Het was rustig in de school. Zo rustig en saai, iedereen zat in de les rustig te leren. Sommige hadden een praktijkles en je hoorde af en toe een knal. Maar als dat elke dag een normaal iets is, dan kijk je er ook niet meer echt van op right? De zon scheen helder en had eindelijk haar warmte terug gekregen. De seizoenen veranderde, de tijd trok zichzelf langzaam voort. Alles ging door en iedereen ging mee. De gangen waren stil en geruisloos. Alleen wanneer de kerkbel werd geluid voor de volgende les had je een paar minuten chaos van lopende leerlingen en docenten die naar het volgende uur moesten, maar daar tussen was alles zo stil. Dit was zo'n moment. Dat betekende dat als je ergens zat, alleen en kijkend op je mobiel met een peuk in je smoel.. dat er niet veel te beleven viel. Drake zat op een muurtje dat tegen het aardemagie lokaal aan zat. Niet dat hij ooit in dat lokaal kwam, hij had niks met aarde of prut. Zijn nieuwe 'neef' alleen wel. Ryan, weirdo dat het was. Opeens naar Drake toe komen en dat hele verhaal voor Drake zijn voeten gooien. Ik ben je neef, de zoon van Raymond en ik wil hem vermoorden. Wauw, wat een leuke binnenkomer. Drake was kwaad geworden omdat hij natuurlijk zoals altijd geen raad wist met zijn eigen emoties. Hij nam een trekje van zijn sigaret, keek door de zonnebril die hij op had en verveelde zich te pletter. Natuurlijk had Drake les, maar als je hem een beetje kon dan wist je dat het hem toch geen zier boeide. Uiteindelijk besloot de jongen van het muurtje te springen en hij liep het terrein af richting de arena.

Toen hij bij de arena was aangekomen liep hij door de tribune op, keek naar het veld waar de gevechten en trainingen werd gegeven. Met een plof liet hij zich op een stoel vallen, verveelde ogen door de zonnebril heen. Hij zag de gevechten die hij er meerdere malen had gehad. Xavier, die witharige smurf. Dat was nog eens een gevecht geweest, ze waren aan elkaar gewaagd. Geen van de twee had zomaar opgegeven, zou toegeven aan de zwakte. Ze hadden elkaar bijna afgemaakt, maar aan het einde van het liedje toch iets van elkaar overgelaten. Ze waren vanaf dat moment gezworen vijanden geweest en hadden elkaar gehaat. Er was niemand geweest op deze school waarbij Drake het zo leuk had gevonden om die gene te sarren of gek te maken, puur de reactie was perfect geweest bij die jongen. Nu was hij van school gestuurd wegens moord, het had Drake niet verbaasd. Maar toch... De andere gevechten met Evangeline, Drake had haar behoorlijke brandwonden gegeven waar ze last van had gehad. Ook het meisje Yoshino was een leuke tegenstander geweest. Hij had een hekel gehad aan haar wateraanvallen. Al die gevechten, rondes en zoveel actie. Drake miste de adrenaline die je ervan kreeg, de spanning en het gejuig van het publiek. Op dit moment lag het er stil en troosteloos bij. Nocte, de demon die het organiseerde was voor langere tijd weg en natuurlijk wist nooit een levende of zelfs dode ziel, wanneer hij terug kwam. Drake veegde over zijn voorhoofd en besloot maar eens wat te gaan doen. Spijbelen was bij hem standaard, maar dan kon hij zichzelf ook gewoon gaan vermaken right? Hij gooide het zwarte motorjack uit en gooide de zonnebril er bij. Een bordeaux rood shirt met korte mouwen, zwarte broek en zwarte schoenen was wat hij nog aan had. Hij warmde zich op met wat oefeningen en begon het vuursturen te activeren door kleine vlammetjes te maken met zijn hand. Toen Drake klaar was nam hij een grote teug lucht en rechtte zijn rug. Hij strekte zijn rechter arm naar voren en keek met een serieus gezicht naar voren. ''Veni lupos incendium!''Het was een spreuk die hij ooit van swain had geleerd, maar Drake had hem erg geoefend en aangepast naar eigen wil. Je zag de concentratie op zijn gezicht staan, hij sloot zijn hand en beet op zijn lip. Voor hem verscheen een grote vorm, eerst was het een normale grote vlam die hij wel vaker kon maken. Alleen nu was het concentreren belangrijk. Vanuit de vorm werd een nieuw figuur gemaakt, het kwam tot stand en je zag langzaam hoe het zich vormde tot een grote wolf van normale grote. ''I demand attack!!'' De wolf begon te rennen en viel de magische plastic pop aan die er stond. Het ding smolt meer weg met elke beet. ''Depone.'' sprak de jongen zacht. De wolf loste op en Drake snoof even. Opnieuw deed hij dezelfde handeling, alleen dit keer met een klein draakje dat zo groot was als een hond. Hij begon al moe te worden tot hij zich iets leuks bedacht. Drake haalde een hand door zijn haren en maakte grote gebaren met zijn armen. ''Incendium tentakelia'' met een grijns en moeite wits Drake ze op te roepen. De grote vuur tentakels die ooit zijn lichaam door de arena hadden gesmeten. De tantakels reageerde op zijn armbewegingen, op elke millimeter perfect getraind. Sinds het gevecht met ballerina had Drake ze geperfectioneerd en was hij veel sterker geworden. Met een simpele beweging in zijn handen liet hij een tentakel de pop pakken en het bewoog er als een slang omheen. Bij de nek werd het hoofd er gewoon afgehakt. Drake liep naar voren en probeerde ze langer te maken, dikker en meerdere aanvallen op hetzelfde  moment. Het ging allemaal goed, alleen Drake voelde opeens iets. Hij liet zijn armen met open handen langs zijn torso omlaag zakken en sloot toen zijn handen. De tentakels loste op en Drake keek rond. De lucht was killer, de sfeer was creepy en alles leek opeens donkerder. Drake dacht t al eerder opgemerkt te hebben, maar had gedacht dat hij fout zat. Nu wist hij het zeker. ''So you decided to come back?''

Drake liet zijn handen door de lucht bewegen. Je zag de plezier in zijn ogen terwijl hij de tentakels als extra armen bewoog. Als slangen liet hij ze bewegen, gevaarlijk en soms happend. Drake had hier zo vaak op geoefend, had het zo sterk getraind. Doordat hij er dus zo goed in was geworden, kostte het hem ook amper moeite meer, daardoor was hij sterker geworden en had zijn eigen niveau omhoog getild. Hij kon meer handelen en meerdere aanvallen op hetzelfde moment langer volhouden. Het was een geweldig gevoel voor hem als hij weer langer een aanval had uitgevoerd of zelfs groter of krachtiger. Drake trainde omdat hij beter en beter wilde worden. Misschien een standaard streven, maar het was zijn doel om zo sterk mogelijk te worden zodat hij zijn vrienden en familie kon beschermen tegen al het kwaad dat bestond -en op deze school rond liep- Terwijl hij nog steeds in de weer was met de tentakels voelde Drake een vreemde aanwezigheid die hij niet goed kon plaatsen. Het werd donkerder en het leek een beetje op het gevoel van een dementor, maar dan minder omdat het niet kwaadaardig tegen hem gericht was. Er zat ook een mengsel van humor en pesterij in de kilte waardoor het wat creepy werd. Drake glimlachte even en herkende het al snel weer. De tentakels lostte op en Drake keek even rond, zoekend naar het duistere figuur.  “Draky...” hoorde Drake als een enge fluistering in de wind, het stemmetje zou een onwetende de rillingen geven. Drake was echter totaal niet bang, omdat hij precies wist wie dit was. Al snel sprak de jongen, wat aangaf dat hij de demon doorhad. Daardoor was waarscheinlijk het spelletje voor hem al snel over en liet hij zich verschijnen. Een paar meter bij Drake vandaan, met zijn oranje ogen zag de jongen de demon zweven. Hij was veranderd, al wist Drake dat al. Toch bleef het vreemd om de schaduw op deze manier te zien in plaats van die andere vorm. “I was never gone, we just never happend to cross paths for a long time. Hehehehe…” ''Nocte. Ach, dat zal ook wel weer. Ik weet toch nooit waar jij rondspookt.'' Drake draaide met zijn ogen en sloeg zijn armen even over elkaar voor zijn borstkas. Het zwarte haar hing weer zoals gebruikelijk als pieken over zijn ogen heen, maar Drake liet ze even hangen terwijl hij Nocte aankeek. Tenminste voor zover je Nocte nu kón aankijken, omdat zijn ogen nu een soort lichtstrepen waren.  “Anyway, that was quite a show you gave me there.” Drake schoot in de lach. Show? Drake zag het niet echt als een show, het was voor hem een training. Dat Nocte dat toevallig had gezien was zijn pakkie an. Hij zag Nocte in zijn vreemde handjes klappen en vertelde verder. “A shame I let you loose the Tournament of the Magician. Hehehe..” Drake stopte abrubt met lachen en versmalde zijn ogen nu. Je hoorde een soort zachte grauw achterin Drake zijn keel. Ergenis stond op zijn gezicht te lezen. ''Thát, was indeed your fault. I could have won that last fight if you did not get in my way. Why did you do that? Nocte, you know I would never kill someone.'' Drake had een grimas op zijn gezicht staan. Natuurlijk had de demon hem daar even aan moeten herinneren. Het gevecht dat hij van Eva verloren had door zijn bemoeien. Drake wist dat Nocte dat wel vaker deed in gevechten, puur om te trollen, maar Drake was er daarna nog echt pissig om geweest. Gewoon omdat hij in een heerlijk gevecht had gezeten en natuurlijk moest de demon weer roet in het eten gooien. Ach, wat maakte het ook uit. Drake had het kind al super lang niet gezien en hij hoefde dat ook niet. Hopelijk kwamen er weer snel toernooien, dan kon Drake opnieuw een poging wagen naar de eerste plek. “So, how’s my favorite Starshine pupil?” hoorde hij Nocte zeggen. Drake trok zijn wenkbrauw op, zijn ogen ongelovig. ''Favorite Syarshine pupil? Sure..'' hij zette zijn handen in zijn rug om even te strekken, waarna Drake even diep snoof voor extra zuurstof. Naar zijn mening was hij namelijk nog niet klaar met zijn training. ''But, to answer it. Quite good after all that happend. Hayen is back, my ex, we had a fight, but it's alright now. It was Saffies fault, so I punched him in the face.'' sprak Drake, alsof hij het over het weer had. Ondertussen strekte hij zijn armen tot hij de houding aannam alsof hij een pijl en boog vast had. In een paar seconden verscheen er een vuurboog waarmee hij de pijl op Nocte schoot. Drake wist dat de demon toch veel sterker was, het aanvalletje zou wegwuiven als een vliegje. Toch was het leuk om Nocie te treiteren. ''And I am still training, willing to get stronger. I have learned some new spells and tricks.'' Hij schoot nog wat vuurpijlen met een grote plagende grijns.