I've been left here alone, like a damn criminal.
I've been praying for help 'cause I can't take it all.
I'm not done.....it's not over.

Hij had zich niet vergist. Het was inderdaad Jareth die hij gehoord had. Ronodan draaide zich nu volledig om naar de man. Zijn grip op de speer verstevigde. Zijn ogen gleden over Jareth heen. Ze hadden elkaar vanaf het eerste moment niet gemogen. Ronodan had aan veel dingen een hekel en hij irriteerde zich vaak aan mensen. Maar Jareth spande voor hem de kroon. Hij wilde dat groene haar uit zijn hoofd scheuren en het door zijn strot duwen. Hij gaf de magere man voor hem een sceptische blik. Want dat was het scharminkel: mager. Alsof elk zuchtje wind hem zo omver zou blazen. Ronodan vertrok geen spier toen dat scharminkel zijn mond open trok. Iemand als hij? Ronodan zou ervoor zorgen dat Jareth had gewenst dat hij wel was weggerend. Maar toen kwam iets wat hij niet verwacht had. Zijn spieren spanden zich aan en zijn blik verhardde. Waarom hij moest? 'Jullie soort mensen zijn ook echt allemaal hetzelfde. Praten en manipuleren. Andermans woorden verdraaien en naar je eigen hand zetten. Het maakt niet uit wat ik nu tegen je zeg Jareth, want je weet het toch allemaal beter. Je weet al precies hoe het zit. Reá was er ook zo een. Zo'n betweter. Het zal je nog verbazen over hoe weinig je over mensen weet Jareth. Ik vraag mij af waarom mensen je niet constant in het gezicht willen meppen,'. Ronodan spuugde de woorden haast uit. Misschien stond hij te raaskallen. Verblind door woede die uit niets anders voortkwam dan Jareth als autoritaire functie. Geen persoon. Geen mens. Maar een berip en titel die in Ronodan's ogen met tak en wortel uitgeroeid moest worden en plaats moest maken voor een nieuwe generatie Legendarische Magiërs. Het was een vreemd verlangen. Dat hij zo hevig wenste zijn handen om Jareth's nek te klemmen en hem langzaam een verstikkingsdood te laten sterven. Met Reá was het te snel gegaan. Hij had geen keuze gehad. Het had gemoeten. Maar bij Jareth. De man die als onbuigbare beuk in een storm nog steeds trots en fier rechtop stond. In Ronodan's ogen het symbool van de autoriteit die hem zijn hele leven al alles afnam. Zijn moeder en broertje, zijn thuis, zijn vrijheid...Haraldur. Deze man zorgde voor een gezicht bij al die haat. Waarom hij Jareth had gekozen uit iedereen die in aanmerking was gekomen voor die rol zou misschien altijd wel een raadsel blijven. Voor nu hield hij het op de verkeerde chemie tussen hen in. Het feit dat meer wraak en moord en vechten niets op zou lossen kwam helemaal niet in Ronodan op. Wat hem nu vulde was een alles verterende haat die maar bleef borrelen onder zijn huid en zijn bloed deed koken. Het zou alles op zijn pad vernielen. En Jareth zat hem in de weg. 'Ik sta niet toe dat jij nog langer je gang kan gaan,' fluisterde hij hees. Een enorme windvlaag stak op. 'Leyfðu mér að sjá hækkaði rautt þinn blóð,' gromde hij zacht met opeen geklemde kaken. Ondertussen maakte Ronodan het gebaar alsof hij Jareth met een ruk aan een onzichtbaar touw naar zich toe trok. De wind gehoorzaamde aan zijn wil. De speer in zijn hand veranderde van positie, klaar om hem te spiesen. Nog maar een klein stukje. Ronodan richtte, en wierp het projectiel met enorme kracht weg.

(Leyfðu mér að sjá hækkaði rautt þinn blóð = Let me see your rose red blood)

And I’m wondering why I still fight in this life.
‘Cause I’ve lost all my faith in this damn bitter strife.
And it’s sad.....it’s so damn sad.

Ronodan had Jareth enkel met een opgetrokken wenkbrauw aangekeken. Hij wilde hier zonder vechten uitkomen zei hij. Wat typisch Grenaans weer. Wat een leugenaar. Maar dat gaf niet. Over niet al te lange tijd zou Jareth niks meer dan geschiedenis zijn. Ronodan riep de wind aan, zijn element. En beval het om zich naar zijn wil te buigen en Jareth naar hem toe te trekken terwijl hij de speer draaide, klaar om Jareth te spiesen. Maar het moment dat hij zijn speer weg wierp om Jareth te doorboren liet de lafaard een muur ontstaan van dikke strengen liaan. Ronodan gromde zachtjes toen zijn speer bleef steken. 'Kom achter die verdedigingswal vandaan zwakkeling. Groei eens een ruggengraat,' riep Ronodan kwaad naar de muur waar Jareth zich achter zou moeten verschuilen. Alsof de man gehoorzaamde aan zijn woorden kwam hij achter de muur vandaan gesprongen. Om zijn armen kronkelden takken met scherpe doorns. Nog voordat Ronodan er echt op kon reageren haalde de man al naar hem uit met de takken die als zwepen door de lucht knalde. De eerste wist hij puur op instinct te ontwijken. De tweede ging ook nog wel. Maar bij de derde slag wist een van de takken zich om Ronodan's onderarm te wikkelen. De doorns staken diep in zijn huid. Hij klemde zijn kaken op elkaar toen de pijnsignalen zijn hersenen bereikte. Hij haalde diep adem en greep toen de tak vast en gaf er een harde ruk aan om Jareth naar zich toe te trekken. Zijn andere hand had zich tot een vuist gebald en met veel kracht haalde hij uit. Of hij iets raakte wist hij niet, hij was te ver heen en nu al bezig met zijn volgende aanval. Hij reikte naar zijn speer en trok hem uit de muur. Het duurde even voor het ding mee gaf maar uiteindelijk had hij het toch vast. Met een snelle haal had hij de tak doorgesneden. 'Kom maar op groenlokje,' siste hij tegen de groenharige man voor hem.

Ronodan hapte naar adem toen hij de scherpe doorns langs zijn huid voelde schrapen. De plant liet enkele bloederige strepen die het zand van de arena een donker stippen patroon gaf toen het bloed en het zand met elkaar in aanraking kwamen. Het rood stak fel af tegen zijn wit weggetrokken vel. Hij was er nog. Hij uitte een zachte kreun toen hij de met doorns bedekte tak vast greep. Een welbekende misselijkheid borrelde in hem op toen hij voelde hoe de doorns zich in zijn huid boorde. Maar hij liet niet los. Zijn trillende hand greep de tak zelfs steviger vast. Zijn kaken klemde hij op elkaar en zweetdruppels parelde op zijn voorhoofd terwijl hij de misselijkheid probeerde te bedwingen. Bloed ontsnapte tussen zijn dichtgeknepen vingers vandaan, maar hij negeerde het. Hij haalde uit naar de man in het groen voor hem. Hij hoorde Jareth hoesten en zag hem voorover klappen. Hij had hem in elk geval geraakt. Dat gaf hem de kans om de speer uit de verdedigingswal van Jareth los te trekken. Hij sneed de tak ermee door en liet zijn adem tussen zijn tanden ontsnappen toen de druk op zijn hand en pols weg vielen. Hij zag nog hoe Jareth een of andere vage acrobatische stunt uithaalde om zijn evenwicht te bewaren. Als hij niet zo geconcentreerd bezig was geweest had hij er waarschijnlijk een pesterige opmerking over gemaakt. De mannen stonden nu wederom tegenover elkaar. Hij zag Jareth zijn arm naar achteren gooien. Misschien was het de onophoudelijke stroom van pijnprikkels die hem langzamer maakte. Maar een paar minuten later had hij een harde smak tegen de grond gemaakt. De strakblauwe lucht boven zijn hoofd werd verduisterd door sterke boomwortels die zich als boeien om zijn lichaam wikkelde. Ronodan gromde zachtjes en probeerde zichzelf in alle macht los te wrikken, maar de wortels waren stevig. Zijn blik, vervuld van haat, schoot naar Jareth toen de man begon te praten. 'Nee Jareth. Wij zijn meer vervangbaar dan wie dan ook,' siste hij de man toe. Daarna verdween zijn vaste vorm. Zijn menselijke lichaam maakte plaats voor dat van een paradijsvogel. Omdat hij nu kleiner was dan een volwassen man kon hij zonder moeite onder de wortels vandaag kruipen. Toen hij vrij was veranderde hij terug. Hij greep zijn speer en liet zijn vleugels verschijnen. Met een rotvaart vloog hij op Jareth af om zijn armen om de middel van de man te slaan en hem zo mee te nemen. Hij vloog recht op de stenen tribune af en duwde Jareth zo hard als hij kon van zich af om daarna snel op te trekken. Schuin boven de man bracht Ronodan zijn arm naar achteren en smeet de speer met al zijn kracht opnieuw naar Jareth.

Hij had Jareth goed geraakt dit keer. Het bloed werkte in op Ronodan als de kleur rood op een stier. Als vanzelf ging zijn arm opnieuw naar achteren. De hand die de speer vast hield trilde lichtjes omdat er zoveel kracht op het wapen uitgeoefend werd. Toen smeet hij het met elk greintje kracht die zijn lichaam bezat, in de richting van Jareth. Zijn vleugels miste een slag in het ritme toen de man gewoon opzij sprong en de speer hem miste. Ronodan voelde iets in hem breken. Hij voelde hoe zijn aderen die door zijn lijf liepen klopten van het bloed dat er in hoge snelheden doorheen stroomde. Aan Jareth's complexie te zien ging de man zelf ook door een mentale verandering. Ook op zijn gezicht was elke vorm van kalmte en redelijkheid, die hij tot nu toe wonder boven wonder had weten te bewaren, verdwenen. Hij verhief niet zomaar meer zijn stem. Jareth schreeuwde tegen hem. Een teken van wanhoop en onmacht. Maar ook een teken dat de groenharige man zich niet meer in zou houden. Iets wat hij al snel liet blijven bij het oproepen van een gigantisch ent achtige monster. Ronodan was zowaar onder de indruk. Het ding joeg hem niet zozeer angst aan. Maar het was veel sterker dan wat Jareth eerder aan spreuken tegen hem had gebruikt. Dit was niet langer de tijd om hem te onderschatten en serieus zijn aandacht erbij te houden. Eerder dan zijn hoofd het bedacht had kwamen zijn vleugels in beweging om uit de grijpgrage klauwen van het monster te blijven. Een taak die nog niet zo makkelijk leek te zijn. Het scheel elke keer bijna niks. Ronodan dacht koortsachtig na over een manier om deze vijand de baas te kunnen zijn. Hij zou een kleine vlam kunnen maken en deze met windmagie voeden en groter laten worden. Maar hij kreeg er de tijd niet voor. En toen ging het mis. Hij raakte verstrengeld in de sterke takkenvingers van het monster. Hij probeerde zichzelf los te trekken, maar Jareth zou hem waarschijnlijk niet zo snel laten gaan. Omdat hij geen andere optie zag sloot Ronodan zijn ogen. Hij moest zich concentreren op Jareth. Toen hij ze weer opende balde hij een van zijn handen tot vuisten terwijl hij de wind die het hele gevecht al chaotisch om hen heen had gewaaid terug riep naar hemzelf. Hij zou Jareth alle lucht ontnemen totdat de man zou stikken en hem wel los moest laten. Hij zou niet verliezen.

Sorry voor het lange wachten. De volgende post is voor Lea of Lilith

Hij zou zweren dat hij zijn botten hoorde kraken. Ronodan voelde hoe Jareth's grip op hem verstevigde. Het oefende een enorme druk uit op zijn ribben en ook zijn schouder kreeg het zwaar te verduren. Een nieuwe golf van misselijkheid overviel hem toen hij een krak en een plop hoorde bij zijn schouder. Hij werd langzaam fijngeknepen. Het zweet stond op zijn voorhoofd. Zijn hoofd was naar voren gevallen zodat zijn haar voor zijn ogen viel. Maar daaronder waren zijn ogen wagenwijd opengesperd. De kracht begon uit hem te vloeien terwijl hij voelde hoe hij langzaam samen werd geperst. Nog even en hij knapte als een takje doormidden. Toch bleef hij zich concentreren. Als hij stierf, best, maar hij zou Jareth met zich meenemen. Hij zag alleen niks meer. Hij hoorde enkel nog het hevig ruisen van zijn eigen bloed in zijn oren als een wilde waterval. Zijn ogen keken maar staarden zich blind op de eindeloos diepe grond onder hem. Hij dacht voor een kort moment Lilith's hartslag te horen, dwars door alle chaos heen. Hij dacht haar later zelfs te voelen. Maar die fracties waren zo snel voorbij dat hij ook aan het hallucineren geslagen kon zijn. Daarna, een brandende pijn die door zijn goeie arm schoot. Als onmiddellijke reactie hierop schoot Ronodans hoofd naar achteren. Een schreeuw die uit het diepste van zijn wezen kwam schalde over de zandvlakte van de arena. Het was alsof zijn stervende ziel terug in zijn lichaam was geslagen met alle pijn van dien. De wortels die al die tijd zijn gevangenis waren geweest verdwenen. Ronodan probeerde een paar slungelige slagen met zijn vleugels te maken, maar ze weigerde hem te gehoorzamen. Hij stortte ter aarde. Met een harde plof viel hij in het zand. Ze had hem niet opgevangen, de aarde. Ze had hem genegeerd, hem haar andere wang toegedraaid en laten vallen. Ronodan hoorde Lilith's stem, maar zijn blik was ongelovig op de aarde gericht. Zijn schouder was gevoelloos. Langzaam draaide Ronodan voorzichtig zijn hoofd. Zijn arm hing in een rare positie aan zijn lijf. De onderarm van zijn goeie arm was lelijk verbrand. Hij staarde naar zijn lichaam voor zover dat ging, bijna vervuld met ongeloof. En met diezelfde zombie achtige blik in zijn ogen raapte hij zichzelf bij elkaar en kwam overeind. Hij pakte, iets te ruw waardoor zijn gezicht lichtelijk vertrok, zijn schouder beet en duwde het met een gemene plop met veel kracht weer terug waar hij hoorde. Een bijna dierlijke grom verliet zijn keel toen zijn schouder weer terug in de kom schoot. Zijn ogen gingen naar Lilith, en daarna naar Jareth. Hij stond ook nog en zag er al even beroerd uit. Lilith had het over leerlingen. Maar dat was wel het laatste wat Ronodan nu kon schelen. 'Je kunt me zelfs niet eens vermoorden,' bracht hij zacht uit tegen Jareth, maar nog altijd hard genoeg voor de man om het te kunnen horen. Het was geen slimme zet. Ronodans lichaam kon niet nog zo'n klap aan. Vooral niet nu Lilith er was. Zij zat nog vol energie. Ze zou hem zo omver kunnen gooien. Waar bemoeide ze zich eigenlijk mee? Dit waren haar zaken niet. Zijn blik ging nu naar haar. 'Wat doe je hier?' vroeg hij met schorre stem.

Hij had het niet moeten overleven. Hij had niet moeten leven. Niet meer. Ronodan voelde zijn longen branden, zijn schouder kloppen en zijn arm steken van de pijn. Hij voelde zichzelf afwisselend warm en koud worden. En hij werd er gek van. Niet wát hij voelde maar dát hij voelde. Het had op een heel andere manier moeten eindigen. En dat had het ook gedaan als Lilith er niet tussen was gekomen. Lilith! Ronodans ogen schoten naar de vrouw. Zijn stem klonk rauw en schor. En verwijtend. Hij trilde over zijn hele lichaam van meer dan alleen zichzelf staande houden. Zijn ademhaling was nog steeds oppervlakkig. Hij leek meer op een wild beest dat elk moment een nieuwe aanval uit kon voeren dan op een man. Zijn ogen waren strak gericht op Jareth. Wie niet beter wist kon denken dat Ronodan op het punt stond de man te verslinden. Hoe waagde hij het om nu nog te spreken. Hij had gefaald in het meest simpele wat je kon doen. 'Misschien voor een andere keer,' siste hij met tegenzin en op elkaar geklemde kaken. Hij wilde het niet op deze manier. Hij wilde alles geven wat hij had en anders niet. Toen Ronodan eindelijk Lea in zicht kreeg fixeerde zijn ogen zich op haar. Hij leek haast in trans naar haar te staren. Het was gokken wat er door zijn hoofd ging aan vreselijke gedachten. Het was Lilith die voorkwam dat hij uit blinde woede wellicht iets onomkeerbaars had gedaan. Waar net nog hardheid in haar stem had geklonken dacht hij nu bezorgdheid te horen. Of verbeeldde hij zich dat enkel. Hij zweeg op haar woorden. Hij kon geen woorden vinden om op haar te antwoorden. Wat zou hij moeten zeggen? Hij zou nooit openlijk toegeven wat hij hier vandaag geprobeerd had. Lilith ondersteunde hem. Als hij er meer kracht voor had gehad, dan had hij geweigerd. Maar zelfs dat lukte hem niet meer Hij keek nog eenmaal op naar Jareth. Zijn ogen stonden vermoeid, maar niet minder hatelijk. 'Kijk uit met je bedreigingen Jareth. Ik ben al eens veroordeeld voor moord,' gromde hij, net hard genoeg voor dat groenharige tuig om te horen. 'Ik ben weg hier,' gromde hij daarna als definitief dat hij zich neerlegde bij Lilith's wil.