verborgen bleven op een frequentie waar zij zich niet op kon afstellen. En kennelijk werd er veel tegen hem gepraat. Ze bleef met lichte nieuwsgierigheid toekijken hoe hij langs haar over de boom klom. Hij stopte bij een andere, direct achter haar. Hij trok er iets uit wat de boom blijkbaar erg geïrriteerd had. Ze glimlachte kort naar hem. Ze kende het, van die stemmen die zo hard konden schreeuwen dat ze alles overstemde. Meestal waren dat de personen die het minst naar aandacht zochten. Zij waren ook meestal diegene die het het hardst nodig hadden. Ze begreep dus wel waar Norwood het over had.

Wat opviel was hoe snel de tijd ging op een tijdloze plek als deze. De schemer leek al snel weer in te zetten door de zon genadeloos onder te trekken. 'Het wordt laat,' sprak Oriël zacht. Ze stond langzaam op. Haar blik zocht de zijne. Ze reikte hem haar hand om hem over de boomstam te helpen.

(Hij is een beetje kort. Sorry)

De schemer begon al in te zetten, het was tijd om weer te gaan. Het liefste was Oriël hier gebleven om de zon onder te zien gaan en de sterren boven haar hoofd als kleine kaarsjes een voor een aan te zien gaan. Om de maan op te zien komen, zijn hemelboog te zien beschrijven en daarna weer onder te zien gaan. Je zou de tijd vergeten op een plek als dit. Je zou hier dagen kunnen zitten en niet eens doorhebben dat er zoveel tijd verstreken was. Uiteindelijk dwong Oriël zichzelf om op te staan. Als ze langer zou blijven zitten, dan zou ze nooit meer opstaan. Ze zei Norwood dat het laat begon te worden. Dat ze misschien beter terug naar het kasteel konden gaan voordat het volledig donker zou zijn. Hij hielp haar over de omgevallen boomstam heen. Haar blauwe ogen keken op naar hem toen hij haar uitnodigde om nog een kop thee te drinken. Thee, de warme, kruidige drank waar de dag mee begonnen was. Wat een symbolische manier om de dag ook weer zo te eindigen. Ze glimlachte even naar hem. 'Graag,' zei ze en volgde hem terug naar het kasteel om de steeds kouder wordende nacht achter zich te laten.